File นี้เป็นคดีสุดท้ายของชุดนักสืบจำเป็นแล้วนะครับ เป็นสไตล์ถอดรหัสปริศนา ซึ่งเป็นรหัสที่มินคิด !!!
ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้File 21 : ของหายที่คณะสัตวแพทยศาสตร์ [บทเฉลย]
https://pantip.com/topic/39564426
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
File 22 : รหัสปริศนาของมีน
- 1 -
ปลายและสมุนข้างกายทั้งสามกำลังยืนตั้งป้อมทำการหนึ่งอยู่ที่อาคารเรียนรวม
แต่ว่าพวกเขายืนตั้งป้อมทำอะไรกัน?
สิ่งที่พวกเขาทำนั้นต่างเรียกได้ว่าเป็นพฤติกรรมที่กระทำเป็นประจำแทบทุกครั้งเมื่อมาที่อาคารเรียนรวมแห่งนี้
นั่นคือ การส่องเด็กนักศึกษาหน้าใสวัยเฟรชชี่
การกระทำแบบนี้แหละ เป็นสิ่งที่ทั้งหมดปฏิบัติบ่อยครั้งตั้งแต่ตอนอยู่ปีหนึ่งแล้ว จนเดี๋ยวนี้ขึ้นปีสี่ปีสุดท้าย ก็ไม่ได้คิดเลิกการกระทำแบบนี้เลย
แม้กระทั่งปลาย อย่างที่รู้กันตอนนี้เขาคบหากับมีน สาวห้าวผมซอยสั้นเพื่อนสาวคณะเดียวกันอยู่ ทั้งคู่เริ่มเป็นแฟนกันหลังจากคดีมีนถูกรถชน แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่ได้ทำให้ปลายมีความคิดที่จะเลิกดูเด็กสาวปีหนึ่งแม้แต่น้อย
เหตุที่หนุ่มผมตั้งไม่เลิกทำนั้น ไม่ใช่ว่าเขามิได้เกรงกลัวหรือไม่เกรงใจแฟนสาวของตัวเอง แต่จริง ๆ แล้วเป็นเพราะมีนไม่รู้เรื่องนี้
เพราะเมื่อสาวห้าวอยู่ด้วย เขาก็เปลี่ยนมามองแต่แฟนสาวผู้น่ารักของตนเอง ไม่ได้เบนหน้าไปมองหญิงอื่นใดเลยสักครั้ง จนมีนไม่ได้คิดระแคะระคายว่าปลายจะเป็นเช่นนี้
แต่ถ้ามีนรู้ ก็ไม่รับรองว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามมา
ซึ่งถึงปลายจะทำจริง เขาก็ได้แค่มองดูเป็นอาหารตาให้อิ่มอกอิ่มใจ ไม่ได้สานสัมพันธ์ให้ยุ่งเกี่ยวประการใด
แต่ในวันนี้เห็นท่าปฏิบัติการส่องเด็กสาวปีหนึ่งของพวกเขาจะไม่ค่อยสัมฤทธิ์ผลเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่พวกเขามาตั้งป้อมยังไม่มีนักศึกษาสาวชั้นปีที่หนึ่งย่างกรายผ่านหน้าเลยสักคน ราวกับว่าที่นี่เป็นที่ร้างไร้ผู้คน
“สงสัยคงใกล้สอบ... หลายวิชาก็ปิดคอร์สแล้วด้วย เลยไม่ค่อยมีคน” ปลายพูดขึ้นมา เขาวิเคราะห์ถึงเหตุผลที่ไม่มีนักศึกษาสาวปีหนึ่งอยู่แถวนี้
ซึ่งสิ่งที่ปลายพูดมามันก็ถูกส่วนหนึ่ง เพราะช่วงนี้ใกล้สอบปลายภาคแล้ว หลายวิชาที่สอนก็ปิดคอร์สไป ทำให้มีนักศึกษาที่อยู่ที่นี่มีเพียงน้อยนิด
แต่ก็ใช่ว่าไม่มี!
