สวัสดีค่ะนี่คือกระทู้แรกของเราถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะคะ
พอดีเรามีปัญหาคือว่ามีวิชาหนึ่งที่สำคัญมากต่อทางเดินที่เราวางไว้ค่ะ เพราะถ้าเราจะเรียนตัวนี้คือเราห้ามรีเกรดค่ะ
แต่เราดันจำเวลาสอบผิดค่ะทำให้เข้าห้องสอบไม่ทัน แล้วทีนี้เราต้องเรียนตัวนี้ใหม่ค่ะ ซึ่งหมายความว่าสิ่งที่เราอยากจะเรียนมันไม่สามารถเรียนได้อีกแล้ว
เพราะไม่อย่างนั้นเราอาจจะเรียนไม่จบ 4 ปี เราอยากรีบเรียนให้จบค่ะอยากรีบเลี้ยงครอบครัวเพราะที่บ้านฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
แต่ปัญหาที่เราอยากจะพูดคือ เราท้อมากเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี อันที่จริงเราวางแผนว่าถ้าไม่สามารถเรียนตัวนี้ได้เราก็จะไปเรียนอีกตัวหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่สายอาชีพที่เราอยากทำเลยค่ะ เราคิดถึงภาพที่เราทำอาชีพนั้นแล้วเราไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลย เราท้อจนบางครั้งเราโทษตัวเองว่าทำไมเราไม่รอบคอบกว่านี้ เราเสียใจมากๆเลยค่ะที่ฝันของเรามันต้องดับภายในเวลา 1 ชม. เราพยายามจะคิดว่ามันคงเป็นเพราะอะไรบางอย่างจึงทำให้เราไม่ได้ไปต่อหรือสายงานที่เราอยากทำมันคงไม่เหมาะกับเรา เรารู้นะคะว่าทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นเป็นเพราะตัวเราเองมันเป็นความผิดพลาดที่เราจะเก็บไว้เป็นบทเรียน แต่บางครั้งมันนึกขึ้นมาในหัวเราก็ทำใจไม่ค่อยได้เลยค่ะ เราควรจะจัดการตัวเองอย่างไรดีคะไม่ให้มันเศร้าไปกว่านี้เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลยเราไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างๆเราเศร้าไปด้วย เราพยามยามจะเข้มแข็งแล้วแต่มันก็รู้สึกไม่ไหวจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านล่วงหน้านะคะ
ถ้าเรามีอะไรผิดต้องขอโทษจริงๆนะคะ
ท้อกับตัวเอง
พอดีเรามีปัญหาคือว่ามีวิชาหนึ่งที่สำคัญมากต่อทางเดินที่เราวางไว้ค่ะ เพราะถ้าเราจะเรียนตัวนี้คือเราห้ามรีเกรดค่ะ
แต่เราดันจำเวลาสอบผิดค่ะทำให้เข้าห้องสอบไม่ทัน แล้วทีนี้เราต้องเรียนตัวนี้ใหม่ค่ะ ซึ่งหมายความว่าสิ่งที่เราอยากจะเรียนมันไม่สามารถเรียนได้อีกแล้ว
เพราะไม่อย่างนั้นเราอาจจะเรียนไม่จบ 4 ปี เราอยากรีบเรียนให้จบค่ะอยากรีบเลี้ยงครอบครัวเพราะที่บ้านฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
แต่ปัญหาที่เราอยากจะพูดคือ เราท้อมากเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปดี อันที่จริงเราวางแผนว่าถ้าไม่สามารถเรียนตัวนี้ได้เราก็จะไปเรียนอีกตัวหนึ่ง ซึ่งมันไม่ใช่สายอาชีพที่เราอยากทำเลยค่ะ เราคิดถึงภาพที่เราทำอาชีพนั้นแล้วเราไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลย เราท้อจนบางครั้งเราโทษตัวเองว่าทำไมเราไม่รอบคอบกว่านี้ เราเสียใจมากๆเลยค่ะที่ฝันของเรามันต้องดับภายในเวลา 1 ชม. เราพยายามจะคิดว่ามันคงเป็นเพราะอะไรบางอย่างจึงทำให้เราไม่ได้ไปต่อหรือสายงานที่เราอยากทำมันคงไม่เหมาะกับเรา เรารู้นะคะว่าทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นเป็นเพราะตัวเราเองมันเป็นความผิดพลาดที่เราจะเก็บไว้เป็นบทเรียน แต่บางครั้งมันนึกขึ้นมาในหัวเราก็ทำใจไม่ค่อยได้เลยค่ะ เราควรจะจัดการตัวเองอย่างไรดีคะไม่ให้มันเศร้าไปกว่านี้เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลยเราไม่อยากให้คนที่อยู่ข้างๆเราเศร้าไปด้วย เราพยามยามจะเข้มแข็งแล้วแต่มันก็รู้สึกไม่ไหวจริงๆค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านล่วงหน้านะคะ
ถ้าเรามีอะไรผิดต้องขอโทษจริงๆนะคะ