หนูอายุ18ค่ะ ขออธิบายก่อนนะคะ ปีที่แล้วหนูเอาหมามาเลี้ยง1ตัว แต่คือการไตร่ตรองแล้วทั้งแม่และหนูคุยกันว่าโอเค ซื้อตัวนี้แหละ เราก็ไปซื้อด้วยกันทั้งคู่ จนเลี้ยงมา3เดือน แม่จะคอยด่าเราเรื่องหมาตลอดว่า "หาเรื่องเอามาเลี้ยง ดื้อก็ดื้อหมาเ-ี้ยไรไม่รู้ เอามาก็เป็นภาระกูต้องมาคอยดู"
เราขอแย้งก่อนเลยนะคะ อึฉี่ของหมา เราเก็บเองคนเดียว พาหมาไปวิ่งก็เราคนเดียว อาบนํ้าก็เราอีกอะค่ะ แต่แม่พูดว่าเขาต้องเป็นคนดูทั้งๆที่เค้าไม่เคยทำอะไรกับหมาเราเลยนอกจากเล่นกับมันแค่นั้น
เราเลยเถียงกลับว่า "โอ้ยแม่ หนูเป็นคนทำเองทุกอย่างเลยนะ"
เขาเลยบอกว่า "กล้าพูดนะอะ เลี้ยงตัวเดียวปัญหาทั้งบ้าน"
แล้วปัญหาในที่นี้คือ เรา18แล้วเราอยากทำงาน อยากมีเงินเดือนบ้าง เราเลยหางานทำ แต่เขากลัวพอได้งานเราก็จะไม่มีเวลาเก็บอึและฉี่ของหมาอะค่ะ เราเลยบอกแม่ว่า ให้น้องชายเราช่วยดูหน่อยได้ไหม ไม่ต้องพาไปวิ่ง แค่เก็บอึกับฉี่ก็พอ
แต่แม่เรากลับด่ามาว่าตอนเอามาไม่คิดก่อน ให้กูพาไปเอาเพื่อมาเหนื่อยคนอื่น
คือเราขี้เกียจเถียงกับแกอะค่ะ ทะเลาะเรื่องหมาตั้งแต่หมาอายุ3เดือน ตอนนี้หมาเรา 11 เดือนก็ยังไม่จบ พูดทุกวัน ทั้งๆที่เราตัดสินใจเรียนต่อไม่ทำงานก็ได้
และพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน เราคิดอยู่เสมอว่าทำไมพ่อแม่เราไม่เหมือนคนอื่น ทำไมพ่อกลับบ้านมาต้องเมาทุกคืน และพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกคืน ทำไมบ้านอื่นถึงมีความสุขกว่าบ้านเรา
แต่พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันตั้งแต่เรา10ขวบค่ะ มันคิดมาตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้18แล้ว
ในเดือนนึงอยากตายประมาณอาทิตย์ละ2ครั้งเลยค่ะ
แต่พอร้องไห้ คิดไปคิดมา มองหน้าหมาแล้วเราสงสารเขามากเลยค่ะ กลัว กลัวหมาไม่มีคนดู นี่ตอนนี้พิมพ์ไปนํ้าตาคลอไป
ถ้าเราเอาหมาไปให้คนอื่นเลี้ยงแล้วเราตัดสินใจไม่อยู่ต่อแล้ว หมาเราจะเศร้าไหมคะ หมาเราจะตรอมใจไหมคะ หมาเราติดเรามากเลยค่ะ
เราเคยคุยกับแม่เรื่องนี้ว่าถ้าหนูไม่อยู่แล้ว แม่จะดูหมาได้ไหม
เค้าพูดว่า ทำไม จะตายหรอ ถ้าอยากตายก็เรื่องของนะ ซึมเศร้าไร้สาระ
แต่เราไม่เคยไปหาหมอนะคะ เราไม่ได้เป็นซึมเศร้าค่ะ แม่พูดเองเออเองหมด
พ่อกับแม่นิสัยเหมือนกัน คือ จะเอาชนะทั้งคู่ ไม่ยอมใคร ต่างคนต่างไม่ยอม พ่อจะคอยปั่นให้แม่โมโห พอแม่โมโหก็ทะเลาะกันและพาลมาด่าเราไปด้วย ทั้งๆที่เรานั่งอยู่เฉยๆ
เราบอกให้แม่เลิกกับพ่อไป หย่ากัน คือมันไม่ไหวละค่ะ ไม่มีลูกคนไหนอยากให้พ่อแม่เลิกกันนะคะ แต่เราไม่ไหวแล้ว คิดว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้แน่นอน เพราะหลังๆเริ่มลงไม้ลงมือ บรรยากาศบ้านเราเหมือนบ้านที่มีแต่คนบ้าทั้งบ้าน
แต่แม่พูดมาว่า "ถ้าเลิกไปกูจะเอาไรกิน พ่อก็ได้เปรียบมีเงินเดือนกิน กูต้องไปหางานทำหรอ"
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ ไม่มีความสุข ทุกวันนี้ทะเลาะกับเขาทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องกิน เรื่องนอน เรื่องตื่น เรื่องการแต่งตัว เรื่องชาวบ้าน และแม่เราชอบคิดไปเอง คิดในแง่ร้ายเสมอ ไม่เคยคิดบวกเลยตั้งแต่เราเกิดมา
ไม่อยากอยู่แล้วค่ะ ทั้งๆที่เราก็อยากทำงานเอาเงินให้เขาใช้ จะได้ไม่ต้องพึ่งพาอาศัยพ่อ กลับติดเรื่องหมาที่เขาจะไม่ดูให้
มีปัญหาไม่เคยปรึกษาพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก เราโดนรุมตบเรื่องไร้สาระพ่อแม่ยังไม่รู้ เรารถล้มพ่อแม่ก็ไม่รู้ไม่ชี้ เราป่วยหนักไม่พาไปโรงบาลให้ไปเอง ไม่เคยได้รับความอบอุ่นค่ะ ไม่เคยกอดไม่เคยหอมพ่อแม่เลย เพราะแม้แต่นั่งติดกับแก แกก็ลุกหนีค่ะ ทุกสิ่งที่แกทำแกคิดว่าแกทำถูกทุกเรื่องค่ะ
มีใครเคยประสบการณ์คล้ายๆแบบนี้ไหมคะ
แม่เราอายุ 43 พ่ออายุ 51 เราอายุ 18 ค่ะ
ทะเลาะกับแม่ทุกวัน คิดอยากตาย
เราขอแย้งก่อนเลยนะคะ อึฉี่ของหมา เราเก็บเองคนเดียว พาหมาไปวิ่งก็เราคนเดียว อาบนํ้าก็เราอีกอะค่ะ แต่แม่พูดว่าเขาต้องเป็นคนดูทั้งๆที่เค้าไม่เคยทำอะไรกับหมาเราเลยนอกจากเล่นกับมันแค่นั้น
เราเลยเถียงกลับว่า "โอ้ยแม่ หนูเป็นคนทำเองทุกอย่างเลยนะ"
เขาเลยบอกว่า "กล้าพูดนะอะ เลี้ยงตัวเดียวปัญหาทั้งบ้าน"
แล้วปัญหาในที่นี้คือ เรา18แล้วเราอยากทำงาน อยากมีเงินเดือนบ้าง เราเลยหางานทำ แต่เขากลัวพอได้งานเราก็จะไม่มีเวลาเก็บอึและฉี่ของหมาอะค่ะ เราเลยบอกแม่ว่า ให้น้องชายเราช่วยดูหน่อยได้ไหม ไม่ต้องพาไปวิ่ง แค่เก็บอึกับฉี่ก็พอ
แต่แม่เรากลับด่ามาว่าตอนเอามาไม่คิดก่อน ให้กูพาไปเอาเพื่อมาเหนื่อยคนอื่น
คือเราขี้เกียจเถียงกับแกอะค่ะ ทะเลาะเรื่องหมาตั้งแต่หมาอายุ3เดือน ตอนนี้หมาเรา 11 เดือนก็ยังไม่จบ พูดทุกวัน ทั้งๆที่เราตัดสินใจเรียนต่อไม่ทำงานก็ได้
และพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน เราคิดอยู่เสมอว่าทำไมพ่อแม่เราไม่เหมือนคนอื่น ทำไมพ่อกลับบ้านมาต้องเมาทุกคืน และพ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกคืน ทำไมบ้านอื่นถึงมีความสุขกว่าบ้านเรา
แต่พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันตั้งแต่เรา10ขวบค่ะ มันคิดมาตั้งแต่ตอนนั้นจนตอนนี้18แล้ว
ในเดือนนึงอยากตายประมาณอาทิตย์ละ2ครั้งเลยค่ะ
แต่พอร้องไห้ คิดไปคิดมา มองหน้าหมาแล้วเราสงสารเขามากเลยค่ะ กลัว กลัวหมาไม่มีคนดู นี่ตอนนี้พิมพ์ไปนํ้าตาคลอไป
ถ้าเราเอาหมาไปให้คนอื่นเลี้ยงแล้วเราตัดสินใจไม่อยู่ต่อแล้ว หมาเราจะเศร้าไหมคะ หมาเราจะตรอมใจไหมคะ หมาเราติดเรามากเลยค่ะ
เราเคยคุยกับแม่เรื่องนี้ว่าถ้าหนูไม่อยู่แล้ว แม่จะดูหมาได้ไหม
เค้าพูดว่า ทำไม จะตายหรอ ถ้าอยากตายก็เรื่องของนะ ซึมเศร้าไร้สาระ
แต่เราไม่เคยไปหาหมอนะคะ เราไม่ได้เป็นซึมเศร้าค่ะ แม่พูดเองเออเองหมด
พ่อกับแม่นิสัยเหมือนกัน คือ จะเอาชนะทั้งคู่ ไม่ยอมใคร ต่างคนต่างไม่ยอม พ่อจะคอยปั่นให้แม่โมโห พอแม่โมโหก็ทะเลาะกันและพาลมาด่าเราไปด้วย ทั้งๆที่เรานั่งอยู่เฉยๆ
เราบอกให้แม่เลิกกับพ่อไป หย่ากัน คือมันไม่ไหวละค่ะ ไม่มีลูกคนไหนอยากให้พ่อแม่เลิกกันนะคะ แต่เราไม่ไหวแล้ว คิดว่าอยู่ด้วยกันไม่ได้แน่นอน เพราะหลังๆเริ่มลงไม้ลงมือ บรรยากาศบ้านเราเหมือนบ้านที่มีแต่คนบ้าทั้งบ้าน
แต่แม่พูดมาว่า "ถ้าเลิกไปกูจะเอาไรกิน พ่อก็ได้เปรียบมีเงินเดือนกิน กูต้องไปหางานทำหรอ"
เราเหนื่อยมากเลยค่ะ ไม่มีความสุข ทุกวันนี้ทะเลาะกับเขาทุกเรื่องตั้งแต่เรื่องกิน เรื่องนอน เรื่องตื่น เรื่องการแต่งตัว เรื่องชาวบ้าน และแม่เราชอบคิดไปเอง คิดในแง่ร้ายเสมอ ไม่เคยคิดบวกเลยตั้งแต่เราเกิดมา
ไม่อยากอยู่แล้วค่ะ ทั้งๆที่เราก็อยากทำงานเอาเงินให้เขาใช้ จะได้ไม่ต้องพึ่งพาอาศัยพ่อ กลับติดเรื่องหมาที่เขาจะไม่ดูให้
มีปัญหาไม่เคยปรึกษาพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก เราโดนรุมตบเรื่องไร้สาระพ่อแม่ยังไม่รู้ เรารถล้มพ่อแม่ก็ไม่รู้ไม่ชี้ เราป่วยหนักไม่พาไปโรงบาลให้ไปเอง ไม่เคยได้รับความอบอุ่นค่ะ ไม่เคยกอดไม่เคยหอมพ่อแม่เลย เพราะแม้แต่นั่งติดกับแก แกก็ลุกหนีค่ะ ทุกสิ่งที่แกทำแกคิดว่าแกทำถูกทุกเรื่องค่ะ
มีใครเคยประสบการณ์คล้ายๆแบบนี้ไหมคะ
แม่เราอายุ 43 พ่ออายุ 51 เราอายุ 18 ค่ะ