...อาจเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับใครบางคนแต่สำหรับเราแล้วเราไม่สามารถห้ามให้น้ำตามันหยุดไหลได้เลย
เรามีแฟนคบกัน2 ปีซึ่งอาจจะน้อยกว่าคู่อื่นๆแต่สำหรับเรานั้นเขาเป็นเหมือนทุกอย่างสำหรับเราไม่ว่าเราจะทำอะไรก็มักจะมีเขาเกี่ยวข้องอยุ่เสมอ
เรียกว่าต่างร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันตลอดเวลาที่ผ่านมาในช่วงที่คบกันใหม่ๆก็มีการทะเลาะกันบ้างไรบ้างแต่หลังจากคบมา1 ปีเราแทบจะไม่เคย
ทะเลาะกันเลยพวกเราต่างเข้าใจซึ่งกันและกันเวลาที่เขามีความทุกข์มีความเครียดจากการเรียนหมอเขาก็จะมาระบายให้เราได้ฟัง
เราก็จะรับฟังเขาและคอยให้กำลังใจอยุ่เสมอถึงเราจะไม่มีความรุ้ในเรื่องการแพทย์ก็ตามแต่อย่างน้อยๆก็เป็นผู้รับฟังให้กับเขาและให้แรงใจ
เช่นเดียวกันกับเขาก็จะทำแบบนี้กับเราเวลาที่เรามีปัญหาหรือมีความทุกข์ พวกเราต่างมีความสุขด้วยกันเที่ยวด้วยกันทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน
เข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่คิดว่าในวันที่ต้องจากลาจะมาถึง...
...จุดเปลี่ยนก็เริ่มจากที่เขาจะต้องไปเรียนฝึกงานที่โรงพยาบาลของจังหวัดทุนตัวเองระยะทางเริ่มเกิดขึ้นและเป็นระยะทางที่ค่อนข้างไกลจากกันพอสมควรการที่เราจะได้ไปเจอกับเขาก็ลดลงเหลือเดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้งพวกเราก็เคยได้พุดคุยกันถึงเรื่องนี้เขาอยากให้เราจบการศึกษาไปแล้วไปอยุ่ที่จังหวัดเดียวกับเขาแต่เราก็ไม่สามารถทิ้งพ่อแม่ของเราได้เช่นเดียวกันเขาก็ไม่สามารถทิ้งให้พ่อแม่ของเขาอยุ่เพียงลำพังและมาอยุ่กับเราได้ด้วยความคิดของเราที่คิดว่าเด่วเราก็ขึ้นเครื่องบินไปมาหาสู่กันได้ตอนจบไปทำงานเราก็จึงบอกเขาไปแบบนั้นและปรับความเข้าใจซึ่งจุดนี้อาจเป็นความผิดพลาดของเราอย่างมหันต์ด้วยความที่พวกเรามีภูมิต้านทานเรื่องระยะห่างของเราสองคนมาพอสมควร( ก่อนที่เขาจะไปรพจังหวัดตัวเองเราสองคนก็เรียนกันอยุ่คนละที่แต่ไม่ได้ไกลกันมากจึงยังสามารถมาหากันได้วันหยุดสุดสัปดาห์) จึงทำให้เราไม่ได้คิดอะไรมากและสุดท้ายระยะห่างก็กลายมาเป็นพิษที่ทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคนด้วยอนาคตของเราทั้งสองที่ไม่อาจแน่นอนอนาคตที่เราแทบไม่เห็นโอกาสที่จะได้มาเจอกันความเครียดของเขาที่เรียนหมอมาอย่างหนักต้องการคนที่ให้คำปรึกษาที่มีความรู้เรื่องการแพทย์ ต้องการคนที่มาอยุ่เคียงข้างประกอบกับพ่อแม่ของเขาบอกเขาถึงปัญหาของคู่รักที่อยุ่ไกลกันมันจะลำบากและสุดท้ายคือการที่มีรุ่นพี่หมอที่สามารถให้คำปรึกษาแก่เขาได้มันจึงเป็นเหมือนคลื่นที่สะสมมาจนกลายเป็นคลื่นขนาดใหญ่ที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตคู่ของเราในพริบตาเดียวในวันเดียวเท่านั้นโดยไม่มีการแจ้งเตือนหรือสัญญาณบ่งบอกอะไรมาก่อนเลย...
...เราเสียใจมากเราไม่รู้จะต้องทำอย่างไรดีเราไม่รุ้จะระบายให้ใครฟังเราไม่รุ้จะปรึกษาใครในชีวิตจริงเราไม่สามารถบอกใครได้ด้วยความที่อาชีพของเราใครๆก็จะมองว่าเราเป็นคนเข้มแข็งและเราไม่อยากบอกพ่อแม่เพราะกลัวจะทำให้ท่านลำบากใจเสียป่าวได้แต่เก็บความรุ้สึกนั้นไว้ในใจต้องหลบมาร้องไห้อยุ่คนเดียวในที่ๆเพื่อนๆไม่เห็นต้องทำเหมือนว่าตัวเองไม่เปงไรต้องทำให้เขาเห็นว่าเราเข้าใจในเหตุผลของเขาเหตุผลที่เราก็ยังรุ้เลยว่าเราต้องยอมรับมันทั้งที่ความรู้สึกของเรามันกลับไม่เป็นแบบนั้นเราเสียใจตลอดเวลาเราร้องไห้ตลอดเวลามันทำใจไม่ได้สักที.
ที่เราตั้งกระทู้ขึ้นมาส่วนหนึ่งเราอยากจะระบายความอัดอั้นตันใจของเราอีกส่วนหนึ่งเราอยากจะรู้ว่าเราต้องทำเช่นไรต่อไปดี?
...ขอบคุณที่สละเวลาอ่านข้อความของเราและหวังว่าเขาจะมีโอกาสได้อ่านข้อความของเราและเราอยากบอกว่า“ Wish you all the best. “
ฉันเสียใจ ฉันจะทำอย่างไรดี?
เรามีแฟนคบกัน2 ปีซึ่งอาจจะน้อยกว่าคู่อื่นๆแต่สำหรับเรานั้นเขาเป็นเหมือนทุกอย่างสำหรับเราไม่ว่าเราจะทำอะไรก็มักจะมีเขาเกี่ยวข้องอยุ่เสมอ
เรียกว่าต่างร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันตลอดเวลาที่ผ่านมาในช่วงที่คบกันใหม่ๆก็มีการทะเลาะกันบ้างไรบ้างแต่หลังจากคบมา1 ปีเราแทบจะไม่เคย
ทะเลาะกันเลยพวกเราต่างเข้าใจซึ่งกันและกันเวลาที่เขามีความทุกข์มีความเครียดจากการเรียนหมอเขาก็จะมาระบายให้เราได้ฟัง
เราก็จะรับฟังเขาและคอยให้กำลังใจอยุ่เสมอถึงเราจะไม่มีความรุ้ในเรื่องการแพทย์ก็ตามแต่อย่างน้อยๆก็เป็นผู้รับฟังให้กับเขาและให้แรงใจ
เช่นเดียวกันกับเขาก็จะทำแบบนี้กับเราเวลาที่เรามีปัญหาหรือมีความทุกข์ พวกเราต่างมีความสุขด้วยกันเที่ยวด้วยกันทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน
เข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่คิดว่าในวันที่ต้องจากลาจะมาถึง...
...จุดเปลี่ยนก็เริ่มจากที่เขาจะต้องไปเรียนฝึกงานที่โรงพยาบาลของจังหวัดทุนตัวเองระยะทางเริ่มเกิดขึ้นและเป็นระยะทางที่ค่อนข้างไกลจากกันพอสมควรการที่เราจะได้ไปเจอกับเขาก็ลดลงเหลือเดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้งพวกเราก็เคยได้พุดคุยกันถึงเรื่องนี้เขาอยากให้เราจบการศึกษาไปแล้วไปอยุ่ที่จังหวัดเดียวกับเขาแต่เราก็ไม่สามารถทิ้งพ่อแม่ของเราได้เช่นเดียวกันเขาก็ไม่สามารถทิ้งให้พ่อแม่ของเขาอยุ่เพียงลำพังและมาอยุ่กับเราได้ด้วยความคิดของเราที่คิดว่าเด่วเราก็ขึ้นเครื่องบินไปมาหาสู่กันได้ตอนจบไปทำงานเราก็จึงบอกเขาไปแบบนั้นและปรับความเข้าใจซึ่งจุดนี้อาจเป็นความผิดพลาดของเราอย่างมหันต์ด้วยความที่พวกเรามีภูมิต้านทานเรื่องระยะห่างของเราสองคนมาพอสมควร( ก่อนที่เขาจะไปรพจังหวัดตัวเองเราสองคนก็เรียนกันอยุ่คนละที่แต่ไม่ได้ไกลกันมากจึงยังสามารถมาหากันได้วันหยุดสุดสัปดาห์) จึงทำให้เราไม่ได้คิดอะไรมากและสุดท้ายระยะห่างก็กลายมาเป็นพิษที่ทำลายความสัมพันธ์ของเราสองคนด้วยอนาคตของเราทั้งสองที่ไม่อาจแน่นอนอนาคตที่เราแทบไม่เห็นโอกาสที่จะได้มาเจอกันความเครียดของเขาที่เรียนหมอมาอย่างหนักต้องการคนที่ให้คำปรึกษาที่มีความรู้เรื่องการแพทย์ ต้องการคนที่มาอยุ่เคียงข้างประกอบกับพ่อแม่ของเขาบอกเขาถึงปัญหาของคู่รักที่อยุ่ไกลกันมันจะลำบากและสุดท้ายคือการที่มีรุ่นพี่หมอที่สามารถให้คำปรึกษาแก่เขาได้มันจึงเป็นเหมือนคลื่นที่สะสมมาจนกลายเป็นคลื่นขนาดใหญ่ที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตคู่ของเราในพริบตาเดียวในวันเดียวเท่านั้นโดยไม่มีการแจ้งเตือนหรือสัญญาณบ่งบอกอะไรมาก่อนเลย...
...เราเสียใจมากเราไม่รู้จะต้องทำอย่างไรดีเราไม่รุ้จะระบายให้ใครฟังเราไม่รุ้จะปรึกษาใครในชีวิตจริงเราไม่สามารถบอกใครได้ด้วยความที่อาชีพของเราใครๆก็จะมองว่าเราเป็นคนเข้มแข็งและเราไม่อยากบอกพ่อแม่เพราะกลัวจะทำให้ท่านลำบากใจเสียป่าวได้แต่เก็บความรุ้สึกนั้นไว้ในใจต้องหลบมาร้องไห้อยุ่คนเดียวในที่ๆเพื่อนๆไม่เห็นต้องทำเหมือนว่าตัวเองไม่เปงไรต้องทำให้เขาเห็นว่าเราเข้าใจในเหตุผลของเขาเหตุผลที่เราก็ยังรุ้เลยว่าเราต้องยอมรับมันทั้งที่ความรู้สึกของเรามันกลับไม่เป็นแบบนั้นเราเสียใจตลอดเวลาเราร้องไห้ตลอดเวลามันทำใจไม่ได้สักที.
ที่เราตั้งกระทู้ขึ้นมาส่วนหนึ่งเราอยากจะระบายความอัดอั้นตันใจของเราอีกส่วนหนึ่งเราอยากจะรู้ว่าเราต้องทำเช่นไรต่อไปดี?
...ขอบคุณที่สละเวลาอ่านข้อความของเราและหวังว่าเขาจะมีโอกาสได้อ่านข้อความของเราและเราอยากบอกว่า“ Wish you all the best. “