คือตอนนี้ผมอยู่ม.1ใช่มั้ยครับแล้วผมได่ไปเข้าบาสซึ่งมันเป็นที่ใฝ่ฝันของผมมากๆและแล้วผมก็ได้คว้าแชมป์ของกีฬาสีชั้นม.1มาได้และหลังจากนั้นผมก็ซ้อมเรื่อยมาจนได้รู้ข่าวว่าจะมีการแข่งขันอีกผทได้ตื่นเต้นมากแต่ก็ได้ยินคำสะเทือนใจหลายๆอย่างจนผมรู้สึกท้อมากครับผมเป็นคนอ่อนไหวกับคำพูดพวกนี้มากแล้วผมยิ่งรู้สึกท้อมากกว่านั้นก็คือเวลาเขาไปซ้อมต่างที่นอกจากที่รร.ผมไม่เคยได้ไปเลยครับเพราะผมต้องช่วยที่บ้านทำงานบ้านเสาร์-อาทิตย์ และผมก็ซ้อมไม่ค่อยได้เต็มที่เพราะที่บ้านปัญหาเยอะแล้วผมก็ผิดหวังอีกยิ่งกว่านั้นก็คือครูที่จะส่งทีมของเราแข่งขันกลับส่งเราไม่ทันผมเสียดายมากครับเเต่ก็นั้นแหละรร.ที่ผมอยู่นั้นไม่ได้สนับสนุนBaskatballแต่จะไปสนับสนุนกีฬาพวกบอลกับฟุตซอลมากกว่าแถมถ้าผมซ้อมที่รร.ตอนช่วงกลาฃวันก็จะมีพวกอันธพาลมาไล่เพราะว่าเขาจะเล่นกันพวกผมก็ทำไรไมไ่ด้แต่ผมก็เก็บกดมากผมอยากจะซัดหน้าพวกนั้นให้หมดแต่ผมทำไรไม่ได้เพราะเป็นเเค่รุ่นน้องและผมต้องมาสะเทือนใจอีกเพราะช่วงกุมภา-มีนา นี้นั้นจะเป็นวันปัจฉิมของม.3และม.6ซึ่งในสีของผมนั้นพวกเล่นบาสมีแต่ม.3กับม.6ผมเลยเสียใจมากเลยครับที่จะไม่ได้เล่นบาสกับพวกพี่ๆอีกและผมก็อึดอัดใจเวลาที่ผมซ้อมที่รร.ผมต้องซ้อมกับสีอื่นผมเลยไม่ซ้อมอีกเลยหลังจากเปิดเทอม2และผมก็ยัฃอยากเล่นBasketballนะครับเพราะผมยังรักอยู่แต่สถานการณ์ที่บ้านและที่รร.ไม่สะดวกผมเลยทำไรได้ไม่มากแต่ผมยังอยากกลับไปเล่นบาสกับพวกพี่ๆเขาอีกแต่ผมยังรู้สึกว่าถ้าเล่นแล้วผมจะได้อ่ะไรถ้าเล่นแล้วผมจะได้ไปแข่งหรอแล้วที่ผมรู้สึกเเบบนี้เพราะผมนั้นไม่เคยมีเพื่อนเล่นบาสด้วยเลยผมเลยเหงามากๆครับเวลาเล่นบาสกับพี่ๆซึ่งมันไม่เป็นจัวของตัวเองเลยรร.ที่ผมอยู่เป็นรร.ดังในจ.สงขลาครับเป็นรร.ที่อยู่ใกล้ๆกับย่านอาหารชื่อดังที่เขาเรียกว่าธนดีครับ