ใครถูกรังแกบ่อยๆ บ้างครับ? ผมเองตั้งแต่จำความได้ ก็ถูกรังแกถูก Bully อยู่บ่อยๆ แม้แต่เด็กที่อายุน้อยกว่าผม ยังกล้าด่ากล้าว่าผมเลย ยิ่งช่วง ประถม ถึงมัธยม เป็นช่วงที่ผมไม่อยากจดจำที่สุด ผมโดนรังแกทุกวัน ถูกขังอยู่ในห้องน้ำ โดนสาดน้ำใส่ บางวันก็ถูกจับโยนลงบ่อปลาใต้อาคารโรงเรียน ถูกกระชากเสื้อจนกระดุมขาดเกือบหมด บางครั้งก็ถูกใส่ร้ายว่าผมนี่แหละเป็นคนทำผิด บลาๆๆ มีโดนอีกเยอะแต่นึกไม่ออก คือสงสัยว่าเราไปทำอะไรให้ อยู่เฉยๆ ไม่เคยระรานใคร ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน ก็โดนรังแก จนพอโตมาก็ยังคงถูกรังแกอยู่บ้างแต่ไม่ได้แรงเหมือนสมัยเด็ก เคยไปถามรุ่นพี่คนนึงว่าทำไมทุกคนต้องรังแกผม? รุ่นพี่คนนั้นบอกว่า ก็มันน่าแกล้งอะ...เราควรดีใจกับมันรึป่าววะ?
ผมคิดว่าน่าจะเป็นหนังหน้า เอ๋อๆ ตัวเล็กๆ บางๆ บวกกับบุคลิกที่เป็นคนไม่สู้คนมั้งเลยโดน ถามว่ามันดีมั้ย คือมันไม่ได้ดีเสมอไปหรอก พอถามไปก็ได้คำตอบกลับมาว่า “ที่เค้าแกล้งเพราะเค้ารักนะ รักดอกจึงหยอกเล่น” ซึ่งคำพูดหรือการกระทำบางทีมันก็แรงเกินไปจริงๆนะ จริงอยู่ที่ผมเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ถ้าโดน Bully บ่อยๆ เห้ยบางทีเราก็รู้สึกนะ เราร้องไห้เป็นนะ เราไม่ได้มองโลกในแง่ดีอยู่ตลอดเวลาเว่ย ด้วยความที่เป็นคนไม่สู้คน ทำได้แต่ยืนยิ้มแห้งๆ แต่เอาจริงๆ ผมไม่อยากตอบโต้ไม่อยากทำอะไรแบบนั้นหรอก เพราะว่าเวลาผมจะพูดอะไรก็ตาม ผมมักจะแคร์ความรู้สึกของฝ่ายตรงข้ามเสมอ เพราะผมรู้ว่าคนถูกรังแกมันเป็นยังไง มันเลยทำให้ผมคิดอยู่ตลอดว่า ผมจะไม่รังแกใครให้เค้าเจ็บช้ำน้ำใจ หรือเสียใจเด็ดขาด
อาจจะฟังดูเหมือนหนังการ์ตูน แต่แม่ผมชอบพูดให้ฟังอยู่ตลอด (สมัยที่ท่านยังอยู่) ซึ่งไม่รู้ว่ามันจริงมั้ย แม่บอกว่าผมเป็นคนอ่อนโยน เข้าอกเข้าใจ เห็นอกเห็นใจคนอื่นมาตั้งแต่เด็กๆ ถูกด่าถูกว่าถูกแกล้งยังไง ไม่เคยตอบโต้ ไม่เคยมาฟ้องพ่อแม่เลยสักครั้ง แต่แม่เห็นตลอดว่าผมแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียว จนแม่ต้องเดินมาถามเองว่าเกิดอะไรขึ้นใครทำอะไร? ซึ่งผมก็ไม่กล้าพูด ได้แต่บอกว่าไม่มีอะไรครับ จนวันประชุมผู้ปกครอง ผมไม่รู้ว่าแม่ไปถามครูตอนไหน พอกลับมาถึงบ้าน แม่บอกว่าแม่รู้เรื่องหมดแล้ว ละก็ปรึกษากับครูเรียบร้อยแล้วด้วย ตอนนั้นกลัวมาก ผมนึกว่าแม่จะไปด่าลูกคนอื่น คือผมไม่อยากมีเรื่องกับใคร อยากให้มันจบแค่นี้ แต่เปล่าเลย แม่ใจเย็นมาก แม่บอกว่าใครอยากจะว่าอะไรก็ปล่อยให้เค้าพูดไป ทำเป็นไม่สนใจ เราตั้งใจเรียนให้เต็มที่อย่างเดียวพอแล้ว อย่าไปตอบโต้เค้า เพราะแม่รู้ดีถ้าแม่ตอบโต้ไป ลูกก็จะโดนรังแกหนักกว่านี้ ส่วนเรื่องที่เค้าทำร้ายร่างกายหรือถึงเนื้อถึงตัวจนเกินเหตุแม่แจ้งกับครูไปแล้วนะ โหคือแม่มองขาดมาก อย่างกะในละครแต่มันก็จริงแหละ ถ้าแม่ผมไปด่าพวกนั้นวันรุ่งขึ้นผมโดนหนักแน่ๆ (ยุคก่อนผู้ปกครองค่อนข้างจะเกรงใจคุณครูนะ ไม่เหมือนสมัยนี้ ถ้าสมัยนี้คุณครูแตะตัวเด็กนิดหน่อย เอาแล้ว ไปตบคุณครูถึงโรงเรียนแน่ๆ ละก็กลายเป็นคลิปดัง เหอะๆ)
เข้าเรื่องต่อ ส่วนเพื่อนๆ ที่คบสนิทกันจริงๆ มีแค่เพื่อนแถวบ้านไม่กี่คน ซึ่งมีบุคลิกคล้ายๆกับเรา และโดนเหมือนๆ กับเราด้วยมั้ง (หรือนี่คือที่เค้าพูดกันว่า คนเหมือนกันก็จะคบกัน)
ช่วงวัยเด็กของผมมันไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่ แต่หลังจากที่ผมโตขึ้น มุมมองการใช้ชีวิตก็เปลี่ยนไป เข้าใจวิถีของโลกมากขึ้น ถึงแม้เวลาจะผ่านไปผมก็ยังถูก Bully อยู่บ้าง แต่ไม่ถึงขั้นซีเรียจอะไรมากมายแล้ว เรามีภูมิต้านทานมากพอที่จะเจอกับเรื่องพวกนี้ ถ้าไม่ร้ายแรงจริงๆ ก็พอรับได้อยู่บ้าง แต่ยังคงไม่ตอบโต้เหมือนเดิม ไม่รู้จะตอบโต้ไปทำไม ทำเป็นไม่สนไม่แคร์ช่างมันก็ได้ ปล่อยๆไป
คือทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ กับนิสัยแอบทุกข์ไม่รู้จะแก้ยังไง แต่แปปเดียวก็ลืม (กลัวเป็นโรคซึมเศร้า) ผมเชื่อว่าไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่เคยเจอกับเรื่องแบบนี้ หลายคนอาจจะโดนมากกว่านี้ก็ได้ แต่สู้ๆนะ ชีวิตมันไม่ได้แย่นักหรอก...จริงๆนะ เกิดมาแล้วเราก็ควรใช้ชีวิต มีเป้าหมายชัดเจน ทำหน้าที่ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว
อ้อ...ผมไปเจอคอมเม้นอยู่อันนึง ซึ่งชอบมากๆ เค้าเม้นใต้คลิปๆนึงไว้ว่า “ผู้โดดเดี่ยวนั้นใจดีที่สุด ผู้โศกเศร้านั้นยิ้มกว้างที่สุด เพราะคนเหล่านั้นไม่ต้องการให้คนอื่นต้องเจ็บปวดเช่นเดียวกับเขา” มันโดนใจสุดๆ 555 (ไม่ขอเอ่ยนามผู้เม้นนะครับ)
