เรื่องเกี่ยวกับการใช้ความคิด คำพูด และก็การกระทำเวลาอยู่ในสังคมที่เราจะต้องเจอในชีวิตประจำวัน
อยากปรึกษาแบบว่า การหาเพื่อนนี่แหละ เพาะว่าขึ้นมหาลัยผ่านปี1
ผ่านมาแล้ว1ปี ก็ได้เรียนรู้สิ่งที่ดีกับสิ่งที่ไม่ดี นิสัยใจคอคนในสังคมนั้นที่เราเจอ ความคิดต่างกัน คำพูดการกระทำของสังคนที่เราเจอ
คือตัวเราก็เรียนแบบ เด็กมอต้น มอปลายธรรมดาๆ แล้วพอเราจบมอปลาย เราเลือกเข้ามหาลัย ก็คือ เป็นขั้นตอนของการที่เราจะต้องดำเนินชิวิตแบบเป็นคนที่โตขึ้น ความคิดต้องแบบเราต้องคิดแบบผู้ใหญ่ได้แล้วใช่ไหม ถึงตอนเราเรียนในชีวิตมอปลายจะเป็นเด็กเที่ยวเล่นกินเรียนไปวันๆ ก็คือเราได้ข้ามจุดนั้นมาแล้ว เราก็ต้องรู้ตัวว่าต้องจริงจังกันชีวิตแล้ว
ก็คือเราได้ที่เรียนแบบที่เราตั้งใจจะเข้าจริงๆเลย แบบเรียนทุกครั้งมีความสุขมากกก
เป็นมหาลัยที่สังคมในนั้น ก็เหมือนกับที่เราเจอในโรงเรียนมอปลาย ( เราจะเปรียบแต่มอปลายแล้วกันนะ เพราะว่าในชีวิตตอนนั้นก็แบบเข้าใจความโตขึ้นแล้วอ่ะ แบบเรามีความคิดแบบหลายๆมุมมากขึ้น )
อะต่อคือเราก็เจอแบบสังคมที่เราเคยเจอมา ที่แบบมีรุ่นพี่ รุ่นน้อง คนที่เขามาพร้อมกันไม่ว่าจะเป็นคนที่อายุเยอะกว่าหรือว่าน้อยกว่าก็ต้องมาเป็นเพื่อนกัน แบบว่าเข้าก่อนคือพี่ เข้าหลังคือน้อง มาพร้อมกันคือเพื่อนก็ว่าได้ ที่เราเจอเป็นแบบนี้ เราก็คือเข้าใจในการที่มีระบบมีกฎของเขา ก็คือไม่ว่ารุ่นพี่เขาแก่กว่าแค่1ปี ยังไงเขาก็ผ่านมาก่อนเรา เราก็เลยเข้าใจในตรงนี้ คือความคิดของคนเราไม่เหมือนกัน หลายๆมุมอาจจะดีหรือไม่ดีเราก็รับรู้สิ่งนั้นอยู่แล้วใช่ไหม
คือเราตอนเรียนอยู่มอปลาย เราก็เป็นคนเฮฮา มีเพื่อนเยอะ คือเราอยู่กับใครก็ได้ ถ้าได้รู้จักคนที่เราเคมีไม่ตรงกับเราก็คือจะไม่ยุ่ง คุยได้ไหมก็คุยได้ถ้าเรื่องโคงานด้วยกัน แบบอยู่ใครอยู่มันไม่แขวะกันไปมาเราชอบแบบนี้มากกว่าไม่ต้องวุ่นวาย และถ้าเจอคนที่เขาให้ใจเรา เราก็เป็นคนที่โคตรให้ใจเขาเลย แบบมีอะไรก็พูดเปิดใจหมดทุกอย่างทุกอย่างจริงๆ ช่วงนั้นเรามีกลุ่มเพื่อนที่สนิท ไปเที่ยวกัน กินข้าวด้วยกัน มีผิดใจหนักมากก็มี คือรู้จักกันในนั้นตลอด6ปี สังคมก็เล็กๆ พอได้เข้ามหาลัยมันก็ใหญ่ขึ้นใช่ไหม เพื่อนเราก็แยกย้ายกันไป
เข้ามหาลัยได้รู้จักคนใหม่ๆ ร้อยพ่อพันแม่เข้ามาเจอกันต่างวัย คนต่างความคิด รู้หน้าไม่รู้ใจ เราก็เข้าใจกฎเข้าใจเพื่อนที่คิดเข้าใจหมดทุกมุม เราก็เป็นแบบอยู่กับใครก็ได้ที่ไหนก็ได้อะ ช่วงแรกๆก็ ใครๆก็เป็นแบบว่าพูดคุยกันหน่อย จะได้รู้จักกันบ้างๆ แล้วเราได้เจอเพื่อนคนนึงแบบว่ามีนิสัยคล้ายกันแบบมองหน้าก็รู้กันว่าคิดอะไรเราก็เริ่มสนิทกันมา สนิทกันแบบก็คือเราคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ว่าไม่ได้ตัวติดกันแบบถ้าเขาไปไหนเราไปด้วยไม่ใช่แบบนั้น ถ้าอยู่ในมหาลัยก็อยู่ด้วยกัน เพื่อนคนอื่นเราก็วางตัวแบบที่เป็นตัวเราเองกับทุกคน กิจกรรมก็ทำด้วยกันกับทุกคนเลยมีบ่นเหนื่อยบ่นไม่เอาแล้วไม่ไหวแล้ว กิจกรรมเยอะจริงปี1อ่ะ แล้วก็มาช่วงท้ายๆ เริ่มผิดใจกันและ ความเห็นไม่ตรงกันและ หลายๆอย่างเริ่มออกลาย และแล้วๆๆๆ เราก็แตกกับเพื่อน ทุกคนแยกย้ายจับกลุ่มกันไปแบ่งพักพวกแบ่งความเป็นผู้หญิงอ่ะ แรงอยู่แล้วแขวะกันเองเยอะแยะไปหมด ก็คือเราอะเข้าใจในคำพูดที่เขาบอก แต่การกระทำเขาเราก็คิดทำไมไม่พูดละว่าทำนี้นั้นไม่ได้แล้วจะยืนยันทำไมว่าทำได้อย่างที่บอก เราก็พูดทุกครั้งที่มีเรื่องคุยว่า มีอะไรก็บอกกันได้เลย เราพร้อมที่จะรับรู้ว่าคิดอะไรกันอยู่ แล้วเป็นการแตกกับเพื่อนด้วยเรื่องเล็กน้อยหรืออาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาแหละ เขาถึงไม่ชอบเรา เพื่อนก็จับกลุ่มกันไป เราก็อยู่แต่กับเพื่อนผู้ชาย เรามีบัดดี้เป็นผู้ชาย มีอะไรก็ได้คุยกับพวกเขาแหละ เพื่อนที่บอกว่าสนิทตอนแรกก็อยู่ในกลุ่มที่เราเคยสนิทด้วยแต่ตอนนี้เราออกมาให้เพื่อนคนนั้นอยู่แต่ก็คุยกับเขาอยู่ เขาก็รู้ว่าเรารู้สึกยังไง เราก็ไม่รู้หรอกนะกาลเวลามันจะเปลี่ยนความคิดคนได้ไหม แต่ว่าก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ คือตั้งแต่เกิดมาเรื่องเพื่อนในชีวิตเราแบบว่ามันเป็นเรื่องที่เล็กมากๆๆ แบบมีเพื่อนก็เอออยู่กับเขาแล้วสบายใจก็พอแล้วไหม แคร์ความรู้สึกคนที่เราเจอเราก็บ้ากันพอดี เจอแบบนี้ร้องไห้เลยจริงๆนะ5555 แบบทำไมว่ะ โกรธก็โกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้อ่ะ เราก็อยู่ของเราอยู่แล้วเราทำหน้าที่เราดีสุดแล้วทำไมต้องเจอแบบนี้อ่ะ หลังจากนั้นเราอยู่กับพวกผู้ชาย ก็แบบปกติเรากินข้าวกับกลุ่มผู้หญิงก็มีคุยกันกินไปเก็บจานพร้อมกัน แล้วก็เปลี่ยนเป็นว่าอยู่กับพวกเขาเขากินเร็วกันมาก เออเก็บจานก่อนนะ ไปเข้าห้องน้ำละ แล้วก็เหลือเรากินข้าวอยู่55555 ก็ช้าแหละ เราอยู่กับเพื่อนผู้ชายตั้งแต่มอปลายอยู่แล้วเพื่อนผู้หญิงตอนนั้นก็น้อยก็เลยอยู่ได้
ก็อยากจะปรึกษาเราผ่านมา1ปี ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ คือตอนนี้ปิดเทอมอยู่เราไม่ได้คุยกับเพื่อนเลย ส่วนมากมีแต่เรื่องเรียนเรื่องงาน เพื่อนคนนั้นก็คือเขาดีหมด ให้มาอยู่กับเรา เราก็ไม่ดึงเขามา ให้เขาอยู่กับเพื่อนคนอื่นไปนั่นแหละ เราพอใจที่อยู่แบบนี้ เราก็ยังมีรุ่นพี่คอยปรึกษา เพื่อนเก่า คืออยู่แบบนี้เราพอใจ แต่อึดอัดใจก็คือรู้สึกแบบว่า เราก็อยู่ของเราแบบนี้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้วปรับตัวมากเลยด้วยซ้ำ แล้วคนอื่นทำไมรับตัวเราเองไม่ได้ เราพร้อมรับฟังทุกอย่าง ความรู้สึกแบบมองโบ๋อะ แล้วถ้าเปิดเทอมปี2นี้ ถ้าเป็นแบบนี้มันจะแย่กว่าเดิมไหม
ไม่ได้ขอให้กลับมารับเราเป็นเพื่อนเลยคือเราก็ไม่ได้อะไรตั้งแต่เเรกอยู่แล้ว เกลียดกูกับทำไมแค่นั้นงง แล้วเปิดเทอมเราจะต้องทำตัวยังไง55555555
ปรึกษาเรื่อง อยู่ในสังคมคนกลุ่มมาก
อยากปรึกษาแบบว่า การหาเพื่อนนี่แหละ เพาะว่าขึ้นมหาลัยผ่านปี1
ผ่านมาแล้ว1ปี ก็ได้เรียนรู้สิ่งที่ดีกับสิ่งที่ไม่ดี นิสัยใจคอคนในสังคมนั้นที่เราเจอ ความคิดต่างกัน คำพูดการกระทำของสังคนที่เราเจอ
คือตัวเราก็เรียนแบบ เด็กมอต้น มอปลายธรรมดาๆ แล้วพอเราจบมอปลาย เราเลือกเข้ามหาลัย ก็คือ เป็นขั้นตอนของการที่เราจะต้องดำเนินชิวิตแบบเป็นคนที่โตขึ้น ความคิดต้องแบบเราต้องคิดแบบผู้ใหญ่ได้แล้วใช่ไหม ถึงตอนเราเรียนในชีวิตมอปลายจะเป็นเด็กเที่ยวเล่นกินเรียนไปวันๆ ก็คือเราได้ข้ามจุดนั้นมาแล้ว เราก็ต้องรู้ตัวว่าต้องจริงจังกันชีวิตแล้ว
ก็คือเราได้ที่เรียนแบบที่เราตั้งใจจะเข้าจริงๆเลย แบบเรียนทุกครั้งมีความสุขมากกก
เป็นมหาลัยที่สังคมในนั้น ก็เหมือนกับที่เราเจอในโรงเรียนมอปลาย ( เราจะเปรียบแต่มอปลายแล้วกันนะ เพราะว่าในชีวิตตอนนั้นก็แบบเข้าใจความโตขึ้นแล้วอ่ะ แบบเรามีความคิดแบบหลายๆมุมมากขึ้น )