ต้องมี!
แต่เพราะพวกปลายเอาแต่โฟกัสมองแต่เพียงนักศึกษาสวย ๆ น่ารัก ๆ ไม่ได้มองนักศึกษาชายหรือนักศึกษาสาวคนอื่นเลย ทำให้ในสายตาของพวกเขามองไม่เห็นนักศึกษาจำพวกนี้
“เฮ้อ... วันนี้ไม่มีเลย” เจเริ่มบ่นขึ้นมา เขาเป็นคนชักชวนเพื่อนมาตั้งป้อมในปฏิบัติการครั้งนี้
“คงเป็นอย่างที่พี่ปลายบอกแหละ” เอพูดบ้าง “สงสัยวันนี้คงต้องกลับไปดูป้า ๆ ที่ภาคฯ”
“เอ่อ... พี่ปลาย” เจหันหน้าไปหาปลาย คล้ายจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “วันนั้นพี่ปลายแอบไปเดินเล่นกับมีนที่คณะสัตวแพทย์เหรอ?
“อือ” ปลายพยักหน้ารับ จ้องหน้าลูกน้องร่างเล็กคล้ายสงสัยว่ารู้ได้อย่างไร เพราะไม่ได้บอกใครเลย
“น่าน... หวานกันจังนะ แอบหนีไปพวกเราไปตอนไหนเนี่ยพี่..”
ปลายฝืน ๆ ยิ้ม คล้ายกำลังคิดในใจว่า ‘จะบอกทำไมล่ะฟะ! คนจะมีความสุข จะเอาพวกแกไปเป็นก้างขวางคอทำซากอะไร!!’
แน่นอนว่าเจไม่ได้ยินในสิ่งที่ปลายคิด เขาจึงพูดขึ้นต่อ “ช่วงนี้สวีทกันจังนะ ...จะไปไหนอีกล่ะพี่?”
“อ่า...” ปลายมองหน้าเพื่อนร่างเล็ก สีหน้าของเขาเหมือนไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามนี้สักเท่าไหร่
ดูท่าเจเริ่มปฏิบัติตัวเป็นก้างขวางคอปลายขึ้นมาแล้ว
ซึ่งในขณะที่หนุ่มผมตั้งกำลังฝืน ๆ ใจ อยากจะตบลูกน้องตัวเองซะหนึ่งที ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
ตี๊ด~ตึ๋ง!
เป็นเสียงโทรศัพท์มือถือเวลาได้รับข้อความนั่นเอง เป็นมือถือของปลาย
ปลายรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พอเขาเห็นชื่อผู้ส่งมาก็คลี่ยิ้มอย่างมีความสุขขึ้นมาทันทีทันใด
มีนนั่นเองที่ส่งข้อความมา
แน่นอนว่าเมื่อปลายรู้ว่ามีนเป็นคนส่ง เขาก็รีบกดปุ่มเพื่ออ่านข้อความนี้ทันที
แต่พอหนุ่มผมตั้งเห็นข้อความสีหน้าก็ปรากฏแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด จนสามสมุนข้างกายรู้สึกได้ ขอเข้ามาดูบ้าง
ซึ่งข้อความที่มีนส่งมาคือ
4o + 2(megt) + rin = Where ?
“มีนส่งอะไรมาเนี่ย..” ปลายพูดขึ้นมา แล้วก็กดโทรศัพท์โทรออกหามีน เพื่อคลายความสงสัยถึงข้อความที่ส่งมานี้
แต่ทว่าไม่ว่าปลายจะโทรหาอย่างไร มีนก็ดูท่าจะไม่รับสายเลย ปล่อยให้หนุ่มผมตั้งงุนงงกับข้อความที่ส่งนี้ต่อไป
“มันเป็นรหัสหรือเปล่าครับ?” แอลที่เงียบมาตลอดพูดขึ้นมาบ้าง
“อืม...น่าจะใช่” ปลายพยักหน้าเห็นด้วย “แต่มีนจะเล่นอะไรเนี่ย... ให้เราถอดรหัสนี่เหรอ?”
“ผมว่าน่าจะเป็นแบบนั้นนะครับ” แอลบอก
ปลายมองดูข้อความนั้นอีกครั้ง แล้วค่อยพูดขึ้นต่อ “ถ้าให้ถอดรหัสมันก็ได้อยู่แล้ว ...อยากรู้เหมือนกันว่ามีนคิดอะไรอยู่ ถึงได้ส่งรหัสให้แบบนี้”
“พี่ปลายถอดรหัสนี้ได้แล้วหรือครับ?” เจเอ่ยถาม
“ยังหรอก” ปลายยิ้มบาง ๆ “แต่พอรู้ว่ารหัสที่มีนส่งมานี้ มันต้องถอดแบบไหน”
“เหรอครับ” เจเริ่มเสียงดัง “บอกได้มั้ยครับ?”
“หือ... ไม่โว้ย!” ปลายส่ายหน้า “อยากรู้ก็ลองถอดเอาเองสิ”
“คะ..ครับ” เจผงกศีรษะหงก ๆ ยอมรับไป
หนุ่มผมตั้งดูข้อความปริศนาเหล่านั้นอย่างครุ่นคิด จากนั้นจึงหยิบสมุดโน้ตออกมา เขียนข้อความนั้นลงไป
“คงเป็นแบบนี้สินะ” ปลายว่าแล้วก็เขียนอะไรบางอย่างเพิ่มเติมลงไปในสมุด
แต่สิ่งที่หนุ่มผมตั้งเขียนลงไป ยังไม่อาจดูรู้เรื่องว่าเป็นอะไร
ส่วนลูกสมุนทั้งสามเมื่อเห็นข้อความนั้นก็พยายามถอดรหัสเช่นเดียวกัน เจหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาบ้าง แต่ก็ได้แค่เขียนตัวข้อความลงไป ไม่ได้เขียนคำตอบใด ๆ เพิ่มเติม เอก็เช่นเดียวกัน เขาหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาเขียนข้อความไปอย่างเดียว
ผิดกับแอล หนุ่มผู้เงียบขรึมกลับไม่หยิบสิ่งใด ๆ ขึ้นมา เขายืนนิ่งครุ่นคิดหาวิธีถอดรหัสนี้อยู่ในใจเพียงอย่างเดียว แล้วสักพักก็เหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้ถึงอะไรบางอย่าง จึงพูดขึ้นมาว่า
“สมการเลขคณิตนี่”
“อืม... ถูกต้องแล้วแอล” ปลายบอกสวนไป “มันต้องถอดแบบสมการเลขคณิตนั่นแหละ ..แกถอดได้ยังล่ะ?”
“อ้อ.. ยังครับ” แอลส่ายหน้า “ผมยังเรียงไม่ถูกเลยว่าเป็นอะไร”
“เออ.. งั้นก็ช่างมันเถอะ เพราะฉันถอดได้แล้ว”
“หา! พี่ปลายถอดรหัสนี้ได้แล้วเหรอ?” เจลั่นขึ้นมาทันที เพราะไม่คิดว่าลูกพี่ตัวเองจะถอดรหัสได้รวดเร็วขนาดนี้
“อือ” ปลายพยักหน้า “งั้นพวกเรารีบไปเถอะ อยากรู้จริง ๆ ว่ามีนต้องการจะบอกอะไร”
“ไปไหนครับพี่?” เจยังงง
“ตามฉันมาละกัน เดี๋ยวระหว่างทางที่เดินไปจะอธิบายให้ฟังว่า ไอ้ ‘4o + 2(megt) + rin = Where ?’ มันถอดรหัสได้ว่าอะไร”
หนุ่มผมตั้งว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากจุดที่ตั้งป้อมส่องสาว หยุดปฏิบัติการดูเด็กที่ดำเนินมา แล้วก้าวเดินออกไป
(มีต่อครับ)
ปลาย นักสืบจำเป็น - File 22 : รหัสปริศนาของมีน [บทปัญหา]
ตอนที่ผ่านมา
- 1 -
ปลายและสมุนข้างกายทั้งสามกำลังยืนตั้งป้อมทำการหนึ่งอยู่ที่อาคารเรียนรวม
แต่ว่าพวกเขายืนตั้งป้อมทำอะไรกัน?