สุดท้ายแล้ว ขอขอบคุณจริงๆ นะครับที่อ่านจบ แค่อยากระบายออกมาบ้าง เพราะผมไม่สามารถพูดตรงๆ ต่อหน้าใครได้เลย กลัวเค้าเสียเวลาฟัง เผลอๆ อาจจะหัวเราะใส่หน้าเราอีกก็ได้ แหะๆ (ขำแห้ง) ถ้าอ่านแล้วงงๆ ขออภัยด้วยนะครับ ผมพยายามสุดๆ แล้ว
ปล. ผมไม่ใช่คนดี ผมมีสองด้านเหมือนกับคนอื่นๆ แต่เลือกแสดงด้านที่เป็นตัวเองมากที่สุดออกมา
ใครถูก Bully บ่อยๆ บ้างครับมาคุยกัน
ผมคิดว่าน่าจะเป็นหนังหน้า เอ๋อๆ ตัวเล็กๆ บางๆ บวกกับบุคลิกที่เป็นคนไม่สู้คนมั้งเลยโดน ถามว่ามันดีมั้ย คือมันไม่ได้ดีเสมอไปหรอก พอถามไปก็ได้คำตอบกลับมาว่า “ที่เค้าแกล้งเพราะเค้ารักนะ รักดอกจึงหยอกเล่น” ซึ่งคำพูดหรือการกระทำบางทีมันก็แรงเกินไปจริงๆนะ จริงอยู่ที่ผมเข้ากับคนอื่นได้ง่าย แต่ถ้าโดน Bully บ่อยๆ เห้ยบางทีเราก็รู้สึกนะ เราร้องไห้เป็นนะ เราไม่ได้มองโลกในแง่ดีอยู่ตลอดเวลาเว่ย ด้วยความที่เป็นคนไม่สู้คน ทำได้แต่ยืนยิ้มแห้งๆ แต่เอาจริงๆ ผมไม่อยากตอบโต้ไม่อยากทำอะไรแบบนั้นหรอก เพราะว่าเวลาผมจะพูดอะไรก็ตาม ผมมักจะแคร์ความรู้สึกของฝ่ายตรงข้ามเสมอ เพราะผมรู้ว่าคนถูกรังแกมันเป็นยังไง มันเลยทำให้ผมคิดอยู่ตลอดว่า ผมจะไม่รังแกใครให้เค้าเจ็บช้ำน้ำใจ หรือเสียใจเด็ดขาด
อาจจะฟังดูเหมือนหนังการ์ตูน แต่แม่ผมชอบพูดให้ฟังอยู่ตลอด (สมัยที่ท่านยังอยู่) ซึ่งไม่รู้ว่ามันจริงมั้ย แม่บอกว่าผมเป็นคนอ่อนโยน เข้าอกเข้าใจ เห็นอกเห็นใจคนอื่นมาตั้งแต่เด็กๆ ถูกด่าถูกว่าถูกแกล้งยังไง ไม่เคยตอบโต้ ไม่เคยมาฟ้องพ่อแม่เลยสักครั้ง แต่แม่เห็นตลอดว่าผมแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียว จนแม่ต้องเดินมาถามเองว่าเกิดอะไรขึ้นใครทำอะไร? ซึ่งผมก็ไม่กล้าพูด ได้แต่บอกว่าไม่มีอะไรครับ จนวันประชุมผู้ปกครอง ผมไม่รู้ว่าแม่ไปถามครูตอนไหน พอกลับมาถึงบ้าน แม่บอกว่าแม่รู้เรื่องหมดแล้ว ละก็ปรึกษากับครูเรียบร้อยแล้วด้วย ตอนนั้นกลัวมาก ผมนึกว่าแม่จะไปด่าลูกคนอื่น คือผมไม่อยากมีเรื่องกับใคร อยากให้มันจบแค่นี้ แต่เปล่าเลย แม่ใจเย็นมาก แม่บอกว่าใครอยากจะว่าอะไรก็ปล่อยให้เค้าพูดไป ทำเป็นไม่สนใจ เราตั้งใจเรียนให้เต็มที่อย่างเดียวพอแล้ว อย่าไปตอบโต้เค้า เพราะแม่รู้ดีถ้าแม่ตอบโต้ไป ลูกก็จะโดนรังแกหนักกว่านี้ ส่วนเรื่องที่เค้าทำร้ายร่างกายหรือถึงเนื้อถึงตัวจนเกินเหตุแม่แจ้งกับครูไปแล้วนะ โหคือแม่มองขาดมาก อย่างกะในละครแต่มันก็จริงแหละ ถ้าแม่ผมไปด่าพวกนั้นวันรุ่งขึ้นผมโดนหนักแน่ๆ (ยุคก่อนผู้ปกครองค่อนข้างจะเกรงใจคุณครูนะ ไม่เหมือนสมัยนี้ ถ้าสมัยนี้คุณครูแตะตัวเด็กนิดหน่อย เอาแล้ว ไปตบคุณครูถึงโรงเรียนแน่ๆ ละก็กลายเป็นคลิปดัง เหอะๆ)
เข้าเรื่องต่อ ส่วนเพื่อนๆ ที่คบสนิทกันจริงๆ มีแค่เพื่อนแถวบ้านไม่กี่คน ซึ่งมีบุคลิกคล้ายๆกับเรา และโดนเหมือนๆ กับเราด้วยมั้ง (หรือนี่คือที่เค้าพูดกันว่า คนเหมือนกันก็จะคบกัน)
ช่วงวัยเด็กของผมมันไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่ แต่หลังจากที่ผมโตขึ้น มุมมองการใช้ชีวิตก็เปลี่ยนไป เข้าใจวิถีของโลกมากขึ้น ถึงแม้เวลาจะผ่านไปผมก็ยังถูก Bully อยู่บ้าง แต่ไม่ถึงขั้นซีเรียจอะไรมากมายแล้ว เรามีภูมิต้านทานมากพอที่จะเจอกับเรื่องพวกนี้ ถ้าไม่ร้ายแรงจริงๆ ก็พอรับได้อยู่บ้าง แต่ยังคงไม่ตอบโต้เหมือนเดิม ไม่รู้จะตอบโต้ไปทำไม ทำเป็นไม่สนไม่แคร์ช่างมันก็ได้ ปล่อยๆไป
คือทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ กับนิสัยแอบทุกข์ไม่รู้จะแก้ยังไง แต่แปปเดียวก็ลืม (กลัวเป็นโรคซึมเศร้า) ผมเชื่อว่าไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่เคยเจอกับเรื่องแบบนี้ หลายคนอาจจะโดนมากกว่านี้ก็ได้ แต่สู้ๆนะ ชีวิตมันไม่ได้แย่นักหรอก...จริงๆนะ เกิดมาแล้วเราก็ควรใช้ชีวิต มีเป้าหมายชัดเจน ทำหน้าที่ให้ดีที่สุดก็พอแล้ว
อ้อ...ผมไปเจอคอมเม้นอยู่อันนึง ซึ่งชอบมากๆ เค้าเม้นใต้คลิปๆนึงไว้ว่า “ผู้โดดเดี่ยวนั้นใจดีที่สุด ผู้โศกเศร้านั้นยิ้มกว้างที่สุด เพราะคนเหล่านั้นไม่ต้องการให้คนอื่นต้องเจ็บปวดเช่นเดียวกับเขา” มันโดนใจสุดๆ 555 (ไม่ขอเอ่ยนามผู้เม้นนะครับ)
สุดท้ายแล้ว ขอขอบคุณจริงๆ นะครับที่อ่านจบ แค่อยากระบายออกมาบ้าง เพราะผมไม่สามารถพูดตรงๆ ต่อหน้าใครได้เลย กลัวเค้าเสียเวลาฟัง เผลอๆ อาจจะหัวเราะใส่หน้าเราอีกก็ได้ แหะๆ (ขำแห้ง) ถ้าอ่านแล้วงงๆ ขออภัยด้วยนะครับ ผมพยายามสุดๆ แล้ว
ปล. ผมไม่ใช่คนดี ผมมีสองด้านเหมือนกับคนอื่นๆ แต่เลือกแสดงด้านที่เป็นตัวเองมากที่สุดออกมา