ถ้าใครไม่อยากอ่านเยอะอ่านแค่ย่อหน้าสุดท้ายก็ได้ครับ ผมแค่อยากพิมเรื่องราวตัวเองเฉยๆ
ผมจะเริ่มเล่าตั้งแต่ ตอนที่ผม อยู่ม.1 นะครับ ก่อนที่ผมจะได้มารู้จักบาส ผมเป็นแค่เด็กติดอนิเมะ วันๆหมกตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน ไม่มีเพื่อน ไม่คิดจะพูดคุยกับใคร อยู่แต่โลกส่วนตัวของตัวเอง แต่แล้ววันนึง ผมก็ได้ไปดู อนิเมะ เรื่องนึงชื่อเื่อง คุโรโกะ นี่แหละครับ555 จนผมคิดว่า มันเท่มากๆเลย อยากลองเล่นบ้าง ผมเลยลงทุนซื้อลูกบาสมา แต่ก็นั่นแหละครับ พอหมดไฟก็ไม่ได้คิดจะแตะมันอีก เพราะปกติก็ไม่เคยจริงจังกับอะไรอยู่แล้ว
ผมมันก็เป็นพวกไม่มี พรสวรรค์ อะไรเลย ก็เลยไม่มีรู้จะจริงจังไปทำไม จนผมใช้ชีวิตอันน่าเบื่อมาเรื่อยๆ
จนถึง วันที่ 6 ธันวาคม ปี 2561 ผมจำมันได้ดีเพราะมันเป็นวันที่ผมได้เริ่มลองเล่นบาสครั้งแรกในชีวิต ในวันนั้น ผมเอาลูกบาสไปโรงเรียนเพราะ มันมีคาบว่างอยู่ในวันนั้นและผมก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะโทรศัพท์ไม่มีเน็ต แล้วหุฟังก็เสีย พอมาถึงคาบว่าง(คาบที่ 7) คนเล่นบาสเยอะสุดๆ ซึ่งผมก็ไม่กล้าเข้าไปเพราะไปรู้จักใครเลย ผมนั่งดูจนถึงเวลาเกือบๆ 5โมง ทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว ผมจึงไปชู๊ตบาสเล่น แต่ไม่ลงสักลูกเลย5555 จนผ่านมาไม่นานพวกรุ่นพี่ ม.5-ม.6 เขามาขอเล่นด้วย เพราะ ไม่มีบาส ผมก็เลยเล่นกับพวกพี่เขา พอผ่านไปไม่นาน คนเรื่มเยอะมากขึ้น 20 กว่าคนได้ ผมก็เลยกะจะเดินออกมา แต่ทันใดนั้น อาจารย์หนึ่ง(นามสมมตินะครับ) เขาก็มาชวนผมว่า อยากเก่งไหม ถ้าอยากก็มาซ้อมด้วยกัน ผมจึงได้ตัสสินใจที่จะเข้าไปซ้อมกับพวกเขา โดยที่ผมไม่รู้เลยว่า การตัดสินใจในครั้งนี้ จะเปลี่ยนชีวิตผมไปเลย
วันรุ่งขึ้น ผมตื่นเต้นมากที่จะได้ซ้อมบาส เป็นครั้งแรกเนื่องจากผมไม่เคยเล่นกีฬาอย่างอื่นเลยนอกจาก ฟุตบอล ตอน ป.2-ป.4 เพราะพ่อให้เล่น
พอผมมาซ้อมวันแรกวันรู้ถึงความไร้พรสวรรค์ตัวเองเลยล่ะครับ ชู๊ตบาสแค่จุดลูกโทษผมยังยิงไม่ถึงเลย!!! แถมร่างกายผมยังผอมแห้งสุดๆ ตัวเตี้ยอีกต่างหาก
พรรสวรรค์ เป็น 0 แต่ผมก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันตัวเองถึงเลือกที่จะเล่นมันต่อไป