สิ่งที่พวกเขาทำนั้นต่างเรียกได้ว่าเป็นพฤติกรรมที่กระทำเป็นประจำแทบทุกครั้งเมื่อมาที่อาคารเรียนรวมแห่งนี้
นั่นคือ การส่องเด็กนักศึกษาหน้าใสวัยเฟรชชี่
การกระทำแบบนี้แหละ เป็นสิ่งที่ทั้งหมดปฏิบัติบ่อยครั้งตั้งแต่ตอนอยู่ปีหนึ่งแล้ว จนเดี๋ยวนี้ขึ้นปีสี่ปีสุดท้าย ก็ไม่ได้คิดเลิกการกระทำแบบนี้เลย
แม้กระทั่งปลาย อย่างที่รู้กันตอนนี้เขาคบหากับมีน สาวห้าวผมซอยสั้นเพื่อนสาวคณะเดียวกันอยู่ ทั้งคู่เริ่มเป็นแฟนกันหลังจากคดีมีนถูกรถชน แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่ได้ทำให้ปลายมีความคิดที่จะเลิกดูเด็กสาวปีหนึ่งแม้แต่น้อย
เหตุที่หนุ่มผมตั้งไม่เลิกทำนั้น ไม่ใช่ว่าเขามิได้เกรงกลัวหรือไม่เกรงใจแฟนสาวของตัวเอง แต่จริง ๆ แล้วเป็นเพราะมีนไม่รู้เรื่องนี้
เพราะเมื่อสาวห้าวอยู่ด้วย เขาก็เปลี่ยนมามองแต่แฟนสาวผู้น่ารักของตนเอง ไม่ได้เบนหน้าไปมองหญิงอื่นใดเลยสักครั้ง จนมีนไม่ได้คิดระแคะระคายว่าปลายจะเป็นเช่นนี้
แต่ถ้ามีนรู้ ก็ไม่รับรองว่าจะเกิดอะไรขึ้นตามมา
ซึ่งถึงปลายจะทำจริง เขาก็ได้แค่มองดูเป็นอาหารตาให้อิ่มอกอิ่มใจ ไม่ได้สานสัมพันธ์ให้ยุ่งเกี่ยวประการใด
แต่ในวันนี้เห็นท่าปฏิบัติการส่องเด็กสาวปีหนึ่งของพวกเขาจะไม่ค่อยสัมฤทธิ์ผลเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่พวกเขามาตั้งป้อมยังไม่มีนักศึกษาสาวชั้นปีที่หนึ่งย่างกรายผ่านหน้าเลยสักคน ราวกับว่าที่นี่เป็นที่ร้างไร้ผู้คน
“สงสัยคงใกล้สอบ... หลายวิชาก็ปิดคอร์สแล้วด้วย เลยไม่ค่อยมีคน” ปลายพูดขึ้นมา เขาวิเคราะห์ถึงเหตุผลที่ไม่มีนักศึกษาสาวปีหนึ่งอยู่แถวนี้
ซึ่งสิ่งที่ปลายพูดมามันก็ถูกส่วนหนึ่ง เพราะช่วงนี้ใกล้สอบปลายภาคแล้ว หลายวิชาที่สอนก็ปิดคอร์สไป ทำให้มีนักศึกษาที่อยู่ที่นี่มีเพียงน้อยนิด
แต่ก็ใช่ว่าไม่มี!
ต้องมี!
