อีกสองเดือน...ผมก็ไม่ตาย ตอนที่ 1

( ขอได้รับความขอบคุณ ภาพประกอบเรื่อง โดย . คุณ ApitarN )

อภิธันหัวเราะออกมาอย่างไม่มีเหตุผล  ตอนที่กระสุนนัดหนึ่งเจาะเข้าผนังปูน  ห่างจากใบหน้าเขาไปไม่เท่าไหร่  ถึงจะพลาดเป้า  แต่ก็ต้องนับว่าคนยิงมีฝีมือพอตัว  สามารถไล่ต้อนตนเข้าสู่ห้วงวิกฤตได้  ทางเดียวที่สามารถพ้นไปจากอันตราย  คือพาตัวเองออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
              ชายหนุ่มมองไปยังเสาต้นใหญ่ที่ห่างออกไปประมาณห้าเมตรข้างหน้า  ก่อนวิถีกระสุนนัดต่อไปจะวาดมา  ต้องรีบเคลื่อนย้ายไปหลบตรงตำแหน่งนั้นโดยไว  ด้วยที่กำบังในตอนนี้ซึ่งเป็นเพียงแค่รถยนต์คันเก่าของใครสักคน กำลังถูกเจาะเป็นรูพรุนจากห่ากระสุนที่ระดมสาดมาชุดใหญ่
              ให้ตายสิ!  ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่ยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระสักที..

              ห่างออกไปไม่ไกลจากตรงนั้น  มือซุ่มยิงในชุดเครื่องแบบพนักงานธนาคาร หรือชื่อรหัส ‘ดินสอสีเทียน’ ลดปืนกลมือขนาดเล็กหรือ Uzi ในมือของตัวเองลง  ก่อนปลดแม็กกาซีนหรือตลับลูกปืนอันเก่าออก จัดการเปลี่ยนตลับใหม่ด้วยความรวดเร็ว  ด้วยความคาดหวังว่า ลูกกระสุนขนาดเก้ามิลลิเมตร จำนวนสามสิบสองนัดใหม่เอี่ยมนี้ จะสามารถเด็ดชีพ หรือฝังเข้าร่างเป้าหมายได้สักนัดก็ยังดี

              เทียน หรือ ดินสอสีเทียน ไม่มีข้อมูลของคนที่เธอต้องทำการสังหารมากนัก  เพราะภารกิจที่เธอได้รับเป็นเรื่องเร่งด่วนกะทันหัน  อีกทั้ง G หรือเอเยนต์ผู้ทำหน้าที่มอบหมายแจกจ่ายงาน  ไม่ได้บอกกล่าวเล่ารายละเอียดลงลึกสักเท่าไหร่  G สรุปให้หญิงสาวฟังสั้นๆ ว่า อภิธันเป็นคนทรยศที่ทางองค์กรหนึ่งหมายหัวเอาชีวิต  ค่าหัวของบุคคลนี้สูงมากถึงขนาดที่นักฆ่าจากหลายสังกัดได้รับการว่าจ้าง  ให้ออกปฏิบัติงานไล่ล่าในเวลาไล่เลี่ยกัน

              เพื่อป้องกันการขัดแข้งขัดขา หรือแย่งชิงเนื้อชิ้นใหญ่กันเองในฝูงหมาป่าหิวกระหาย  เหล่านักฆ่าในสังกัดของ G จึงทำข้อตกลงร่วมกันผ่านกระดานสนทนาบนเว็บไซต์แห่งหนึ่ง  ดูเผินๆ เหมือนคนเหล่านี้เป็นเพียงคนทั่วไปที่มารวมตัวจับกลุ่ม แลกเปลี่ยนผลงานหรือคุยกันเรื่องการขีดเขียนเรื่องสั้นหรือนิยาย  ทว่าในบรรดาชื่อล็อกอินจำนวนหลายรายชื่อนั้น  เบื้องหลังล้วนแล้วแต่คือ ตัวแทนนักฆ่าในสังกัดของ G นั่นเอง

              เทียนเองก็เป็นหนึ่งในบรรดาคนเหล่านั้น  G มอบหมายให้เธอเป็นคนแรกที่ได้รับสิทธิ์ลงมือก่อนคนอื่นๆ  กำหนดเวลาของเทียนเริ่มตั้งแต่เที่ยงวันของเมื่อวาน  กระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนตอนนี้  เธอยังทำได้แค่เพียงไล่ตามอภิธันมาจนถึงลานจอดรถแห่งหนึ่ง  แม้จะสามารถไล่ต้อนอีกฝ่ายให้จนมุมได้ในที่สุด  แต่หากภายในเวลาอีกสิบนาทีที่เหลืออยู่นี้  ก่อนที่เข็มนาฬิกาจะบอกเวลาเที่ยงตรงของวันใหม่  เทียนยังไม่สามารถเด็ดหัวของเป้าหมายลงได้  เธอจะต้องออกจากการแข่งขันนี้  เพื่อให้นักฆ่าคนต่อไปได้ก้าวเข้ามาทำหน้าที่แทน

