ถึงคุณพ่อจะเสียตอนที่ผมเกิด ผมเป็นเด็กร่าเริงครับ แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์เหล่านี้
1. ตอนผมอายุ 5 ขวบแม่ไปทำงานต่างประเทศ (เป็นผึน้อยหนีวีซ่า) แล้วไม่กลับมาไทยอีกเลย ผมอยู่กับยาย 2 คน
2. ตอนผมอายุ 14 ปี ยายของผมติดการพนัน เหล้า เป็นแบบนี้เรื่อยมา และก็ถึงวันที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป ยายของผมกลับบ้านมาตอนดึก
เสียการพนัน และเมามาก ได้กลับมาทำร้ายร่างกายผม แล้วก็ถือมีดจ่อหน้าผมแล้วพูดว่า " อย่าไปบอกแม่ ถ้าบอกกูจะฆ่า
ใหัหมด" แล้วก็ปาโทรศัพท์ทิ้ง
หลังจากคืนนั้นผมก็เปลี่ยนไป ผมไม่สามารถยิ้มได้ ไม่ร้องไห้ และสุดท้ายเพื่อนก็ค่อยๆถอยห่าง พอรู้ตัวอีกทีผมก็ตัวคนเดียว
และด้วยเหตุการณ์ในคืนนั้น ผมใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องมาตลอด และสุดท้ายผมก็บอกกับตัวเองว่า จะเลิกพูดคำหยาบ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และจะมีครอบครัวที่อบอุ่น
หลังจากจบ ม.3 ผมเลือก วิทยาลัย ที่ไกลบ้านเพื่ออยู่หอพักที่วิทยาลัย เพื่อทำให้ผมได้ออกไปใช้ชีวิตคนเดียว 3. ชีวิตในวิทยาลัย ผมตัวคนเดียว มีคนเข้ามาคุยด้วยมาก แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียวที่เป็นเรื่องปกติ
4. ผมได้รู้ว่าแม่มีพ่อใหม่อยู่ที่นั่น (แต่ผมก็ไม่ได้ยึดติเรื่องนี้มาก เพราะยังไงก็ยังส่งเงินให้ ผมกับยายใช้)
5. ตอนผมอายุ 17 ปี ผมไดัย้ายที่เรียน เปลี่ยนตัวเอง มีเพื่อน มีแฟน แต่ด้วยนิสัยลึกๆของผม และเรื่องราวต่างๆ
ทุกอย่างก็จบลง และผ่านไป 4 เดือนยายบอกผมว่า ไปตรวจคลีนิคมา หมอบอกว่า ยายเป็นมะเร็ง
และแม่บอกผมว่า ยายเอาบ้านไปจำนำ เอาเงินไปกินเหล้า เล่นการพนัน แม่กับน้าสนใจแค่เรื่องบ้านที่เอาไปจำนำ ตั้งแต่วันนั้นเป็นตรั้งแรกที่ผมทะเลาะกับพวกเขา ผมบอกว่าชีวิตยายสำคัญกว่า พอทะเลาะกันไปเรื่อยๆ ผมโดนตบหน้า พอวันถัดไป ผมก็ไปขอโทษ เพราะรู้ว่าผมในอายุ 17 ปี ไม่สามารถทำอะไรได้
และผมก็กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน
6. หลังจากเรียบจน ต้องต่อมหาวิทยาลัย ผมเลือกซิ่วมาดูแลยาย 1 ปี สุดท้ายยายยอมไปตรวจที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าไม่ได้เป็นมะเร็ง (ในช่วง 1 ปีนั้นผมอยู่แต่บ้านไม่ได้ไปไหนเลย) และสุดท้ายก็ไม่ได้เป็นอะไร
--- จนเวลาผ่านไป ผมอายุ 20 ปี ผมได้ทำงานที่ตัวเองฝันไว้ตอนเด็ก ได้เงินเดือน 22,000 บาท ตกลงกับหัวหน้าว่า 3 เดือน ถ้าทำไหวก็อยู่ ไม่ไหวก็ออกได้
ผมทำไป 3 เดือนผมได้อะไรไปมากมาย และทำให้ผมอยากเก่งภาษาญี่ปุ่นขึ้น ผมลาออกมาเน้นเรื่องเรียนอย่างเดียว และผมก็ทำได้ดี
