รักวัยรุ่น

ผมไม่ขอบอกชื่อน่ะ 
   ผมคบกับผู้หญิงคนนึง เราเจอกันตอนม.2จะขึ้นม.3ช่วงนั้นเจอกันทุกวัน รักแบบเด็กๆ  พอม.4-6ก็ไม่ค่อยเจอกันละ นานๆทีถึงเจอ 
    
  ท พอจบม.ปลายกันเราก็ต่างคนต่างแยกย้าย ผมเรียนที่มหาวิทยาลัย.ในชลบุรีแห่งนึง เธอก็เรียน ที่ มหาลัยแห่งนึงในชลบุรีเหมือนกัน  
    ช่วงปี1-ปี2 ผมทายตัวเองออกมาไปเรียนสาขาอื่น อันนี้ผมต้องบอกก่อน  ช่วงปี1-4 เราเจอกันแทบทุกวัน เรารักกันมากผมไม่รู้น่ะว่าเขารักเราเหมือนที่เรารักเขาหรือป่าว มันเป็นช่วงเวลาที่เราศึกษากันและกัน มันเป็นช่วงที่เรารู้สึดอยากกอดเขาแน่นๆ   มันเป็น ความรู้สึกและช่วงเวลาที่ดีที่สุด 
         พอเธอเรียนจบแต่ผมยังไม่จบ คุณถุกคนอาจจะบอกว่าผมไร้สาระก็ได้ เพราะผมร้องให้  ผมร้องแบบคิดว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกเราจะห่างกันแกแล้วใช่ไหม
        จนช่วงเวลานั้นเธอทำงานแต่ผมเรียนเราเริ่มไม่ได้คุยกัน จนทำให้เราคิดมากทำให้เรางีเง่าทำให้เรามีความน้อยเนื้อต่ำใจ
เราทะเลาะกันที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ทักมาหาเลย  
    จนเธอบอกกับผมว่า เธอยังทำงานยังไม่ลงตัวหรืยังไม่ชินกับงานยังจดการเวลาได้อันนี้ผมเข้าใจ
     แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเหมือนผมไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น

"เธอพูดว่า"เราจะมาบอกรักเหมือนเด็กๆหรือบอกรักกันไปวันๆไม่ได้รีบเรียนรีบจบ) ผมพยายามที่จะคิดไปทางบวกที่สุด  คือเธอพยายามผักดันเราเป็นแรงผักดัน แต่อีกมุมนึงผมก็คิด ตลอดที่เราคบกัน8ปีคือเรารักกันไปวันๆหรอคือเค้ามองผมเป็นตัวอะไรจนวันนี้15/12/2019 วันครบรอบวันแรกที่เราครบกันวันที่9เดือนมกราคม ครบ9ปี  
       

    ผมก็ฝากถึงเพื่อน  ที่กำลังท้อหรือมีความรู้สึกเหมือนผมขอให้อดทนถ้าเรารักเขาจริงสักวันนึง ผมก็คาดหวังว่าเขาคงจะมองเห็นเราสักวัน
  ผมยังสู้เลย9ปีกับการเสียน้ำตาไปไม่รู้กี่ครั้ง  #ชิน

ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจบหรือคนที่เลื่อนผ่านก็ขอบคุณ
#9ปีก็ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกคุณดีขึ้นหลอก