#ชายกลางเดอะมิวสิคัล
โลกใบนี้ที่แสนสากรรจ์-โลกใบนั้นที่ประโลมใจ
----------
ชินวุฒ อินทรคูสิน
นลิน โอเลอร์
ยุทธนา บุญอ้อม
พิจิกา จิตตะปุตตะ
อัญชุลีอร บัวแก้ว
อัชณน์กร พึ่งเกียรติรัศมี
----------
“ไอ้นิยายพาฝันแบบนี้เนี่ยนะ...เดี๋ยวลดตัวลงไปเขียนให้ดู!”
คำกล่าวของ “สมชาย” นักเขียนไส้แห้งในโลกแห่งความจริงผู้ยึดมั่นในอุดมการณ์คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวใน #ชายกลางเดอะมิวสิคัล เมื่อนักเขียนหนุ่มหมายใจจะเขียนงานที่ประเทืองปัญญาคนอ่านเท่านั้น นิยายน้ำเน่าพาฝันคือสิ่งที่สมชายสะอิดสะเอียนสุดคณา ทว่าไอ้หนังสือประเทืองปัญญาที่ว่า จะความทรมานของหอยทากในวันไหนๆ ก็เถอะ! มันกลับขายไม่ออก
----------
“บก.วิทิต” จึงยื่นคำขาดให้สมชายเขียนนิยายรักพาฝัน เพราะนั่นคืองานเขียนที่คนอ่านนิยมที่สมชายมองว่าเป็นแค่นิยายรักโง่ๆ แต่ความลำบากที่เขาได้รับกลับลามไปถึง “พร” ภรรยาที่รักด้วย ในที่สุดนามปากกา “ส.ปิยบุตร” จึงกำเนิดขึ้น, เกิดขึ้นเพื่อ “ลงตัว” ลงไปเขียนนิยายรักพาฝัน โลกใบใหม่ที่ส.ปิยบุตร (หรือสมชาย) สร้าง จึงมีทั้งพระเอกมาดคุณชายแสนดี นางเอกผู้น่าสงสาร และนางร้ายจอมอิจฉา นางร้ายสายกรี๊ด พระร้ายหน้าเหี้ยม
----------
#ชายกลางเดอะมิวสิคัล จึงเป็นการเล่าเรื่องสลับกันระหว่างโลกจริงของสมชายที่สุดแสนจะลำบากสากรรจ์ กับโลกอีกใบที่เขาสร้างขึ้นมา โลกใบนั้นที่ประโลมใจใครหลายคน
----------
เราดูละครเรื่องนี้ตั้งแต่ช่วงพฤษภาคมที่ผ่านมา ด้วยความไปด้วยรอบเกือบๆ จะสุดท้าย ประกอบกับช่วงนั้นไม่ว่างเลย ก็เลยไม่ได้เขียนรีวิวลงเพจ ขอบคุณทางโต๊ะกลมที่นำมารีสเตจอีกครั้งในเวลารวดเร็วแบบนี้ เราเลยถือโอกาสเขียนถึงละครเวทีเรื่องนี้หน่อยละกัน ซึ่งเราพบว่าเรากลับยังไม่ลืมความชอบ ความประทับใจที่ได้สัมผัสมาแล้วเลย
----------
องก์แรกถือว่าฮามาก มุกที่ปล่อยมาจัดเต็ม ไม่ใช่มุกห้าบาทสิบบาทนะ เป็นมุกพรีเมียมทั้งนั้น น้อยที่สุดคืออมยิ้ม แต่จัดหนักจัดเต็มที่สุดคือฮากระจาย เป็นละครเวทีอารมณ์ดีอย่างแท้จริง ด้วยแล้วมีความสุขมาก ทั้งเสียดสีความน้ำเน่าในนิยายไทย ที่สุดคือการแซวละครเวทีด้วยกันเอง! ดีอะ เก๋ ชอบมาก
----------
