ขอระบายหน่อยนะคะ มีใครเคยเจอแบบเราบ้าง จัดการกับชีวิตตัวเองยังไง ตอนนี้เราไปไม่ถูกแล้ว
เราท้องได้ 7 เดือน เราเครียดมาก พ่อแม่คอยซ้ำเติม บางเรื่องเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะเลือกทางเดินผิด บางเรื่องเราอยากทำให้มันดี แต่ก็ไม่เคยดี ... พอพูด ก็ถูกมองว่าไม่เชื่อฟังพ่อแม่ เถียงพ่อแม่ เป็นบาป เด๋วก้หาว่าไม่เครารพ ไม่รักพ่อแม่ตัวเองผู้ให้กำเนิด ลูกเนรคุณ .... หลายครั้ง โดนด่าว่าไม่เก่ง ไม่ได้ดั่งใจเขา บางทีอยู่ดีดี ก็กลายเปนคนผิดในเรื่องเล็กๆน้อยๆ พอโมโห ขึ้นเสียง ใส่ก็กลายเปนลูกเลว พอเรามองในมุมเรา ก็กลายเปนสิ่งไม่ถูกต้อง .... พอทำตามใจอย่างที่เขาอยากให้เป็น แต่เราทำไม่ได้ ก็กลายเปนคนไม่มีความสามารถ ไม่เหมือนลูกคนนั้นคนนี้ ทั้งๆที่เราเครียด ขนาดท้อง จะฟังเพลงดูตลก ยังว่าไร้สาระไม่อ่านหนังสือ หาสอบงานราชการ สามีฟังเพลงหมอลำที่พูดเรื่องลามก ก็ผิด ..... บอกว่าลูกจะเลียนแบบ .... เราหาวิธีผ่อนคลายก็ว่าเราไร้สาระ ทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง .... เกิดมาทั้งชีวิตมีดีอะไรบ้าง ..... พอเราคิดแบบนี้ก็หาว่าเราโทษพ่อแม่ ...บอกว่าพ่อแม่หวงังดี พี่แม่รักถึงทำแบบนี้ ... แต่ ทำไมเราถึงทำใจไม่ได้ ทำไมถึงไม่รู้สึกแย่อยู่ตลอดเวลา ทำไมเราถึงรู้สึกอยากตายไปให้จบจบ ... มันเหนื่อยนะ มันท้อใจนะ เราพยายามทำดี ทุกอย่างที่คนอย่างเราจะทำได้ แต่ก็ไม่เคยดี ... เราไม่เคยได้ตัดสินใจเอง ทำตามเขาตลอด พอผิดพลาดมา เรากลายเปนคนผิดที่อยากเอาใจเขาทำตามที่เขาต้องการ ... แล้วจะให้เราไม่ต้องไปคิดกับคำพูดท่าน ... พอเราไม่คิด เราเดินทางผิด เราก็โดนว่าไม่เชื่อฟังเขา ... พอเราเดินตามเขาบอก ก็ว่าเราไม่มีความสามารถเอง .... ทำอะไรก็ผิดไปหมด ... เราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ... แต่เราก็ต้องอดทน เพื่อลูกในท้อง ....บอกใครก็ไมไ่ด้ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ .... ยังไงทุกคนก็บอกให้ช่างมัน อย่าไปใส่ใจ ... ทุกคนก็บอกว่า พ่อแม่รักเรา อยากให้เราได้ดี .... มันขัดแย้งหับความรู้สึกที่เรามีอยู่ตอนนี้ ... จะบอกสามี ก็กลัวเขาจะคิดมากตาม (สามีอยู่คนที่กับเรา) .... ถ้าเราจะตามสามีไป จะเอาลูกไปเลี้ยงเขาก็ว่าเราไม่รักเขา ประชดเราว่า พ่อแม่ไม่ดี ลูกถึงไม่อยากอยู่ด้วย ... เราก็รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก .... แต่ถ้าเราอยู่เราก็ไม่มีความสุข ... มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สุขเลย แต่ไม่สุขจะมากกว่า .... เราอยากหนีไปไกลๆ เราเจอเหตุหารณ์แบบนี้ซ้ำๆ เราทำใจยอมรับไม่ได้
พ่อแม่คอยพูดซ้ำเติม
เราท้องได้ 7 เดือน เราเครียดมาก พ่อแม่คอยซ้ำเติม บางเรื่องเราก็ไม่ได้ตั้งใจจะเลือกทางเดินผิด บางเรื่องเราอยากทำให้มันดี แต่ก็ไม่เคยดี ... พอพูด ก็ถูกมองว่าไม่เชื่อฟังพ่อแม่ เถียงพ่อแม่ เป็นบาป เด๋วก้หาว่าไม่เครารพ ไม่รักพ่อแม่ตัวเองผู้ให้กำเนิด ลูกเนรคุณ .... หลายครั้ง โดนด่าว่าไม่เก่ง ไม่ได้ดั่งใจเขา บางทีอยู่ดีดี ก็กลายเปนคนผิดในเรื่องเล็กๆน้อยๆ พอโมโห ขึ้นเสียง ใส่ก็กลายเปนลูกเลว พอเรามองในมุมเรา ก็กลายเปนสิ่งไม่ถูกต้อง .... พอทำตามใจอย่างที่เขาอยากให้เป็น แต่เราทำไม่ได้ ก็กลายเปนคนไม่มีความสามารถ ไม่เหมือนลูกคนนั้นคนนี้ ทั้งๆที่เราเครียด ขนาดท้อง จะฟังเพลงดูตลก ยังว่าไร้สาระไม่อ่านหนังสือ หาสอบงานราชการ สามีฟังเพลงหมอลำที่พูดเรื่องลามก ก็ผิด ..... บอกว่าลูกจะเลียนแบบ .... เราหาวิธีผ่อนคลายก็ว่าเราไร้สาระ ทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง .... เกิดมาทั้งชีวิตมีดีอะไรบ้าง ..... พอเราคิดแบบนี้ก็หาว่าเราโทษพ่อแม่ ...บอกว่าพ่อแม่หวงังดี พี่แม่รักถึงทำแบบนี้ ... แต่ ทำไมเราถึงทำใจไม่ได้ ทำไมถึงไม่รู้สึกแย่อยู่ตลอดเวลา ทำไมเราถึงรู้สึกอยากตายไปให้จบจบ ... มันเหนื่อยนะ มันท้อใจนะ เราพยายามทำดี ทุกอย่างที่คนอย่างเราจะทำได้ แต่ก็ไม่เคยดี ... เราไม่เคยได้ตัดสินใจเอง ทำตามเขาตลอด พอผิดพลาดมา เรากลายเปนคนผิดที่อยากเอาใจเขาทำตามที่เขาต้องการ ... แล้วจะให้เราไม่ต้องไปคิดกับคำพูดท่าน ... พอเราไม่คิด เราเดินทางผิด เราก็โดนว่าไม่เชื่อฟังเขา ... พอเราเดินตามเขาบอก ก็ว่าเราไม่มีความสามารถเอง .... ทำอะไรก็ผิดไปหมด ... เราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ... แต่เราก็ต้องอดทน เพื่อลูกในท้อง ....บอกใครก็ไมไ่ด้ ปรึกษาใครก็ไม่ได้ .... ยังไงทุกคนก็บอกให้ช่างมัน อย่าไปใส่ใจ ... ทุกคนก็บอกว่า พ่อแม่รักเรา อยากให้เราได้ดี .... มันขัดแย้งหับความรู้สึกที่เรามีอยู่ตอนนี้ ... จะบอกสามี ก็กลัวเขาจะคิดมากตาม (สามีอยู่คนที่กับเรา) .... ถ้าเราจะตามสามีไป จะเอาลูกไปเลี้ยงเขาก็ว่าเราไม่รักเขา ประชดเราว่า พ่อแม่ไม่ดี ลูกถึงไม่อยากอยู่ด้วย ... เราก็รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก .... แต่ถ้าเราอยู่เราก็ไม่มีความสุข ... มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สุขเลย แต่ไม่สุขจะมากกว่า .... เราอยากหนีไปไกลๆ เราเจอเหตุหารณ์แบบนี้ซ้ำๆ เราทำใจยอมรับไม่ได้