ผมอยู่มหาวิทยาลัย ปี 2 ที่กำลังเรียนวิชาของ ปี4 อยู่ ความฝันของผมกำลังเริ่มไปได้ดี แต่แล้ว…
7. แม่ส่งเงินให้ยายไปไถบ้าน และยายก็เอาเงินไปใช้อย่างอื่นหมด
8. ปัจจุบันแม่ก็ไม่ส่งเงินให้ยายแล้ว ตัดแม่ลูกอผมเลยเอาเงินเก็บของตัวเองจากการทำงาน ที่ตั้งใจจะเก็บไว้ไปเรื่องต่อต่างประเทศที่เป็นความฝันของผมส่งให้ยายจนสุดท้ายมันก็หมด
จากเรื่องที่ผมผ่านมา จนปัจจุบัน ทำให้ผมกลายเป็นคน ไม่พูดคำหยาบ ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า และวันๆเอาแต่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้อง ผมไม่รู้สักมีความสุขเลยผมรู้สึกโดดเดี่ยว ผมอยากตาย ผมอยากตายมากจริงๆ แต่ทุกครั้งที่คิดที่จะตาย ผมกลับยอมมีชีวิตต่อ เพื่อความฝันของตัวเอง หนึ่งในความฝันนั้นคือ
ผมอยากสร้างครอบครัวที่อบอุ่น แต่ลีกๆผมก็รู้ ไม่ว่าผมจะพยายามแค่ไหน ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ ผมไม่สามารถทำให้ความฝันเป็นจริงได้
ทั้งนิสัยของผมที่ไม่ได้สดใสเหมือนคนทั่วไป ทั้งครอบครัว ผมรู้สิ้นหวัง
ถ้าหากพระเจ้ามีจริง ผมก็อยากถามท่าน ผมทำอะไรไม่ดีไปหรือเปล่า ทำไมผมถึงไม่สามารถมีความสุขเหมือนคนอื่นได้
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับชีวิตครับ
ช่วยรับรู้เรื่องราวของผมด้วยเถอะครับ ผมรู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอด
1. ตอนผมอายุ 5 ขวบแม่ไปทำงานต่างประเทศ (เป็นผึน้อยหนีวีซ่า) แล้วไม่กลับมาไทยอีกเลย ผมอยู่กับยาย 2 คน
2. ตอนผมอายุ 14 ปี ยายของผมติดการพนัน เหล้า เป็นแบบนี้เรื่อยมา และก็ถึงวันที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป ยายของผมกลับบ้านมาตอนดึก
เสียการพนัน และเมามาก ได้กลับมาทำร้ายร่างกายผม แล้วก็ถือมีดจ่อหน้าผมแล้วพูดว่า " อย่าไปบอกแม่ ถ้าบอกกูจะฆ่า
หลังจากคืนนั้นผมก็เปลี่ยนไป ผมไม่สามารถยิ้มได้ ไม่ร้องไห้ และสุดท้ายเพื่อนก็ค่อยๆถอยห่าง พอรู้ตัวอีกทีผมก็ตัวคนเดียว
และด้วยเหตุการณ์ในคืนนั้น ผมใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้องมาตลอด และสุดท้ายผมก็บอกกับตัวเองว่า จะเลิกพูดคำหยาบ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และจะมีครอบครัวที่อบอุ่น
หลังจากจบ ม.3 ผมเลือก วิทยาลัย ที่ไกลบ้านเพื่ออยู่หอพักที่วิทยาลัย เพื่อทำให้ผมได้ออกไปใช้ชีวิตคนเดียว 3. ชีวิตในวิทยาลัย ผมตัวคนเดียว มีคนเข้ามาคุยด้วยมาก แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมใช้ชีวิตคนเดียว กินข้าวคนเดียวที่เป็นเรื่องปกติ
