มีใครในนี้ที่ใช้ชีวิตแบบไม่รอความรักแล้วบ้างคะ....ไปถึงจุดนั้นกันได้ยังไง ไหนเล่ามาค่ะ

ตอนที่รู้ว่า “ รักแท้มาจากคนในครอบครัว และมาจากตัวเราเอง ” ตั้งแต่บัดนั้นมาก็ไม่รอคอยความรักจากใครอีกเลยครับ

เราอยากตามใจตัวเองค่ะ แค่นี้เลย

ไม่ใช่ว่าไม่ชอบใครนะ แต่มันไม่มากพอจะให้ทำอะไรเพื่อให้ใครมาชอบ ไม่มากพอที่จะประคับประคองความสัมพันธ์ เมื่อมีช้อยส์ระหว่างเลิกกับปรับ เราจะเอนไปทางเลิกเสมอ พออยู่ไปนานๆ ยิ่งรู้สึกโอเคกับการอยู่คนเดียวมากกว่า โสดนี่นา จะชอบใครกี่คนก็ย่อมได้ แล้วชอบเฉยๆมีความสุขกว่าเพราะมันไม่ต้องมีความรับผิดชอบอะไร แค่คิดถึงแล้วยิ้มได้ พอไม่โอเคก็เลิกชอบ ไปชอบคนอื่นต่อ

ถามว่าผ่านอะไรมา คงจะเป็นความต่าง ปัญหา ทั้งที่เคยมีแฟนเอง และเจอจากคนใกล้ตัว ยิ่งเห็นเพื่อน พี่น้อง คนรู้จัก มีแฟน แต่งงานกันไป เห็นชีวิตของเค้า ก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่นะ หลายคนมีความสุข แม้จะมีอุปสรรคปัญหา ก็ยิ้มสู้จนผ่านไปได้ แต่เรามองแล้ว เราอยู่แบบนั้นไม่ได้ ไม่ได้มีความสามารถ ความอดทนขนาดนั้น ไม่เคยรักใครขนาดนั้นด้วย

เมื่อก่อนตอนเป็นวัยรุ่นก็อยากมีแฟนนะ แบบไม่ต้องมีเงื่อนไขอะไรเลย จนมีแล้ว เลิกแล้ว ได้เปรียบเทียบแล้ว เราว่าอยู่คนเดียว มีความสุขกว่าเยอะเลยค่ะ ความรักมักมาพร้อมความคาดหวัง ไม่ว่าจะสมเหตุสมผลหรือไม่ ความคาดหวังมีได้สองหน้าคือสมหวังและผิดหวัง และความผิดหวังทำให้ฝ่ายหนึ่งหรือทั้งสองฝ่ายเจ็บปวดเสมอ เราไม่ค่อยเข้มแข็งเท่าไรด้วย เวลาที่ผิดหวังจากความรัก มันเจ็บจริงๆ เจ็บจนไม่อยากรักใครอีกเลย ทั้งๆที่บางทีมันไม่ได้มีใครมาทำอะไรให้เลย เป็นแค่ความคาดหวังของตัวเอง

เราไม่โหยหา แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นนะ แค่ระมัดระวังมากขึ้น เงื่อนไขเยอะขึ้น เพราะรู้จักตัวเอง เลยชัดเจน ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่โอเคกับอะไร ไม่ได้มองว่าความรักมันไม่ดี แต่เราไม่โอเค เวลาต้องเป็นทุกข์จากความรัก ชีวิตมีความทุกข์มากมายหลายอย่างที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ต้องเพิ่มความรักอีกอย่างก็ได้