แต่เพราะพวกปลายเอาแต่โฟกัสมองแต่เพียงนักศึกษาสวย ๆ น่ารัก ๆ ไม่ได้มองนักศึกษาชายหรือนักศึกษาสาวคนอื่นเลย ทำให้ในสายตาของพวกเขามองไม่เห็นนักศึกษาจำพวกนี้
“เฮ้อ... วันนี้ไม่มีเลย” เจเริ่มบ่นขึ้นมา เขาเป็นคนชักชวนเพื่อนมาตั้งป้อมในปฏิบัติการครั้งนี้
“คงเป็นอย่างที่พี่ปลายบอกแหละ” เอพูดบ้าง “สงสัยวันนี้คงต้องกลับไปดูป้า ๆ ที่ภาคฯ”
“เอ่อ... พี่ปลาย” เจหันหน้าไปหาปลาย คล้ายจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “วันนั้นพี่ปลายแอบไปเดินเล่นกับมีนที่คณะสัตวแพทย์เหรอ?
“อือ” ปลายพยักหน้ารับ จ้องหน้าลูกน้องร่างเล็กคล้ายสงสัยว่ารู้ได้อย่างไร เพราะไม่ได้บอกใครเลย
“น่าน... หวานกันจังนะ แอบหนีไปพวกเราไปตอนไหนเนี่ยพี่..”
ปลายฝืน ๆ ยิ้ม คล้ายกำลังคิดในใจว่า ‘จะบอกทำไมล่ะฟะ! คนจะมีความสุข จะเอาพวกแกไปเป็นก้างขวางคอทำซากอะไร!!’
แน่นอนว่าเจไม่ได้ยินในสิ่งที่ปลายคิด เขาจึงพูดขึ้นต่อ “ช่วงนี้สวีทกันจังนะ ...จะไปไหนอีกล่ะพี่?”
“อ่า...” ปลายมองหน้าเพื่อนร่างเล็ก สีหน้าของเขาเหมือนไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามนี้สักเท่าไหร่
ดูท่าเจเริ่มปฏิบัติตัวเป็นก้างขวางคอปลายขึ้นมาแล้ว
ซึ่งในขณะที่หนุ่มผมตั้งกำลังฝืน ๆ ใจ อยากจะตบลูกน้องตัวเองซะหนึ่งที ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
ตี๊ด~ตึ๋ง!
เป็นเสียงโทรศัพท์มือถือเวลาได้รับข้อความนั่นเอง เป็นมือถือของปลาย
ปลายรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พอเขาเห็นชื่อผู้ส่งมาก็คลี่ยิ้มอย่างมีความสุขขึ้นมาทันทีทันใด
มีนนั่นเองที่ส่งข้อความมา
แน่นอนว่าเมื่อปลายรู้ว่ามีนเป็นคนส่ง เขาก็รีบกดปุ่มเพื่ออ่านข้อความนี้ทันที
แต่พอหนุ่มผมตั้งเห็นข้อความสีหน้าก็ปรากฏแววประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด จนสามสมุนข้างกายรู้สึกได้ ขอเข้ามาดูบ้าง
ซึ่งข้อความที่มีนส่งมาคือ
4o + 2(megt) + rin = Where ?
“มีนส่งอะไรมาเนี่ย..” ปลายพูดขึ้นมา แล้วก็กดโทรศัพท์โทรออกหามีน เพื่อคลายความสงสัยถึงข้อความที่ส่งมานี้
แต่ทว่าไม่ว่าปลายจะโทรหาอย่างไร มีนก็ดูท่าจะไม่รับสายเลย ปล่อยให้หนุ่มผมตั้งงุนงงกับข้อความที่ส่งนี้ต่อไป
“มันเป็นรหัสหรือเปล่าครับ?” แอลที่เงียบมาตลอดพูดขึ้นมาบ้าง
“อืม...น่าจะใช่” ปลายพยักหน้าเห็นด้วย “แต่มีนจะเล่นอะไรเนี่ย... ให้เราถอดรหัสนี่เหรอ?”
“ผมว่าน่าจะเป็นแบบนั้นนะครับ” แอลบอก
ปลายมองดูข้อความนั้นอีกครั้ง แล้วค่อยพูดขึ้นต่อ “ถ้าให้ถอดรหัสมันก็ได้อยู่แล้ว ...อยากรู้เหมือนกันว่ามีนคิดอะไรอยู่ ถึงได้ส่งรหัสให้แบบนี้”
“พี่ปลายถอดรหัสนี้ได้แล้วหรือครับ?” เจเอ่ยถาม
“ยังหรอก” ปลายยิ้มบาง ๆ “แต่พอรู้ว่ารหัสที่มีนส่งมานี้ มันต้องถอดแบบไหน”
“เหรอครับ” เจเริ่มเสียงดัง “บอกได้มั้ยครับ?”
“หือ... ไม่โว้ย!” ปลายส่ายหน้า “อยากรู้ก็ลองถอดเอาเองสิ”
“คะ..ครับ” เจผงกศีรษะหงก ๆ ยอมรับไป
หนุ่มผมตั้งดูข้อความปริศนาเหล่านั้นอย่างครุ่นคิด จากนั้นจึงหยิบสมุดโน้ตออกมา เขียนข้อความนั้นลงไป
“คงเป็นแบบนี้สินะ” ปลายว่าแล้วก็เขียนอะไรบางอย่างเพิ่มเติมลงไปในสมุด
แต่สิ่งที่หนุ่มผมตั้งเขียนลงไป ยังไม่อาจดูรู้เรื่องว่าเป็นอะไร
ส่วนลูกสมุนทั้งสามเมื่อเห็นข้อความนั้นก็พยายามถอดรหัสเช่นเดียวกัน เจหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาบ้าง แต่ก็ได้แค่เขียนตัวข้อความลงไป ไม่ได้เขียนคำตอบใด ๆ เพิ่มเติม เอก็เช่นเดียวกัน เขาหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาเขียนข้อความไปอย่างเดียว
ผิดกับแอล หนุ่มผู้เงียบขรึมกลับไม่หยิบสิ่งใด ๆ ขึ้นมา เขายืนนิ่งครุ่นคิดหาวิธีถอดรหัสนี้อยู่ในใจเพียงอย่างเดียว แล้วสักพักก็เหมือนว่าเขาจะเริ่มรู้ถึงอะไรบางอย่าง จึงพูดขึ้นมาว่า
“สมการเลขคณิตนี่”
“อืม... ถูกต้องแล้วแอล” ปลายบอกสวนไป “มันต้องถอดแบบสมการเลขคณิตนั่นแหละ ..แกถอดได้ยังล่ะ?”
“อ้อ.. ยังครับ” แอลส่ายหน้า “ผมยังเรียงไม่ถูกเลยว่าเป็นอะไร”
“เออ.. งั้นก็ช่างมันเถอะ เพราะฉันถอดได้แล้ว”
“หา! พี่ปลายถอดรหัสนี้ได้แล้วเหรอ?” เจลั่นขึ้นมาทันที เพราะไม่คิดว่าลูกพี่ตัวเองจะถอดรหัสได้รวดเร็วขนาดนี้
“อือ” ปลายพยักหน้า “งั้นพวกเรารีบไปเถอะ อยากรู้จริง ๆ ว่ามีนต้องการจะบอกอะไร”
“ไปไหนครับพี่?” เจยังงง
“ตามฉันมาละกัน เดี๋ยวระหว่างทางที่เดินไปจะอธิบายให้ฟังว่า ไอ้ ‘4o + 2(megt) + rin = Where ?’ มันถอดรหัสได้ว่าอะไร”
หนุ่มผมตั้งว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากจุดที่ตั้งป้อมส่องสาว หยุดปฏิบัติการดูเด็กที่ดำเนินมา แล้วก้าวเดินออกไป
(มีต่อครับ)