เราเป็นคนที่ขี้โมโหค่ะ เราโมโห หงุดหงิด หัวร้อน บ่อยมาก 

แล้วก็เป็นติดๆกัน2วันบ้าง 3วันบ้าง

วันนี้เราโมโห เพราะย่าเราเอาแต่ถามนู่นนี่นั่น ส่วนตัวเราเราชอบอยู่คนเดียวค่ะ เราไม่ชอบได้ยินเสียงคนคุยกัน เราชอบที่ที่เงียบๆ

แล้วตอนบ่ายกว่าๆเราก็โมโหอีก เพราะฝนตกเราเลยต้องรีบเก็บผ้า แล้วตู้เสื้อผ้าเรามันเต็มทั้ง2ตู้ เต็มเพราะพี่สาวเราชอบเอาเสื้อผ้าที่ไม่ใส่ มาทิ้งไว้ที่บ้านค่ะ เราเลยต้องแหวกๆเสื้อผ้าให้มันแขวนได้ แต่มันแหวกไม่ได้ค่ะ

เราโมโห หงุดหงิดมาก พ่อก็ถามว่าเป็นอะไร พ่อถามเค้นแบบต้องให้เราตอบให้ได้

เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เลยค่ะ เราตวาดใส่พ่อ ตวาดใส่ย่า ตวาดใส่แม่เลี้ยง เราเห็นของอะไรใกล้มือ เราก็ยิบมาขว้าง

เราทำอะไรกระแทกไปหมด เดินก็กระแทกเท้าเเรงๆ หยิบจับอะไรก็แรง

พอเราเข้ามาในห้องส่วนตัว อารมณ์ของเราก็ค่อยๆเบาลงค่ะ แต่พอมีคนมาเคาะประตู เราจะหงุดหงิดทันที

แต่พอเราอยู่ในห้องเงียบๆคนเดียวเราก็ซึม เราซึมอยู่คนเดียวบ่อยๆค่ะ มันจะอยากร้องไห้ตลอดเวลาที่อยู่ในห้อง มีบางวันเรานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจู่ๆน้ำตาเราก็ไหลออกมาค่ะ 

มีบางวันเราคิดอยากตายแต่เราคิดอยู่ในหัวว่าพี่สาวของเราเรียนไม่จบ ไม่มีใบปริญญามาให้พ่อกับแม่ ก็เหลือเราแค่คนเดียวพ่อคาดหวังกับเรา เราเลยอยากเรียนให้จบจะได้ไม่มีใครมาว่าบ้านเราว่า2พี่น้องเรียนไม่จบ แต่เราไม่ทำหรอกนะคะที่ว่าอยากตาย เราไม่กล้าพอ เรากลัวเจ็บ

ไม่ใช่แค่พ่อสิที่คาดหวัง ทั้งตระกูลเลยค่ะ ลูกพี่ลูกน้องของเราที่เรียนไม่จบแค่ม.6มี5คน กำลังเรียนปริญญาโท1คน กำลังเป็นนักเรียนอยู่3คน รวมเราด้วย กำลังเรียนปริญญาเอก1คน

คนที่กำลังเรียนป.เอก เวลาเขามาบ้านเราเขาชอบคุยกับเราเรื่องเรียน เราเบื่อ เราอึดอัด ทุกคนบังคับเรา ให้เราทำเกรดให้ดีตามที่เขาคาด แต่เราทำไม่ได้เลยค่ะ ยิ่งเขาคาด เกรดเรายิ่งลดลงมาเรื่อยๆ จาก 3.3  3.1  เกรดล่าสุดของเราคือ 2.6  พอพ่อรู้เขาก็ต่อว่าเรา เขาคิดว่าเราทำตัวเกเร พ่อมาขอเบอร์คุณครูกับเราแล้วเขาพูดว่า  กูไม่เชื่อใจแล้ว  เราอยากร้องไห้ออกมาสะตรงนั้น แต่เราร้องไม่ได้ พ่อไม่เคยเห็นน้ำตาเรา 

แล้วญาติๆก็จะมาพูดกับเรา เปรียบเทียบเรา เรามีญาติคนนึงเขาอายุเท่าเรา เขาเรียนได้เกรด3.8 มาตลอด 

"ดูอย่างXXXสิ ได้เกรดตั้งเยอะ ทำเกรดให้ดีแบบเขาทำให้พ่อตัวเองมีหน้ามีตาบ้างสิ" เขาพูดแบบนี้กับเราตอนเราอยู่ม.2 ไม่มีใครให้กำลังใจเราเลย มีแต่กดดัน 

แต่แม่เราเขาคอยพูดตลอดว่า "ไม่เป็นไร ได้แค่นี้ก็ไม่เป็นไรเทอมหน้าเอาใหม่ก็ได้" แม่เป็นคนเดียวที่พูดแบบนี้กับเรา พ่อกับแม่เราหย่ากันค่ะ เราอยากไปอยู่กับแม่ แต่เราก็อยากอยู่กับพ่อ เวลาแม่เรามาที่ไทย เราอยากไปหาแต่พ่อห้ามทุกครั้ง 

 เราโมโหจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เราไม่เคยคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรอกนะคะ เพราะเรานอนเต็มอิ่มกินข้าวเป็นปกติ เรายิ้มเราหัวเราะได้ แต่ความรู้สึกของเรามันแค่จะดาวน์ลงตอนเราโมโห โมโหจนควบคุมไม่ได้ ทุกคนคิดว่าเราควรพบจิตแพทย์มั้ยคะ