เราแค่อยากระบายในเรื่องเลวร้ายที่กำลังเจออยู่ตอนนี้ อาจยาวไปสักหน่อย
เรากับสามีคบกันมาแต่สมัยมหาลัย ช่วงที่คบเราจีบเขาก่อนเพียงเพราะตอนนั่นเราเพิ่งเลิกกับแฟนคิดว่าการมีคนใหม่จะช่วยหายจากการอกหัก เขาเป็นผช.หน้าตาดี หุ่นดีพอสมควร ณในบุคสมัยนั้น (เราอยู่ในยุค90)ตอนนี้30นิดๆ ระหว่างที่คบ เราวิ่งตามเขาตลอด รักๆเลิก เขาเหมือนเห็นเราเป็นของตาย ของเล่นแล้วเราก็ยอมมาตลอด. จนเราเรียนจบมหาลัยไปทำงานตอนนั้นเราห่างกันแล้วเขาก็กลับมา จนเราท้อง ซึ่งตอนนั้นเราไม่คิดจะบอกเขาด้วยซ้ำเพราะกลัวเขาบอกให้เอาออก แต่พอเขารู้ก็ไม่พูดอะไร (ลืมบอกไปเขาเปนคนไม่ค่อยพูดบางครั้งไม่พูดโต้ตอบเลย)
เราก็บอกเขาไปว่าจะเลี้ยงเราทำงานแล้ว เขาก็ไม่ได้คิกจะบอกที่บ้าน นอกจากน้องส่วเขาเท่านั้น ตลอดระยเวลาที่เราท้องเขาไม่ได้ทำงาน ขอเงินกับทางบ้านเขา เราทั้งทำงาน ไปฝากท้องเอง เขาไม่ค่อยใส่ใจ ทะเลาะกันบ่อยครั้งมีครั้งนึงขว้างจานลงพื้นตอนนั่นเราท้อง5เดือน เลือดออก เราบอกเขา เขากลับบอกเราจะไปสมัครงาน แทนที่จะพาเราไปรพ. เราลุ้นว่าจะแท้งไหมเอาจิงๆตอนนั้นถ้าแท้งก็ดี เพราะทางบ้านเราและเขาก็ไม่มีใครรับรู้
แต่ใจเราก็ผูกพัน จนลูกเรารอดรอวิ่งไหว้พระขอให้ลูกออกมาครบ32 พอคลอดเขาก็ไม่ได้ไปหางานเราพักฟื้นแค่เดือนเดียวเนื่องจากอยากได้เงินมาเลี้ยวลูก หอบลูกไปทำงานด้วย ดีที่เขาเข้าใจ ทำอย่างนั้นจนลูกได้8เดือน เราเหนื่อท้อเลยตัดสินใจย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ที่ระยองเขาตามมาหางาน เราเลี้ยงลูกอยู่บ้าน แต่ไม่วายนอกใจมีกิ๊กที่ทำงานจนทะเลาะกับทางครอบครัวเรา เขาก็ลาออก หนีเราไป ทิ้งเรากะลูกไว้3-4เดือน แล้วเขาก็กลับมาหาเรา มาช่วยกันขายของ (ตัวเขาเองที่อยากขายมากกว่าไปทำงาน) เราก็ลองดูนับ1กันใหม่ ขายก็กำไรน้อยมแถมมีแต่เราที่ขายเขากลับขี้เกียจ เหมือนเห่อแรกๆพอหลังๆไม่แล้ว เราเลยตัดสินใจไปสมัครงาน ซึ่งตินนั่นเราเพิ่งคลอดลูกคนที2. แต่ไม่มีคนเลี้ยงเลยให้เขาเลี้ยงลูกอยู้บ้านทจนพ่อเกษียรเขาไปหางาน เราลางานพาเขาไปสมัครแทบตาย เขาไม่กล้าไปคนเดียว จนเขาได้งาน ทำไปได้แรกๆพอเขาหางานเงินได้ เขาเริ่มเหมือนเดิมไม่ใส่ใจครอบครัวเอาแต่ตัวเองเป็นหลัก ซื้อแต่ของที่ตัวเองอบากได้ ของลูกแทบไม่ค่อยซื้อถ้าไม่บอก จนเขานอกใจเรา เราจับได้ เขายอมรับทุกอย่าง ว่ามีเราอ้อนวอนเขาให้กลับมาเหมือนเดิมสงสารลูก แต่เขาบอกไม่กลับ จนมีคำนึงที่ทำให้เราหยุด
เขาบอกถ้าจะทักมาขอให้คุยแค่เรื่องลูกเท่านั้นนะ หลังจากนั่นจนถึงตอนนี้2เดือนแล้ง เขาไม่ทักมาถามเรื่องลูกสักคำ เราก็ไม่คิดจะทักไปบอกไร เพราะคนเปนพ่อถ้ารักลูกต้องทักมาถามไถ่เรื่องลูกสิเนาะ ตอนนี้เราก็ดิ้นรนจนใจจะขาดแล้ว เพื่อคชจ.ลูก แต่คนเปนแม่มันต้องสู้ได้
เราเข้าใจเลยว่าชีวิตจริงยิ่งกว่าละครจริงๆ
*ตอนนี้เราตัดขาดเขาไม่แม้แค่จะ คุยเรื่องค่าเลี้ยงดูให้มันมีจิตสำนึกเอง
