เมื่อฉันสนใจลูก มากกว่าผัว...

ขอเล่าย้อนกลับไปก่อนที่จะมีลูก คู่เราก็มีทะเลาะบ้าง สวีทบ้าง เป็นเรื่องธรรมดาเหมือนคู่อื่นๆ

พอเรามีลูก เราไม่จ้างพี่เลี้ยง เลี้ยงกันเอง อยู่กัน 3 คนพ่อเเม่ลูก โดยเราจะคลุกคลีอยู่กับลูกทั้งวัน เป็นเเม่Full-Time ส่วนสามีทำงาน 6 วัน/สัปดาห์ 

หลังจากมีลูก เรายอมรับเลยว่า ใจไปอยู่กับลูกมากกว่า เหมือนรู้สึกว่า ฉันพอเเล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการในชีวิต มีค่าที่สุดในชีวิต พอเลี้ยงลูก มันก็เหนื่อย อารมณ์แปรปรวนขึ้นๆลงๆ การบ้านก็ไม่อยากทำ เเต่ถามว่า ยังรักสามีอยู่ไหม? รักมากเเต่ไม่มีเวลาให้เเสดงออกมากมายเหมือนเเต่ก่อน ลูกร้อง หิวนม คือต้องเลิกสนใจตรงนั้น เอาลูกอย่างเดียว เตียง 6.5ฟุต ก็ให้เรากับลูกนอน เพราะ ลูกนอนดิ้น อีกอย่าง เขาตัวใหญ่ ตัวสูง เลยไปนอนบนที่นอนที่วางราบกับพื้นเเทน เเละค่อนข้างมีทิฐิต่อกัน

ความห่างเหินเริ่มเกิดขึ้น จากช่องโหว่เล็กๆ เเต่เมื่อหลายเรื่องรวมกัน ก็เกิดช่องโหว่ใหญ่ขึ้นๆ ไม่สื่อสารกัน ปล่อยยย ช่างหัวมัน ทำอะไรก็ไม่ใช่ ไม่เข้าตาเราไปหมด ต้องติ ต้องบ่นตลอด เช่น เคยบอกหลายรอบเเล้วว่า เวลาเข้าไปเล่นกับลูกหลังจากลูกตื่นนอน คือ ต้องเปิดไฟในห้อง เปิดม่านกรองเเสงออก ให้ห้องมีเเสงสว่าง เขาก็ไม่ทำ ทุกครั้งบอกว่า ลืม เเต่สำหรับเราเขา ไม่ฉลาดพอ คิดไม่เป็น  เรื่องเเค่นี้ต้องให้บอกหรอ? มัน common senseป่ะวะ? อีกเรื่องคือ อยากมาช่วยอาบน้ให้ลูก พอเราให้อาบ ก็ทำไม่เป็นขั้นตอน คือ ต้องสระผมให้ลูกก่อน ทีนี้ก็ยุ่งยากเราอีก เราก็ต้องไปอาบให้ต่อ  เเละบางทีก็ล้างภาชนะใส่อาหารลูกไม่สะอาด มีเศษอาหารติดอยู่ที่ช้อนบ้าง มันบ้าง ตรงนี้เราเป้ะ ต้องสะอาด อันนี้ข้อเสียบางอย่างที่เรารับไม่ได้นะ 

เเฟนเราเขาก็มีข้อดีของเขาด้วย คือ ดูเเลลูกเมีย ไม่ขาดตกบกพร่อง ของทุกอย่างที่อยากซื้อให้ลูก ให้ซื้อหมด กี่บาทก็ไม่เคยว่า วัตถุดิบทำอาหารลูก ก็เป็นเขาที่ไปซื้อให้ ขอเเค่เขียนลิสต์สั่งมา กลับมาจากทำงานก็เเวะซื้อของกินติดไม้ติดมือมาตลอด ไม่เคยขาด เเพมเพิสลูกจะหมด ก็ซื้อมาตุนเผื่อไว้ กลับบมาจากทำงานก็มาช่วยงานบ้านต่อ ตรงนี้คือ ทำได้ดีเยี่ยม

จากปัญหาที่เล่ามาข้างต้น คุณคิดว่า ชีวิตคู่เราจะไปต่อได้อีกไหม? หรือ พอเเค่นี้ดี เหลือไว้เเค่ความเป็นพ่อเเละเเม่ให้ลูกเท่านั้น? ทางออกควรเป็นเช่นไรดี?