ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี เริ่มจากตอนนี้เราเครียดมากจากงาน ครอบครัวและตัวเราเอง คือเราเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่แยกทางตั้งแต่เด็ก
อยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เล็กๆ ในความเป็นจริงที่ได้อยู่กับปู่ย่าเพราะท่านอยากได้มาเลี้ยงไม่ได้เพราะพ่ออยากเลี้ยงเรานะ เพราะท่านเห็นว่าในตอนนั้นอยู่กับแม่คงลำบาก แต่ถ้าปิดเทอมปู่ก็จะมาส่งไว้กับแม่ จะเป็นแบบนี้มาตลอด จนเข้าสู่การเรียน การใช้ชีวิตการทำงาน ตอนนี้สับสนกับชีวิต เครียดกับครอบครัวหรือตัวเองเองที่เป็นคนคิดมากรึป่าวไม่รู้เคยมีความคิดอยากไปหาหมอบ้างแค่คิดในใจหรือเราไม่ได้ป่วย เรารู้สึกน้อยใจมาตลอดพ่อแท้ไม่เคยสนใจไม่เคยเหลียวแล ไม่เคยซื้ออะไรให้เลย เราไม่ได้หวังให้ซื้ออะไรให้แต่แม้แต่คำอวยพรในวันเกิดยังไม่เคยมียี่สิบกว่าปีที่โตมามีแต่แม่จำได้ทุกปี เราหวังในใจลึกว่าจะมีตัวตนสำหรับพ่อบ้าง เราเรียนจบแค่ม.6เราพยามหาเงินเรียนต่อป.ว.สเองทำทุกอย่างเองเพราะสงสารปู่กับย่า พยามทำให้เห็นว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้ มีคนเคยบอกว่าเค้าเป็นพ่อแต่ถ้าเค้าไม่สนใจก็ให้รู้ว่าเค้ายังเป็นพ่อก็พอ คือมันทำไม่ได้จริงมันติดอยู่ในใจ ทุกครั้งที่โทรหาเราจะมีแค่เรื่องเดียวคือเงิน ตอนเด็กๆย่ากับแม่เคยทะเลาะเพื่อแย่งเรามันเป็นภาพที่ติดตามาตลอด เกี่ยวกับการไปรับไปส่งมันจะมีปัญหาช่วงที่เริ่มโตมาเวลากลับไปเยี่ยมบ้านมันเหนื่อยที่ต้องพยายามทำเป็นมีความสุข ต้องไปบ้านนี้สองวันกลับมาบ้านนี้สองวันเข้าใจว่ามันคือความสุขของคนเป็นแม่ แต่เครียดที่ไม่อยากทำให้ใครผิดหวังและมันก้ำกลึ่งกับการใช้ชีวิต ทั้งปัญหาสุขภาพ บางทีนั่งร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล คือมันนึกเรื่องเศร้าเรื่องร้ายน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง มันไม่มีความสุขเป็นบ่อยมากสงสารแฟนที่ต้องเห็นเราร้องไห้บ่อยๆ เค้าก็รู้นะเราเล่าให้ฟังหมดเค้าเข้าใจแต่เราสงสารที่เค้าต้องมาเจอคนแบบเรา
เราหัวเราะโดยที่เราไม่อยากหัวเราะ เหมือนลึกๆในใจมันทุกข์มากแต่ขำไปงั้นๆให้โอเค เคยมีความคิดจะฆ่าตัวตายแต่เราจะนึกถึงวันที่ย่าเอาเรามาเลี้ยงแล้วเห็นแม่ห้องไห้ จะบอกกับตัวเองเสมอว่าเราจะไม่ทำ
แต่ไม่รู้จะจัดการกับปัญหาต่างๆออกไปจากหัวได้ยังไง เครียดกับการที่ทุกคนหวังว่าแก่เฒ่าไปต้องไปดูแลเราเข้าใจว่ามันเป็นหน้าที่ที่เราต้องทำตอนนี้ก็ทำพยายามทำให้ดีที่สุด เครียดที่บางทีต้องโดดไปบ้านนั้นบ้านนี้บางทีเราก็เครียดจากงานอยากอยู่เฉยๆ อยากอยู่เงียบๆ การเข้าสังคมเราก็ยากเราไม่อยากคุยกับใครเห้อ มีใครพอจะแนะนำหรือเล่าประสบการณ์ที่จะมาเล่าสู่กันฟังไหมคะ ที่จะทำให้มีกำลังในการใช้ชีวิต เพราะแฟนบอกเราบ่อยๆว่าอย่าคิดเรื่องลบๆเยอะเพราะเราจะหดหู่แต่มันก็ทำไม่ได้มันจะวนหลูบแบบเดิม ยิ่งถ้านอนไม่ค่อยหลับนอนดึกความคิดในหัวจะเยอะมาก.
ขอคำแนะนะหน่อยค่ะว่าต้องทำยังไงกับปัญหาความเครียดความกดดัน ควรจะไปหาหมอดีไหม
แฟนเห็นเราเครียดมากๆบางทีก็อยากพาเราไป บอกก่อนนะคะว่าอาการร้องไห้ซึมไม่ได้เป็นตลอดเวลาจะมีบางช่วงบางตอนที่เป็นแต่การเข้าสังคมไม่เป็นเลยค่ะชอบอยู่คนเดียว ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ
ปัญหาความเครียด
อยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เล็กๆ ในความเป็นจริงที่ได้อยู่กับปู่ย่าเพราะท่านอยากได้มาเลี้ยงไม่ได้เพราะพ่ออยากเลี้ยงเรานะ เพราะท่านเห็นว่าในตอนนั้นอยู่กับแม่คงลำบาก แต่ถ้าปิดเทอมปู่ก็จะมาส่งไว้กับแม่ จะเป็นแบบนี้มาตลอด จนเข้าสู่การเรียน การใช้ชีวิตการทำงาน ตอนนี้สับสนกับชีวิต เครียดกับครอบครัวหรือตัวเองเองที่เป็นคนคิดมากรึป่าวไม่รู้เคยมีความคิดอยากไปหาหมอบ้างแค่คิดในใจหรือเราไม่ได้ป่วย เรารู้สึกน้อยใจมาตลอดพ่อแท้ไม่เคยสนใจไม่เคยเหลียวแล ไม่เคยซื้ออะไรให้เลย เราไม่ได้หวังให้ซื้ออะไรให้แต่แม้แต่คำอวยพรในวันเกิดยังไม่เคยมียี่สิบกว่าปีที่โตมามีแต่แม่จำได้ทุกปี เราหวังในใจลึกว่าจะมีตัวตนสำหรับพ่อบ้าง เราเรียนจบแค่ม.6เราพยามหาเงินเรียนต่อป.ว.สเองทำทุกอย่างเองเพราะสงสารปู่กับย่า พยามทำให้เห็นว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้ มีคนเคยบอกว่าเค้าเป็นพ่อแต่ถ้าเค้าไม่สนใจก็ให้รู้ว่าเค้ายังเป็นพ่อก็พอ คือมันทำไม่ได้จริงมันติดอยู่ในใจ ทุกครั้งที่โทรหาเราจะมีแค่เรื่องเดียวคือเงิน ตอนเด็กๆย่ากับแม่เคยทะเลาะเพื่อแย่งเรามันเป็นภาพที่ติดตามาตลอด เกี่ยวกับการไปรับไปส่งมันจะมีปัญหาช่วงที่เริ่มโตมาเวลากลับไปเยี่ยมบ้านมันเหนื่อยที่ต้องพยายามทำเป็นมีความสุข ต้องไปบ้านนี้สองวันกลับมาบ้านนี้สองวันเข้าใจว่ามันคือความสุขของคนเป็นแม่ แต่เครียดที่ไม่อยากทำให้ใครผิดหวังและมันก้ำกลึ่งกับการใช้ชีวิต ทั้งปัญหาสุขภาพ บางทีนั่งร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล คือมันนึกเรื่องเศร้าเรื่องร้ายน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง มันไม่มีความสุขเป็นบ่อยมากสงสารแฟนที่ต้องเห็นเราร้องไห้บ่อยๆ เค้าก็รู้นะเราเล่าให้ฟังหมดเค้าเข้าใจแต่เราสงสารที่เค้าต้องมาเจอคนแบบเรา
เราหัวเราะโดยที่เราไม่อยากหัวเราะ เหมือนลึกๆในใจมันทุกข์มากแต่ขำไปงั้นๆให้โอเค เคยมีความคิดจะฆ่าตัวตายแต่เราจะนึกถึงวันที่ย่าเอาเรามาเลี้ยงแล้วเห็นแม่ห้องไห้ จะบอกกับตัวเองเสมอว่าเราจะไม่ทำ
แต่ไม่รู้จะจัดการกับปัญหาต่างๆออกไปจากหัวได้ยังไง เครียดกับการที่ทุกคนหวังว่าแก่เฒ่าไปต้องไปดูแลเราเข้าใจว่ามันเป็นหน้าที่ที่เราต้องทำตอนนี้ก็ทำพยายามทำให้ดีที่สุด เครียดที่บางทีต้องโดดไปบ้านนั้นบ้านนี้บางทีเราก็เครียดจากงานอยากอยู่เฉยๆ อยากอยู่เงียบๆ การเข้าสังคมเราก็ยากเราไม่อยากคุยกับใครเห้อ มีใครพอจะแนะนำหรือเล่าประสบการณ์ที่จะมาเล่าสู่กันฟังไหมคะ ที่จะทำให้มีกำลังในการใช้ชีวิต เพราะแฟนบอกเราบ่อยๆว่าอย่าคิดเรื่องลบๆเยอะเพราะเราจะหดหู่แต่มันก็ทำไม่ได้มันจะวนหลูบแบบเดิม ยิ่งถ้านอนไม่ค่อยหลับนอนดึกความคิดในหัวจะเยอะมาก.
ขอคำแนะนะหน่อยค่ะว่าต้องทำยังไงกับปัญหาความเครียดความกดดัน ควรจะไปหาหมอดีไหม
แฟนเห็นเราเครียดมากๆบางทีก็อยากพาเราไป บอกก่อนนะคะว่าอาการร้องไห้ซึมไม่ได้เป็นตลอดเวลาจะมีบางช่วงบางตอนที่เป็นแต่การเข้าสังคมไม่เป็นเลยค่ะชอบอยู่คนเดียว ขอคำแนะนำหน่อยค่ะ