อะต่อคือเราก็เจอแบบสังคมที่เราเคยเจอมา ที่แบบมีรุ่นพี่ รุ่นน้อง คนที่เขามาพร้อมกันไม่ว่าจะเป็นคนที่อายุเยอะกว่าหรือว่าน้อยกว่าก็ต้องมาเป็นเพื่อนกัน แบบว่าเข้าก่อนคือพี่ เข้าหลังคือน้อง มาพร้อมกันคือเพื่อนก็ว่าได้ ที่เราเจอเป็นแบบนี้ เราก็คือเข้าใจในการที่มีระบบมีกฎของเขา ก็คือไม่ว่ารุ่นพี่เขาแก่กว่าแค่1ปี ยังไงเขาก็ผ่านมาก่อนเรา เราก็เลยเข้าใจในตรงนี้ คือความคิดของคนเราไม่เหมือนกัน หลายๆมุมอาจจะดีหรือไม่ดีเราก็รับรู้สิ่งนั้นอยู่แล้วใช่ไหม
คือเราตอนเรียนอยู่มอปลาย เราก็เป็นคนเฮฮา มีเพื่อนเยอะ คือเราอยู่กับใครก็ได้ ถ้าได้รู้จักคนที่เราเคมีไม่ตรงกับเราก็คือจะไม่ยุ่ง คุยได้ไหมก็คุยได้ถ้าเรื่องโคงานด้วยกัน แบบอยู่ใครอยู่มันไม่แขวะกันไปมาเราชอบแบบนี้มากกว่าไม่ต้องวุ่นวาย และถ้าเจอคนที่เขาให้ใจเรา เราก็เป็นคนที่โคตรให้ใจเขาเลย แบบมีอะไรก็พูดเปิดใจหมดทุกอย่างทุกอย่างจริงๆ ช่วงนั้นเรามีกลุ่มเพื่อนที่สนิท ไปเที่ยวกัน กินข้าวด้วยกัน มีผิดใจหนักมากก็มี คือรู้จักกันในนั้นตลอด6ปี สังคมก็เล็กๆ พอได้เข้ามหาลัยมันก็ใหญ่ขึ้นใช่ไหม เพื่อนเราก็แยกย้ายกันไป
เข้ามหาลัยได้รู้จักคนใหม่ๆ ร้อยพ่อพันแม่เข้ามาเจอกันต่างวัย คนต่างความคิด รู้หน้าไม่รู้ใจ เราก็เข้าใจกฎเข้าใจเพื่อนที่คิดเข้าใจหมดทุกมุม เราก็เป็นแบบอยู่กับใครก็ได้ที่ไหนก็ได้อะ ช่วงแรกๆก็ ใครๆก็เป็นแบบว่าพูดคุยกันหน่อย จะได้รู้จักกันบ้างๆ แล้วเราได้เจอเพื่อนคนนึงแบบว่ามีนิสัยคล้ายกันแบบมองหน้าก็รู้กันว่าคิดอะไรเราก็เริ่มสนิทกันมา สนิทกันแบบก็คือเราคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ว่าไม่ได้ตัวติดกันแบบถ้าเขาไปไหนเราไปด้วยไม่ใช่แบบนั้น ถ้าอยู่ในมหาลัยก็อยู่ด้วยกัน เพื่อนคนอื่นเราก็วางตัวแบบที่เป็นตัวเราเองกับทุกคน กิจกรรมก็ทำด้วยกันกับทุกคนเลยมีบ่นเหนื่อยบ่นไม่เอาแล้วไม่ไหวแล้ว กิจกรรมเยอะจริงปี1อ่ะ แล้วก็มาช่วงท้ายๆ เริ่มผิดใจกันและ ความเห็นไม่ตรงกันและ หลายๆอย่างเริ่มออกลาย และแล้วๆๆๆ เราก็แตกกับเพื่อน ทุกคนแยกย้ายจับกลุ่มกันไปแบ่งพักพวกแบ่งความเป็นผู้หญิงอ่ะ แรงอยู่แล้วแขวะกันเองเยอะแยะไปหมด ก็คือเราอะเข้าใจในคำพูดที่เขาบอก แต่การกระทำเขาเราก็คิดทำไมไม่พูดละว่าทำนี้นั้นไม่ได้แล้วจะยืนยันทำไมว่าทำได้อย่างที่บอก เราก็พูดทุกครั้งที่มีเรื่องคุยว่า มีอะไรก็บอกกันได้เลย เราพร้อมที่จะรับรู้ว่าคิดอะไรกันอยู่ แล้วเป็นการแตกกับเพื่อนด้วยเรื่องเล็กน้อยหรืออาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาแหละ เขาถึงไม่ชอบเรา เพื่อนก็จับกลุ่มกันไป เราก็อยู่แต่กับเพื่อนผู้ชาย เรามีบัดดี้เป็นผู้ชาย มีอะไรก็ได้คุยกับพวกเขาแหละ เพื่อนที่บอกว่าสนิทตอนแรกก็อยู่ในกลุ่มที่เราเคยสนิทด้วยแต่ตอนนี้เราออกมาให้เพื่อนคนนั้นอยู่แต่ก็คุยกับเขาอยู่ เขาก็รู้ว่าเรารู้สึกยังไง เราก็ไม่รู้หรอกนะกาลเวลามันจะเปลี่ยนความคิดคนได้ไหม แต่ว่าก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ คือตั้งแต่เกิดมาเรื่องเพื่อนในชีวิตเราแบบว่ามันเป็นเรื่องที่เล็กมากๆๆ แบบมีเพื่อนก็เอออยู่กับเขาแล้วสบายใจก็พอแล้วไหม แคร์ความรู้สึกคนที่เราเจอเราก็บ้ากันพอดี เจอแบบนี้ร้องไห้เลยจริงๆนะ5555 แบบทำไมว่ะ โกรธก็โกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้อ่ะ เราก็อยู่ของเราอยู่แล้วเราทำหน้าที่เราดีสุดแล้วทำไมต้องเจอแบบนี้อ่ะ หลังจากนั้นเราอยู่กับพวกผู้ชาย ก็แบบปกติเรากินข้าวกับกลุ่มผู้หญิงก็มีคุยกันกินไปเก็บจานพร้อมกัน แล้วก็เปลี่ยนเป็นว่าอยู่กับพวกเขาเขากินเร็วกันมาก เออเก็บจานก่อนนะ ไปเข้าห้องน้ำละ แล้วก็เหลือเรากินข้าวอยู่55555 ก็ช้าแหละ เราอยู่กับเพื่อนผู้ชายตั้งแต่มอปลายอยู่แล้วเพื่อนผู้หญิงตอนนั้นก็น้อยก็เลยอยู่ได้
ก็อยากจะปรึกษาเราผ่านมา1ปี ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ คือตอนนี้ปิดเทอมอยู่เราไม่ได้คุยกับเพื่อนเลย ส่วนมากมีแต่เรื่องเรียนเรื่องงาน เพื่อนคนนั้นก็คือเขาดีหมด ให้มาอยู่กับเรา เราก็ไม่ดึงเขามา ให้เขาอยู่กับเพื่อนคนอื่นไปนั่นแหละ เราพอใจที่อยู่แบบนี้ เราก็ยังมีรุ่นพี่คอยปรึกษา เพื่อนเก่า คืออยู่แบบนี้เราพอใจ แต่อึดอัดใจก็คือรู้สึกแบบว่า เราก็อยู่ของเราแบบนี้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้วปรับตัวมากเลยด้วยซ้ำ แล้วคนอื่นทำไมรับตัวเราเองไม่ได้ เราพร้อมรับฟังทุกอย่าง ความรู้สึกแบบมองโบ๋อะ แล้วถ้าเปิดเทอมปี2นี้ ถ้าเป็นแบบนี้มันจะแย่กว่าเดิมไหม
ไม่ได้ขอให้กลับมารับเราเป็นเพื่อนเลยคือเราก็ไม่ได้อะไรตั้งแต่เเรกอยู่แล้ว เกลียดกูกับทำไมแค่นั้นงง แล้วเปิดเทอมเราจะต้องทำตัวยังไง55555555