บุคลิกที่เปลี่ยนไปของผม จากเด็กที่ร่าเริง มีความฝัน เฮฮา ตลก บ้าบอ พูดเยอะ เส้นตื้น จนเพื่อนสมัยเรียนบางกลุ่มเกลียด ถึงขั้นจ้องจะดักทำร้ายร่างกาย
แต่บุคลิกแบบนี้เพื่อนที่จริงใจ เขารับได้ แต่เมื่อตอนนี้ ผมมีบุคลิกที่เปลี่ยนไป หลังจากปลดทหาร กลายเป็นคนนิ่งเงียบ พูดน้อย ไร้ซึ่งอารมณขัน ขี้รำคาญ ไม่ชอบการโอ้อวด ไม่ชอบการทำอะไรเอาหน้าเหมือนเมื่อก่อน ขี้อาย กลัวสังคม หลีกเลี่ยงการพูดคุยกับคนอื่นเพราะกลัวพูดอะไรที่ผิดไปแล้วเขาจะไม่ชอบ ค่อนข้างแคร์ความรู้สึกคนอื่น เมื่อก่อนผมชอบทำตัวหิวแสง อยากเด่น อยากดัง อยากเป็นที่ชื่นชอบ ทุกวันนี้แค่เห็นคนทำอะไรเช่น เต้น ผมก็รำคาญแล้ว คิดในใจว่าปัญญาอ่อน แบบนี้มันเป็นอาการทางจิตไหมครับ หรือผมแค่สร้างอีกบุคลิกขึ้นมาเพื่อป้องกันความเจ็บปวดของตัวเอง เพราะเพื่อนๆหรือคนในครอบครัวเขาไม่ชอบที่บุคลิกผมเป็นแบบปัจจุบันเลย จนเริ่มตีตัวออกห่าง เพราะผมนิ่งเกินไป แฟนผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน จากเมื่อก่อนทะเลาะกันนิดหน่อย ผมก็ร้องไห้แล้ว ตอนนี้ผมร้องไห้ไม่ออก ซึ่งไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกว่าตัวเองแปลกไปเยอะครับ
มีบุคลิกที่เปลี่ยนไปจนมีปัญหากับความสัมพันธ์
แต่บุคลิกแบบนี้เพื่อนที่จริงใจ เขารับได้ แต่เมื่อตอนนี้ ผมมีบุคลิกที่เปลี่ยนไป หลังจากปลดทหาร กลายเป็นคนนิ่งเงียบ พูดน้อย ไร้ซึ่งอารมณขัน ขี้รำคาญ ไม่ชอบการโอ้อวด ไม่ชอบการทำอะไรเอาหน้าเหมือนเมื่อก่อน ขี้อาย กลัวสังคม หลีกเลี่ยงการพูดคุยกับคนอื่นเพราะกลัวพูดอะไรที่ผิดไปแล้วเขาจะไม่ชอบ ค่อนข้างแคร์ความรู้สึกคนอื่น เมื่อก่อนผมชอบทำตัวหิวแสง อยากเด่น อยากดัง อยากเป็นที่ชื่นชอบ ทุกวันนี้แค่เห็นคนทำอะไรเช่น เต้น ผมก็รำคาญแล้ว คิดในใจว่าปัญญาอ่อน แบบนี้มันเป็นอาการทางจิตไหมครับ หรือผมแค่สร้างอีกบุคลิกขึ้นมาเพื่อป้องกันความเจ็บปวดของตัวเอง เพราะเพื่อนๆหรือคนในครอบครัวเขาไม่ชอบที่บุคลิกผมเป็นแบบปัจจุบันเลย จนเริ่มตีตัวออกห่าง เพราะผมนิ่งเกินไป แฟนผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน จากเมื่อก่อนทะเลาะกันนิดหน่อย ผมก็ร้องไห้แล้ว ตอนนี้ผมร้องไห้ไม่ออก ซึ่งไม่รู้เป็นอะไร รู้สึกว่าตัวเองแปลกไปเยอะครับ