              ไม่มีอะไรแย่เท่ากับการต้องเขียนรายงานส่งในรูปแบบเรื่องสั้น  ความคิดเห็นต่างๆ ล้วนแล้วแต่เป็นรหัสลับที่สื่อความหมายแตกต่างไปจากตัวอักษรโดยสิ้นเชิง  นักฆ่าแต่ละคนต่างมีโลกส่วนตัวและทัศนคติที่แตกต่างกัน  ภายใต้กฎของ G พวกเขาต้องทำการระบายสัญชาติญาณดิบออกมาเป็นตัวอักษร  เพื่อสะท้อนให้ G เห็นถึงสภาพความพร้อมในการทำงานของแต่ละคน

              “ฉันขอร้องล่ะ  โผล่หัวออกมาให้ยิงหน่อยเถอะ  เวลาจวนจะหมดอยู่ละ”
              เทียนกัดริมฝีปากล่าง สบถออกมาอย่างขัดใจ  หลังเล่นเอาเถิดเจ้าล่อกับผู้ชายคนนี้อยู่นานข้ามวัน  งานฆ่าคนเป็นงานง่ายและสร้างรายได้ให้อย่างงาม  สิ่งที่ยากมีเพียงตอนแรกที่ต้องข้ามเส้นบางๆ ที่เรียกว่า ‘สำนึกผิดชอบชั่วดี’ มาเท่านั้น  เวลาปฏิบัติงานห้ามคิดถึงเรื่องศีลธรรมหรือบาปกรรม  สิ่งที่ต้องทำคือ  กลั้นใจฆ่าให้จบเรื่องจบราวตามใบสั่ง  รับเงินที่จะโอนเข้าบัญชีมา  จากนั้นก็ไปนั่งเขียนเรื่องสั้นบรรยายความรู้สึกนึกคิด  ความตระหนักถึงคุณค่าของชีวิต ที่จะช่วยชำระล้างความรู้สึกผิดให้เจือจางลง

              หญิงสาวยังไม่พร้อมเขียนนิยายเรื่องยาว  เนื่องจากประสบการณ์ทำงานเป็นนักฆ่าของเธอ ยังไม่แก่กล้ามากเท่าบางล็อกอิน  พวกคนที่เขียนเรื่องยาวต่อเนื่องลงในกระดานสนทนา ส่วนใหญ่เป็นนักฆ่าที่มีฝีมือโชกโชนชำนาญการ  พวกนั้นรับงานฆ่าคนตลอดเวลา  จนสามารถเอาประสบการณ์ของตนมาดัดแปลงใช้เป็นข้อมูลการเขียนได้อย่างลื่นไหล

              ดูอย่างชื่อรหัส ‘ลุงแมน’ นั่นปะไร  ฉากหน้าเป็นพ่อค้าขายน้ำแข็ง เฝ้าร้านขายของชำ  แต่เบื้องหลังเป็นนักฆ่าผู้ชำนาญการใช้อาวุธปืนฆ่าคนไม่เลือกหน้า ขอแค่มีเงินจ่าย  ปัจจุบันบุคคลอันตรายผู้นี้ ยังคงถ่ายทอดเรื่องราวแนวยิงกันสนั่นบู๊ล้างผลาญ  ฉากฆ่ากันตายโหดเหี้ยมทั้งหลายแหล่ซึ่งปรากฎอยู่ในนิยายของแก  มันล้วนแล้วแต่เอามาจากประสบการณ์จริงในการลงมือสังหารผู้คนทั้งนั้น

              ดินสอสีเทียนกลั้นลมหายใจ  เธอพอจะอ่านทางอีกฝ่ายออกว่า กำลังจะเคลื่อนย้ายตัวเองหลบหนีไปทางไหน  จากมุมเสาต้นที่เธอใช้กำบังตัวอยู่นั้น  มองเห็นความเป็นไปได้ที่เหยื่อจะสละพื้นที่ซึ่งแอบอยู่ด้านหลังรถ  ไปสู่เสาอีกต้นซึ่งจะสามารถหลบเร้นจากจากวิถีกระสุน ได้มากกว่าที่เดิมตรงนั้นเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์
              หรือเราจะบุกเข้าไปกราดยิงตรงๆ เลย  จะดีกว่าไหมนะ..  นักฆ่าสาวไม่อยากเสี่ยงทำอะไรที่ดูเหมือนเป็นการประมาท  แต่เวลาที่กำลังเข้าใกล้เที่ยงตรงในอีกไม่กี่นาทีนั้น เป็นตัวเร่งให้เธอรู้สึกประสาทจะกินเข้าไปทุกที

              อภิธันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ  เกร็งขาเพื่อเตรียมพุ่งโจนตัวไปข้างหน้า  เวลาราวสามวินาทีเป็นจังหวะสุ่มเสี่ยงเสี่ยงต่อการรับห่ากระสุนที่จะโปรยมา  ซึ่งคงต้องวัดดวงกับปฏิกิริยาของนักฆ่าแล้วว่า ระหว่างฝ่ายนั้นกับตน  ใครจะว่องไวกว่ากัน  ทว่าในเสี้ยววินาทีก่อนที่ชายหนุ่มกำลังจะออกตัวนั้น  เสียงข้อความเข้าสั้นๆ ก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของตนเสียก่อน  อภิธันรีบกดอ่านด้วยความไว

              ‘อย่าเพิ่งขยับไปไหน  รอให้ถึงเลยเที่ยงไปก่อน’
              ข้อความซึ่งถูกส่งมาจากใครบางคนทำให้เขาพ่นลมหายใจ  อภิธันต้องตัดสินใจว่า ตัวเองจะเลือกเชื่อใคร ระหว่างตัวเขาเองกับบุคคลลึกลับ  ผู้ซึ่งดูเหมือนมองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในตอนนี้

              “เอาจริงหรือเนี่ย”
              สุดท้ายแล้ว  ชายหนุ่มตัดสินใจเลือกที่จะหลบอยู่กับที่  ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน  เหลือเวลาอีกหนึ่งนาทีจะเข้าสู่เที่ยงตรง  และเผื่ออีกหนึ่งนาทีเพื่อให้ผ่านเที่ยงวันไป  แค่สองนาที เขาคงพอจะอดทนไหว  ได้แต่ภาวนาขอให้รถยนต์คันที่กำบังคุ้มกายให้อยู่ตอนนี้ จะไม่พรุนจนกลายเป็นเศษเหล็กไปเสียก่อน
              เพราะนึกสนุก เข้าไปยุ่งกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ  อภิธันค้นพบความลับของเว็บไซต์นั้นโดยบังเอิญ  เมื่อองค์กรที่เขาเคยทำงานให้นั้นมีส่วนพัวพันกับธุรกิจมืด ซึ่งมีการแก้ปัญหาเรื่องขัดแย้งผลประโยชน์ ด้วยวิธีลัดอันรวดเร็วและอยู่เหนือกฎหมาย  ผู้บริหารคนหนึ่งที่ต้องการสนับสนุนเขาให้ขึ้นมาเป็นมือขวา ได้ชี้ช่องให้เห็นหนทางติดต่อจ้างวานพวกมือสังหาร  อภิธันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่า  ภายใต้หน้าฉากกระดานสนทนาจำพวกตั้งกระทู้แต่งกลอน เขียนเรื่องสั้น นิยายทั่วไปๆ  กลับกลายเป็นแหล่งซ่องสุมของพวกอาชญากรตัวร้าย  และที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ  คนพวกนั้นอยู่ปะปนกับคนธรรมดาทั่วไป  ทำตัวกลมกลืนไปกับสังคมแห่งการแบ่งปันอย่างน่ากลัวอีกต่างหาก

              ในทีแรก อภิธันเพียงแค่อยากทดสอบอะไรบางอย่าง  เขาจึงแฝงตัวเข้าไปในกระดานสนทนาแห่งนั้น  เขาเฝ้าสังเกตอยู่นาน  จึงค้นพบความแตกต่างบางประการ ระหว่างคนทั่วไปกับพวกนักฆ่า  นั่นก็คือการใช้ภาษา  ผู้คนที่ชอบขีดเขียนทั่วไปๆ จะใช้ภาษาตรงไปตรงมา  เข้าใจง่ายและไม่ซับซ้อนเหมือนพวกนักฆ่า  พวกนั้นจะระบายอารมณ์หรือบรรเลงตัวอักษรตามใจชอบ  บางคนเขียนเรื่องเหนือความเข้าใจ  เป็นปรัชญาบ้าง  เป็นเรื่องตลกขำขันบ้าง  มันยากในตอนแรกที่จะแยกออกว่าใครเป็นใคร  แต่ในช่วงสองสามเดือนสุดท้าย  ก่อนที่ตนจะถูกขึ้นบัญชีเป็นบุคคลที่ต้องถูกองค์กรตามล่า  ชายหนุ่มก็สามารถผูกมิตรกับนักฆ่าสองสามคนในกระดานสนทนาแห่งนั้น ได้เป็นผลสำเร็จ
              และนี่จึงเป็นที่มา ของความช่วยเหลือลึกลับที่ส่งตรงเข้าสู่มือถือของเขา นั่นเอง

              “ฉันจะไม่ยอมล้มเหลวเด็ดขาด”
              สิบเอ็ดนาฬิกา ห้าสิบเก้านาที  เหลือเวลาเพียงแค่หกสิบวินาทีให้ลงมือเป็นครั้งสุดท้าย  เทียนตัดสินใจเผยตัวออกจากที่ซ่อน  ออกไปยืนจังก้าพร้อมกดไกปืนสาดยิงออกไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง  เศษกระจกและปูนปลิวว่อนกระจุยกระจายในฝุ่นควัน  มันต้องมีสักนัดสิน่า  ที่จะได้เจาะเข้าเป้าแล้วทำให้เธอสมหวังดังตั้งใจ

              ลูกกระสุนหมดรังเพลิงในพริบตา  ในจังหวะที่นักฆ่าสาวขยับตัวเพื่อเปลี่ยนตลับแม็กกาซีนใหม่  ใครบางคนก็ปรากฏกายขึ้นข้างหลังเธอ  เงาเคลื่อนไหวทางหางตาทำให้เทียนเกิดความระแวงระไว  เธอแทงศอกไปด้านหลังทันที  โดยไม่สนใจว่า อีกฝ่ายจะมาในคราบมิตรหรือศัตรู  ทว่าอีกฝ่ายกลับสามารถใช้สันมือปัดศอกให้พ้นไปได้อย่างง่ายดาย

 “นี่ฉันเอง”
              “เธอ!”
              บุคคลทางด้านหลังทำให้เทียนต้องอุทานออกมา  ด้วยใบหน้าซึ่งคุ้นหน้าคุ้นตากันอยู่พอสมควรทำให้นักฆ่าสาวต้องชะงัก  ฝ่ายตรงข้ามในรูปพรรณสัณฐานของหญิงสาววัยต้นยี่สิบ กระตุกยิ้มให้กับเธออย่างอ่อนหวาน  ความรู้สึกบางอย่างพลันเกิดขึ้น  ความรู้สึกที่ทำให้เทียนรู้สึกไม่ไว้วางใจ
              “จูน  เธอเป็นคิวต่อไปหรือ  แต่นี่ยังไม่หมดเวลาเลยนะ”
              “ใช่  ยังไม่หมดเวลา..”
              เงาบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวทางหางตา ทำให้เทียนรู้สึกไม่ชอบมาพากล  ทว่าไม่ทันที่เธอจะหมุนตัวหันหลังกลับไปเพื่อเก็บงาน  เป้าหมายที่ตัวเองเผลอละสายตาไปชั่วขณะ ก็ย่องเข้ามาอย่างเงียบเชียบทางด้านหลัง  ก่อนใช้ถังดับเพลิงใบย่อมซึ่งคว้ามาจากแถวนั้น  ฟาดเข้าตรงด้านหลังศีรษะของตนในทันที

              “..แต่ฉันไม่จำเป็นต้องเล่นตามกติกานี่”
              จูน หรือในชื่อรหัส ‘ส่วนต่างที่เขาไม่ต้องการ’  พูดพลางยิ้มให้กับร่างของเพื่อนร่วมสังกัด ผู้ร่วงลงนอนกองกับพื้นราวนกปีกหัก  เทียนมองคนทรยศผ่านสายตาอันพร่าเลือนของตน ก่อนที่จะหมดสติไป  ในขณะที่อภิธันยังคงยืนถือถังดับเพลิงค้างในมือ  ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย
              “เธอจะตายรึเปล่า  ผมคงไม่ได้ฟาดแรงไปหรอกนะ”

              “ยังไม่ตาย  แต่จริงๆ แล้ว  คุณควรจะฟาดให้ตายในทีเดียวนะ  เพราะถ้าปล่อยเอาไว้  ทันทีที่ยัยคนนี้ฟื้นขึ้นมา  ฉันกับคุณก็จะไม่ปลอดภัยอีกต่อไปอย่างแน่นอน”

              นักฆ่าสาวผู้ชื่นชอบการเขียนเรื่องแนวสมจริงและรักวัยรุ่น กล่าวเสียงเรียบ  ปืนพกกระบอกเล็กถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าถือ  ก่อนเล็งไปยังศีรษะของร่างที่นอนสลบไสลไม่ได้สติบนพื้น

(มีต่อ)