สวัสดีค่ะ หลังจากที่ไม่ได้เล่นพันทิปมานานมากกกกกกกก วันนี้เกิดเหงาๆ เครียดๆ อยากระบายให้ใครซักคนฟัง
เราคิดว่าเราหาความสุขรอบตัวไม่เจอค่ะ อายุ 30 กลางๆ ทำงานรับราชการ แต่รู้สึกว่าจริตการทำงานกับจริตไลฟ์สไตล์เข้ากับเพื่อร่วมงานไม่ได้ค่ะ
จนปัจจุบันเหมือนหัวเดียวกระเทียมลีบ มีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับเพื่อร่วมงานหนักมาก พลอยไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากเจอใคร
กับที่บ้านก็ฐานะปานกลาง แต่ก็ไม่ชอบไลฟ์สไตล์ของพ่อกับแม่ค่ะ รู้สึกว่าต้องทนอยู่กับมนุษย์ลุง มนุษย์ป้า ที่มีแนวคิดแบบแปลกมากๆๆๆๆ
โดยเฉพาะหลังจากที่พ่อกับแม่เกษียณ พ่อกับแม่เราไม่มีไร่ ไม่มีสวน ไม่มีงานอดิเรก มีเวลาอยู่บ้าน100% งานอดิเรกส่วนใหญ่เลยกลายเป็นการซื้อของทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีรายได้แล้ว และของที่ซื้อมาก็สะสม ทับถมกัน ไม่ค่อยก่อให้เกิดประโยชน์ จนบ้านจะกลายเป็นบ้านขยะแล้วค่ะ พ่อเราชอบดัดแปลง ต่อเติมของ ซื้อของมาไม่ชอบใช้ดีๆ ต้องเจาะ ต้องตัดต่อ ดัดแปลง ต่อเติม แล้วก็พัง หรือได้ใช้ในสภาพแย่ๆ (จริงๆเมื่อก่อนพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก แต่หลังจากเกษียณก็แยกกันอยู่ เพราะแม่ต้องไปช่วยเลี้ยงหลานอีกจังหวัดนึง เรื่องทนพ่อกับแม่ทะเลาะกันก็ซาไป นานๆทีแม่จะได้กลับบ้าน แต่กลับมาทีไรก็ทะเลาะกันเหมือนเดิม)
เมื่อก่อนการไปทำงานคือการไปพักผ่อน ไปพักสมองจากเรื่องที่บ้าน แต่หลังๆ พอมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานเราก็ไม่มีที่ ที่รู้สึกว่าอยู่แล้วสบายใจเลยค่ะ
ชีวิตเราตอนนี้มีแค่2สังคมนี้ค่ะ ตื่นเช้ามาไปทำงาน เย็นมาเลิกงานต้องรีบกลับบ้าน ไปช่วยเลี้ยงหลาน ชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้ทุกวัน (ความสุขอย่างเดียวในชีวิตเราที่พอมองเห็นตอนนี้ก็คือ การอยู่กับหลานค่ะ แต่บางทีเราก็รู้สึกผิดกับหลานที่เราใช้เค้าในการบำบัดตัวเองจากเรื่องอื่น)
พอมองในระดับสังคมรอบตัว สังคมโลก เราก็รู้สึกแย่มากค่ะ จนเลิกติดตามข่าวสารไปเลย เกลียดระบบการเมืองไทย ปลงกับระบบต่างๆ ของไทย ที่นับวันจะถดถอยลงคลอง เกลียดมนุษย์รอบตัวที่ชอบทำนิสัยมนุษย์ลุง มนุษย์ป้า รังแกสัตว์ เห็นแก่ตัว สภาพแวดล้อมโลกก็แย่ลงทุกวันๆ สภาพสังคมโลกก็มีทั้งโรคระบาด การก่อการร้าย ภัยพิบัติ อาชญากรรม
เรารู้สึกอยาก set zero ตัวเอง เราว่าเราคงคาดหวังกับทุกสิ่งมากเกินไป แต่เรารู้ตัวว่าเราแค่เครียดแหละ ไม่ถึงกับขนาดซึมเศร้า เพราะยังทำงาน ยังต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองให้ได้อยู่
เราเกลียดการเข้าสังคม เหนื่อยกับการพยายามเข้าสังคมมากๆ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ
มองหาความสุขรอบตัวไม่เจอค่ะ
เราคิดว่าเราหาความสุขรอบตัวไม่เจอค่ะ อายุ 30 กลางๆ ทำงานรับราชการ แต่รู้สึกว่าจริตการทำงานกับจริตไลฟ์สไตล์เข้ากับเพื่อร่วมงานไม่ได้ค่ะ
จนปัจจุบันเหมือนหัวเดียวกระเทียมลีบ มีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับเพื่อร่วมงานหนักมาก พลอยไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากเจอใคร
กับที่บ้านก็ฐานะปานกลาง แต่ก็ไม่ชอบไลฟ์สไตล์ของพ่อกับแม่ค่ะ รู้สึกว่าต้องทนอยู่กับมนุษย์ลุง มนุษย์ป้า ที่มีแนวคิดแบบแปลกมากๆๆๆๆ
โดยเฉพาะหลังจากที่พ่อกับแม่เกษียณ พ่อกับแม่เราไม่มีไร่ ไม่มีสวน ไม่มีงานอดิเรก มีเวลาอยู่บ้าน100% งานอดิเรกส่วนใหญ่เลยกลายเป็นการซื้อของทั้งๆที่ก็ไม่ได้มีรายได้แล้ว และของที่ซื้อมาก็สะสม ทับถมกัน ไม่ค่อยก่อให้เกิดประโยชน์ จนบ้านจะกลายเป็นบ้านขยะแล้วค่ะ พ่อเราชอบดัดแปลง ต่อเติมของ ซื้อของมาไม่ชอบใช้ดีๆ ต้องเจาะ ต้องตัดต่อ ดัดแปลง ต่อเติม แล้วก็พัง หรือได้ใช้ในสภาพแย่ๆ (จริงๆเมื่อก่อนพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก แต่หลังจากเกษียณก็แยกกันอยู่ เพราะแม่ต้องไปช่วยเลี้ยงหลานอีกจังหวัดนึง เรื่องทนพ่อกับแม่ทะเลาะกันก็ซาไป นานๆทีแม่จะได้กลับบ้าน แต่กลับมาทีไรก็ทะเลาะกันเหมือนเดิม)
เมื่อก่อนการไปทำงานคือการไปพักผ่อน ไปพักสมองจากเรื่องที่บ้าน แต่หลังๆ พอมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานเราก็ไม่มีที่ ที่รู้สึกว่าอยู่แล้วสบายใจเลยค่ะ
ชีวิตเราตอนนี้มีแค่2สังคมนี้ค่ะ ตื่นเช้ามาไปทำงาน เย็นมาเลิกงานต้องรีบกลับบ้าน ไปช่วยเลี้ยงหลาน ชีวิตวนลูปอยู่แบบนี้ทุกวัน (ความสุขอย่างเดียวในชีวิตเราที่พอมองเห็นตอนนี้ก็คือ การอยู่กับหลานค่ะ แต่บางทีเราก็รู้สึกผิดกับหลานที่เราใช้เค้าในการบำบัดตัวเองจากเรื่องอื่น)
พอมองในระดับสังคมรอบตัว สังคมโลก เราก็รู้สึกแย่มากค่ะ จนเลิกติดตามข่าวสารไปเลย เกลียดระบบการเมืองไทย ปลงกับระบบต่างๆ ของไทย ที่นับวันจะถดถอยลงคลอง เกลียดมนุษย์รอบตัวที่ชอบทำนิสัยมนุษย์ลุง มนุษย์ป้า รังแกสัตว์ เห็นแก่ตัว สภาพแวดล้อมโลกก็แย่ลงทุกวันๆ สภาพสังคมโลกก็มีทั้งโรคระบาด การก่อการร้าย ภัยพิบัติ อาชญากรรม
เรารู้สึกอยาก set zero ตัวเอง เราว่าเราคงคาดหวังกับทุกสิ่งมากเกินไป แต่เรารู้ตัวว่าเราแค่เครียดแหละ ไม่ถึงกับขนาดซึมเศร้า เพราะยังทำงาน ยังต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองให้ได้อยู่
เราเกลียดการเข้าสังคม เหนื่อยกับการพยายามเข้าสังคมมากๆ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยคะ