วัดป่า...มหาสนุก 67
( เล่าจากเรื่องจริง แต่ให้อ่านเป็นนิยาย...อย่าอ่านเอาเรื่อง นะครับ )
เมื่อคราวที่แล้ว เล่าถึงเรื่องเกี่ยวกับการใส่บาตร
เลยนึกได้ว่ายังมีเรื่องที่เกี่ยวกับการใส่บาตร อีกเรื่องหนึ่ง
แต่โปรดใช้วิจารณญาน ในการรับฟัง
เป็นความเห็นส่วนตัว ของข้าพเจ้าแต่ผู้เดียว
ความรู้สึกที่ว่า คนเราเมื่อทำความดี แล้วจะมีเทวดาอารักษ์ ช่วยปกปักษ์รักษา
คุ้มครอง ช่วยเหลือ นั้น ก็ดีเหมือนกัน
ทำให้เรามีกำลังใจ อุ่นใจ และแน่วแน่ ในการทำความดี ต่อไปเรื่อย ๆ
นอกจากนั้น ยังทำให้เราไม่กล้าประมาท ไม่กล้าทำชั่ว
ด้วยความกลัวสายตาที่จับจ้องมองเราอยู่
แต่บางทีหากเราเอาแต่ขอความช่วยเหลือจากเทวดา...พร่ำเพื่อ ไม่เป็นสาระ
หรือเรื่องไม่เข้าเรื่อง ท่านอาจจะโมโหเอาก็ได้นะครับ
เกือบปลายปี พ.ศ. 2551 สมัยรัฐบาล สมัคร เป็นนายก ฯ แต่ก็ปลาย ๆ มากแล้ว.....
ผมเห็นโฆษณาประชาสัมพันธ์ ว่าจะมีการตักบาตรพระ 100 รูป
ที่ลานพระบรมรูป รัชกาลที่ 1 สะพานพุทธยอดฟ้า
บ้านผมอยู่สี่แยกบ้านแขก ใกล้กันมาก เลยสนใจชวนกันไปทั้งบ้าน
เช้าตรู่วันนั้น ครอบครัวผม 4 คน พ่อ แม่ ลูกสาว 2 คน
หอบของที่เตรียมไว้เยอะแยะ ขึ้นรถสามล้อ ตุ๊ก.ตุ๊ก.ไป
เมื่อถึงที่หมาย.........โอ้แม่เจ้า.คนมาจากไหนก็ไม่รู้
มากมายก่ายกอง มองไปมีแต่ คน.ค๊น..คน ยุบยั่บไปหมด
โอ๊ยย บรรยากาศแสนวุ่นวายหลาย เด้อออ...
คนจัดงานคงจะกะเก็งผิด ไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้
พื้นที่ใช้จัดงานมันเลยเล็กลงไปถนัดใจ
ผมกับครอบครัว ยืนหอบของพะรุงพะรัง ยังงงจะเข้าไปยังไง ละวะ
ที่ยืน ที่เดิน แทบจะไม่มี เขามากันก่อน แล้วจองที่กันหมดทุกที่ ทุกแห่ง
เว้นไว้ก็แต่ ตรงที่ให้พระท่านเดิน เท่านั้น
เราเข้าไปไม่ได้เลย....อะไรกัน เนี่ยะ…
แว่บหนึ่ง...ผมก็นึกขอให้เทวดาท่านช่วย
...ผมกับครอบครัว ตั้งใจมาตักบาตรเอาบุญ เอากุศล
ขอได้โปรดให้มีที่ใส่บาตรที่ ดี ๆ มุมดี ๆ ด้วยเทิด....
ตอนนั้น ไม่ใช่แต่ครอบครัวผมเท่านั้น ที่เข้าไม่ได้ คนอีกมากมายเตรียมของมาแล้วก็เข้าไม่ได้เหมือนกัน
คุณหม่อง...ภรรยาผมช่วยกันชะเง้อ ชะแง้ หาทางเบียดเสียดเข้าไป แต่ก็แน่นเอี๊ยดด ไปหมด
ลูก ๆ ก็แบกของกันหนักแอ๊ก วางก็ไม่ได้...มันไม่มีที่ให้วางจริง ๆ ที่จะยืนยังแทบไม่มี
จู่ ๆ ...ก็มีผู้ชายคนหนึ่ง ใส่เสื้อชุดขาว ๆ....ซึ่งคนที่มากมายก่ายกอง ทุกคนก็ใส่สีขาวๆ ทั้งนั้น
แต่....เขาแต่งตัวเรียบร้อย เนี๊ยบพอดี ดูดีมากกว่าคนทั่ว ๆ ไป
ถ้าจำไม่ผิด เสื้อที่ใส่ประมาณ ชุดพระราชทาน แต่ตัดเย็บดีมาก....ความรู้สึกมันบอก
เขา คนนั้นทำท่าพยักหน้ามาทางพวกเรา อาการประมาณว่าให้หอบของตามมาทางนี้
....คงจะเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่น่ะ....ผมคิดในใจ
เราทั้งครอบครัว ก็หอบสมบัติเดินตาม เขา คนนั้นไป
พาเดินไปซะไกลเลย...แต่เดินตามได้สบายมาก
คนหลีกให้อย่างนิ่มนวล ไม่ใช่ออกแรงแหวก ทั้ง ๆ ที่คนแน่นมาก
ไอ้ผมก็ไม่ได้ทันคิด หรือสังเกตุอะไร...ก็ของมันเยอะ หอบหิ้วพะรุงพะรัง กลัวหล่น
เขา คนนั้น...ก็พาไปถึงที่ว่างที่หนึ่ง ซึ่งมันไม่น่าจะมี
เป็นโต๊ะที่มีการจองไว้ มีป้ายชื่อด้วย แต่มัน...หันออก ผมก็ไม่ทันได้สนใจ
ผมใช้เนื้อที่ข้างโต๊ะนั้น มันเป็นโต๊ะตั่งเตี้ย ๆ
พวกเราหันไปขอบคุณ แล้วสาระวนอยู่กับการวางของ เรียงของ เตรียมใส่บาตร
รอบ ๆ ตัวเราก็มีคนอยู่เยอะมาก แน่นเอี๊ยด.ด...แต่ห่างเราไปหน่อย
คนที่ว่าเยอะแยะนั้น ถึงแม้จะเบียดเสียดแต่ก็เป็นระเบียบเพราะมีโต๊ะตั่งวางไว้เป็นแนวแถว
มีป้ายกำกับ ยกเว้นของครอบครัวผม....
ประมาณว่า เป็นส่วนพื้นที่กันไว้ เป็นแถวพิเศษ
ลูกสาวของผม เป็นคนผิดสังเกตุขึ้นก่อน...
เอ๊...แถวนี้มันเป็นส่วนที่เจ้าหน้าที่เขาจัดไว้ มีป้ายกำกับชัดเจน และเป็นบริเวณจุดที่ดีมาก ถึงมากที่สุด
พอจัดของเข้าที่แล้ว ก็นั่งพัก...นั่งกับพื้น....มีเสื่อให้ด้วยนะ แหมม ดีจัง
มองไปรอบ ๆ ดูคนอื่นเขายังวุ่นวายกัน มีทหารเรือมาคอยรักษาการณ์
ดูป้ายกำกับโต๊ะตั่งอื่น ๆ .....อู้..ฮู....ตำแหน่งใหญ่ ๆ ทั้งนั้นเลย
ครอบครัวผู้ช่วย รมต. ครอบครัวท่าน ส.ส. ครอบครัวนักการเมือง
ครอบครัวคนใหญ่ ครอบครัวคนโต ครอบครัวคนไฮโซ ฯลฯ
ป้ายที่พิมพ์ไว้ แต่ละชื่อ แต่ละนามสกุล ...ช่างน่าเกรงขาม น่าสนใจทั้งนั้น
ภรรยาผม กับลูก ๆ ชี้ชวนกันดู ชี้ชวนกันอธิบาย ถึงชื่อ นามสกุล พวกนั้น
แต่ไม่ได้ดูอยู่ป้ายเดียว.....คือป้ายบนโต๊ะข้าง ๆ ตัวนี่เอง
....บอกแล้ว ป้ายมันหันออก
จนใกล้เวลาที่กำหนด เริ่มมีเจ้าของตามป้าย ทยอยเข้าประจำที่
มีทหารเรือ แบกของมาส่งให้อย่างดี....มีแต่คนที่เราเคยเห็นในทีวีท้าง.ง..น้าน...
นักการเมือง ที่เราเห็นชอบยืนประดับอยู่หลัง ท่านรัฐมนตรี...ท่านนายกฯ…มากันเยอะ
ที่มันแย่กว่านั้น คือ....คนที่เราเคยเห็น...ทั้งหลาย หลายคน...ยกมือไหว้ผม กับ ภรรยา
แรก ๆ ผม กับภรรยา ก็งง ๆ แต่ก็รับไหว้โดยอัตโนมัติ....เค้าไหว้ เราทำไม ว๊ะ
นั่งไปอีกเดี๋ยว...ก็มีคนดัง เดินมาไหว้อีกแล้ว....
เราก็ต้องรับไหว้...แต่นึก มันไหว้เราทำไม ว๊ะ...สงสัยจะหาเสียง..ภรรยากระซิบ
ก็เลยไม่สงสัยอะไร คิดแต่ว่า นักการเมืองก็อย่างงี้ มือไม้อ่อนตอนอยากได้คะแนน
สรุปว่า ตลอดเวลาเกือบชั่วโมง มีคนนั้น คนนี้ เดินมาไหว้เรา ผ่านก็ไหว้ อยู่ห่างๆ ก็ไหว้.....
เออ เค้าอยากได้คะแนนเสียงกันจังเลย สงสัยคงเป็นพวกทีมงาน
สักพัก....เสียงเอะอะ...เสียง วอ. วิทยุสื่อสาร วุ่นวาย คนขยับตัวหลีกกันเป็นทาง.......อู๊ย..ย...ตายแล้ว
คนที่มายืนข้าง ผมและครอบครัว ห่างไปแค่สิบคืบ แค่เอื้อมก็ถึง ก็คือ.......
คุณ.สมชาย วงศ์สวัสดิ์..... รัฐมนตรีกระทรวงศึกษา ในขณะนั้น
ตัวประธานในงานนี้....
และต่อมาอีกไม่กี่วัน...ไม่กี่วัน จริง ๆ
ก็ได้เป็นนายกรัฐมนตรี ต่อจากคุณ สมัคร สุนทรเวช
เค้า เอ๊ย..ท่าน มายืนข้าง ๆ...ข้าง ๆ ผม กับครอบครัว แถมยิ้มให้ด้วย แน่ะ
มีคนยกลำเลียงของใส่บาตรของท่านมากองบนโต๊ะ และข้างๆ เต็มไปหมด
ตอนเอาไอ้ป้ายชื่อออก....ซึ่งผมก็เพิ่งเห็น
....รัฐมนตรีกระทรวงศึกษา และครอบครัว
คือ ตอนนั้น มีข่าวออกมาแล้วว่า จะมีการเปลี่ยนตัวนายกแน่นอน...แต่ไม่รู้จะเอาใครมาแทน
พวกนักการเมือง...ไฮโซ...พวกวิ่งเต้น สารพัด รีบมาประจบกันอุตลุต วุ่นวาย
จากนั้นก็ใส่บาตรกันสนุก คนก็เยอะยุ่บยั่บ พระ ก็ตั้ง 100 รูป
พวกนักการเมืองยื่นมือมาช่วยกันเป็นระวิง
ถ้า...คนอื่น ยืนมองดู ยังไง๊...ยังไง...ก็ต้องคิดว่า ครอบครัวผม เป็นครอบครัวเดียวกับท่านแน่นอน
....มิน่าล่ะ ถึงมาไหว้กันใหญ่ นึกว่าหาเสียงซะอีก...ไอ้เราก็ไม่ได้ดู เล๊ย..ย..
พอของที่เตรียมไปหมดก่อน ครอบครัวผมก็หลีกออกมา
ตอนนั้นมันชุลมุนไปหมด คนพยายามรุมล้อมท่าน แต่ติดที่พวกผม
พอออกมาได้ พวกนั้นก็กรูกันเข้าไปช่วยกัน....เอาหน้า ประจบประแจง สุด ๆ....
กลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะต้องแหวกคนออกมา
ตกตอนบ่าย ดูข่าวสัมภาษณ์ท่าน ไม่ยักกะเห็นเรา เพราะออกมาก่อน
อีกอย่างกล้องโคลสใกล้เฉพาะตัวท่านเท่านั้น....แหม.ม อดออกทีวีเลย
โดยส่วนตัวนะ.....ดูท่านเป็นคนใจดีนะ...ท่าทางจิตใจดี สุภาพอ่อนโยน
ลูกสาวคนเล็กถาม เป็นไงล่ะ....อยากได้ที่มุมดี ๆ
มานั่งนึกดู...เทวดา ท่านคงหมั่นใส้ผมเหมือนกัน
ขอไปเรื่อย เลยให้ซะที่ดี ๆ ดีที่สุด....ดีพอมั๊ยล่ะ.
แต่อานิสงส์ใส่บาตร นี่แรงจริง ๆ นะ
ใส่บาตร 100 รูป อีก 2 วันได้เป็นนายกฯ เลย
อนณ นิศารัตน์
โทร. - ไลน์
093-149-9564
วัดป่า...มหาสนุก 67
( เล่าจากเรื่องจริง แต่ให้อ่านเป็นนิยาย...อย่าอ่านเอาเรื่อง นะครับ )
เมื่อคราวที่แล้ว เล่าถึงเรื่องเกี่ยวกับการใส่บาตร
เลยนึกได้ว่ายังมีเรื่องที่เกี่ยวกับการใส่บาตร อีกเรื่องหนึ่ง
แต่โปรดใช้วิจารณญาน ในการรับฟัง
เป็นความเห็นส่วนตัว ของข้าพเจ้าแต่ผู้เดียว
ความรู้สึกที่ว่า คนเราเมื่อทำความดี แล้วจะมีเทวดาอารักษ์ ช่วยปกปักษ์รักษา
คุ้มครอง ช่วยเหลือ นั้น ก็ดีเหมือนกัน
ทำให้เรามีกำลังใจ อุ่นใจ และแน่วแน่ ในการทำความดี ต่อไปเรื่อย ๆ
นอกจากนั้น ยังทำให้เราไม่กล้าประมาท ไม่กล้าทำชั่ว
ด้วยความกลัวสายตาที่จับจ้องมองเราอยู่
แต่บางทีหากเราเอาแต่ขอความช่วยเหลือจากเทวดา...พร่ำเพื่อ ไม่เป็นสาระ
หรือเรื่องไม่เข้าเรื่อง ท่านอาจจะโมโหเอาก็ได้นะครับ
เกือบปลายปี พ.ศ. 2551 สมัยรัฐบาล สมัคร เป็นนายก ฯ แต่ก็ปลาย ๆ มากแล้ว.....
