เวลาเพื่อนเราโพสต์รูปสวยๆ ที่เที่ยวใหม่ๆ อาหารน่ากิน(ที่จัดไว้ซะสวย) ชีวิตที่ดี เราก็ควรจะดีใจใช่มั้ยครับ แต่พอมันเยอะเกินมันก็รู้สึก เฮ้อ ทำไมชีวิตตรูมันไม่ดีแบบนั้น ทั้งๆที่จริงๆเราต่างงัดมุมสวย มุมเพอร์เฟคของเรามาลงกันอยู่แล้ว ไม่มีหรือน้อยมากที่จะเอามุมแย่ๆของเรามาโชว์ หรือถ้าเอามาโชว์มักจะได้ไลค์หรือความสนใจน้อย ซึ่งระบบ social มันก็มีแนวโน้มทำให้เราเห็นแต่ด้าน perfect ของทุกคนอยู่ดีทำให้เราคนที่เสพ feed ข้อมูลรู้สึกแย่กับตัวเองขึ้นไปอีก
เพื่อนลงรูปเที่ยวตปท.-->เอ๊ะ ทำไมเราไม่ได้ไปบ้างวะ ?? (เหมือนผมจะเก็บกด555)
ทั้งๆที่จริงๆเพื่อนที่ลงรูปมันก็นั่งเรียนอยู่ข้างเราเนี่ยแหละ
ทุกคนดูสวยดูหล่อ ทุกคนยิ้มหน้าบ้าน ทุกคนเจออะไรน่าตื่นเต้น ทุกคนดูมั่นใจ ทุกคนดูเพอร์เฟค
ข่าว : เจ้าของบริษัทที่อายุเพียง 17 ปี , ผู้หญิงคนนี้เที่ยวคนเดียวมารอบโลก ใช้ชีวิตคุ้มมาก , รู้จักกับเด็กอายุ 10 ขวบที่พูดได้ 100 ภาษา บลาๆ
การแสดงผลแบบนี้ทำให้เราไม่มากก็น้อยก็ต้องคิดบ้างแหละว่า เออตรูห่วย นี่ตรูทำไรอยู่วะชีวิตนี้
เพราะเราลืมไปไงว่าความจริงชีวิตบน social มันไม่ใช่ 100% ของชีวิตคนทั้งหมด เราลืมไปว่ารูปที่คนสำเร็จ เบื้องหลังมันผ่านอะไรมาบ้าง แต่เราก็แค่บังเอิญไปเลื่อนผ่านมุมนั้น แล้วมาเปรียบเทียบ ตัดพ้อกับตัวเอง
นี่อาจจะเป็นสาเหตุของสถิติโรคซึมเศร้าที่เพิ่มมาตลอดหลังมี social media คือ "เราไม่เป็นตัวเองมากขึ้น" พยายามทำให้คนอื่น (ที่เราก็ไม่ได้สนิทด้วย ' ขนาดนั้น ') ประทับใจเรามากขึ้น ผ่านค่าเงินที่เรียกว่ายอดไลค์ คอมเมนต์ แชร์
ส่วนตัวผมคิดว่า social เป็นแค่เครื่องมือ เหมือนกับทีวีที่เราเลือกช่องได้ เราคงไม่โทษยี่ห้อ TV ที่เอาหนังห่วยๆมาฉาย แต่เรา ผู้เสพและผู้ผลิตสื่อไม่ว่าจะตัวเล็กแค่ไหน จะแค่คอมเมนต์หรือแชร์ก็ตาม
เราสามารถเลือกได้ที่จะเปลี่ยนบรรยากาศให้แย่ลง เช่น เสพข่าวนินทา ด่ากัน แอบถ่าย ละเมิดลิขสิทธิ์ ข่าวปลอม แข่งกันชีวิตดี
หรือจะช่วยให้ดีขึ้น เช่น ดูคลิปน้องแมวน่ารักๆมากขึ้น!? หาความรู้ รู้จักคนใหม่ๆ คุยอะไรที่สร้างสรรค์ ช่วยกันแก้ปัญหา
คีย์คือต้องรู้ว่าที่เราเล่น มันคือความสุขสำเร็จรูปที่ได้มาจากการเรียกร้องความสนใจ หรือเพราะอะไร
เพราะถ้าหากไม่มี social ผมก็คงไม่เจอคุณ
คำถามก็คือ คุณเล่น social ไปเพื่ออะไรครับ??
