แคร์ล คึมโยมปิเอียร์ เด็กนักเรียนในโรงเรียนมิเรมเบ กล่าวว่า “หนูคิดว่าภาษาอังกฤษสำคัญสำหรับอนาคตค่ะ เพราะถ้าหนูโตขึ้นและอยากจะทำธุรกิจ 
หนูคงไม่พูดภาษานึมโคร(ภาษาถิ่น) หนูต้องพูดภาษาอังกฤษ เพื่อให้คนอยากร่วมงานด้วย”

ถึงแม้ประเทศยูกันดา เป็นประเทศที่มีภาษาอยู่เป็นจำนวนมากถึง 64 ภาษาและสำเนียงท้องถิ่นอีกนับไม่ถ้วน แต่พวกเขารู้ดีว่ามีเพียงภาษาเดียวเท่านั้นที่จะช่วยให้พวกเขามีอนาคตสามารถก้าวต่อไปได้ จะเห็นได้ว่าการสูญสิ้นของภาษานั้นเป็นเหมือนโรคร้ายที่กระจายและลุกลามไปอย่างช้าๆ 
การสูญสิ้นของภาษาไม่ได้มาจากแรงกดดันโดยผู้มีอำนาจ แต่เป็นผู้ใช้ที่ละเลยภาษาของตัวเอง เมื่อมองไม่เห็นถึงความจำเป็นในอนาคต เพราะถ้าหากต้องการหลุดพ้นจากความยากจนหรือต้องการอนาคตที่ดีกว่า ก็ต้องเริ่มศึกษาจากภาษาสากล จึงเป็นเหตุให้ผู้คนใช้ภาษาถิ่นของตนเองน้อยลงจนไร้คนสื่อสาร สุดท้ายภาษานั้นก็กลายเป็นภาษาตายในที่สุด