4. ผมได้รู้ว่าแม่มีพ่อใหม่อยู่ที่นั่น (แต่ผมก็ไม่ได้ยึดติเรื่องนี้มาก เพราะยังไงก็ยังส่งเงินให้ ผมกับยายใช้)
5. ตอนผมอายุ 17 ปี ผมไดัย้ายที่เรียน เปลี่ยนตัวเอง มีเพื่อน มีแฟน แต่ด้วยนิสัยลึกๆของผม และเรื่องราวต่างๆ
ทุกอย่างก็จบลง และผ่านไป 4 เดือนยายบอกผมว่า ไปตรวจคลีนิคมา หมอบอกว่า ยายเป็นมะเร็ง
และแม่บอกผมว่า ยายเอาบ้านไปจำนำ เอาเงินไปกินเหล้า เล่นการพนัน แม่กับน้าสนใจแค่เรื่องบ้านที่เอาไปจำนำ ตั้งแต่วันนั้นเป็นตรั้งแรกที่ผมทะเลาะกับพวกเขา ผมบอกว่าชีวิตยายสำคัญกว่า พอทะเลาะกันไปเรื่อยๆ ผมโดนตบหน้า พอวันถัดไป ผมก็ไปขอโทษ เพราะรู้ว่าผมในอายุ 17 ปี ไม่สามารถทำอะไรได้
และผมก็กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน
6. หลังจากเรียบจน ต้องต่อมหาวิทยาลัย ผมเลือกซิ่วมาดูแลยาย 1 ปี สุดท้ายยายยอมไปตรวจที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าไม่ได้เป็นมะเร็ง (ในช่วง 1 ปีนั้นผมอยู่แต่บ้านไม่ได้ไปไหนเลย) และสุดท้ายก็ไม่ได้เป็นอะไร
--- จนเวลาผ่านไป ผมอายุ 20 ปี ผมได้ทำงานที่ตัวเองฝันไว้ตอนเด็ก ได้เงินเดือน 22,000 บาท ตกลงกับหัวหน้าว่า 3 เดือน ถ้าทำไหวก็อยู่ ไม่ไหวก็ออกได้
ผมทำไป 3 เดือนผมได้อะไรไปมากมาย และทำให้ผมอยากเก่งภาษาญี่ปุ่นขึ้น ผมลาออกมาเน้นเรื่องเรียนอย่างเดียว และผมก็ทำได้ดี
ผมอยู่มหาวิทยาลัย ปี 2 ที่กำลังเรียนวิชาของ ปี4 อยู่ ความฝันของผมกำลังเริ่มไปได้ดี แต่แล้ว…
7. แม่ส่งเงินให้ยายไปไถบ้าน และยายก็เอาเงินไปใช้อย่างอื่นหมด
8. ปัจจุบันแม่ก็ไม่ส่งเงินให้ยายแล้ว ตัดแม่ลูกอผมเลยเอาเงินเก็บของตัวเองจากการทำงาน ที่ตั้งใจจะเก็บไว้ไปเรื่องต่อต่างประเทศที่เป็นความฝันของผมส่งให้ยายจนสุดท้ายมันก็หมด
จากเรื่องที่ผมผ่านมา จนปัจจุบัน ทำให้ผมกลายเป็นคน ไม่พูดคำหยาบ ไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า และวันๆเอาแต่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้อง ผมไม่รู้สักมีความสุขเลยผมรู้สึกโดดเดี่ยว ผมอยากตาย ผมอยากตายมากจริงๆ แต่ทุกครั้งที่คิดที่จะตาย ผมกลับยอมมีชีวิตต่อ เพื่อความฝันของตัวเอง หนึ่งในความฝันนั้นคือ
ผมอยากสร้างครอบครัวที่อบอุ่น แต่ลีกๆผมก็รู้ ไม่ว่าผมจะพยายามแค่ไหน ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ ผมไม่สามารถทำให้ความฝันเป็นจริงได้
ทั้งนิสัยของผมที่ไม่ได้สดใสเหมือนคนทั่วไป ทั้งครอบครัว ผมรู้สิ้นหวัง
ถ้าหากพระเจ้ามีจริง ผมก็อยากถามท่าน ผมทำอะไรไม่ดีไปหรือเปล่า ทำไมผมถึงไม่สามารถมีความสุขเหมือนคนอื่นได้
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับชีวิตครับ