เท้าความก่อนนะครับ ผมนามสมมุติ แบงค์ 361 เรื่องมีอยู่ว่าผมทำงานอยู่กับบริาัทแห่งหนึ่งที่มีน้าเป้นเพื่อนกับเจ้าของบริษัท เรารู้จักกันดี สมัยก่อนบริษัททำธุรกิจสื่อสิ่งพิมพ์ ไม่ใหญ่โต เล็กๆๆ ผมเป็นเหมือนมือหรือเท้าเขาก็ว่าได้เพราะเริ่มแรกที่ทำงานตอนอายุ 18 ผมได้เงินเดือน 8,000 ก็เยออยู่นะ เขามีที่พัก กินฟรี อยู่ฟรี ใจดีทุกอย่าง แต่ก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ผมนิสัยติดการพนัน ชอบเล่นน้ำเต้าปูปลา ไพ่ ไฮโล สมัยเด็กๆๆ แม่ห้ามผมอยู่ประจำแต่ผมก็แอบเล่นอยู่บ่อยๆๆ โดยที่ใจอยากเล่นมันมากจนได้มาอยู่กับบริษัทเพื่อนน้าเขาเล่นไพ่กันบ่อยผมเลยชอบ และเขาสอนให้ผมขับรถในกรุงเทพเป็น และบางครั้งที่เขาใช้งานผมมากๆๆ ผมกับเพื่อนน้าก็จะ ทะเลาะกันบ่อย แต่ไม่นานก็หายเพราะลืมง่าย ผมเคยทะเลาะกับเขาแล้วกลับบ้านเลย จนผมได้ทำงานที่ใหม่ได้ 4 เดือน ไม่เอ๋ยชื่อที่ใหม่นะแต่ดีมาก ดีทั้งานเงินดือน เพื่อนร่วมงาน หัวหน้างงาน จนเดือนที่ 4 ผมจะผ่านโปรที่ใหม่ เพื่อนน้าก็โทรมาชวนผมให้ไปทำงาน ไปอยู่เป็นเพื่อนกับลูกเลี้ยงเขา (ตอนนี้แม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงไม่รักกัน) เพื่อนน้าเขาเริ่มจะทำธุรกิจนำเข้าสินค้ามาขายจากจีน ซึ่งเกี่ยวโยงกับธุรกิจสื่อสิ่งพิมพืที่เขาทำแหระครับ ตอนแรกเขาโทรมาผมก้ไม่ได้ตอบตกลงไรขอถามแม่ก่อน จนกระทั่ง ผมถามแม่และป้า ป้าห้ามผมไม่ให้กลับไป และแม่ บอกว่าโตแล้วตัดสินใจเอง ใจหนึ่งผมก็ไม่อยากไป อีกใจหนึ่งก็อยากได้ประสบการณ์ต่างจังหวัด แต่ที่เป็นแรงผลักให้ผมตัดสินใจจริงๆๆ คือคำพูดของเพื่อนน้า พูดว่า (พี่อะลูกก็ยังเล็กถ้าไปเปิดสาขาต่างจังหวัดถ้าพี่ไปเองพี่ก็ไม่สะดวก แบงค์ก็รู้จักพี่พี่ไว้ใจแบงค์ถ้าได้แบงค์มาพี่ก้ไม่ต้องให้ลูกออกเรียน ไปตระเวนหาลูกค้าต่างจังหวัด คำพูดนี้แหระผมจึงตัดสินใจลาออกจากบริษัทเก่า ) ผมเริ่มงานโดยการเปิดสาขา ขอนแก่นที่แรก และใน 1 ปีผมเปิดสาขาเพิ่มอีก 3 สาขา จนเป็น 4 สาขา แต่ด้วยคนที่น้อยจึงมีการทุจริตของผู้จัดการสาขา ผมในฐานะลูกจ้างก็สงสาร เพื่อนน้านะ ที่โดนกระทำ แต่ในฐานะลูกจ้างก็คงเข้าใจอาจจะเงินเดือนออกช้า เงินน้อย ผมทำกับเพื่อนน้ามาจนครบ 4 ปี ธุรกิจใหญ่โต เพื่อนน้ามีรถหลายคัน จนผมมีเงินเดือนที่เขาเพิ่มให้เป็น 25,000 (ทำทุกอย่างหาวันหยุดยากออกต่างจังหวัดบ่อยไม่มีเบี้ยเลี้ยงเดินทางต่างประเทศวันเดียวกลับ) ทำทุกอย่างจนกระทั่ง เกิดเรื่องหน้าเศร้าในปี 62 คือแม่ผมเสียชีวิต(โรงมะเร็งในท่อน้ำดี) ต้นเดือนกุมภาพันธ์ ตอนนั้นผมใจสลายมากที่บ้านก็มีหนี้เยอะ ผมสัญญากับแม่ว่าจะใช้หนี้ให้ได้ ......มาแล้วจุดพีค ผมเริ่มรู้จักการพนันออนไลน์จากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งแรกๆๆ ผมเล่นไม่เป็นลงแค่ 300 ต่อม่าเล่นได้ บางทีเล่นได้ เกือบหมื่น บอกเลยการพนันผมใจใหญ่ เล่นได้ไม่เลิกเล่นเสีย ก็หาเงินมาเล่นใหม่ จนใกล้ถึงานร้อยวันแม่ผมต้องหาเงินมาจัดการ ผมไม่มีเงินเลย จนผมต้องยอมโง่โดยการดาวน์รถแลกเงินโดยดาวน์รถ PCX เพื่อแลกเงินสด 40,000 ผมจำใจต้องทำเพื่อร้อยวันได้มีเงินทำบุญ เงินที่ได้มา 40,000 ผมเอามาเล่นบาคาร่าจนได้เงิน 60,000 โอนไปให้พี่ชายจัดงาน 50,000 ทำให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีแต่ผมได้หนี้ก้อนโตคือ PCX 1 คัน ผ่อนเดือนละ 4,000 หลังจากงานร้อยวันผมขอเงินป้ามาเล่นบ้าง ทีละ 5,000 ทีละ 10,000 ผมเล่นได้เป้นแสนแต่ไม่เอาไปใช้หนี้ เอาไปซื้อโทรศัพท์ ใช้ไม่ถึงเดือนก็เอาไปจำนำ จนผมเล่นเสียหมด ต่อมาผมได้เงินจากการส่งของของลูกค้า ก็คือเงินบริษัทเอง นี่เป็นสิ่งที่ผมเคยพูดกับแม่มาตลอดว่าผมจะไม่ทำ เพราะมันไม่ดี ไม่เหมือนเงินในครอบครัว แต่เหมือนผมติดการพนันมากพยายามจะเล่นให้ได้เพื่อจะได้มีเงินมาใช้หนี้ที่เป็นอยู่ แต่เปล่าเลยผม เล่นเท่าไรก็เสีย เสียเยอะมากจนไม่อยากบอก จนกระทั่งเพื่อนน้าผมจับได้ว่าผมโกงเงินมาผมก็หนี และเพื่อนน้าก็ไปแจ้งความ แต่ที่บ้านผมก็ดีมากช่วยเหลือผม นำเงินมาชดใช้ให้จนหมด จนเพื่อนน้านิ่งไปไม่ดำเนิการทางคดีต่อ แต่ชีวิตผมสิ ไม่หยุด ไม่เลิก ทำนิสัยแย่ไม่ได้ทำงานก็ไปหยิบยืมเงินเพื่อนมาเล่น คนละ 500 1,000 2,000 3,000 5,000 เพื่อนมีกี่คนผมหน้าด้านยืมหมดเพราะ ต้องหาเงินมาเล่นให้ได้ จนเงินที่ยืมมาก้เล่นเสียก็ต้องเดือนร้อนป้าที่ต้องหาเงินมาใช้หนี้อีก จนล่าสุดผมก็หลอกพ่อให้กู้เงินรถกะบะ ผมบอกกะทุกคนว่าเงินกู้ไม่ผ่านแต่เปล่าเลยมันผ่าน ยอดเยอะด้วย ประมานแสนกว่าบาท แต่ผมก็เอามาเล่นจนหมดในคืนเดียวแล้วก้เครียดจนผมกลับมาทำงานที่บ้านได้ 1 เดือนผมก็หลอกพ่อเอารถไปจำนำแบบ ทิ้งรถอีก ก็เอามาเล่นจนหมดจนพ่อผมเครียดมาก หลอกป้าต่างๆๆ นานา จนผมคำนวณแล้ว ผมเสียการพนันออนไลน์ไปน่าจะเป็นล้านได้ มันแลกมากับความอดอยากเพื่อที่จะได้เล่น ตอนนี้ผมเครียดมากมีหนี้ท่วมหัว ดังนั้นขอบอกนักพนันทุกคนไว้เลยผมสูญเสียกับการพนัน เสียทุกอย่าง ผมอยากให้ข้อความนี้เป็อุทาหรณ์กับหลายๆๆ คนนะครับ ตอนนี้ผมยังไม่ตายแต่คงอีกไม่นาน ปล.ฆ่าตัวตายไม่ช่วยอะไร แต่ผมว่าผมคงจะเครียดตายมากกว่า
ชีวิตที่โหดร้ายจากการพนันออนไลน์ แบงค์ 361 คุณคงรู้ว่าผมคือใคร