ผมได้นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเก่าที่พาดหัวข่าว....หึๆ ผมยิ้เยาะในใจ
ผมแทบลืมเล่าประวัติตัวผมเองเลย....ผมเป็นลูกชายคนเดียวที่มีแม่พ่ออยู่กันพร้อมหน้าเหมือนครอบครัวทั่วไป ผมได้เรียนอยู่มหาลัยช่างกล ปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้วที่จะจบ ผมกับครอบครัวตั้งความหวังไว้ว่าจะซื้อบ้านใหม่สักหลังหนึ่งตอนผมเรียนจบ ทุกๆเย็นที่กับจากวิลัยผมจะเห็นพ่อแม่อยู่กินข้าว พูดคุย พร้อมหน้าพร้อมตากันเสมอ ซึ่งเป็นภาพที่คุ้นเคย
ไม่นาน...พ่อก็เริ่มเปลี่ยนไป พ่อที่เคยแสนดี เคยมีเหตุผล กับทำร้ายทุบตีแม่ บางวันพ่อก็ไม่กลับบ้าน พอแม่ถามไถ่พ่อก็เอาแต่ทำร้ายยแม่....
วันที่ไม่คาดคิดก็มาถึง..ใช่พ่อได้พาเมียน้อยเป็นแม่หม้ายลูกติดมาร่วมชายคาบ้านด้วย แม่ได้แต่นอนร้องให้ แต่พ่อก็ไม่เคยสนใจอะไร เงินที่พ่อเคยให้แม่ พ่อก็ไม่ให้ผมจึงต้องได้หางานทำเสาอาทิตย์เพื่อเลี้ยงแม่ ทุกครั้งที่กลับบ้านมา ภาพที่เคยเห็นก็เปลี่ยนไปพ่อแม่ที่เคยรักเข้าใจกันกลับเปลี่ยนไป ผมเห็นแม่ที่นั่งทำงานบ้านงกๆ ซูบผอม ช่างต่างกับเมียใหม่ที่เทอไม่ต้องทำอะไรเลย..แย่ไปกว่านั้นพ่อได้ซื้อบ้านใหม่และย้ายไปอยู่กับเมียน้อย ทิ้งผมกับแม่ให้อยู่ลำพังกับแม่ บ้านที่เคยฝันว่าจะซื้ออยู่ด้วยกัน..ฝันที่เคยอยู่ร่วมโตะกลับข้าวพร้อมหน้า..ใช่มันเป็นแค่ฝันไปแล้ว ...
ผมมองดูหน้าแม่ที่เอาแต่ร้องให้ข้าวปลาไม่ยอมกิน..ผมคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น..อะไรที่ทำให้พ่อผมเปลี่ยนไปขนาดนั้น..ผมจึงขอดรอปเรียนไว้ก่อนเพื่อหาเงินมาเลี้ยงแม่...
#ผมต้องทำอะไรซักอย่าง..ผมต้องทำ..เพื่อครอบครัวเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง..
#ผมมองหน้าแม่ที่กำลังชักเกร๊งตาเบิงโพลง ดิ้นทุรนทุรายขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตาผม..
ผมได้เขียนจดหมายไปหาพ่อผมเรื่องแม่ พ่อกลับไม่ใส่ใจอะไร คำขอของผมคือ ขอได้ไปอยู่กับพ่อ
ใช่มันต้องมีวิธีสิที่จะให้เราอยู่ร่วมกันอีก ผมได้ต่อรถไปยังที่อยู่ที่พ่อให้..ผมได้ไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเมียน้อยพ่อกับลูกเลี้ยง..ไม่สิจะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกกับการต้อนรับที่ไม่เต็มใจ เขาจัดห้องเก็บของเล็กๆหลังบ้านให้ผมซุกหัวนอน ใช้งาน บ่นด่าผม เป็นที่ระบายอารมณ์ของพ่อ...กับเมียน้อยพ่อ
..*แม่..ผมเข้าใจหัวอกแม่แล้วครับ.พร้อมกับนอนร้องให้แทบทุกคืน..พ่อผมเปลี่ยนไปมาก
ผมต้องรีบจบเรื่องนี้
ผมอยู่ได้ไม่นานพ่อผมก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหัน...ผมได้ไปยืนเรื่องขอศพพ่อมาทำพิธีกรรม
เหมือนเมียน้อยจะดีใจด้วยซ้ำที่พ่อผมตาย..เทอไม่สะทกสะท้าน เทอยิ้มหน้าระรื่นกับสามีใหม่อีกคนที่พาเข้ามาอยู่ในบ้าน ใช่เทอหวังแค่เงินกับบ้านจากพ่อ ผมได้ตัดสินใจออกจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับศพพ่อมาที่บ้านเกิดผม
ไม่นานหนัก...นรกช่างเห็นใจ...เมื่อวันหนึ่งมีจดหมายมาที่บ้าน เป็นการ์ดแต่งงาน ซึ่งเชิญชวนให้ผมไปร่วมงาน ซึ่งแฝงไปด้วยคำเยอะเย้ย สมเพช เวทนา ใช่ส่งมาจากเมียน้อยของพ่อผมใงล่ะ
ครั้งนี้แหละ.......
ผมได้แอบเป็นแขกเพื่อเข้าไปร่วมงานผมซื้อยาพิษไปแอบใส่ลงในอาหารที่เมียน้อยพ่อชอบ ก็คนเคยอยู่ร่วมกันทำไมชั้นจะไม่รู้ ผู้คนร่วมยินดีมากมายหน้าตาระรื่น ใช่ครอบครัวเทอพร้อม ซึ่งผมก็เคยมี ผมแอบยืนมองเทอกินข้าวที่มียาพิษอย่างไม่รู้ตัว ไม่นานตาเทอก็เบิกโพลงเทอลุกขึ้นวิ่งหาน้ำพร้อมกับอาการกะตึกของร่างกายย...ตุ๊บบบบ.....เสียงกรี๊ดดดแขกในบ้านแตกตื่น...ใช่..เทอตกบ้านคอหักตายยย...
หึๆๆๆผมยิ้มที่มุมปาก...นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็นใช่ใหมครับ พ่อ แม่ ผมลุกเดินออกจากเตียงไม้เก่าๆๆ และคว้ามือเปิดตู้ไม้เก่าๆในบ้าน...พร้อมกับโอบกอดศพที่แห้งกรัง...ในตู้เก่าๆใบนั้น นี่แหละบ้านของเรา ครอบครัวเรา พ่อแม่...
#ชั้นมองเห็นใบหน้าแม่ที่ดิ้นทุรนทุรายขาดใจตายคามือชั้นเอง เพื่อหยุดความโศกเศร้า
#ชั้นยืนดูพ่อของชั้นที่รถเบรคไม่อยู่พุ่งเลยโครงชนโขดหินอย่างจัง ชั้นเห็นพ่อของชั้นคลานออกจากรถ ชั้นไม่รอช้ารีบคว้ามีดแทงไปที่หน้าท้องแบบนับไม่ยั้ง เสียงกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด ปากสั่นเทา ใช่ชั้นปลดปล่อยความชั่วร้ายในตัวพ่อชั้น.........
นี่แหละคือสิ่งที่ควรจะเป็น...วันที่ครบอครัวได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง....ผมจ้องศพพ่อกับแม่ผมที่อยู่ในตู้พร้อมชายตาดูกระจกเงาข้างๆๆ
ผมหัวเราะด้วยความสะใจ...
#สวัสดีฆาตกร
หนังสือพิมพ์ฉบับเก่า
ผมแทบลืมเล่าประวัติตัวผมเองเลย....ผมเป็นลูกชายคนเดียวที่มีแม่พ่ออยู่กันพร้อมหน้าเหมือนครอบครัวทั่วไป ผมได้เรียนอยู่มหาลัยช่างกล ปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้วที่จะจบ ผมกับครอบครัวตั้งความหวังไว้ว่าจะซื้อบ้านใหม่สักหลังหนึ่งตอนผมเรียนจบ ทุกๆเย็นที่กับจากวิลัยผมจะเห็นพ่อแม่อยู่กินข้าว พูดคุย พร้อมหน้าพร้อมตากันเสมอ ซึ่งเป็นภาพที่คุ้นเคย
ไม่นาน...พ่อก็เริ่มเปลี่ยนไป พ่อที่เคยแสนดี เคยมีเหตุผล กับทำร้ายทุบตีแม่ บางวันพ่อก็ไม่กลับบ้าน พอแม่ถามไถ่พ่อก็เอาแต่ทำร้ายยแม่....
วันที่ไม่คาดคิดก็มาถึง..ใช่พ่อได้พาเมียน้อยเป็นแม่หม้ายลูกติดมาร่วมชายคาบ้านด้วย แม่ได้แต่นอนร้องให้ แต่พ่อก็ไม่เคยสนใจอะไร เงินที่พ่อเคยให้แม่ พ่อก็ไม่ให้ผมจึงต้องได้หางานทำเสาอาทิตย์เพื่อเลี้ยงแม่ ทุกครั้งที่กลับบ้านมา ภาพที่เคยเห็นก็เปลี่ยนไปพ่อแม่ที่เคยรักเข้าใจกันกลับเปลี่ยนไป ผมเห็นแม่ที่นั่งทำงานบ้านงกๆ ซูบผอม ช่างต่างกับเมียใหม่ที่เทอไม่ต้องทำอะไรเลย..แย่ไปกว่านั้นพ่อได้ซื้อบ้านใหม่และย้ายไปอยู่กับเมียน้อย ทิ้งผมกับแม่ให้อยู่ลำพังกับแม่ บ้านที่เคยฝันว่าจะซื้ออยู่ด้วยกัน..ฝันที่เคยอยู่ร่วมโตะกลับข้าวพร้อมหน้า..ใช่มันเป็นแค่ฝันไปแล้ว ...
