ขอเริ่มเลยนะคะ
แบบเราพยายามพูดเพื่อให้เพื่อนๆเข้าใจแต่พอบอกเพอนเรื่องงานหรือพอพูดแม่แต่คำเดียวเพื่อนก็บอกเราว่ารำคาญ ไม่ว่าเราจะทำอะไรเขาก็จะพาเพื่อนตีตัวออกห่างเราแล้วก็ชอบตะโกนใส่เราว่าเสียงน่ารำคาญ เราเลยกลายเป็นคนไม่ค่อยพูดมากจากที่เคยพูดมากแต่ก่อนแต่มันก็น่ารำคาญจริงๆนั้นแหล่ะค่ะเลยพยายามปรับปรุงตัว แต่เพื่อนๆก็จะว่าเราน่ารำคาญเหมือนเดิม แต่พอมาจนถึงปัจจุบันทุกวันนี้แทบไม่อยากพูดกับใครเลย ย้ำคิดย้ำทำตลอดมากลัวว่าเพื่อนๆเขาจะไม่ชอบที่เราพูดออกมา ช่วงนี้กลายป็นคนชอบเก็บตัวไม่อยากมีเพื่อนหรือคนรู้จักเยอะ แทบไม่อยากคุยกับใครเลยค่ะ คิดเพียงแค่ว่าเมื่อไหร่จะจบ เมื่อไหร่จะได้ฆ่ามัน เมื่อไหร่ทันจะตาย แล้วก็เมื่อไหร่ตัวเราจะหายไปจากตรงนี้ตรงที่โดนด่าโดนตีโดนนินทา เริ่มอยากตายเริ่มเบื่อโลก คือแบบเรายิ้มและก้มหัวให้มาตั้งแต่ม.4 ว่าเออเราขอโทษนะ เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแต่สุดท้ายพอ
กลับมาบ้านก็ร้องไห้อีกตามเคยเรารู้สึกอยากตายมาตั้งแต่ม.4จนตอนนี้ม.6แล้วเราเริ่มท้อกับอะไรหลายๆอย่างมีความรู้สึก อยากตายอยู่ตลอดเวลา อยากโดนฆ่า อยากโดนทรมาน อยากฆ่าใครสักคน อยากเห็นเลือดตัวเองก่อนตาย แต่ก็ได้แค่คิดว่าจะฆ่าตัวตาย ตัวเราก็จะคิดได้ว่าไม่ควรทำ ตัวเรานั้นก็ยังอยากตายอยู่ดี ภาวนาให้มีคนมาฆ่าเราในทุกๆวันจนเหมือนคนบ้า จนตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าจิตตัวเองเริ่มแปลกๆ เริ่มชอบอะไรแปลกไปเช่นการฆ่ากรรมต่างๆนาๆ สุด้ายเราก็ไม่ได้ว่าเราเป็นโรคอะไรนะคะบางทีเราอาจจะกำลังสับสนอยู่ว่าจะทำไงดี
ขอบคุณที่มารับฟังเราของเรานะคะ
คิดมากค่ะ!!
แบบเราพยายามพูดเพื่อให้เพื่อนๆเข้าใจแต่พอบอกเพอนเรื่องงานหรือพอพูดแม่แต่คำเดียวเพื่อนก็บอกเราว่ารำคาญ ไม่ว่าเราจะทำอะไรเขาก็จะพาเพื่อนตีตัวออกห่างเราแล้วก็ชอบตะโกนใส่เราว่าเสียงน่ารำคาญ เราเลยกลายเป็นคนไม่ค่อยพูดมากจากที่เคยพูดมากแต่ก่อนแต่มันก็น่ารำคาญจริงๆนั้นแหล่ะค่ะเลยพยายามปรับปรุงตัว แต่เพื่อนๆก็จะว่าเราน่ารำคาญเหมือนเดิม แต่พอมาจนถึงปัจจุบันทุกวันนี้แทบไม่อยากพูดกับใครเลย ย้ำคิดย้ำทำตลอดมากลัวว่าเพื่อนๆเขาจะไม่ชอบที่เราพูดออกมา ช่วงนี้กลายป็นคนชอบเก็บตัวไม่อยากมีเพื่อนหรือคนรู้จักเยอะ แทบไม่อยากคุยกับใครเลยค่ะ คิดเพียงแค่ว่าเมื่อไหร่จะจบ เมื่อไหร่จะได้ฆ่ามัน เมื่อไหร่ทันจะตาย แล้วก็เมื่อไหร่ตัวเราจะหายไปจากตรงนี้ตรงที่โดนด่าโดนตีโดนนินทา เริ่มอยากตายเริ่มเบื่อโลก คือแบบเรายิ้มและก้มหัวให้มาตั้งแต่ม.4 ว่าเออเราขอโทษนะ เราพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไรแต่สุดท้ายพอ
กลับมาบ้านก็ร้องไห้อีกตามเคยเรารู้สึกอยากตายมาตั้งแต่ม.4จนตอนนี้ม.6แล้วเราเริ่มท้อกับอะไรหลายๆอย่างมีความรู้สึก อยากตายอยู่ตลอดเวลา อยากโดนฆ่า อยากโดนทรมาน อยากฆ่าใครสักคน อยากเห็นเลือดตัวเองก่อนตาย แต่ก็ได้แค่คิดว่าจะฆ่าตัวตาย ตัวเราก็จะคิดได้ว่าไม่ควรทำ ตัวเรานั้นก็ยังอยากตายอยู่ดี ภาวนาให้มีคนมาฆ่าเราในทุกๆวันจนเหมือนคนบ้า จนตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าจิตตัวเองเริ่มแปลกๆ เริ่มชอบอะไรแปลกไปเช่นการฆ่ากรรมต่างๆนาๆ สุด้ายเราก็ไม่ได้ว่าเราเป็นโรคอะไรนะคะบางทีเราอาจจะกำลังสับสนอยู่ว่าจะทำไงดี
ขอบคุณที่มารับฟังเราของเรานะคะ