ซ้อมแรกๆก็เหมือนปกติครับ เดาะขวา 1000 ซ้าย 2000 ทั้งเดือนผมเดาะบาสอย่างเดียวเลย หลายๆคนอาจเบื่อแต่ผมสนุกนะ คือยิ่งเราทำเหมือนเรายิ่งเก่ง
ปวดแขนกับเมื่อยซะมากกว่า555 ผมซ้อมมาเรื่อยๆ จนถึงวันกีฬาสี(ปิดเทอมผมไม่ได้ซ้อม เพราะไม่มีใครมาส่งเลย) กีฬาสีนี่เริ่มเทอมแรกๆครับผ(ผมขึ้นม.2แล้วนะ) แต่ก็ไม่มีไรมาก โดนตบยับตามสเต็ป ผมก็เล่นไม่ค่อยออกเท่าไหร่เพราะในทีมผมมีแต่คนเล่นไม่เป็นเลยมันแค่เห่อมาเล่นเพราะกีฬาสีแหละไม่ได้จริงจังอะไรกัน แต่จุดสำคัญคือ ผมมีเพื่อนมากขึ้น เข้ากับคนรอบข้างง่าย มีความมั่นใจ รู้สึกมีความสุข จนผ่านไป3-5เดือน มีการจัดแข่งบาสภายใน
แช่ง 3x3 ผมก็ลงทีมกับเพื่อนๆในทีมของผม รุ่นพี่ที่ซ้อมกับผมก็มาดูด้วย สรุปผลคือ ผมเล่นไม่ออกเลย ทำอะไรไม่ได้เลย ร่างกายมันสั่นไปหมด เล่นไม่ได้เหมือนที่ซ้อมเลยสักนิด ผมก็คงคิดแค่ว่า ตื่นสนาม เพราะไม่ค่อยได้ลงแข่ง
ผมขึ้นม.3แล้ว
กีฬาสีของผมก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง ทุกคนต่างคิดว่าผมต้องได้แชมป์แน่เขาตั้งความหวังไว้เพราะทีมผมได้ที่ 4 ปีที่แล้ว และคนน่าจะเยอะกว่าทีมอื่น แต่โชคชะตาดันเล่นตลกกับผม ทีมผมคนน้อยมากๆ มี กันแค่ 7 คน แต่ทีมอื่น 10 กว่าคน แล้วเซนเตอร์ทีมผม ก็ไม่มีเลย ไม่มีใครที่ตัวสูงพอจะเล่นได้เลย ยังไม่พอ คนในทีมดันเจ็บอีก 1คนลงแข่งไม่ได้ จึงเหลื่อ แค่ 6 คน แล้ว 3 คนเล่นบาสไม่ค่อยเป็น จึงมีคนเล่นเป็นแค่ 3 คนทีมผม ณ ตอนที่ผมแข่งกับสีแดง ผมเล่นการ์ดจ่าย แต่ผมครองบอลไม่ได้เลย ส่งพลาดตลอด ร่างกายมันไม่ขยับตามที่คิดเลยสัดนิด แต่เนื่องด้วยสีแดงเล่นเป็นแค่คนเดียวจึงชนะมาได้ ต่อมาแข่งกับสีเหลืองซึ่งน่ากลัวมาก มีคนตัวสูงถึง 2 คนและตัวใหญ่มาก มีเด็กม.2 ที่เลี้ยงบอลคล่องมากๆอยู่คนนึง ที่เหลืออีกคนก็พอเล่นบาสเป็นในระดับนึง แม้โอกาสชนะจะน้อยผมก็ยังไม่ยอมแพ้ ในเกมนี้ควอเตอ์ผมโดนไป10-0 อีกฝ่ายตัวใหญ่กว่ามากจึงสู้ลำบาก ควอเตอร์2 เริ่มตีติ้นมาได้โดยห่างเพียง6 แต้ม จากนั้นควอเตอร์ 3 ผมระเบิดพลัง(เรียกงี้ได้ป่ะ555) ทำแต้มตีตื้นจนห้างเพียง 2 แต้ม แต่สุดท้ายด้วยความทีไม่มีคนเปลี่ยนตัว ทุกคนจึงเริ่มเหนื่อย ไม่มีตัวรีบาวด์จึงทำแต้มยากมากๆ และเพราะเพื่อนร่วมทีม(ที่เล่นไม่เป็น)ทำฟาวทีมไป จึงทุกครั้งที่ทีมผมทำฟาวอีกฝ่ายจึงได้จุดโทษ แล้วโดนหลายครั้งมาก จึงได้พ่ายแพ้ไปด้วยสกอ 24-26(สกอต่ำไม่ต้องแปลกใจนะ คนเล่นไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่555) แต่ที่ทีมแพ้มันเพราะผมเอง ผมเป็นการ์ดจ่ายแต่ทำอะไรไม่ได้เลย ครองบอลไม่ได้ คุมเกมไม่อยู่ แถมลนอีกต่างหาก หลักๆผมเล่นไม่ดีซะส่วนใหญ่ทีมจึงแพ้
เมื่อเวลาผ่านไปผมจริงจังกับบาสมากขึ้นอยากเก่งขึ้นกว่านี้ จึงขอแม่ขับรถไปเรียนเองเพื่อนจะได้อยู่ซ้อมดึกได้ ซึ่งบ้านผมก็ไกลจากโรงเรียนพอสมควร ขับถึง ประมาณ 25-30 นาที แต่เพื่อบาสผมยอมทุกอย่าง จากนั้นจึงรวมทีมกับเพื่อนเพื่อตั้งทีมแข่ง โดยให้โค้ชสอง(นามสมมติ) เป็นคนสอนให้ เพราะเขาสร้างทีมให้โรงเรียนนี้มาเป็น 10 ปีแล้ว ออ..โรงเรียนผมไม่มีทีมโรงเรียนนะ เขาไม่สนับสนุนกัน เวลามีแข่งก็เอาทีมโค้ชสองนี่แหละไปเพราะอยู่โรงเรียนเดียวกันหมดอยู่แล้ว(โค้ชสองไม่ใช่ครูในโรงเรียนนะครับ) มันก็ไปได้ดีครับ ผมมักจะอยู่ซ้อมดึกกว่าคนอื่นเสมอเพราะอยากซ้อมต่อ ซ้อมถึง 20.30 กลับถึงบ้านก็เกือบๆ 21.00 ถ้าบ้านผมใกล้โรงเรียนคงได้ซ้อมมากว่านี้ ผมจริงจังกับบาสมากๆครับ ผมตั้งใจซ้อมทุกวัน พยายามมากกว่าคนอื่น เพราะผมรู้ตัวเองดีครับ ว่าผมมันไร้พรสวรรค์ถึงต้องขยันมากกว่าคนอื่น แต่ไม่นานเพื่อนที่เขาเล่นหลังผมเขาก็ไล่ทันผมแล้วครับ แม้ผมจะอิจฉาอยู่เล็กน้อยที่เพื่อนๆพัฒนาได้เร็วกว่าผมแต่ก็ดีใจที่ทุกคนเก่งขึ้น
จน...แข่งอุ่นเครื่องครั้งแรกของผมก็มาถึง ผมตื่นเต้นมากๆ เพราะมันเป็นการแข่งที่อื่นครั้งแรก โค้ชตั้งความหวังกับผมไว้มาก เพราะผมซ้อมหนักกว่าคนอื่นตั้งใจกว่าอื่น โค้ชจึงตั้งความหวังไว้กับผมว่าต้องเล่นได้ดี แต่เมื่อผมได้ลงแข่งมันกลับตรงกันข้ามครับ...ผมเล่นได้ไม่ดีเลย ยิงไม่เข้าสักลูก เลย์ก็ไม่ลง วิ่งตัดมั่ว รับลูกลักไก่พลาด ไม่กล้าเลี้ยงบอล แต่กลับกันเพื่อนคนอื่นๆทำได้ดี พวกเขาเล่นได้ดีมาก แม้คนที่เพิ่มเริ่มเล่นก็ตาม สกอ 135 ต่อ 100 ผมทำได้แค่ 2 แต้มเท่านั้น คือลูกที่เพื่อนยัดให้ใต้แป้น(แข่ง 8 ควอเตอร์นะครับ) ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรทั้งที่พยายามมาหนักแล้วแท้ๆ ทั้งที่พยายามเยอะกว่าใครแท้ๆ...แต่มันกลับ....ทำอะไรไม่ได้เลย....ผมรู้สึกผิดหวังมากๆ ทั้งที่ตอนซ้อมผมเล่นได้ดีมากๆเลยแท้ๆ แตผลลัพธ์กลับได้ตรงกัยข้ามกับสิ่งที่ผมหวังไว้
แต่ผมก็ไม่ท้อครับ และพยายามซ้อมต่อไปเรื่อยๆ ไม่ยอมแพ้ผมรักกีฬานี้ มากๆจนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว ผมทำใจเลิกเล่นมันไม่ได้จริงๆ พอถึงวันแข่งอุ่นเครื่องคั้งที่2 ผมแข่งกับผู้ใหญ่ครับ ในครั้งนี้ผมก็ทำแต้มไม่ได้อีกเช่นเคย แต่ว่าผมรู้สึกตัวเองมีความกล้าเล่นมากขึ้นแม่จะทแต้มไม่ได้ แต่ก็ไม่ไร้ประโยชน์ซะทีเดียว กำลังใจซ้อมผมก็มากขึ้นครับ ผมพยายามซ้อมในทุกๆวัน จนถึงวันนีง ผมแข่งอุ่นเครื่องครั้งที่ 3 ผมเล่นได้ค่อนข้างแย่แม้ผมจะทำแต้มได้ 8 แต้ม แต่มันก็ไม่น่าดีใจเลยเพราะผมแทบไม่กล้าเล่นเลย ไม่กล้าเลี้ยงผ่านใครเลย ผมเริ่มกลับเข้าสู่ความผิดหวังอีกครั้ง ผมรู้สึกความพยายามของผมมันไม่มีความหมายเลย แม้จะซ้อมดีแค่ไหนซ้อมหนักแค่ไหนพอแข่งผมก็เล่นแย่อยู่ดี พอผมกลับมาซ้อมผมเล่นไม่ออก ไม่กล้าเล่น ไม่มีความสุข รู้สึกบาสมันไม่สนุกอีกต่อไปแล้ว เริ่มกลัวที่จะต้องเล่นบาสต่อไปแล้ว ผมเริ่มรู้สึกท้อแล้ว แต่ถึงผมจะรู้สึกไม่ดียังไงผมก็เล่นบาสต่อไป เพราะผมเสียกับบาสไปเยอะมากๆ ทุ่มเทกับบาสไปยเอะมากๆ จนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต หากเลิกคงเหมือนมีอะไรขาดหายไป แค่ผมไม่ได้ตั้งใจซ้อมเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ขยันเหมือนเมื่อก่อน และไม่ได้มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว..... "ความพยายามไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ" คำๆนี้มันจะจริงรึป่าวนะ
ที่ผมอยากจะถามกับทุกๆคนคือ 1. ทำไมทั้งที่เวลาซ้อมผมเล่นดีแต่พอไปแข่งกลับเล่นแย่ ไม่กล้าเล่น ทั้งแต่ลงแข่งมาก็เยอะแล้ว
2.ทำไมผมถึงไม่กล้าเลี้ยงผ่านใครเลย ทั้งที่เวลาซ้อมผมก้ผ่านได้ พอลงไปเล่นกลับทำไม่ได้
3.หากผมเป็นแบบนี้ต่อไปผมควรเล่นบาสต่อไปไหม?
***หากผมพิมวนไปมา หรือพิมอะไรผิดไปบ้างขอโทษด้วยนะครับ เพราะผมเพิ่งเคยเขียนครั้งแรก และอยากระบายเรื่องราวตัวเองออกมาเท่านั้นเอง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
เรื่องราวนักบาสไร้พรสวรรค์ กับความกลัวบางอย่างที่ไม่รู้จัก?