สตรีที่โลกลืม เด็กบ้านแตกหรือป่าว แล้วฉันจะใช้ชีวิตต่อได้อย่างไรถ้ามันไม่ไหว

เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ คุณคิดว่าเด็กในวัย ป.1 ควรมีชีวิตอย่างไรควรเล่นสนุกไปโรงเรียนอยู่กับเพื่อนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขใช่ไหม แต่ไม่เหลือเลยในทางกลับกัน มีคืนนึงที่โหดร้ายได้เกิดขึ้นกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเขาได้ถูกพ่อเลี้ยงข่มขืนและเขาได้ถูกข่มขืนแบบนี้ทุกคืน เป็นระยะเวลาเกือบครึ่งปี โดนที่เขาถูกพ่อเลี้ยงข่มขืนในทุกๆคืนตอนที่แม่เขาไม่อยู่ คุณคงสงสัยใช่ไหมว่าแม่เขาไปไหนทำไมถึงไม่อยู่นอนกับลูกและสามีตัวเองในตอนกลางคืน ถูกค่ะแม่เขาทำงานตอนกลางคืนแม่เขาเป็นชาวสวนยางพาราเขาจึงออกกรีดยางในตอนกลางคืนในช่วงที่แม่ของเด็กออกไปกรีดยาง เด็กกับพ่อเลี้ยงได้นอนอยู่ด้วยกันพ่อเลี้ยงได้ข่มขืนเด็กทุกคืน ตอนที่แม่ของเขาออกไปกรีดยางจนวันหนึ่งเด็กทนไม่ไหวจึงบอกกับแม่ว่าขอไปอยู่กับตาและยายเด็กผู้หญิงคนนั้นได้บอกเหตุผลกับแม่ว่าทำไมเขาถึงอยากไปอยู่กับตากับยายแต่แม่ของเขาเลือกที่จะไม่เชื่อเด็กแล้วฟังสามีตัวเองคุณคิดว่าจิตใจของเด็กคนหนึ่งจะแข็งแกร่งแค่ไหนที่เขาโดนกระทำแบบนี้ตั้งแต่ในวัยเด็ก แต่ในที่สุดเด็กก็ได้บอกเรื่องนี้กับทุกคนรอบตัวเอง แล้วผลสุดท้ายเรื่องที่เด็กบอกนั้นก็เงียบไปในที่สุด ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและลืมมันไป แต่ในสมองและจิตใจของเด็กคนหนึ่งไม่สามารถลืมได้เลย เธอจึงได้คิดในสมองของเธอว่าเธออยากจะหนีออกจากบ้าน แต่ในตอนนั้นเธอยังเด็กมากจึงไม่สามารถหนีออกจากบ้านได้ เธอจึงเก็บความคิดนี้ไว้และจะทำมันเมื่อตอนเธอโต แต่เธอจะทำอย่างไรดีเธอจึงเลือกที่จะเก็บเงินจากการที่ได้ไปโรงเรียนวันละ 20 บาท เธอได้เลือกเก็บวันละ 10 บาท วันละ 5 บาท เธอได้เก็บเงินเรื่อยๆ จนวันที่เธอรอคอยก็มาถึงวันที่เธอเรียนจบป. 6 แล้วเธอได้นำเงินที่เก็บมานั้นหนีออกจากบ้าน พานั่งตังเองรถเข้ากรุงเทพฯโดยที่เธอไม่รู้เลยว่ากรุงเทพฯกว้างใหญ่แค่ไหนจะเป็นเช่นไรเธอได้หนีออกจากบ้านเข้ากรุงเทพฯมา เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งจบ ป.6 และได้หนีออกจากบ้าน เธอไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าเธอจะเจออะไรบ้าง ใช่สุดท้ายเธอก็ได้หนีสำเร็จเธอได้หนีออกมาอยู่กรุงเทพฯโดยที่ไม่มีใครตามหาเธอเจอถึงคนทางบ้านจะไปแจ้งตำรวจ แต่ก็ตามไม่เจอสุดท้ายเด็กคนหนึ่งที่ได้หนีออกมาจากบ้านก็ได้ไปอยู่ที่วัดแห่งหนึ่งเธอกลายเป็นเด็กวัดแล้วเธอได้ใช้ชีวิตอยู่ในวัดจนวันหนึ่งเธออยากจะเรียนต่อเธอจึงไปสมัคร ก.ศ.น.เรียนจนจบม.ต้น.เธอก็ได้ทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วยส่งตัวเองเรียนเพื่อไม่ให้เดือดร้อนแม่ชีและพระอาจารย์ที่วัด เมื่อเธอเริ่มเข้มแข็งเธอจึงขอแม่ชีและพระอาจารย์ออกมาอยู่ข้างนอกเธอได้ออกมาเช่าห้องอยู่แล้วทำงานไปด้วยแต่คุณรู้หรือไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วเธอได้กลับมาพบกับวงโคจรเดิมที่เคยเจอมาวัยวันเด็กอีกครั้งเพื่อนร่วมงานของเธอตั้งใจจะข่มขืนเธอ มันจึงทำให้เธอถูกกระตุ้นให้หัวสมองของเด็กผู้หญิงคนนั้นว่าทำไมฉันเกิดมาจึงมีแต่ผู้ชายที่จะข่มขืนตัวเอง เธอจึงเลือกที่จะหนีงานลาออกแล้วหาที่อยู่ใหม่สมัครงานที่ใหม่แต่เธอก็ได้เจอเพื่อนร่วมงานนิสัยแย่ๆแบบเดิมอีก เวลาผ่านไปหลายปีเธอจึงคิดถึงแม่เธอได้โทรกลับมาหาแม่ครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอไม่เคยโทรกลับเลยและไม่เคยมีใครหาเธอเจอ เธอได้เล่าประสบการณ์หลายปีที่ผ่านมาให้คนทางบ้านฟังแล้วเธอไม่ไหวกับสิ่งที่เธอเจอ เธอจึงเลือกที่จะกลับบ้านอีกครั้ง และในที่สุดเธอก็ได้กลับบ้านมาหาแม่มาหาตากับยายและทุกคน แต่เธอก็อยู่บ้านไม่ได้เพราะเธอต้องเห็นหน้าพ่อเลี้ยงเธอจึงขอแม่ออกมาทำงานข้างนอกและได้คบกับผู้ชายคนนึงผู้ชายคนนี้นิสัยดีมากเขาไม่เคยคิดที่จะข่มขืนหรือขอมีอะไรกับเธอเลยเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นไม่เจ้าชู้ไม่ดื่มและไม่สูบบุหรี่เป็นผู้ชายที่รักครอบครัวทำแต่งานเธอจึงได้ตัดสินใจคบและอยู่กินกับผู้ชายคนนี้เวลาผ่านไป 10 ปีเข้าปีที่ 11 ผู้ชายคนนี้ได้นอกใจเธอไม่มีผู้หญิงคนอื่นจากที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเจ้าชู้เขาก็กลับเจ้าชู้สุดๆดื่มหนักจากที่ไม่เคยดื่มและสูบบุหรี่เยอะจากที่ไม่เคยสูบเลยเธอจึงถามตัวเองว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้และถามกับแฟนของเธอว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป ผู้ชายคนนั้นได้ตอบชัดเจนว่าเราอยู่กันมาเกือบ 10 ปี เราแทบจะไม่มีเพศสัมพันธ์กันเลยงั้นผมขอจบความสัมพันธ์ของเราสองคนไว้แค่นี้ได้ไหมหลังจากที่ผู้ชายได้พูดความในใจให้เธอรู้เธอจึงเลือกที่จะยอมรับความจริงและปล่อยให้ผู้ชายเดินจากไป และสุดท้ายแล้วในตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีใครและฉันก็ยังอยู่คนเดียวแต่ฉันนอนต้องนอนร้องไห้ทุกคืนในแต่ละคืนก็จะผ่านไปกว่าจะหลับตาได้ฉันต้องนอนร้องไห้จนหลับไปเองเกือบทุกคืนคุณคิดว่าฉันควรไปพบจิตแพทย์ไหมอาการของฉันฉันเริ่มที่จะควบคุมความคิดของตัวเองไม่ไหวมันมักจะคิดแต่เรื่องเก่าๆที่ผ่านมาเรื่องในอดีตฉันไม่สามารถปล่อยวางมันออกจากใจได้ฉันยังจำทุกการกระทำและคำพูดของทุกคนในวัยเด็กที่ทำกับฉันไว้ได้ดีมันเหมือนสมองของฉันเป็นเมมโมรี่การ์ดที่เก็บความจำและฉายภาพเก่าๆเหล่านั้นขึ้นมาในสมองอยู่ตลอดเวลาฉันเลือกที่จะไม่ไหวกับความคิดตัวเองฉันอยากจะไปปรึกษาจิตแพทย์แต่ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรและไปที่ไหนฉันไม่รู้ว่าฉันต้องทำอย่างไรเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้แล้วฉันจะปรึกษาใครได้บ้าง #สุดท้ายนี้ฉันอยากจะฝากไว้ให้ทุกคนได้รู้ว่าทุกคนบนโลกที่เกิดมาล้วนมีแต่ปัญหาของตนเองทั้งนั้นฉันอยากให้ทุกคนสู้เหมือนที่ฉันสู้ถึงแม้มันจะไม่ไหวก็ตามถึงแม้ฉันเคยคิดที่จะฆ่าตัวตายวันละหลายๆรอบแต่ฉันก็ไม่เคยที่จะทำนั้นเพราะฉันรู้ว่ามันบาปขวดที่เราจะเกิดมาเป็นคนได้มันยากนักและในตอนนี้ฉันจะพยายามทำมันให้เต็มที่จะทำให้ดีที่สุดฉันหวังว่าสักวันจะมีใครรักฉันจริงๆและจริงใจกับฉันจริงๆโดยที่ไม่หวังอะไรจากตัวของฉัน