องก์สองแม้ความฮาจะไม่เท่าองก์แรก แต่เริ่มจริงจังมากขึ้น เริ่มเน้นไปที่โลกจริง โลกของสมชาย---พระเอกตัวจริงของละครเรื่องนี้ ทุกอย่างที่ขมวดปมไว้ตั้งแต่องก์แรกเริ่มค่อยๆ คลี่คลาย ไขความจริง ที่สุดแล้วจากที่หัวเราะหนักมากในองก์แรก ใครจะคิดว่าละครเรื่องเดียวกัน ในชั่วโมงต่อมาเราจะน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
----------
นิยายน้ำเน่าไม่มีคุณค่า---ตลอดชีวิตที่ผ่านมาสมชายคิดแบบนี้ กระทั่งได้เขียนมันเขาก็ไม่ปรารถนาให้ใครรู้ว่าส.ปิยบุตรนั้นคือเขา สมชายคือตัวละครที่มีอุดมการณ์ชัดเจน ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่ยึดมั่นถือมั่นจนทำให้ผู้หญิงที่เขารักที่สุดอย่าง “พร” ต้องเจ็บช้ำเพราะอุดมการณ์ของเขา สำหรับเรา นางเอกตัวจริงของเรื่องนี้คือพรนี่แหละ ลูกหว้า พิจิกา แสดงได้จับใจ ทั้งอารมณ์รัก อารมณ์เสียใจ อารมณ์เจ็บช้ำ ทุกความรู้สึกที่เธอมีต่อผู้ชายคนนี้ ที่สุดท้ายต่อให้จะเสียใจเพราะเขาแค่ไหน แต่กับสมชาย ความรู้สึกที่พรมีให้มากที่สุด, ก็ยังคงเป็นความรัก
----------
#ชายกลางเดอะมิวสิคัล ทำให้ทั้งคนดูและตัวละครในโลกจริงได้เห็นว่าภายใต้ความน้ำเน่า ภายใต้ความโอเว่อร์ต่างๆ นานา ภายใต้อรรถรสเกินจริงที่ทุกคนคุ้นเคย แท้จริงแล้วมันก็มากด้วยคุณค่า การช่วยประโลมใจคนอ่าน การทำหน้าที่หลุมหลบภัยให้กับผู้อ่าน การนำพาผู้อ่านหลีกลี้จากโลกอันโหดร้ายในชีวิตจริง แม้จะเป็นเพียงชั่วระยะสั้นๆ ก็เถอะ แต่การมองความสุขให้กับผู้อ่าน, นี่ยังไม่เรียกว่าคุณค่าอีกหรือ
----------
คงเคยได้ยินคำกล่าวว่า “โลกนี้คือละคร” เราทุกคนล้วนเป็นนักแสดงอยู่ในละครโรงใหญ่ บางครั้งชั่วชีวิตของเรา ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นกับเรา หรือเกิดขึ้นกับคนรอบข้างเรา มันต้องมีสักเรื่องสินะที่ทำให้เรารู้สึกว่า “ชีวิตคนเรามันจะขนาดนี้เลยเหรอวะ?” เหลือเชื่อว่าจะเกิด แต่ก็เกิดขึ้นไปแล้ว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไอ้ความน้ำเน่าที่เราพบในนิยายประโลมโลก บางคราวมันก็เกิดขึ้นกับผู้คนในชีวิตจริงมาแล้ว บางครั้งชีวิตคนเราก็ไม่ต่างอะไรไปจากนิยายน้ำเน่า เช่นเดียวกับชีวิตคนที่ยี้มันอย่างสมชาย (ที่เอาจริง มันน้ำเน่าตั้งแต่เมียเอ็งทิ้งทรัพย์สมบัติมากัดก้อนเกลือกินกับเอ็งแล้วว้อย!)
----------
จุดพีคของเรื่องคือชะตาชีวิตของตัวละครหนึ่งในโลกแห่งความจริงที่ถึงคราววิกฤตอย่างไม่มีในคาดคิดแต่จู่ๆ วิกฤตนั้นก็หายไปราวกับปาฏิหาริย์ จากผิดหวังก็กลับกลายเป็นสมหวัง บทสรุปของตัวละครตัวนี้นี่แหละ ที่ทำให้เรามองเห็นแมสเสจสำคัญที่ผู้สร้างต่อการสื่อถึงสองประการ คือเรื่องชีวิตคนเราก็เหมือนนิยายน้ำเน่า และเรื่องคุณค่าของนิยายประโลมโลก, เพียงแค่เหตุการณ์เดียวเท่านั้น
----------
เมื่อมองในฐานะสมชาย ในฐานะคนที่อยู่ร่วมโลกใบเดียวกันกับเขา เหตุการณ์นี้ก็ยิ่งตอกย้ำว่าไอ้ความโอเว่อร์ ไอ้ความเกินจริงต่างๆ นานา ความบังเอิญที่โคตรดูเหมือนเฟค สิ่งเหล่านี้
เกิดขึ้นได้จริงๆ ในชีวิตคนเรา เหตุการณ์นี้ละคือเครื่องยืนยันชั้นดี
----------
แต่เมื่อมองในฐานะคนดู สมชายและโลกของเขาก็เป็นตัวละครในละครเรื่องหนึ่งที่เรากำลังดู เมื่อบทสรุปของเหตุการณ์นั้นกลับพลิกผันไปในทางดี จากทุกข์กลายเป็นสุข จากที่เสียน้ำตาก็กลายเป็นยิ้มได้ ขอบคุณที่ประโลมใจเราด้วยตอนจบแบบนี้ ซึ่งนี่แหละคือคุณค่าของนิยายหรือละครประโลมโลกทั้งปวง, ค่าที่มันประโลมใจคนอ่านคนดูอย่างพวกเราไงล่ะ
----------
ไม่ผิดเลยหากจะบอกว่า “#ชายกลางเดอะมิวสิคัล คือละครเวทีไร้สาระที่โคตรเต็มไปด้วยสาระ”.
----------
#อุ้มสม
ป.ล. ถ้าชอบการรีวิวของเรา สามารถเข้าไปกดไลก์ได้ที่เพจ "อุ้มสม" ครับ (มีรีวิว วรรณกรรม / นิยาย / ละคร / ภาพยนตร์ / ละครเวที ฯลฯ)
https://www.facebook.com/aumsomjakkri
[CR] ชายกลาง เดอะมิวสิคัล : ไอ้นิยายพาฝันแบบนี้เนี่ยนะ...เดี๋ยวลดตัวลงไปเขียนให้ดู!
โลกใบนี้ที่แสนสากรรจ์-โลกใบนั้นที่ประโลมใจ
----------
ชินวุฒ อินทรคูสิน
นลิน โอเลอร์
ยุทธนา บุญอ้อม
พิจิกา จิตตะปุตตะ
อัญชุลีอร บัวแก้ว
อัชณน์กร พึ่งเกียรติรัศมี
----------
“ไอ้นิยายพาฝันแบบนี้เนี่ยนะ...เดี๋ยวลดตัวลงไปเขียนให้ดู!”
คำกล่าวของ “สมชาย” นักเขียนไส้แห้งในโลกแห่งความจริงผู้ยึดมั่นในอุดมการณ์คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวใน #ชายกลางเดอะมิวสิคัล เมื่อนักเขียนหนุ่มหมายใจจะเขียนงานที่ประเทืองปัญญาคนอ่านเท่านั้น นิยายน้ำเน่าพาฝันคือสิ่งที่สมชายสะอิดสะเอียนสุดคณา ทว่าไอ้หนังสือประเทืองปัญญาที่ว่า จะความทรมานของหอยทากในวันไหนๆ ก็เถอะ! มันกลับขายไม่ออก
----------
“บก.วิทิต” จึงยื่นคำขาดให้สมชายเขียนนิยายรักพาฝัน เพราะนั่นคืองานเขียนที่คนอ่านนิยมที่สมชายมองว่าเป็นแค่นิยายรักโง่ๆ แต่ความลำบากที่เขาได้รับกลับลามไปถึง “พร” ภรรยาที่รักด้วย ในที่สุดนามปากกา “ส.ปิยบุตร” จึงกำเนิดขึ้น, เกิดขึ้นเพื่อ “ลงตัว” ลงไปเขียนนิยายรักพาฝัน โลกใบใหม่ที่ส.ปิยบุตร (หรือสมชาย) สร้าง จึงมีทั้งพระเอกมาดคุณชายแสนดี นางเอกผู้น่าสงสาร และนางร้ายจอมอิจฉา นางร้ายสายกรี๊ด พระร้ายหน้าเหี้ยม
----------
#ชายกลางเดอะมิวสิคัล จึงเป็นการเล่าเรื่องสลับกันระหว่างโลกจริงของสมชายที่สุดแสนจะลำบากสากรรจ์ กับโลกอีกใบที่เขาสร้างขึ้นมา โลกใบนั้นที่ประโลมใจใครหลายคน
----------
เราดูละครเรื่องนี้ตั้งแต่ช่วงพฤษภาคมที่ผ่านมา ด้วยความไปด้วยรอบเกือบๆ จะสุดท้าย ประกอบกับช่วงนั้นไม่ว่างเลย ก็เลยไม่ได้เขียนรีวิวลงเพจ ขอบคุณทางโต๊ะกลมที่นำมารีสเตจอีกครั้งในเวลารวดเร็วแบบนี้ เราเลยถือโอกาสเขียนถึงละครเวทีเรื่องนี้หน่อยละกัน ซึ่งเราพบว่าเรากลับยังไม่ลืมความชอบ ความประทับใจที่ได้สัมผัสมาแล้วเลย
----------
องก์แรกถือว่าฮามาก มุกที่ปล่อยมาจัดเต็ม ไม่ใช่มุกห้าบาทสิบบาทนะ เป็นมุกพรีเมียมทั้งนั้น น้อยที่สุดคืออมยิ้ม แต่จัดหนักจัดเต็มที่สุดคือฮากระจาย เป็นละครเวทีอารมณ์ดีอย่างแท้จริง ด้วยแล้วมีความสุขมาก ทั้งเสียดสีความน้ำเน่าในนิยายไทย ที่สุดคือการแซวละครเวทีด้วยกันเอง! ดีอะ เก๋ ชอบมาก
----------
องก์สองแม้ความฮาจะไม่เท่าองก์แรก แต่เริ่มจริงจังมากขึ้น เริ่มเน้นไปที่โลกจริง โลกของสมชาย---พระเอกตัวจริงของละครเรื่องนี้ ทุกอย่างที่ขมวดปมไว้ตั้งแต่องก์แรกเริ่มค่อยๆ คลี่คลาย ไขความจริง ที่สุดแล้วจากที่หัวเราะหนักมากในองก์แรก ใครจะคิดว่าละครเรื่องเดียวกัน ในชั่วโมงต่อมาเราจะน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
----------
นิยายน้ำเน่าไม่มีคุณค่า---ตลอดชีวิตที่ผ่านมาสมชายคิดแบบนี้ กระทั่งได้เขียนมันเขาก็ไม่ปรารถนาให้ใครรู้ว่าส.ปิยบุตรนั้นคือเขา สมชายคือตัวละครที่มีอุดมการณ์ชัดเจน ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่ยึดมั่นถือมั่นจนทำให้ผู้หญิงที่เขารักที่สุดอย่าง “พร” ต้องเจ็บช้ำเพราะอุดมการณ์ของเขา สำหรับเรา นางเอกตัวจริงของเรื่องนี้คือพรนี่แหละ ลูกหว้า พิจิกา แสดงได้จับใจ ทั้งอารมณ์รัก อารมณ์เสียใจ อารมณ์เจ็บช้ำ ทุกความรู้สึกที่เธอมีต่อผู้ชายคนนี้ ที่สุดท้ายต่อให้จะเสียใจเพราะเขาแค่ไหน แต่กับสมชาย ความรู้สึกที่พรมีให้มากที่สุด, ก็ยังคงเป็นความรัก
----------
#ชายกลางเดอะมิวสิคัล ทำให้ทั้งคนดูและตัวละครในโลกจริงได้เห็นว่าภายใต้ความน้ำเน่า ภายใต้ความโอเว่อร์ต่างๆ นานา ภายใต้อรรถรสเกินจริงที่ทุกคนคุ้นเคย แท้จริงแล้วมันก็มากด้วยคุณค่า การช่วยประโลมใจคนอ่าน การทำหน้าที่หลุมหลบภัยให้กับผู้อ่าน การนำพาผู้อ่านหลีกลี้จากโลกอันโหดร้ายในชีวิตจริง แม้จะเป็นเพียงชั่วระยะสั้นๆ ก็เถอะ แต่การมองความสุขให้กับผู้อ่าน, นี่ยังไม่เรียกว่าคุณค่าอีกหรือ
----------
คงเคยได้ยินคำกล่าวว่า “โลกนี้คือละคร” เราทุกคนล้วนเป็นนักแสดงอยู่ในละครโรงใหญ่ บางครั้งชั่วชีวิตของเรา ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นกับเรา หรือเกิดขึ้นกับคนรอบข้างเรา มันต้องมีสักเรื่องสินะที่ทำให้เรารู้สึกว่า “ชีวิตคนเรามันจะขนาดนี้เลยเหรอวะ?” เหลือเชื่อว่าจะเกิด แต่ก็เกิดขึ้นไปแล้ว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไอ้ความน้ำเน่าที่เราพบในนิยายประโลมโลก บางคราวมันก็เกิดขึ้นกับผู้คนในชีวิตจริงมาแล้ว บางครั้งชีวิตคนเราก็ไม่ต่างอะไรไปจากนิยายน้ำเน่า เช่นเดียวกับชีวิตคนที่ยี้มันอย่างสมชาย (ที่เอาจริง มันน้ำเน่าตั้งแต่เมียเอ็งทิ้งทรัพย์สมบัติมากัดก้อนเกลือกินกับเอ็งแล้วว้อย!)
----------
จุดพีคของเรื่องคือชะตาชีวิตของตัวละครหนึ่งในโลกแห่งความจริงที่ถึงคราววิกฤตอย่างไม่มีในคาดคิดแต่จู่ๆ วิกฤตนั้นก็หายไปราวกับปาฏิหาริย์ จากผิดหวังก็กลับกลายเป็นสมหวัง บทสรุปของตัวละครตัวนี้นี่แหละ ที่ทำให้เรามองเห็นแมสเสจสำคัญที่ผู้สร้างต่อการสื่อถึงสองประการ คือเรื่องชีวิตคนเราก็เหมือนนิยายน้ำเน่า และเรื่องคุณค่าของนิยายประโลมโลก, เพียงแค่เหตุการณ์เดียวเท่านั้น
----------
เมื่อมองในฐานะสมชาย ในฐานะคนที่อยู่ร่วมโลกใบเดียวกันกับเขา เหตุการณ์นี้ก็ยิ่งตอกย้ำว่าไอ้ความโอเว่อร์ ไอ้ความเกินจริงต่างๆ นานา ความบังเอิญที่โคตรดูเหมือนเฟค สิ่งเหล่านี้
----------
แต่เมื่อมองในฐานะคนดู สมชายและโลกของเขาก็เป็นตัวละครในละครเรื่องหนึ่งที่เรากำลังดู เมื่อบทสรุปของเหตุการณ์นั้นกลับพลิกผันไปในทางดี จากทุกข์กลายเป็นสุข จากที่เสียน้ำตาก็กลายเป็นยิ้มได้ ขอบคุณที่ประโลมใจเราด้วยตอนจบแบบนี้ ซึ่งนี่แหละคือคุณค่าของนิยายหรือละครประโลมโลกทั้งปวง, ค่าที่มันประโลมใจคนอ่านคนดูอย่างพวกเราไงล่ะ
----------
ไม่ผิดเลยหากจะบอกว่า “#ชายกลางเดอะมิวสิคัล คือละครเวทีไร้สาระที่โคตรเต็มไปด้วยสาระ”.
----------
#อุ้มสม
ป.ล. ถ้าชอบการรีวิวของเรา สามารถเข้าไปกดไลก์ได้ที่เพจ "อุ้มสม" ครับ (มีรีวิว วรรณกรรม / นิยาย / ละคร / ภาพยนตร์ / ละครเวที ฯลฯ)
https://www.facebook.com/aumsomjakkri
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้