ทำไมแรกๆเราโหยหาความรัก แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรากลับหลีกเลี่ยงมัน

ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเมื่อไม่นานมานี้มีเพื่อนผู้ชายห้องเดียวกันมาจีบ แต่ก็ไม่ได้จีบแบบรุกแรงนะคะ คือเค้าก็เป็นคนขี้อายด้วย แรกๆเราก็กลัวว่าเป็นแฟนกับเพื่อนแล้วมองหน้ากันไม่ติดแน่ๆถ้าเลิกกัน แต่ก็เอาวะ ลองดู หลังจากที่คุยๆกันในแชทก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก ต่อหน้าก็ยิ่งแล้วใหญ่ มองหน้ากันยังยาก ด้วยความที่เขินกันทั้งคู่ ทั้งๆที่แต่ก่อนเรานี่สายเต๊าะผู้ชายในห้องเลยล่ะค่ะ เพื่อนๆในห้องก็รู้นะคะว่าเราสองคนเป็นคนคุยกัน นางก็เคยบอกชอบเรานะคะ แต่เราก็บอกว่าเราขอเวลาทบทวนความรู้สึกตัวเองก่อน และหลังๆมานี้ เรารู้สึกเบื่อๆ และไม่อยากมี ไม่อยากคุยกับใคร มันดูเห็นแก่ตัวมากๆเลยค่ะ แล้วเราก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดกับเราจริงจังแค่ไหน มันเลยทำให้ทุกอย่างดูคลุมเครือไปหมด และเราก็กลัวมากๆถ้าหยุดคสพ.นี้แล้วจะมองหน้าก็ไม่ติด ทั้งๆที่เราก็รู้อยู่แล้วว่าต้องมองหน้ากันไม่ติดอยู่แล้ว ช่วยหน่อยนะคะ ไปต่อไม่ถูกเลยค่ะตอนนี้