ผมเขียนกระทู้นี้เพราะแค่อยากระบายสิ่งที่อยู่ในใจครับ
คือตอนนี้ผมคิดว่าผมคงเป็นโรคซึมเศร้า เพราะตั้งแต่ไม่มีแม่ ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ตอนนี้ผมก็ไม่ได้ไปฝึกงานแล้ว เพราะอยู่ๆก็คิดว่า ทำไปเพื่ออะไรทำไมต้องพยายาม อีกเดี๋ยวก็ตายแล้วนี่หว่า ผมเลยไม่ไปฝึกและนั่งรถกลับมาบ้าน และที่บอกที่ไม่มีแม่เพราะแม่ผมเสียเพราะอุบัติเหตุ พ่อก็ไม่มีครับเพราะเลิกกับแม่นานแล้ว ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตไปวันๆจริงๆครับ และชีวิตผมก็เปลี่ยนไปหนักมาก ผมต้องอยู่คนเดียว มีปัญหาอะไรก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร ผมกลายเป็นคนที่นอนไม่หลับ และพอได้นอนก็นอนมาก มากเกินไป ผมรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย พอตกดึกก็จะคิดแต่เรื่องทำร้ายตัวเอง ความจริงคืนนี้ผมก็คิดทำครับ ผูกคอตัวเองแต่ไม่สำเร็จเพราะผมมัดเชือกไม่แน่น เชือกหลุดเจ็บตัวอีก555 และคือผมมีญาติอยู่ครับ ซึ่งญาติก็ชอบกดดัน บอกผมอย่างนู้นอย่างนี้ซึ่งผมไม่สามารถทำสิ่งที่พวกเขาบอกได้ และอีกอย่างตอนนี้น้ำหนักผมลด เพราะไม่ค่อยกินอะไรเลย เวลาไปตลาดก็ไม่รู้จะกินอะไรเพราะไม่อยากกิน ผมรู้สึกไม่มีความสุขเลย ผมอยากย้อนเวลาได้ อยากกลับไปทำอดีตให้ดีกว่านี้ ผมทำผิดพลาดในชีวิตหลายอย่างแล้ว ซึ่งปีนี้ผมก็ทำลายอนาคตตัวเอง ผมรู้ทั้งรู้ว่าถ้าไม่ฝึกงานมันจะไม่จบผมก็เลือกที่จะไม่ไป ผม
คงเป็นคนที่ไร้ความรับผิดชอบมากๆ มีครั้งนึงแม่ผมเคยพูดไว้ว่า ที่บอกที่ว่าเพราะรัก ผมเลยสวนไปว่า ไม่จำเป็นอ่ะแม่ผมโตแล้ว ปล่อยผมมั้งเถอะ แม่ผมเลยพูดว่า คนอย่างไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาหรอก ซึ่งตอนนี้ผมเชื่อแล้วครับ ผมคิดถึงอาหารที่แม่เคยทำให้กิน ผมคิดถึงคนที่คอยสั่งให้นอนตอนดึก คิดถึงคนคอยปลุกเวลาเช้า คิดถึงคำบ่น คิดถึงมากๆ ตอนนี้ก็ได้แค่คิดถึงและดูรูปเอา ตอนแม่ผมมีชีวิตผมไม่เคยบอกรักเขาเลย ไม่เคยกอดเขา แต่พอมาตอนนี้ผมกลับอยากทำมากๆ ผมเสียดายชีวิตผมจัง ที่มีทุกอย่างในร่างกายครบ32 แต่ไม่สามารถใช้ประโยชน์จากมันให้เต็มที่ ถ้าบริจาคชิ้นส่วนร่างกายได้ผมคงไปทำนานแล้ว คนบางคนเขามีไม่ครบ32 เขายังสู้ชีวิตแต่ผมไม่เอาอะไรเลย คิดแต่แง่ลบ ผมไม่น่าเกิดมาเลยครับ ผมอยากมีครอบครัวจัง ครอบครัวที่พร้อมหน้า อยากได้ไปเที่ยวแบบมีครอบครัวพร้อมหน้า ผมไม่เคยมีแบบนั่น ผมเหนื่อยใจมากๆ ที่ต้องเป็นคนคิดมากแบบนี้ แต่ก็ยังดีที่มีเจ้าพันทิปให้ผมได้พิมพ์ระบายเนาะ
และก็ผมอยากจะบอกคนที่มีครอบครัวพร้อมหน้านะครับ บอกรักคนในครอบครัวบ่อยๆ ทำดีกับคนในครอบครัวเยอะๆ บางทีเขาว่าเพราะเขารักครับ วันไหนที่ไม่มีขึ้นมาแบบผมแล้วจะคิดถึงนะครับ คิดถึงเสียงบ่น คิดถึงอาหารที่คนในครอบครัวทำ คิดถึงทุกอย่างอะครับ
ผมไปแล้วครับ
กระทู้นี้แค่อยากระบาย
คือตอนนี้ผมคิดว่าผมคงเป็นโรคซึมเศร้า เพราะตั้งแต่ไม่มีแม่ ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาก ตอนนี้ผมก็ไม่ได้ไปฝึกงานแล้ว เพราะอยู่ๆก็คิดว่า ทำไปเพื่ออะไรทำไมต้องพยายาม อีกเดี๋ยวก็ตายแล้วนี่หว่า ผมเลยไม่ไปฝึกและนั่งรถกลับมาบ้าน และที่บอกที่ไม่มีแม่เพราะแม่ผมเสียเพราะอุบัติเหตุ พ่อก็ไม่มีครับเพราะเลิกกับแม่นานแล้ว ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตไปวันๆจริงๆครับ และชีวิตผมก็เปลี่ยนไปหนักมาก ผมต้องอยู่คนเดียว มีปัญหาอะไรก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร ผมกลายเป็นคนที่นอนไม่หลับ และพอได้นอนก็นอนมาก มากเกินไป ผมรู้สึกไม่อยากทำอะไรเลย พอตกดึกก็จะคิดแต่เรื่องทำร้ายตัวเอง ความจริงคืนนี้ผมก็คิดทำครับ ผูกคอตัวเองแต่ไม่สำเร็จเพราะผมมัดเชือกไม่แน่น เชือกหลุดเจ็บตัวอีก555 และคือผมมีญาติอยู่ครับ ซึ่งญาติก็ชอบกดดัน บอกผมอย่างนู้นอย่างนี้ซึ่งผมไม่สามารถทำสิ่งที่พวกเขาบอกได้ และอีกอย่างตอนนี้น้ำหนักผมลด เพราะไม่ค่อยกินอะไรเลย เวลาไปตลาดก็ไม่รู้จะกินอะไรเพราะไม่อยากกิน ผมรู้สึกไม่มีความสุขเลย ผมอยากย้อนเวลาได้ อยากกลับไปทำอดีตให้ดีกว่านี้ ผมทำผิดพลาดในชีวิตหลายอย่างแล้ว ซึ่งปีนี้ผมก็ทำลายอนาคตตัวเอง ผมรู้ทั้งรู้ว่าถ้าไม่ฝึกงานมันจะไม่จบผมก็เลือกที่จะไม่ไป ผม
และก็ผมอยากจะบอกคนที่มีครอบครัวพร้อมหน้านะครับ บอกรักคนในครอบครัวบ่อยๆ ทำดีกับคนในครอบครัวเยอะๆ บางทีเขาว่าเพราะเขารักครับ วันไหนที่ไม่มีขึ้นมาแบบผมแล้วจะคิดถึงนะครับ คิดถึงเสียงบ่น คิดถึงอาหารที่คนในครอบครัวทำ คิดถึงทุกอย่างอะครับ
ผมไปแล้วครับ