แม่เป็นหนี้นอกระบบ แม่อยู่ต่างจังหวัดคนเดียว จะเป็นอันตรายรึป่าวคะ

อยากระบายหน่อย เรารู้สึกว่าเหนื่อยเกินไป อายุแค่21 ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี่ก็ไม่รู้พ่อแม่แยกทางกันนานแล้ว คือมาทำงานและเรียนอยู่ที่กรุงเทพตั้งแต่จบม.6 เป็นคนต่างจังหวัดมาหางานทำเพราะอยากเรียนต่อ พ่อแม่ไม่มีเงินส่งค่ะ เมื่อวานแม่โทรมาว่าไปกู้เงินนอกระบบมาไม่มีเงินจ่าย จำนวนมากอยู่คะ 1xxxxสำหรับหนูมากนะคะ แล้วกลัวเค้ามาทำอะไรแม่เราเราก็คุยกับเขาแล้ว ขอผ่อนจ่าย2งวด ซึ่งมีเงินอยู่ทั้งหมด 6xxx คือทั้งหมดที่เรามีจริงๆค่ะ เราก็จ่ายไปเพราะแม่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด แล้วเรามีภาระต้องใช้คือจ่ายค่สห้องเช่า หนูจ่ายหนี้นอกระบบให้แม่โดยคิดว่าค่าหอพักค่อยจ่ายท ีหลัง แต่เช้าวันนี้เจ้าของหอโทรมาแต่เช้าเลยค่ะเราเข้าห้อ งน้ำ ไม่ได้รับมาเคาะปะตูห้อง ทวงค่าเช่างมากเลยค่ะ งงมากค่ะ โทรมา1สายเองแล้วก็มาเคาะประตูเลยไม่รู้จะเอายังไงต่อดี แล้วอาทิตหน้ามีสอบอีก ไหนเงินจะไปสอบไหนจะค่าห้องไหนจะค่ากินค่ารถ สับสนและปวดหัวมากๆ คิดจนนอนไม่หลับจนถึงตอนนี้ บางทีก็ท้อจนคิดว่าไม่ไหวแล้วโว้ยยย แต่ก็ยังมีฮึบอยากสู้ต่อเพื่อแม่ ไม่รู้จะออกทางไหน พี่น้องก็รุมด่าแต่แม่ แม่เปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ตาเสีย  ป้าบอกแม่ขายที่นามาจัดการศพตาเพราะดงินไม่พอ ญาติทางบ้านยิ่งแล้วใหญ่เห็นแก่ตัวมาก ทุกครั้งที่หนูกลับบ้านจะถามตลอดไปถึงไหนแล้วเรื่องเรียนเหมือนดูถูก ใครเคยมีญาติแบบนี้บ้างคะ บางทีหนูก็อยากพูดกับเค้าไปแรงว่าอย่ายุ่ง มันก็ดูไม่เคารพผู้ใหญ่เกินไปเลยเลือกจะไม่พูด หลายคนคงงว่าแม่ไปกู้เงินนอกระบบมาทำอะไร แม่บอกว่ากู้มาจายของแม่เอาเงินไปซื้อของ แต่เค้ามาเก็บวันละ800แม่บอกว่าจ่ายได้แต่แรกๆหลังๆจ่ายไม่ไหวและแม่ไม่เคยบอกหนู จนพนักงานเก็บเงินโทรมา  หนูทำอะไรไม่ถูกเลย เคยดูข่าวกลัวเค้าทำร้ายแม่มากเราก็ถามไปว่าเหลือเท่าไหร่ ก็ได้เอาเงินทั้งชีวิตที่พยายามหามา มาจ่ายไปครึ่งนึงเพราะมีแค่นี้ สิ้นเดือนเค้าจะมาเอาอีกส่วนนึง แต่ยังคิดอยู่ว่าทำยังไงตัวเองจะรอดจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ทำไมเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นตอนนี้ วันนี้เป็นวันหยุดตั้งใจไว้ว่าจะไปซื้ิอหนังสือหน้ารามมาอ่าน แต่ยังคงไปไหนไม่ได้ เพราะไม่เหลือเงิน จ่ายค่าเช่าห้องไป 1xxxครึ่งนึงเพราะขอเค้าอีกครึ่งเดียวหามาจ่าย เราจะหันไปทางไหนดี พ่อที่10ปีติดต่อมาที โทรไปไม่เคยรับ (เลิกกับแม่เพราะพ่อมีคนอื่นและทะเลาะกับแม่หนักมากค่ะ) บางทีก็คิดถ้าเวลาเดือดร้อนมากๆมีคนมาช่วยเหมือนในละคร ก็คงไม่เรียกว่าชีวิตจริง ที่ต้องฝ่าฟันมรสุมอันโหดร้ายแบบนี่ สิ่งที่กลัวมากตอนนี้เอาจริงๆกลัวแม่คิดมากกลัวเเม่ทำร้ายตัวเองกลัวแม่คิดทำอะไรต่างๆนาๆกลัวแม่คิดจนเป็นโรค เพราะแม่บอกเสมอว่าแม่ไม่มีใคร หนูก็เลยสับสนอ้ำอึ้งนอนไม่ได้กินไม่ได้ จนตัดสินใจจะกลับบ้านไปหาแม่ดีไหม หรือควรทำยังไง สุดท้ายนี้คิดอยู่นานมากจะตั้งกระทู้นี้ดีมั้ย กลัวมีความคิดเห็นที่บั่นทอนจิตใจบ้าง แนะนำอันที่เป็นไปไม่ได้บ้าง ว่าอย่างนั้นอย่างนี้บ้าง แต่ในมุมนึงคิดว่าเป็นการเล่าให้คนที่ไม่รู้จักฟัง อาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