ตามหัวกระทู้เลยค่ะ
คือพ่อกับแม่เราเป็นคนที่หัวโบราณมากคือทุกอย่างต้องอยู่ในกฎกลางวันไม่ให้เที่ยวกลางคืนก็ไม่ให้เที่ยว(กลางคืนไม่คิดจะเที่ยวิยู่แล้ว)คือขอค้างบ้านเพื่อนก็ไม่ให้แค่นั่งรถเมย์ยังต้องมานั่งคิดอยู่เป็นพักๆกว่าจะออกไปไหนได้รถจักรยานยนต์ขี่ไปได้แค่ร้านค้าข้างบ่านไม่ไกลจากบ้านเรามากเราอายุ15ปีรู้ว่าท่านเป็นห่วงแต่คือห้ามเกินไปโรงหนังยังไม่เคยไปเหยียบเลย😭คืออยากไปมากเพื่อนชวนหลายครั้งหลายรอบมากแต่ก็ปฏิเสธตลอดเพราะรู้ว่าพ่อไม่ให้ไปคืองานที่รร.ครูเสนอให้เราทำหลายอย่างมากเต้นบ้าง กลองบ้าง รำบ้าง คือเราอยากมีความทรงจำกับเพื่อนเราก่อนจบม.3อ่ะคือพ่อห้ามไม่ให้ทำอะไรเลยกินข้าวรวมกันเป็นบรรยากาศที่โครตจะอึดอัดพูดไรสักนิดก็ไม่ได้คือตอนนี้เหมือนอยู่ในกรอบที่พ่อตีไว้ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยอยู่โรงเรียนเป็นคนที่ทำเสียงหัวเราะรอยยิ้มให้กับคนอื่นแต่ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวันเราไม่มีโอกาสแม้แต่จะแสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้นไม่สามารถจะกำหนดขีวิตตัวเองบางทีก็อยากตายๆไปจะได้หมดปัญหากดดันมากเครียดมากเค้าบอกว่าเรายังไม่โตก็รู้อยู่แต่ไม่จำเป็นขนาดต้องบังคับเลยนี่ลองไปขอดูหนังก็ไม่อนุญาตคือบางทีก็อิจฉาเพื่อนคนอื่นมีพ่อแม่เข้าใจแฟนเราพ่อแม่ยังไม่ให้มีเลยพ่อบอกยังดูแลตัวเองไม่ได้เพราะพ่อไม่ลองปล่อยให้ตัดสินใจเองไงมันเลยไม่ค่อยกล้าแสดงออกไปแล้วตอนเด็กพ่อไม่ให้ลงบ่อน้ำน้ำตกน้ำคลองสระว่ายน้ำไม่เลยเพราะกลัวเราจมนี่ไงพอโตล่ะว่ายน้ำไม่เป็นคืออยากถามทุกคนว่าจะหาวิธียังไงให้พ่อเข้าใจเราสักทีคือเราแค่อยากไปดูหนังกับเพื่อนเฉยๆ😢✌️
พ่อแม่ห้ามทุกอย่างเลย😢
คือพ่อกับแม่เราเป็นคนที่หัวโบราณมากคือทุกอย่างต้องอยู่ในกฎกลางวันไม่ให้เที่ยวกลางคืนก็ไม่ให้เที่ยว(กลางคืนไม่คิดจะเที่ยวิยู่แล้ว)คือขอค้างบ้านเพื่อนก็ไม่ให้แค่นั่งรถเมย์ยังต้องมานั่งคิดอยู่เป็นพักๆกว่าจะออกไปไหนได้รถจักรยานยนต์ขี่ไปได้แค่ร้านค้าข้างบ่านไม่ไกลจากบ้านเรามากเราอายุ15ปีรู้ว่าท่านเป็นห่วงแต่คือห้ามเกินไปโรงหนังยังไม่เคยไปเหยียบเลย😭คืออยากไปมากเพื่อนชวนหลายครั้งหลายรอบมากแต่ก็ปฏิเสธตลอดเพราะรู้ว่าพ่อไม่ให้ไปคืองานที่รร.ครูเสนอให้เราทำหลายอย่างมากเต้นบ้าง กลองบ้าง รำบ้าง คือเราอยากมีความทรงจำกับเพื่อนเราก่อนจบม.3อ่ะคือพ่อห้ามไม่ให้ทำอะไรเลยกินข้าวรวมกันเป็นบรรยากาศที่โครตจะอึดอัดพูดไรสักนิดก็ไม่ได้คือตอนนี้เหมือนอยู่ในกรอบที่พ่อตีไว้ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยอยู่โรงเรียนเป็นคนที่ทำเสียงหัวเราะรอยยิ้มให้กับคนอื่นแต่ต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวเกือบทุกวันเราไม่มีโอกาสแม้แต่จะแสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้นไม่สามารถจะกำหนดขีวิตตัวเองบางทีก็อยากตายๆไปจะได้หมดปัญหากดดันมากเครียดมากเค้าบอกว่าเรายังไม่โตก็รู้อยู่แต่ไม่จำเป็นขนาดต้องบังคับเลยนี่ลองไปขอดูหนังก็ไม่อนุญาตคือบางทีก็อิจฉาเพื่อนคนอื่นมีพ่อแม่เข้าใจแฟนเราพ่อแม่ยังไม่ให้มีเลยพ่อบอกยังดูแลตัวเองไม่ได้เพราะพ่อไม่ลองปล่อยให้ตัดสินใจเองไงมันเลยไม่ค่อยกล้าแสดงออกไปแล้วตอนเด็กพ่อไม่ให้ลงบ่อน้ำน้ำตกน้ำคลองสระว่ายน้ำไม่เลยเพราะกลัวเราจมนี่ไงพอโตล่ะว่ายน้ำไม่เป็นคืออยากถามทุกคนว่าจะหาวิธียังไงให้พ่อเข้าใจเราสักทีคือเราแค่อยากไปดูหนังกับเพื่อนเฉยๆ😢✌️