เราเคยเป็นคนมีสังคมค่ะเราเป็นที่รู้จักและมีเพื่อนเยอะมากและก็มีคนเกลียดมากเช่นกันตอนยังเรียนอยู่ม.ต้น
ตอนที่เรียนอยู่ม.1มีรุ่นพี่คนนึงมาจีบเราทำให้เริ่มมีคนรู้จักเรามากขึ้น มีทั้งชอบเราแล้วก็ไม่ชอบเราแต่เหมือนว่าทางที่ไม่ชอบจะมากกว่า
หลังจากนั้นชีวิตในวัยมัธยมเราก็เริ่มไม่สนุกแล้ว วันนึงเราโดนรุ่นพี่3คนรุมทำร้ายร่างกายเราด้วยการตบและทิ้งท้ายว่าที่ทำเพราะ"ไม่ชอบหน้า"แน่นอนว่าเราไม่กล้าพูดและไม่กล้าทำอะไรหลังจากนั้น
ทุกย่างก้าวที่เราเดินอยู่ในโรงเรียนจะมีสายตามองมาแทบทุกที่โดยที่เราก็ไม่ทราบสาเหตุ มันทำให้เราเสียความมั่นใจ และระแวงตลอดเวลา เราเสียความสดใสในวัยเด็ก ชีวิตเราไม่สนุก ในโลกออนไลน์ก็มีรุ่นพี่โพสแขวะบ้าง แล้วก็ยังมีเพจแอนตี้ด้วย
เรารู้สึกว่ามันหนักมากเลยสำหรับเด็กคนนึง เราต้องอดทนอยู่แบบนั้นจนจบม.6 ถึงแม้ว่าตอนม.6มันจะไม่มีรุ่นพี่แล้ว แต่ความระแวงที่มันอยู่กับเรามาตลอด5ปีมันก็ทำให้เรายังคงระแวงอยู่แบบนั้น
เราสูญเสียความมั่นใจที่จะพูดคุยกับคนอื่น เราไม่กล้าที่จะทำความรู้จักกับใครเพราะเรากลัวเขาจะเป็น1ในคนที่เกลียดเราอีก เรากลายเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยยิ้มไม่กล้าแสดงออก เข้าสังคมไม่เป็น เพราะพยายามทำตัวเงียบๆให้คนไม่สนใจ
เราขอโทษที่เราเกริ่นยาวไป
เราก็แค่อยากถามว่าเราควรจะทำยังไง
ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัย
ยิ่งใกล้เข้ามาเรายิ่งกลัว กลัวเราจะเจอสังคมแบบตอนนั้นอีก
เพราะมันก็เป็นการเปลี่ยนไปเจอสังคมใหม่เหมือนกับตอนนั้น
เรากลัวเราระแวงมากเกินไปจนไม่ยิ้ม จนไม่เป็นตัวเอง
เรากลัวจะมีคนเกลียดเราอีกครั้ง
เรากลัวสายตาที่คอยมองเราตลอดเวลาอีก
เราไม่อยากเจอแบบนั้น
เราควรทำตัวยังไงดี
ไม่ใช่แค่สังคมในมหาวิทยาลัย
แต่ไหนจะสังคมข้างนอกอีก
เราไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงเลยในเมื่อความระแวงมันติดตัวเราไปแล้ว
ช่วยแนะนำหน่อยค่ะทุกคน
พูดไม่ค่อยเก่ง เข้าสังคมไม่ค่อยได้ ทำยังไงดี รับฟังเราหน่อย
ตอนที่เรียนอยู่ม.1มีรุ่นพี่คนนึงมาจีบเราทำให้เริ่มมีคนรู้จักเรามากขึ้น มีทั้งชอบเราแล้วก็ไม่ชอบเราแต่เหมือนว่าทางที่ไม่ชอบจะมากกว่า
หลังจากนั้นชีวิตในวัยมัธยมเราก็เริ่มไม่สนุกแล้ว วันนึงเราโดนรุ่นพี่3คนรุมทำร้ายร่างกายเราด้วยการตบและทิ้งท้ายว่าที่ทำเพราะ"ไม่ชอบหน้า"แน่นอนว่าเราไม่กล้าพูดและไม่กล้าทำอะไรหลังจากนั้น
ทุกย่างก้าวที่เราเดินอยู่ในโรงเรียนจะมีสายตามองมาแทบทุกที่โดยที่เราก็ไม่ทราบสาเหตุ มันทำให้เราเสียความมั่นใจ และระแวงตลอดเวลา เราเสียความสดใสในวัยเด็ก ชีวิตเราไม่สนุก ในโลกออนไลน์ก็มีรุ่นพี่โพสแขวะบ้าง แล้วก็ยังมีเพจแอนตี้ด้วย
เรารู้สึกว่ามันหนักมากเลยสำหรับเด็กคนนึง เราต้องอดทนอยู่แบบนั้นจนจบม.6 ถึงแม้ว่าตอนม.6มันจะไม่มีรุ่นพี่แล้ว แต่ความระแวงที่มันอยู่กับเรามาตลอด5ปีมันก็ทำให้เรายังคงระแวงอยู่แบบนั้น
เราสูญเสียความมั่นใจที่จะพูดคุยกับคนอื่น เราไม่กล้าที่จะทำความรู้จักกับใครเพราะเรากลัวเขาจะเป็น1ในคนที่เกลียดเราอีก เรากลายเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยยิ้มไม่กล้าแสดงออก เข้าสังคมไม่เป็น เพราะพยายามทำตัวเงียบๆให้คนไม่สนใจ
เราขอโทษที่เราเกริ่นยาวไป
เราก็แค่อยากถามว่าเราควรจะทำยังไง
ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัย
ยิ่งใกล้เข้ามาเรายิ่งกลัว กลัวเราจะเจอสังคมแบบตอนนั้นอีก
เพราะมันก็เป็นการเปลี่ยนไปเจอสังคมใหม่เหมือนกับตอนนั้น
เรากลัวเราระแวงมากเกินไปจนไม่ยิ้ม จนไม่เป็นตัวเอง
เรากลัวจะมีคนเกลียดเราอีกครั้ง
เรากลัวสายตาที่คอยมองเราตลอดเวลาอีก
เราไม่อยากเจอแบบนั้น
เราควรทำตัวยังไงดี
ไม่ใช่แค่สังคมในมหาวิทยาลัย
แต่ไหนจะสังคมข้างนอกอีก
เราไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงเลยในเมื่อความระแวงมันติดตัวเราไปแล้ว
ช่วยแนะนำหน่อยค่ะทุกคน