ขอความช่วยเหลือหน่อยนะครับ ผมทรมานมากๆเลยคับกับปัญหานี้เพราะมันมีผลกับชีวิตผมมาก ผมเสียโอกาสเสียความสำพันน์ไปมากมาย
จากปัญหานี้ของผมปัจจุบันผมใช้ชีวิตแทบไม่ได้เลย ผมเป็นเด็กผู้ชายที่เซนซิทีฟมาก คิดมากรู้สึกมาก แคร์ความคิดเห็นของคนอื่นมาก ขี้อายมาตั้งแต่เด็กเด็กๆเคยมีประสบการณ์ไม่ดีจากความผิดพลาดตอนเด็กๆบ่อย ผมมีพี่ชายอยู่คนนึงที่โตมาด้วยกันอายุห่างกัน3ปี พี่ชายของผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่งมีความมั่นใจในตัวเองกล้าคิดกล้าทำ แต่ผมกับพี่ชายความคิดเห็นไม่ค่อยตรงกันนัก ผมมักจะเถียงกับพี่ชายบ่อยๆตอนเราเป็นเด็กๆ ไม่ว่าผมจะคิดอะไรทำอะไรพี่ชายผมจะคอยขัดเสมอ ดุว่าว่าผมตลอดไม่ว่าจะทำอะไรเค้าจะมีความคิดเห็นว่า "ทำไมไม่ทำแบบนั้นวะ ทำไมไม่ทำแบบนี้นี่มันโงจริงๆ" เป็นแบบนี้มาตลอด บ้างครับผมก็ถูกตบถูกตีบ้างเพราะทำอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจเค้า ผมเป็นเด็กผมไม่รู้อะไรจริงๆว่าอันไหนถูกอันไหนผิด อันไหนควรไม่ควร แต่ผมมักจะถูกด่าเสมอ พอโตมาผมเลยไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าคิดอะไรเองไม่กล้าพยายมทำอะไรเอง เพราะกลัวว่าจะผิดพลาดแบบที่ผ่านมาแล้วถูกดุด่าอีกผมเลยไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง คิดเองไม่เป็น ไม่มีความมั่นใจ แต่ตอนเรียนผมก็ปกติมีเพื่อนมีอะไร เล่นกีฬาได้ปติไม่มีอะไร แต่มันก็ไม่หนักเท่าที่ผมพยายามปกปิดความขี้อายของตัวเองมาเรื่อยๆด้วยการพยายามไม่แสดงออกให้ใครรู้ว่าเราขี้อาย มันเลยทำให้ผมต้องพยายมความคุมตัวเอง ความคุมด้วยความกลัวด้วยความระมัดระวัง เพื่อที่จะไม่ให้เกิดขี้ผิดพลาด เพราะกลัวจะอาย กลัวจะถูกด่า ถูกว่าโงอีก กลัวไม่เป็นที่รักกลัวไม่ได้รับการยอมรับ พอผมพยามกดความรู้สึกที่อยู่ข้างในไม่ให้แสดงออกมา มันเลยทำให้บุคลิกของผมเปลี่ยนไป ดูไม่เป็นธรรมชาติ ดูถือตัว วางท่าขี้เก็ก หรือที่คนส่วนใหญ่เค้าเรียกว่า "มาด" ผมรู้สึกเจ็บปวดกับคำนี้มากเลยคับผมต้องถูกใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักกันด่า ถูกเกลียด นานวันคนก็ยิ่งเกลียดมาก เมื่อผมต้องออกไปใช้ชีวิต ผมอยู่กับปัญหานี้มา4-5ปีแล้วคับ ผมรู้ตัวว่าถูกด่าแบบนี้มาตลอดจนผมกลัว ยิ่งผมกลัวยิ่งคนด่าเยอะขึ้นเรื่อยๆบ้างก็ขู่จะทำร้าย แล้วพยายามหาวิธีแก้ไข เพื่อที่เราจะได้อยู่ในสังคมได้ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ผมก็ไม่เคยแก้ไขได้ เพราะมันอยู่ลึกข้างใน 4-5ปีมานี้ผมแทบไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย ผมมีงานที่ผมรัก ผมมีสุขภาพที่ดีผมมีกิจกรรมที่ผมชอบและรักที่จะได้ทำมัน แต่ผมแก้ปัญหาไม่ได้ ผมเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ไปเที่ยวกับแฟนกับครอบครัวไม่ได้ ผมไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้เพราะผมกลัวว่าจะถูกด่าอีก ผมทำงานไม่ได้ ผมช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ความสำพันธ์ผมพัง ผมแทบไม่มีอนาคตเหลือเลย ตอนนี้ปัญผมรู้ว่ามาจากบุคลิกของผมที่มันดูไม่เป็นธรรมชาติ แต่ผมงมกับปัญหามานาจะผมสับสนไม่รู้จะเริ่มแก้จากตรงไหน ขอแค่ผมเข้ากับคนอื่นได้ คนอื่นดูแล้วเป็นธรรมชาติเข้าถึงง่าย ไม่วางตัวไม่ถือตัว ขอแค่ได้กลับไปมีชีวิตอย่างที่เคยอีกครั้ง ไม่เดือดร้อนใคร ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนผมอยากทำให้มันถูกต้อง แค่นี้ก็โอเคแล้วคับ ช่วยผมทีนะครับ
บุคลิกภาพผิดปกติจากความขี้อายกระทบชีวิตมากจะแก้ยังไงดีคับ
จากปัญหานี้ของผมปัจจุบันผมใช้ชีวิตแทบไม่ได้เลย ผมเป็นเด็กผู้ชายที่เซนซิทีฟมาก คิดมากรู้สึกมาก แคร์ความคิดเห็นของคนอื่นมาก ขี้อายมาตั้งแต่เด็กเด็กๆเคยมีประสบการณ์ไม่ดีจากความผิดพลาดตอนเด็กๆบ่อย ผมมีพี่ชายอยู่คนนึงที่โตมาด้วยกันอายุห่างกัน3ปี พี่ชายของผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนเก่งมีความมั่นใจในตัวเองกล้าคิดกล้าทำ แต่ผมกับพี่ชายความคิดเห็นไม่ค่อยตรงกันนัก ผมมักจะเถียงกับพี่ชายบ่อยๆตอนเราเป็นเด็กๆ ไม่ว่าผมจะคิดอะไรทำอะไรพี่ชายผมจะคอยขัดเสมอ ดุว่าว่าผมตลอดไม่ว่าจะทำอะไรเค้าจะมีความคิดเห็นว่า "ทำไมไม่ทำแบบนั้นวะ ทำไมไม่ทำแบบนี้นี่มันโงจริงๆ" เป็นแบบนี้มาตลอด บ้างครับผมก็ถูกตบถูกตีบ้างเพราะทำอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจเค้า ผมเป็นเด็กผมไม่รู้อะไรจริงๆว่าอันไหนถูกอันไหนผิด อันไหนควรไม่ควร แต่ผมมักจะถูกด่าเสมอ พอโตมาผมเลยไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าคิดอะไรเองไม่กล้าพยายมทำอะไรเอง เพราะกลัวว่าจะผิดพลาดแบบที่ผ่านมาแล้วถูกดุด่าอีกผมเลยไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง คิดเองไม่เป็น ไม่มีความมั่นใจ แต่ตอนเรียนผมก็ปกติมีเพื่อนมีอะไร เล่นกีฬาได้ปติไม่มีอะไร แต่มันก็ไม่หนักเท่าที่ผมพยายามปกปิดความขี้อายของตัวเองมาเรื่อยๆด้วยการพยายามไม่แสดงออกให้ใครรู้ว่าเราขี้อาย มันเลยทำให้ผมต้องพยายมความคุมตัวเอง ความคุมด้วยความกลัวด้วยความระมัดระวัง เพื่อที่จะไม่ให้เกิดขี้ผิดพลาด เพราะกลัวจะอาย กลัวจะถูกด่า ถูกว่าโงอีก กลัวไม่เป็นที่รักกลัวไม่ได้รับการยอมรับ พอผมพยามกดความรู้สึกที่อยู่ข้างในไม่ให้แสดงออกมา มันเลยทำให้บุคลิกของผมเปลี่ยนไป ดูไม่เป็นธรรมชาติ ดูถือตัว วางท่าขี้เก็ก หรือที่คนส่วนใหญ่เค้าเรียกว่า "มาด" ผมรู้สึกเจ็บปวดกับคำนี้มากเลยคับผมต้องถูกใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักกันด่า ถูกเกลียด นานวันคนก็ยิ่งเกลียดมาก เมื่อผมต้องออกไปใช้ชีวิต ผมอยู่กับปัญหานี้มา4-5ปีแล้วคับ ผมรู้ตัวว่าถูกด่าแบบนี้มาตลอดจนผมกลัว ยิ่งผมกลัวยิ่งคนด่าเยอะขึ้นเรื่อยๆบ้างก็ขู่จะทำร้าย แล้วพยายามหาวิธีแก้ไข เพื่อที่เราจะได้อยู่ในสังคมได้ช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ผมก็ไม่เคยแก้ไขได้ เพราะมันอยู่ลึกข้างใน 4-5ปีมานี้ผมแทบไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย ผมมีงานที่ผมรัก ผมมีสุขภาพที่ดีผมมีกิจกรรมที่ผมชอบและรักที่จะได้ทำมัน แต่ผมแก้ปัญหาไม่ได้ ผมเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ไปเที่ยวกับแฟนกับครอบครัวไม่ได้ ผมไปเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่ได้เพราะผมกลัวว่าจะถูกด่าอีก ผมทำงานไม่ได้ ผมช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ความสำพันธ์ผมพัง ผมแทบไม่มีอนาคตเหลือเลย ตอนนี้ปัญผมรู้ว่ามาจากบุคลิกของผมที่มันดูไม่เป็นธรรมชาติ แต่ผมงมกับปัญหามานาจะผมสับสนไม่รู้จะเริ่มแก้จากตรงไหน ขอแค่ผมเข้ากับคนอื่นได้ คนอื่นดูแล้วเป็นธรรมชาติเข้าถึงง่าย ไม่วางตัวไม่ถือตัว ขอแค่ได้กลับไปมีชีวิตอย่างที่เคยอีกครั้ง ไม่เดือดร้อนใคร ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนผมอยากทำให้มันถูกต้อง แค่นี้ก็โอเคแล้วคับ ช่วยผมทีนะครับ