แม่เลี้ยงเดี่ยวแบบไม่ตั้งตัว
เรากับสามีคบกันมาแต่สมัยมหาลัย ช่วงที่คบเราจีบเขาก่อนเพียงเพราะตอนนั่นเราเพิ่งเลิกกับแฟนคิดว่าการมีคนใหม่จะช่วยหายจากการอกหัก เขาเป็นผช.หน้าตาดี หุ่นดีพอสมควร ณในบุคสมัยนั้น (เราอยู่ในยุค90)ตอนนี้30นิดๆ ระหว่างที่คบ เราวิ่งตามเขาตลอด รักๆเลิก เขาเหมือนเห็นเราเป็นของตาย ของเล่นแล้วเราก็ยอมมาตลอด. จนเราเรียนจบมหาลัยไปทำงานตอนนั้นเราห่างกันแล้วเขาก็กลับมา จนเราท้อง ซึ่งตอนนั้นเราไม่คิดจะบอกเขาด้วยซ้ำเพราะกลัวเขาบอกให้เอาออก แต่พอเขารู้ก็ไม่พูดอะไร (ลืมบอกไปเขาเปนคนไม่ค่อยพูดบางครั้งไม่พูดโต้ตอบเลย)
เราก็บอกเขาไปว่าจะเลี้ยงเราทำงานแล้ว เขาก็ไม่ได้คิกจะบอกที่บ้าน นอกจากน้องส่วเขาเท่านั้น ตลอดระยเวลาที่เราท้องเขาไม่ได้ทำงาน ขอเงินกับทางบ้านเขา เราทั้งทำงาน ไปฝากท้องเอง เขาไม่ค่อยใส่ใจ ทะเลาะกันบ่อยครั้งมีครั้งนึงขว้างจานลงพื้นตอนนั่นเราท้อง5เดือน เลือดออก เราบอกเขา เขากลับบอกเราจะไปสมัครงาน แทนที่จะพาเราไปรพ. เราลุ้นว่าจะแท้งไหมเอาจิงๆตอนนั้นถ้าแท้งก็ดี เพราะทางบ้านเราและเขาก็ไม่มีใครรับรู้
แต่ใจเราก็ผูกพัน จนลูกเรารอดรอวิ่งไหว้พระขอให้ลูกออกมาครบ32 พอคลอดเขาก็ไม่ได้ไปหางานเราพักฟื้นแค่เดือนเดียวเนื่องจากอยากได้เงินมาเลี้ยวลูก หอบลูกไปทำงานด้วย ดีที่เขาเข้าใจ ทำอย่างนั้นจนลูกได้8เดือน เราเหนื่อท้อเลยตัดสินใจย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ที่ระยองเขาตามมาหางาน เราเลี้ยงลูกอยู่บ้าน แต่ไม่วายนอกใจมีกิ๊กที่ทำงานจนทะเลาะกับทางครอบครัวเรา เขาก็ลาออก หนีเราไป ทิ้งเรากะลูกไว้3-4เดือน แล้วเขาก็กลับมาหาเรา มาช่วยกันขายของ (ตัวเขาเองที่อยากขายมากกว่าไปทำงาน) เราก็ลองดูนับ1กันใหม่ ขายก็กำไรน้อยมแถมมีแต่เราที่ขายเขากลับขี้เกียจ เหมือนเห่อแรกๆพอหลังๆไม่แล้ว เราเลยตัดสินใจไปสมัครงาน ซึ่งตินนั่นเราเพิ่งคลอดลูกคนที2. แต่ไม่มีคนเลี้ยงเลยให้เขาเลี้ยงลูกอยู้บ้านทจนพ่อเกษียรเขาไปหางาน เราลางานพาเขาไปสมัครแทบตาย เขาไม่กล้าไปคนเดียว จนเขาได้งาน ทำไปได้แรกๆพอเขาหางานเงินได้ เขาเริ่มเหมือนเดิมไม่ใส่ใจครอบครัวเอาแต่ตัวเองเป็นหลัก ซื้อแต่ของที่ตัวเองอบากได้ ของลูกแทบไม่ค่อยซื้อถ้าไม่บอก จนเขานอกใจเรา เราจับได้ เขายอมรับทุกอย่าง ว่ามีเราอ้อนวอนเขาให้กลับมาเหมือนเดิมสงสารลูก แต่เขาบอกไม่กลับ จนมีคำนึงที่ทำให้เราหยุด
เขาบอกถ้าจะทักมาขอให้คุยแค่เรื่องลูกเท่านั้นนะ หลังจากนั่นจนถึงตอนนี้2เดือนแล้ง เขาไม่ทักมาถามเรื่องลูกสักคำ เราก็ไม่คิดจะทักไปบอกไร เพราะคนเปนพ่อถ้ารักลูกต้องทักมาถามไถ่เรื่องลูกสิเนาะ ตอนนี้เราก็ดิ้นรนจนใจจะขาดแล้ว เพื่อคชจ.ลูก แต่คนเปนแม่มันต้องสู้ได้
เราเข้าใจเลยว่าชีวิตจริงยิ่งกว่าละครจริงๆ
*ตอนนี้เราตัดขาดเขาไม่แม้แค่จะ คุยเรื่องค่าเลี้ยงดูให้มันมีจิตสำนึกเอง