ก่อนอื่นผมขอแจ้งก่อนเลยนะครับว่า
ผมไม่รู้ว่าแก่นของปัญหาจริงๆ ของผมคืออะไร ดังนั้นถ้าหากข้อความหรือเนื้อเรื่องที่ผมจะเล่าทำให้ท่านสับสนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ผมเพียงแค่อยากหาคนที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นด้วยเท่านั้นเองครับ คิดว่ามาคุยเป็นเพื่อนผมเล่นๆ ก็ได้ครับ หรือถ้าหากท่านไหนมีคำแนะนำได้ก็จะขอบคุณเป็นอย่างยิ่งครับ
ตอนนี้ผมอายุ 25 กำลังเรียนป.โท คณะวิศวะฯ อยู่ครับ เรื่องราวคือผมรู้ใช้เวลาส่วนใหญ๋ไปกับการเรียน + วิจัย และพัฒนาตัวเองครับ ส่วนตัวผมค่อนข้างเป็นคนจริงจังกับชีวิตครับ อยากประสบความสำเร็จ อยากสร้างฐานะให้ตัวเองเพื่อที่จะเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ครับ แต่ประเด็นคือโดยส่วนตัวผมเองนั้นเป็นคนที่เข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง จึงทำให้มีเพื่อนน้อย และไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตที่เป็นวัยรุ่นมากนัก จึงทำให้มีชีวิตที่ค่อนข้างน่าเบื่อ และไม่ค่อยมีสีสันสักเท่าไหรครับ ซึ่งจุดนี้ผมพอจะเข้าใจได้ครับว่า คงเป็นเพราะเราตั้งใจกับชีวิตไว้ จึงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำงาน + พัฒนาตัวเอง แต่บางครั้งเวลาที่ผมมองคนอื่น ที่เขามีชีวิตที่ก้าวหน้าด้วย + ได้ใช้ชีวิตสนุกอย่างวัยรุ่นด้วย มันทำให้ผมสับสนว่า
"ผมจริงจังมากเกินหรือใช้ชีวิตผิดรึเปล่า?"
มันเป็นโมเม้นต์ที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร ทีเราเอาแต่ทำงาน จนเหมือนไม่ได้มีปฎิสัมพันธ์กับเพื่อกอย่างที่วัยรุ่นควรจะเป็นรึเปล่า ตอนนี้เหมือนกับว่างานหรือทักษะอะไรก็ตามเหมือนมันไม่ได้พัฒนาอย่างที่ควรจะเป็นไปกับเวลาเสียน่ะครับ ซึ่งตรงนี้ผมก็พอเข้าใจได้อีกครับว่า เรื่องแบบนีเมันต้องใช้เวลาและมันต้องลองผิดลองถูก แต่บางคร้งก็รู้สึกท้อและเหนื่อยใจอยู่เหมือนกันครับ และก็คิดว่าเราอาจจะต้องลองใช้ชีวิตสบายๆ ชิวๆ บ้างรึเปล่า แต่พอจะใช้ชีวิตสนุกๆ แบบนั้น มันก็เกิดคำถามขึ้นมาตลอดคประมาณว่า ทำแล้วได้อะไร? เอาเวลาไปพัฒนาตัวเองดีกว่าไหม? แต่ก้นั้นอีกล่ะครับ พอผมกลับมาทำงานก็ไม่ค่อยสดชื่นกลับไปที่ความรู้สึกเคว้งๆ โดดเดี่ยวเหมือนเดิมอีก ประมาณนั้นน่ะครับ
คำถามคืออาการเแบบนี้คืออะไร? และสาเหตุมาจากอะไรครับ? หรือมีคำแนะนำอะไรพอแชร์สู่กันบ้างไหมครับ?
ทั้งนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับผม
อาการโดดเดี่ยว เคว้งคว้าง "สับสนกับชีวิต"
ตอนนี้ผมอายุ 25 กำลังเรียนป.โท คณะวิศวะฯ อยู่ครับ เรื่องราวคือผมรู้ใช้เวลาส่วนใหญ๋ไปกับการเรียน + วิจัย และพัฒนาตัวเองครับ ส่วนตัวผมค่อนข้างเป็นคนจริงจังกับชีวิตครับ อยากประสบความสำเร็จ อยากสร้างฐานะให้ตัวเองเพื่อที่จะเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ครับ แต่ประเด็นคือโดยส่วนตัวผมเองนั้นเป็นคนที่เข้าสังคมไม่ค่อยเก่ง จึงทำให้มีเพื่อนน้อย และไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตที่เป็นวัยรุ่นมากนัก จึงทำให้มีชีวิตที่ค่อนข้างน่าเบื่อ และไม่ค่อยมีสีสันสักเท่าไหรครับ ซึ่งจุดนี้ผมพอจะเข้าใจได้ครับว่า คงเป็นเพราะเราตั้งใจกับชีวิตไว้ จึงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำงาน + พัฒนาตัวเอง แต่บางครั้งเวลาที่ผมมองคนอื่น ที่เขามีชีวิตที่ก้าวหน้าด้วย + ได้ใช้ชีวิตสนุกอย่างวัยรุ่นด้วย มันทำให้ผมสับสนว่า "ผมจริงจังมากเกินหรือใช้ชีวิตผิดรึเปล่า?"
มันเป็นโมเม้นต์ที่ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร ทีเราเอาแต่ทำงาน จนเหมือนไม่ได้มีปฎิสัมพันธ์กับเพื่อกอย่างที่วัยรุ่นควรจะเป็นรึเปล่า ตอนนี้เหมือนกับว่างานหรือทักษะอะไรก็ตามเหมือนมันไม่ได้พัฒนาอย่างที่ควรจะเป็นไปกับเวลาเสียน่ะครับ ซึ่งตรงนี้ผมก็พอเข้าใจได้อีกครับว่า เรื่องแบบนีเมันต้องใช้เวลาและมันต้องลองผิดลองถูก แต่บางคร้งก็รู้สึกท้อและเหนื่อยใจอยู่เหมือนกันครับ และก็คิดว่าเราอาจจะต้องลองใช้ชีวิตสบายๆ ชิวๆ บ้างรึเปล่า แต่พอจะใช้ชีวิตสนุกๆ แบบนั้น มันก็เกิดคำถามขึ้นมาตลอดคประมาณว่า ทำแล้วได้อะไร? เอาเวลาไปพัฒนาตัวเองดีกว่าไหม? แต่ก้นั้นอีกล่ะครับ พอผมกลับมาทำงานก็ไม่ค่อยสดชื่นกลับไปที่ความรู้สึกเคว้งๆ โดดเดี่ยวเหมือนเดิมอีก ประมาณนั้นน่ะครับ
คำถามคืออาการเแบบนี้คืออะไร? และสาเหตุมาจากอะไรครับ? หรือมีคำแนะนำอะไรพอแชร์สู่กันบ้างไหมครับ?
ทั้งนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับผม