กระทู้นี้จะเขียนมุมมองของเราอย่างเดียวนะคะ
เกริ่นเลยว่าตอนนี้เรากำลังเรียนมหาลัย แล้วมีแฟน อยู่เอกเดียวกัน(เขาว่าไม่ควรคบในเอกเดียวกัน555) ก็คบกันได้ประมาณ 7 เดือน ตอนแรกก็ดูดี แล้วมาปี2 อยู่ห้องเช่าด้วยกัน 6คน เค้าอยู่ห้องเดียวกันกับเราค่ะ คบได้ประมาณ 1ปี 3 เดือน เราเป็นฝ่ายบอกเลิก
เรื่องคือว่า
ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน เค้าเหมือนทำอะไรไม่เป็นเลย จานล้างไม่เป็น เราสอนล้าง หุงข้าว ซักผ้าเราก็ต้องสั่งให้ไปซัก กองผ้าไว้เหม็นอับตลอด เรื่องงานบ้านคือไม่ได้เรื่อง
รถมอไซค์ขับเป็น แต่ให้เราเป็นคนขับเค้าซ้อนท้ายไปมอทุกวัน เค้าไม่กล้าขับรถบอกว่ารถเยอะ เราก็บอกไม่ฝึกขับเมื่อไหร่จะขับได้ จนเพื่อนแซวเราก็แอบๆอาย
ตอนคบแรกๆเราจะติวหนังสือด้วยกันค่ะ หลังๆนอน กิน (ถุงขนมก็กองตั้งไว้) เล่นเกม นอน
พอเราขับรถให้ ก็ไม่เคยชวนไปเที่ยว ไม่หวือไม่หว่าอะไรเลย คืออะไรก็ได้อะ จะไปก็ไป ไม่ไปก็กลับห้อง
ไม่กล้าที่จะเปิดเผยเท่าไหร่ เหมือนแบบให้คนอื่นรู้เองว่าเออนี่แฟนกันนะ
อยู่แต่ห้องอยู่กับเรา จนเรากับเค้าไม่ค่อยมีเพื่อนมิตติ้งกัน เหมือนอยู่แค่โลกเรากับเขา สังคมไม่ค่อยเข้า
.
เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเราไม่โอเค เราก็จะบ่นๆตลอด เคยคุยกันเรื่องนี้ 2-3 ครั้ง เค้าก็ตอบง้อๆ เค้าก็บอกว่า (เค้ารักเรามากนะ ไม่เคยรักใครเท่าเรามาก่อน ขอโทษ) แล้วก็เป็นเหมือนเดิมอีก
เราไม่เคยทะเลาะกันเลย เรื่องมือที่สามก็ไม่มี
.
เราคิดว่าถ้าจะคบแบบนี้ไม่รอดแน่ๆ เราไม่ได้อยากจะคบไปเรื่อยเปื่อย เราอยากจะเห็นอนาคตที่ดีด้วยกันกับเค้า เขาช่วยเรา เราช่วยเค้า พึ่งพากัน เรากลับต่างจังหวัด ก็บอกเลิกค่ะตอนปิดเทอมเล็ก
.
เค้าก็บอกเรา (ขอโทษที่เป็นคนที่ดีให้ไม่ได้ แต่ก็คิดถึงนะ) แล้วก็ไม่พูดอะไรเลย
จนเปิดเทอมกลับมา เค้าก็หลบหน้าไม่มองเรา ไม่คุยกันสักคำนึง เราก็แยกกันนอนแต่ยังอยู่ห้องเดียวกัน
เราอึดอัด เราเลยพูดกับเค้าอีกรอบว่า ไม่อยากเลิกหรอกนะแค่อยากให้แกปรับบ้าง จูนกันจะได้อยู่ด้วยกันได้อะ พูดอะไรบ้างดิจะได้เคลียๆกัน เราอึดอัดที่พูดอยู่ฝ่ายเดียว. เค้าก็บอกไม่รู้ๆ ไม่รู้อะ จนสุดท้ายเราไม่ได้คำตอบอะไรเลย
.
หลังจากเลิกกัน เค้าก็ไปหาเพื่อนอยู่ซึ่งเพื่อนในกลุ่มนั้นเราก็สนิทพอควร แต่พอเลิกกันเราค่อยได้คุยกับเพื่อนในกลุ่มนั้นอะ เค้ามีอะไรก็จะไปบอกเพื่อนในกลุ่ม ทำตัวเด่นทำตัวว่าตัวเองโอเคที่จะเป็นแบบนี้ แต่งตัวดูดีขึ้น กลับมาบ้านก็นอนหันหลังเลย คือไม่มองหน้าเลย
.
เราแบบอึดอัดมาก เฟลทุกอย่าง ก็คิดทำไมไม่ทำที่มันดีๆตั้งแต่คบกัน เราร้องไห้ฟูมฟาย ทั้งที่บอกที่บ่นแต่พึ่งจะมาทำตอนเลิกกันแล้ว พอเราพูดอะไรก็เอาไปพูดต่อเพื่อน จนเรารู้สึกไม่ดีที่จะคุยกับเพื่อนคนอื่น พอเลิกกันเราก็ไม่มีเพื่อนที่สนิทใจจริงๆเลยสักคน เพราะอยู่กับเค้าตลอด
.
ตอนนี้เราดีขึ้นมาบ้างนิดนึงแล้ว แต่ยังอึดอัดทุกครั้งที่กลับมาห้อง ย้ายออกก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้คนอื่นอีก ทุกวันนี้ก็ไม่ได้คุยกัน เราต้องอดทนต่อไปเรื่อยๆอีก2ปี
เราพยายามคิดถึงพ่อแม่. คิดเรื่องดีๆ ทำตัวเองให้ยุ่งๆตลอด
.
อยากจะรู้มุมมองคนอื่นบ้างว่า เราควรทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ต่อไปดี เราคิดถูกหรือผิดที่ตัดสินใจแบบนี้
เลิกกันแล้วแต่ยังอยู่ด้วยกัน อึดอัดมากค่ะ #ระบายครส.
เกริ่นเลยว่าตอนนี้เรากำลังเรียนมหาลัย แล้วมีแฟน อยู่เอกเดียวกัน(เขาว่าไม่ควรคบในเอกเดียวกัน555) ก็คบกันได้ประมาณ 7 เดือน ตอนแรกก็ดูดี แล้วมาปี2 อยู่ห้องเช่าด้วยกัน 6คน เค้าอยู่ห้องเดียวกันกับเราค่ะ คบได้ประมาณ 1ปี 3 เดือน เราเป็นฝ่ายบอกเลิก
เรื่องคือว่า
ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน เค้าเหมือนทำอะไรไม่เป็นเลย จานล้างไม่เป็น เราสอนล้าง หุงข้าว ซักผ้าเราก็ต้องสั่งให้ไปซัก กองผ้าไว้เหม็นอับตลอด เรื่องงานบ้านคือไม่ได้เรื่อง
รถมอไซค์ขับเป็น แต่ให้เราเป็นคนขับเค้าซ้อนท้ายไปมอทุกวัน เค้าไม่กล้าขับรถบอกว่ารถเยอะ เราก็บอกไม่ฝึกขับเมื่อไหร่จะขับได้ จนเพื่อนแซวเราก็แอบๆอาย
ตอนคบแรกๆเราจะติวหนังสือด้วยกันค่ะ หลังๆนอน กิน (ถุงขนมก็กองตั้งไว้) เล่นเกม นอน
พอเราขับรถให้ ก็ไม่เคยชวนไปเที่ยว ไม่หวือไม่หว่าอะไรเลย คืออะไรก็ได้อะ จะไปก็ไป ไม่ไปก็กลับห้อง
ไม่กล้าที่จะเปิดเผยเท่าไหร่ เหมือนแบบให้คนอื่นรู้เองว่าเออนี่แฟนกันนะ
อยู่แต่ห้องอยู่กับเรา จนเรากับเค้าไม่ค่อยมีเพื่อนมิตติ้งกัน เหมือนอยู่แค่โลกเรากับเขา สังคมไม่ค่อยเข้า
.
เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเราไม่โอเค เราก็จะบ่นๆตลอด เคยคุยกันเรื่องนี้ 2-3 ครั้ง เค้าก็ตอบง้อๆ เค้าก็บอกว่า (เค้ารักเรามากนะ ไม่เคยรักใครเท่าเรามาก่อน ขอโทษ) แล้วก็เป็นเหมือนเดิมอีก
เราไม่เคยทะเลาะกันเลย เรื่องมือที่สามก็ไม่มี
.
เราคิดว่าถ้าจะคบแบบนี้ไม่รอดแน่ๆ เราไม่ได้อยากจะคบไปเรื่อยเปื่อย เราอยากจะเห็นอนาคตที่ดีด้วยกันกับเค้า เขาช่วยเรา เราช่วยเค้า พึ่งพากัน เรากลับต่างจังหวัด ก็บอกเลิกค่ะตอนปิดเทอมเล็ก
.
เค้าก็บอกเรา (ขอโทษที่เป็นคนที่ดีให้ไม่ได้ แต่ก็คิดถึงนะ) แล้วก็ไม่พูดอะไรเลย
จนเปิดเทอมกลับมา เค้าก็หลบหน้าไม่มองเรา ไม่คุยกันสักคำนึง เราก็แยกกันนอนแต่ยังอยู่ห้องเดียวกัน
เราอึดอัด เราเลยพูดกับเค้าอีกรอบว่า ไม่อยากเลิกหรอกนะแค่อยากให้แกปรับบ้าง จูนกันจะได้อยู่ด้วยกันได้อะ พูดอะไรบ้างดิจะได้เคลียๆกัน เราอึดอัดที่พูดอยู่ฝ่ายเดียว. เค้าก็บอกไม่รู้ๆ ไม่รู้อะ จนสุดท้ายเราไม่ได้คำตอบอะไรเลย
.
หลังจากเลิกกัน เค้าก็ไปหาเพื่อนอยู่ซึ่งเพื่อนในกลุ่มนั้นเราก็สนิทพอควร แต่พอเลิกกันเราค่อยได้คุยกับเพื่อนในกลุ่มนั้นอะ เค้ามีอะไรก็จะไปบอกเพื่อนในกลุ่ม ทำตัวเด่นทำตัวว่าตัวเองโอเคที่จะเป็นแบบนี้ แต่งตัวดูดีขึ้น กลับมาบ้านก็นอนหันหลังเลย คือไม่มองหน้าเลย
.
เราแบบอึดอัดมาก เฟลทุกอย่าง ก็คิดทำไมไม่ทำที่มันดีๆตั้งแต่คบกัน เราร้องไห้ฟูมฟาย ทั้งที่บอกที่บ่นแต่พึ่งจะมาทำตอนเลิกกันแล้ว พอเราพูดอะไรก็เอาไปพูดต่อเพื่อน จนเรารู้สึกไม่ดีที่จะคุยกับเพื่อนคนอื่น พอเลิกกันเราก็ไม่มีเพื่อนที่สนิทใจจริงๆเลยสักคน เพราะอยู่กับเค้าตลอด
.
ตอนนี้เราดีขึ้นมาบ้างนิดนึงแล้ว แต่ยังอึดอัดทุกครั้งที่กลับมาห้อง ย้ายออกก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้คนอื่นอีก ทุกวันนี้ก็ไม่ได้คุยกัน เราต้องอดทนต่อไปเรื่อยๆอีก2ปี
เราพยายามคิดถึงพ่อแม่. คิดเรื่องดีๆ ทำตัวเองให้ยุ่งๆตลอด
.
อยากจะรู้มุมมองคนอื่นบ้างว่า เราควรทำยังไงกับผู้ชายคนนี้ต่อไปดี เราคิดถูกหรือผิดที่ตัดสินใจแบบนี้