เศร้านักเศร้าหนา - วิญญาณ์สะอื้น
ชวดเชยชื่นชู้ยาด้วยอาสัญ
แม่ยอดมิ่งกานดาวิลาวัณย์
เสียรักชวดเชยขวัญอันตรธาน
วิญญาณ์เหงาเศร้าตรมขมขื่นจิต
มิเคยคิดพิศวาสขาดสมาน
เหลือเพียงเงาเคียงคว้าสุมามาลย์
สิ้นตระการประทับไว้กับทรวง
ดึกเดือนเคลื่อนคล้อย - คล้ายลอยลงต่ำ
หยดหยาดน้ำค้างตาพารินร่วง
ลมโชยพลิ้วทาบทาผกาปวง
กิ่งก้านหน่วงเหนี่ยวใบเขียวขจี
ใจพี่กร่อนซ่อนชู้ไม่ชูช่อ
ไยมิรอพี่ยามาด่วนหนี
ปล่อยพี่ขื่นฝืนขมครมฤดี
วันนั้นจรดวันนี้มีน้ำตา
วิโยคโศกสร้อย - นับร้อยครั้งได้
ยิ่งคลั่งไคล้ใคร่หน่วงดวงยี่หวา
ยามโศกเศร้าเหงาร่ำชอกช้ำชา
เหลือจะหาใดดับระงับทรวง
ในวังวนคับแค้นแดนมนุษย์
พี่ร่ำสุดช้ำแสนแทนที่หวง
รินน้ำตาพร่ำหาสุดาดวง
เจ้าลาล่วงลาลับมิกลับคืน
**** วิโยคโศกสร้อยนับร้อยครั้ง ****