คนในครอบครัว,คนใกล้ตัวเสียชีวิต แต่เรากับไม่รู้สึกอะไรเลย

เกิ่น เราเป็นแบบนี้มาได้ตั้งแต่ป.6แล้วค่ะ ช่วงเด็กเราก็เหมือนกับเด็กทั่วๆไปแหละค่ะ ร่าเริงสนุกสนานตามประสาเด็ก ออกไปเล่นกับเพื่อนเอยอะไรเอยทุกวัน แต่พอมาช่วงปิดเทอมขึ้นป.6 พ่อเราเป็นคนที่ดีมากๆคนนึงนะคะ เสียอย่างเดียวคือพ่อเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้สักเท่าไหร่ พ่อโมโหค่ะ แล้วก็ด่าเราทำลายข้าวของ ตีน้องทำร้ายแม่ เราก็ได้แต่ยืนดู มันเป็นอะไรที่ทรมาณมากเลยนะช่วงเวลานั่น ที่ได้แต่ยืนดูแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ และตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ่น พ่อก็มาขอโทษ เราก็ตอบปัดๆไป จำได้ว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เล่นแต่มือถือ ข้าวปลาไม่ยอมกิน จนเราเป็นคนที่ผอมมากกก ผอมเกินไป

ตั้งแต่ตอนนั้น เวลามีคนใกล้ตัวเสียชีวิตเราก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย ไม่รู้สึกเสียใจ ไม่รู้สึกเวทนาหรือสงสารอะไรอีกเลย
จนมาตอนที่พ่อเราเสียชีวิตลง ถึงตอนนั่นเราก็ไม่เสียใจหรือแสดงความเศร้าออกมาเลย แต่ภายในใจมันกับรู้สึกดีใจ และโล่งใจเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกซะงั้น

เราจะเป็นลูกอกตัญญูรึป่าวคะ?
#แท๊กมั่วขออภัย เพราะเป็นกระทู้แรก