ฉันควรจะทำยังไงดีคะกับชีวิตของฉัน

กระทู้คำถาม

สวัสดีค่ะก่อนอื่นขอเเนะนำตัวก่อนเลยฉันขอไม่เอ่ยชื่อเเล้วกันนะคะ ขอบอกเเค่อายุ ตอนนี้ฉันอายุ15 กำลังจะอายุ16แล้วค่ะ โดยฉันอยู่ม.3จะขึ้นม.4นั่นเอง ชีวิตของฉันก็เหมือนชีวิตเด็กวัยรุ่นปกติทั่วไป ฉันเป็นคนยิ้มง่ายเเละมีความสุขทุกครั้งถึงเเม้ในใจของฉันจะเศร้ามากเเค่ไหน มีเรื่องเครียดมากเเค่ไหนแต่ฉันก็ยังยิ้มได้เสมอ ฉันมีเเม่ที่รักฉันมาก ส่วนพ่อ.... ฉันมีพ่อเลี้ยงค่ะในเมื่อเข้ามาถึงเรื่องนี้กันเเล้ว งั้นขอเริ่มเรื่องกันเลยนะคะ ตอนฉันอายุ2ขวบ พ่อเเท้ๆของฉันก็ทิ้งฉันกับเเม่ไปมีผู้หญิงคนอื่น ฉันได้ยินได้ฟังจากยายเเละก็แม่ของฉันเล่าเท่านั้นภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับฉันเเละพ่อเเท้ๆของฉัน ฉันก็จำได้เพียงลางๆว่าพ่อฉันน่าจะเป็นคนใจดีเเต่เจ้าอารมณ์เเน่นอนพ่อฉันต้องเจ้าชู้จริงๆเเน่ พอฉันโตขึ้นมาฉันก็ได้พบพ่อเเท้ๆบ้างเป็นบางครั้ง พ่อฉันจะเอาเงินมาให้บ้างฉันขอตอนไหนพ่อก็จะหามาให้เสมอ เเต่ฉันนานๆทีขอเพราะเอามาใช้ในยามจำเป็นเพราะฉันพึ่งอายุ15ไม่รัจะหางานทำที่ไหน หลังจากที่พ่อแท้ๆกับเเม่ของฉันหย่าล้างกัน พ่อของฉันก็มีภรรยาใหม่เเต่ไม่มีลูกด้วยกัน ส่วนเเม่ของฉันก็มีสามีใหม่เช่นกันเเละมีลูกด้วยกันเป็นผู้หญิงเเละนี่คือน้องสาวเเท้ๆของฉันเอง น้องฉันตอนนี้ปัจจุบันอายุ11ปี ใช่ค่ะเเม่ฉันกับพ่อเลี้ยงอยู่ด้วยกันมา11ปีเเล้ว และปัจจุปันนี้ฉันก็อายุ15 ตั้งแต่เด็กจนโตฉันรักพ่อเลี้ยงของฉันเหมือนพ่อเเท้ๆเพราะเขาก็เลี้ยงดูฉันมา ไม่สิก็เป็นพ่อที่ดีเหมือนพ่อเเท้ๆของฉันเลย ขนาดพ่อเเท้ๆของฉันยังไม่ได้ดีเท่าพ่อเลี้ยงฉันเลย (อันนี้ไม่ฉันไม่ได้ว่าพ่อฉันนะฉันเเค่เปรียบเทียบ) เรื่องมันเกิดตอนฉันอายุ15นี่เเหละค่ะ หรือเร็วกว่านั้นเลยด้วยซ้ำ ชีวิตของฉันเหมือนละครเลยนะคะเเต่แค่ไม่รู้ตอนจบของฉันจะเป็นยังไงเท่านั้นเอง

ตอนเมื่อไม่นานมานี้ฉันเห็นท่าทีของพ่อเลี้ยงของฉันเเปลกๆไปมองด้วยสายตาเเปลกๆ ซึ่งน้องสาวฉันก็บอกฉันเเบบนี้เหมือนกัน ฉันรู้เเต่ฉันพยามตัดบทไม่สนใจ เพราะฉันไม่อยากมองในเเง่ร้ายของพ่อเลี้ยงของฉัน ฉันเป็นคนที่ชอบใส่กางเกงขาสั้นค่ะ มันก็ปกติของผู้หญิงทั่วไปที่ใส่เฉพาะอยู่บ้านเท่านั้นพอออกไปข้างนอกฉันก็จะใส่กางเกงขายาว น้องสาวฉันบอกว่าพ่อเลี้ยงของฉันชอบมองฉันเวลาใส่ขาสั้น ฉันรัค่ะเเต่ฉันเเค่ไม่พูด เเต่เเค่มองนี่ไม่เท่าไหร่ ฉันนอนอยู่ในห้อง ทุกวันอยู่บ้านตอนเช้า แม่ ยาย ตา และลุงของฉันจะไม่อยู่บ้าน ทุกคนที่ฉันกล่าวมาต่างรักเเละเป็นห่วงฉันเสมอ ซึ่งหนีงในนั้นคือลุงของฉันนี่เองที่ไม่ไว้ใจพ่อเลี้ยงของฉันเลยบอกให้ฉันระวังอย่าใกล้อยู่บ่อยครั้ง ค่ะทุกวันฉันต้องตื่นมามีเเค่น้องสาวเเละพ่อเลี้ยงของฉันอยู่บ้าน เช้าวันนั้นฉันนอนหลับอยู่ที่ห้องความรู้สึกของฉันเหมือนใครเอามือมาจับที่หน้าอกเเล้วเรียกฉันปลุกฉันให้ตื่น คือการที่จะปลุกสะกิดที่อื่นก็ได้ สะกิดเเขนฉันก็ได้นะ แต่ทำไมต้องเป็นตรงนี้อ่ะ ตอนนั้นฉันรู้สึกตัวค่ะตื่นเต็มตาเเล้ว เเต่ฉันก็เเสร้งเหมือนคนงัวเงียพึ่งตื่น หลังจากวันนั้นมันก็ทำให้ฉันเริ่มคิด บวกกับที่ฉันเคยเห็นพ่อเลี้ยงของฉันชอบมาแอบมองเวลาที่ฉันหลับอยู่ในห้อง ฉันเคยบอกเเม่ไปเเล้วเเต่แม่ฉันคงคิดว่าฉันใส่ร้ายพ่อเลี้ยง ฉันก็เลยไม่พูดอะไร

แต่เรื่องที่พ่อเลี้ยงปลุกฉันโดยมาจับที่หน้าอกเรื่องนี้ฉันไม่กล้าบอกใครคิกว่าเขาคงไม่ตั้งใจเเหละ มันมีหลายครั้งเเล้วค่ะ แต่ฉันเเค่ไม่พูด ฉันรู้อยู่เเล้วว่ามันเริ่มน่ากลัวเเละอันตรายขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งวันนี้ วันที่20ส.ค2562 วันที่ฉันมั่นใจแล้วว่าชีวิตของฉันเริ่มไม่ปลอดภัย เมื่อคืนฉันนอนอยู่ในห้องของเเม่ที่มีพ่อเลั้ยงเเละน้องสาวของฉันอยู่ ฉันกับน้องนอนเตียงเดียวกัน ส่วนเเม่กับพ่อเลี้ยงนอนด้วยกัน ฉันเคยนอนกับน้องเเค่สองครั้งค่ะครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง เมื่อคืนฉันนอนหลับอย่างสบายเเต่ต้องสะดุ้งเมือรู้สึกเหมือนมีใครจะมาสัมผัสที่(ขออนุญาตนะคะ)ต้องกลางระหว่างขาของฉัน ฉันรู้ฉันเลยเเกล้งขยับตัว ตอนนั้นตัวฉันสั่นมากเเต่ต้องเก็บอารมณ์ไว้ สิ่งที่ฉันเห็นคือพ่อเลี้ยงของฉันตกใจเเละกระโดดขึ้นที่นอนทันทีกลางดึกตอนนั้นเเม่ของฉันลุกไปเข้าห้องน้ำค่ะ แม่เปิดประตูเข้ามาพ่อเลี้ยงเขาก็เเกล้งทำเป็นหลับ ฉันน้ำตาไหลเลยค่ะกลัวมากอยากให้ผ่านคืนนี้ไปเร็วๆคิดผิดเเล้วที่มานอนกับน้อง ที่ฉันมานอนเพราะฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือค่ะ ปกติเเล้วฉันนอนกับยายกับตา ตั้งเเต่เด็กอยู่เเล้ว ท่านทั้งสองเริ่มเเก่บวกกับการทำงานหนักที่เหนื่อยล้าจากการค้าขาย ทำให้ยายกับตาต้องนอนเร็วและปิดไฟนอน เเละฉันไม่สามารถจะอ่านหนังสือหรือทำการบ้านได้ เมื่อคืนฉันก็เลยมานอนกับน้อง เวลาผ่านไปประมาณตีสี่ ฉันก็ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้งเพราะว่าความรู้สึกเหมือนใครมาสัมผัสที่เดิมอีกเเล้ว ฉันขยับตัวอีกครั้งเลยทำให้พ่อเลี้ยงคนนั้นตกใจเเละรีบเดินออกไปจากห้องเวลาตี4ปกติเเล้วบ้านฉันตื่นเท่านี้กัน เเต่นี่เขาทำได้ยังไงเเม่ฉันก็นอนอยู่ตรงนั้น

ฉันกลัวมาก ฉันเข้าใจเลยว่าจากที่ฉันเคยดูในข่าวมีเด็กโดนข่มขื่นเเต่ไม่กล้าบอกพ่อเเม่เพราะกลัวความรู้สึกนี้เปรียบเหมือนฉันเป็นเด็กพวกนั้น ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องทำยังไงดี ฉันรู้ว่าเเม่รักพ่อเลี้ยงมากเเถมอยู่กินกันมา11ปี ฉันไม่อยากเห็นเเม่ร้องไห้เลย ทุกครั้งที่เวลาพ่อเลี้ยงกับเเม่ของฉันทะเลาะกันเเม่ฉันมักเป็นฝ่ายร้องไห้มากกว่า เเต่เเม่ฉันเก่งเเละเข้มเเข็งหน้ากลัวมาก

ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีเลยมาปรึกษาทุกคนในพันทิป ว่าฉันควรจะบอกเเม่ดีมั้ย หรือปล่อยให้มันเป็นเเบบนี้

#ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของฉัน

#กับคอมเม้นดีๆนะคะ