ความสุขสำเร็จรูป-ทำไม social media กำลังทำลายพวกเราอย่างช้าๆ
เพื่อนลงรูปเที่ยวตปท.-->เอ๊ะ ทำไมเราไม่ได้ไปบ้างวะ ?? (เหมือนผมจะเก็บกด555)
ทั้งๆที่จริงๆเพื่อนที่ลงรูปมันก็นั่งเรียนอยู่ข้างเราเนี่ยแหละ
ทุกคนดูสวยดูหล่อ ทุกคนยิ้มหน้าบ้าน ทุกคนเจออะไรน่าตื่นเต้น ทุกคนดูมั่นใจ ทุกคนดูเพอร์เฟค
ข่าว : เจ้าของบริษัทที่อายุเพียง 17 ปี , ผู้หญิงคนนี้เที่ยวคนเดียวมารอบโลก ใช้ชีวิตคุ้มมาก , รู้จักกับเด็กอายุ 10 ขวบที่พูดได้ 100 ภาษา บลาๆ
การแสดงผลแบบนี้ทำให้เราไม่มากก็น้อยก็ต้องคิดบ้างแหละว่า เออตรูห่วย นี่ตรูทำไรอยู่วะชีวิตนี้
เพราะเราลืมไปไงว่าความจริงชีวิตบน social มันไม่ใช่ 100% ของชีวิตคนทั้งหมด เราลืมไปว่ารูปที่คนสำเร็จ เบื้องหลังมันผ่านอะไรมาบ้าง แต่เราก็แค่บังเอิญไปเลื่อนผ่านมุมนั้น แล้วมาเปรียบเทียบ ตัดพ้อกับตัวเอง
นี่อาจจะเป็นสาเหตุของสถิติโรคซึมเศร้าที่เพิ่มมาตลอดหลังมี social media คือ "เราไม่เป็นตัวเองมากขึ้น" พยายามทำให้คนอื่น (ที่เราก็ไม่ได้สนิทด้วย ' ขนาดนั้น ') ประทับใจเรามากขึ้น ผ่านค่าเงินที่เรียกว่ายอดไลค์ คอมเมนต์ แชร์
ส่วนตัวผมคิดว่า social เป็นแค่เครื่องมือ เหมือนกับทีวีที่เราเลือกช่องได้ เราคงไม่โทษยี่ห้อ TV ที่เอาหนังห่วยๆมาฉาย แต่เรา ผู้เสพและผู้ผลิตสื่อไม่ว่าจะตัวเล็กแค่ไหน จะแค่คอมเมนต์หรือแชร์ก็ตาม
เราสามารถเลือกได้ที่จะเปลี่ยนบรรยากาศให้แย่ลง เช่น เสพข่าวนินทา ด่ากัน แอบถ่าย ละเมิดลิขสิทธิ์ ข่าวปลอม แข่งกันชีวิตดี
หรือจะช่วยให้ดีขึ้น เช่น ดูคลิปน้องแมวน่ารักๆมากขึ้น!? หาความรู้ รู้จักคนใหม่ๆ คุยอะไรที่สร้างสรรค์ ช่วยกันแก้ปัญหา
คีย์คือต้องรู้ว่าที่เราเล่น มันคือความสุขสำเร็จรูปที่ได้มาจากการเรียกร้องความสนใจ หรือเพราะอะไร
เพราะถ้าหากไม่มี social ผมก็คงไม่เจอคุณ
คำถามก็คือ คุณเล่น social ไปเพื่ออะไรครับ??