ผมเห็นโฆษณาประชาสัมพันธ์ ว่าจะมีการตักบาตรพระ 100 รูป
ที่ลานพระบรมรูป รัชกาลที่ 1 สะพานพุทธยอดฟ้า
บ้านผมอยู่สี่แยกบ้านแขก ใกล้กันมาก เลยสนใจชวนกันไปทั้งบ้าน
เช้าตรู่วันนั้น ครอบครัวผม 4 คน พ่อ แม่ ลูกสาว 2 คน
หอบของที่เตรียมไว้เยอะแยะ ขึ้นรถสามล้อ ตุ๊ก.ตุ๊ก.ไป
เมื่อถึงที่หมาย.........โอ้แม่เจ้า.คนมาจากไหนก็ไม่รู้
มากมายก่ายกอง มองไปมีแต่ คน.ค๊น..คน ยุบยั่บไปหมด
โอ๊ยย บรรยากาศแสนวุ่นวายหลาย เด้อออ...
คนจัดงานคงจะกะเก็งผิด ไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี้
พื้นที่ใช้จัดงานมันเลยเล็กลงไปถนัดใจ
ผมกับครอบครัว ยืนหอบของพะรุงพะรัง ยังงงจะเข้าไปยังไง ละวะ
ที่ยืน ที่เดิน แทบจะไม่มี เขามากันก่อน แล้วจองที่กันหมดทุกที่ ทุกแห่ง
เว้นไว้ก็แต่ ตรงที่ให้พระท่านเดิน เท่านั้น
เราเข้าไปไม่ได้เลย....อะไรกัน เนี่ยะ…
แว่บหนึ่ง...ผมก็นึกขอให้เทวดาท่านช่วย
...ผมกับครอบครัว ตั้งใจมาตักบาตรเอาบุญ เอากุศล
ขอได้โปรดให้มีที่ใส่บาตรที่ ดี ๆ มุมดี ๆ ด้วยเทิด....
ตอนนั้น ไม่ใช่แต่ครอบครัวผมเท่านั้น ที่เข้าไม่ได้ คนอีกมากมายเตรียมของมาแล้วก็เข้าไม่ได้เหมือนกัน
คุณหม่อง...ภรรยาผมช่วยกันชะเง้อ ชะแง้ หาทางเบียดเสียดเข้าไป แต่ก็แน่นเอี๊ยดด ไปหมด
ลูก ๆ ก็แบกของกันหนักแอ๊ก วางก็ไม่ได้...มันไม่มีที่ให้วางจริง ๆ ที่จะยืนยังแทบไม่มี
จู่ ๆ ...ก็มีผู้ชายคนหนึ่ง ใส่เสื้อชุดขาว ๆ....ซึ่งคนที่มากมายก่ายกอง ทุกคนก็ใส่สีขาวๆ ทั้งนั้น
แต่....เขาแต่งตัวเรียบร้อย เนี๊ยบพอดี ดูดีมากกว่าคนทั่ว ๆ ไป
ถ้าจำไม่ผิด เสื้อที่ใส่ประมาณ ชุดพระราชทาน แต่ตัดเย็บดีมาก....ความรู้สึกมันบอก
เขา คนนั้นทำท่าพยักหน้ามาทางพวกเรา อาการประมาณว่าให้หอบของตามมาทางนี้
....คงจะเป็นเจ้าหน้าที่ชั้นผู้ใหญ่น่ะ....ผมคิดในใจ
เราทั้งครอบครัว ก็หอบสมบัติเดินตาม เขา คนนั้นไป
พาเดินไปซะไกลเลย...แต่เดินตามได้สบายมาก
คนหลีกให้อย่างนิ่มนวล ไม่ใช่ออกแรงแหวก ทั้ง ๆ ที่คนแน่นมาก
ไอ้ผมก็ไม่ได้ทันคิด หรือสังเกตุอะไร...ก็ของมันเยอะ หอบหิ้วพะรุงพะรัง กลัวหล่น
เขา คนนั้น...ก็พาไปถึงที่ว่างที่หนึ่ง ซึ่งมันไม่น่าจะมี
เป็นโต๊ะที่มีการจองไว้ มีป้ายชื่อด้วย แต่มัน...หันออก ผมก็ไม่ทันได้สนใจ
ผมใช้เนื้อที่ข้างโต๊ะนั้น มันเป็นโต๊ะตั่งเตี้ย ๆ
พวกเราหันไปขอบคุณ แล้วสาระวนอยู่กับการวางของ เรียงของ เตรียมใส่บาตร
รอบ ๆ ตัวเราก็มีคนอยู่เยอะมาก แน่นเอี๊ยด.ด...แต่ห่างเราไปหน่อย
คนที่ว่าเยอะแยะนั้น ถึงแม้จะเบียดเสียดแต่ก็เป็นระเบียบเพราะมีโต๊ะตั่งวางไว้เป็นแนวแถว
มีป้ายกำกับ ยกเว้นของครอบครัวผม....
ประมาณว่า เป็นส่วนพื้นที่กันไว้ เป็นแถวพิเศษ
ลูกสาวของผม เป็นคนผิดสังเกตุขึ้นก่อน...
เอ๊...แถวนี้มันเป็นส่วนที่เจ้าหน้าที่เขาจัดไว้ มีป้ายกำกับชัดเจน และเป็นบริเวณจุดที่ดีมาก ถึงมากที่สุด
พอจัดของเข้าที่แล้ว ก็นั่งพัก...นั่งกับพื้น....มีเสื่อให้ด้วยนะ แหมม ดีจัง
มองไปรอบ ๆ ดูคนอื่นเขายังวุ่นวายกัน มีทหารเรือมาคอยรักษาการณ์
ดูป้ายกำกับโต๊ะตั่งอื่น ๆ .....อู้..ฮู....ตำแหน่งใหญ่ ๆ ทั้งนั้นเลย
ครอบครัวผู้ช่วย รมต. ครอบครัวท่าน ส.ส. ครอบครัวนักการเมือง
ครอบครัวคนใหญ่ ครอบครัวคนโต ครอบครัวคนไฮโซ ฯลฯ
ป้ายที่พิมพ์ไว้ แต่ละชื่อ แต่ละนามสกุล ...ช่างน่าเกรงขาม น่าสนใจทั้งนั้น
ภรรยาผม กับลูก ๆ ชี้ชวนกันดู ชี้ชวนกันอธิบาย ถึงชื่อ นามสกุล พวกนั้น
แต่ไม่ได้ดูอยู่ป้ายเดียว.....คือป้ายบนโต๊ะข้าง ๆ ตัวนี่เอง
....บอกแล้ว ป้ายมันหันออก
จนใกล้เวลาที่กำหนด เริ่มมีเจ้าของตามป้าย ทยอยเข้าประจำที่
มีทหารเรือ แบกของมาส่งให้อย่างดี....มีแต่คนที่เราเคยเห็นในทีวีท้าง.ง..น้าน...
นักการเมือง ที่เราเห็นชอบยืนประดับอยู่หลัง ท่านรัฐมนตรี...ท่านนายกฯ…มากันเยอะ
ที่มันแย่กว่านั้น คือ....คนที่เราเคยเห็น...ทั้งหลาย หลายคน...ยกมือไหว้ผม กับ ภรรยา
แรก ๆ ผม กับภรรยา ก็งง ๆ แต่ก็รับไหว้โดยอัตโนมัติ....เค้าไหว้ เราทำไม ว๊ะ
นั่งไปอีกเดี๋ยว...ก็มีคนดัง เดินมาไหว้อีกแล้ว....
เราก็ต้องรับไหว้...แต่นึก มันไหว้เราทำไม ว๊ะ...สงสัยจะหาเสียง..ภรรยากระซิบ
ก็เลยไม่สงสัยอะไร คิดแต่ว่า นักการเมืองก็อย่างงี้ มือไม้อ่อนตอนอยากได้คะแนน
สรุปว่า ตลอดเวลาเกือบชั่วโมง มีคนนั้น คนนี้ เดินมาไหว้เรา ผ่านก็ไหว้ อยู่ห่างๆ ก็ไหว้.....
เออ เค้าอยากได้คะแนนเสียงกันจังเลย สงสัยคงเป็นพวกทีมงาน
สักพัก....เสียงเอะอะ...เสียง วอ. วิทยุสื่อสาร วุ่นวาย คนขยับตัวหลีกกันเป็นทาง.......อู๊ย..ย...ตายแล้ว
คนที่มายืนข้าง ผมและครอบครัว ห่างไปแค่สิบคืบ แค่เอื้อมก็ถึง ก็คือ.......
คุณ.สมชาย วงศ์สวัสดิ์..... รัฐมนตรีกระทรวงศึกษา ในขณะนั้น
ตัวประธานในงานนี้....
และต่อมาอีกไม่กี่วัน...ไม่กี่วัน จริง ๆ
ก็ได้เป็นนายกรัฐมนตรี ต่อจากคุณ สมัคร สุนทรเวช
เค้า เอ๊ย..ท่าน มายืนข้าง ๆ...ข้าง ๆ ผม กับครอบครัว แถมยิ้มให้ด้วย แน่ะ
มีคนยกลำเลียงของใส่บาตรของท่านมากองบนโต๊ะ และข้างๆ เต็มไปหมด
ตอนเอาไอ้ป้ายชื่อออก....ซึ่งผมก็เพิ่งเห็น
....รัฐมนตรีกระทรวงศึกษา และครอบครัว
คือ ตอนนั้น มีข่าวออกมาแล้วว่า จะมีการเปลี่ยนตัวนายกแน่นอน...แต่ไม่รู้จะเอาใครมาแทน
พวกนักการเมือง...ไฮโซ...พวกวิ่งเต้น สารพัด รีบมาประจบกันอุตลุต วุ่นวาย
จากนั้นก็ใส่บาตรกันสนุก คนก็เยอะยุ่บยั่บ พระ ก็ตั้ง 100 รูป
พวกนักการเมืองยื่นมือมาช่วยกันเป็นระวิง
ถ้า...คนอื่น ยืนมองดู ยังไง๊...ยังไง...ก็ต้องคิดว่า ครอบครัวผม เป็นครอบครัวเดียวกับท่านแน่นอน
....มิน่าล่ะ ถึงมาไหว้กันใหญ่ นึกว่าหาเสียงซะอีก...ไอ้เราก็ไม่ได้ดู เล๊ย..ย..
พอของที่เตรียมไปหมดก่อน ครอบครัวผมก็หลีกออกมา
ตอนนั้นมันชุลมุนไปหมด คนพยายามรุมล้อมท่าน แต่ติดที่พวกผม
พอออกมาได้ พวกนั้นก็กรูกันเข้าไปช่วยกัน....เอาหน้า ประจบประแจง สุด ๆ....
กลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะต้องแหวกคนออกมา
ตกตอนบ่าย ดูข่าวสัมภาษณ์ท่าน ไม่ยักกะเห็นเรา เพราะออกมาก่อน
อีกอย่างกล้องโคลสใกล้เฉพาะตัวท่านเท่านั้น....แหม.ม อดออกทีวีเลย
โดยส่วนตัวนะ.....ดูท่านเป็นคนใจดีนะ...ท่าทางจิตใจดี สุภาพอ่อนโยน
ลูกสาวคนเล็กถาม เป็นไงล่ะ....อยากได้ที่มุมดี ๆ
มานั่งนึกดู...เทวดา ท่านคงหมั่นใส้ผมเหมือนกัน
ขอไปเรื่อย เลยให้ซะที่ดี ๆ ดีที่สุด....ดีพอมั๊ยล่ะ.
แต่อานิสงส์ใส่บาตร นี่แรงจริง ๆ นะ
ใส่บาตร 100 รูป อีก 2 วันได้เป็นนายกฯ เลย
อนณ นิศารัตน์
โทร. - ไลน์
093-149-9564