รู้สึกอึดอัดใจกับแม่ตัวเอง

แม่บอกเราเสมอตั้งแต่เด็กว่าแม่อยากจะพึ่งพา อย่างนู้นอย่างงี้ ซื้อบ้านให้แม่ ซื้อทองให้แม่หน่อย แม่พูดเป็นประจำ แล้วแม่เราเป็นคนคิดมาก ขี้น้อยใจ ชอบพูดตัดพ้อให้เราดูแย่ เป็นลูกที่ไม่ดี ตอนนี้แม่บอกว่าเดี๋ยวก็ฝึกงานแล้ว ก็แบ่งเงินมาให้แม่สิ นั้นแหละค่ะ เราอยู่แค่ปี2 วางแพลนจะเอานู้นเอานี้ ต้องบอกก่อนนะคะว่าแม่เราเลิกกับพ่อ แม่ย้ายกลับมาอยู่บ้านของตัวเอง แต่ไม่ได้ทำงานเพราะแม่เราเจ็บป่วยบ่อย ร่างกายไม่ไหว มีรายได้จากการปล่อยเงินกู้เล็กๆน้อยๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นจากเงินเก็บตอนที่อยู่กับพ่อ ล่าสุดคือเรามีแฟน แฟนเรามาพูดเล่นๆว่า ถ้าจบแล้วยังอยู่ด้วยกันเราจะสร้างอะไรที่เป็นของเราดี แม่เราก็บอกว่า"บอกไปสิ แม่จะสร้างบ้าน จะเอาแม่ของชั้นไปอยู่ด้วย" แต่เราก็บอกแค่ว่าบ้านมั้ย แฟนเลยบอกว่า"เรามีบ้านมีห้องเยอะแล้ว" ที่บ้านแฟนก็มีอสังหาพอประมาณ เราเข้าใจว่าแฟนอยากให้เราเก็บเงินทำอย่างอื่นก่อน แต่แม่กลับบอกว่า"ลูกจะเอาแต่แฟน ไม่สนใจแม่ เดี๋ยวก็ทิ้ง แม่ปลงแล้ว บ้านอื่นเขามีผัวแต่ก็ไม่เห็นทิ้งแม่ ทำไมลูกแม่เป็นแบบนี้" พูดอยู่เป็นวันๆ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้คิดแบบนั้น เราบอกแม่ไปแล้ว อย่าคิดมาก หนูก็ไม่ได้ทิ้งแม่ไปไหน คือเราไม่เข้าใจสิ่งที่แม่เราคิดเลย สรุปคลอดเรามาเพื่อจะเอาเงิน หาเงินให้แม่อย่างเดียวใช่มั้ย เวลาเราจะไปหาเพื่อนก็มาพูดประชดว่าหาแต่เพื่อน ไม่มีเวลาให้แม่ ทั้งๆที่เราไปหาแม่มาอยู่กับแม่เป็นวันๆ วันถัดไปก็ไปหาเพื่อน คือเราอยู่กับพ่อ และไปหาแม่วันเว้นวันทุกครั้งที่เรากลับมาจากหอ บอกว่าเราติดแฟน ทั้งๆที่ตัวเราเนี้ย อยู่กับแม่ตลอด เราอยากเปลี่ยนความคิดตัวเองให้เข้าใจแม่ แต่ไม่รู้จะคิดยังไงดี หรือบอกให้แม่เข้าใจเราแทน ไม่อยากรู้สึกอึดอัดใจกับแม่เลย เพราะเราก็รักแม่