ผมมองดูหน้าแม่ที่เอาแต่ร้องให้ข้าวปลาไม่ยอมกิน..ผมคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น..อะไรที่ทำให้พ่อผมเปลี่ยนไปขนาดนั้น..ผมจึงขอดรอปเรียนไว้ก่อนเพื่อหาเงินมาเลี้ยงแม่...
#ผมต้องทำอะไรซักอย่าง..ผมต้องทำ..เพื่อครอบครัวเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง..
#ผมมองหน้าแม่ที่กำลังชักเกร๊งตาเบิงโพลง ดิ้นทุรนทุรายขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตาผม..
ผมได้เขียนจดหมายไปหาพ่อผมเรื่องแม่ พ่อกลับไม่ใส่ใจอะไร คำขอของผมคือ ขอได้ไปอยู่กับพ่อ
ใช่มันต้องมีวิธีสิที่จะให้เราอยู่ร่วมกันอีก ผมได้ต่อรถไปยังที่อยู่ที่พ่อให้..ผมได้ไปใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเมียน้อยพ่อกับลูกเลี้ยง..ไม่สิจะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกกับการต้อนรับที่ไม่เต็มใจ เขาจัดห้องเก็บของเล็กๆหลังบ้านให้ผมซุกหัวนอน ใช้งาน บ่นด่าผม เป็นที่ระบายอารมณ์ของพ่อ...กับเมียน้อยพ่อ
..*แม่..ผมเข้าใจหัวอกแม่แล้วครับ.พร้อมกับนอนร้องให้แทบทุกคืน..พ่อผมเปลี่ยนไปมาก
ผมต้องรีบจบเรื่องนี้
ผมอยู่ได้ไม่นานพ่อผมก็เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหัน...ผมได้ไปยืนเรื่องขอศพพ่อมาทำพิธีกรรม
เหมือนเมียน้อยจะดีใจด้วยซ้ำที่พ่อผมตาย..เทอไม่สะทกสะท้าน เทอยิ้มหน้าระรื่นกับสามีใหม่อีกคนที่พาเข้ามาอยู่ในบ้าน ใช่เทอหวังแค่เงินกับบ้านจากพ่อ ผมได้ตัดสินใจออกจากบ้านหลังนั้นพร้อมกับศพพ่อมาที่บ้านเกิดผม
ไม่นานหนัก...นรกช่างเห็นใจ...เมื่อวันหนึ่งมีจดหมายมาที่บ้าน เป็นการ์ดแต่งงาน ซึ่งเชิญชวนให้ผมไปร่วมงาน ซึ่งแฝงไปด้วยคำเยอะเย้ย สมเพช เวทนา ใช่ส่งมาจากเมียน้อยของพ่อผมใงล่ะ
ครั้งนี้แหละ.......
ผมได้แอบเป็นแขกเพื่อเข้าไปร่วมงานผมซื้อยาพิษไปแอบใส่ลงในอาหารที่เมียน้อยพ่อชอบ ก็คนเคยอยู่ร่วมกันทำไมชั้นจะไม่รู้ ผู้คนร่วมยินดีมากมายหน้าตาระรื่น ใช่ครอบครัวเทอพร้อม ซึ่งผมก็เคยมี ผมแอบยืนมองเทอกินข้าวที่มียาพิษอย่างไม่รู้ตัว ไม่นานตาเทอก็เบิกโพลงเทอลุกขึ้นวิ่งหาน้ำพร้อมกับอาการกะตึกของร่างกายย...ตุ๊บบบบ.....เสียงกรี๊ดดดแขกในบ้านแตกตื่น...ใช่..เทอตกบ้านคอหักตายยย...
หึๆๆๆผมยิ้มที่มุมปาก...นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็นใช่ใหมครับ พ่อ แม่ ผมลุกเดินออกจากเตียงไม้เก่าๆๆ และคว้ามือเปิดตู้ไม้เก่าๆในบ้าน...พร้อมกับโอบกอดศพที่แห้งกรัง...ในตู้เก่าๆใบนั้น นี่แหละบ้านของเรา ครอบครัวเรา พ่อแม่...
#ชั้นมองเห็นใบหน้าแม่ที่ดิ้นทุรนทุรายขาดใจตายคามือชั้นเอง เพื่อหยุดความโศกเศร้า
#ชั้นยืนดูพ่อของชั้นที่รถเบรคไม่อยู่พุ่งเลยโครงชนโขดหินอย่างจัง ชั้นเห็นพ่อของชั้นคลานออกจากรถ ชั้นไม่รอช้ารีบคว้ามีดแทงไปที่หน้าท้องแบบนับไม่ยั้ง เสียงกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด ปากสั่นเทา ใช่ชั้นปลดปล่อยความชั่วร้ายในตัวพ่อชั้น.........
นี่แหละคือสิ่งที่ควรจะเป็น...วันที่ครบอครัวได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง....ผมจ้องศพพ่อกับแม่ผมที่อยู่ในตู้พร้อมชายตาดูกระจกเงาข้างๆๆ
ผมหัวเราะด้วยความสะใจ...
#สวัสดีฆาตกร