สวัสดีค่ะตอนนี้เราอายุ14ช่วงนี้เรารู้สึกอึดอัดกับชีวิตตอนนี้ไม่ใช่เเค่เรื่องเรียนหรอกนะเราขอมาเล่าชีวิตเราให้ทุกคนฟังนะไม่รู้จะระบายกับใครเเล้วจริงๆทุกวันตั้งแต่เด็กความที่เราเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ก็เลยคาดหวังในตัวเรามากแกก็คอยสอนเหมือนพ่อแม่คนอื่นทั่วไปแต่บางเรื่องเราก็ไม่ได้ทำตามที่แกสอน(เเป้ะๆ)แกก็จะหงุดหงิดเเต่ก็รู้สึกว่าตั้งแต่เด็กเราไม่เคยนอกลู่นอกทางเลยนะขนาดจะไปเล่นบ้านเพื่อนไปซื้อขนมข้างบ้านเราต้องขอพ่อตลอดถ้าพ่อไม่ให้ก็คือไม่ได้ไปคนวันนี้ขนาดเพื่อนชวนไปเที่ยวเรายังไม่เคยออกไปเลยถ้าเป็นวันหยุดถ้าขอก็อาจจะได้ไปแต่ก่อนได้ไปแกก็จะถามว่าไปกับใครกลับกี่โมงไปที่ไหนต่อที่ไหนเราก็กลัวว่าแกจะเป็นห่วงก็เลยไม่ไปเลยยกเว้นว่าเขานัดกันทั้งห้องเราถึงจะไปได้ไปเที่ยวไหนเราไม่เคยไปกับเพื่อนไปกับพ่อแม่ทุกครั้งไม่เคยกลับบ้านดึกโดดเรียนก็ไม่เคยไม่เข้าสายบางที่ครูสั่งง่นฝีมือถ้าเข้าร.รแล้วก็จะไม่ออกไปซื้อแล้วเราจะฝากเพื่อนไปเพราะถ้าพ่อเราเห็นแกจะไม่ฟังเหตุผลแกจะเชื่อว่ามันเป็นอย่างนั่นก็เลยเลือกไม่ทำดีกว่าเราต้องฟังคำสั่งแกนะแกพูอะไรก็ให้ทำตามเชื่อแกเพราะแกอาบน้ำร้อนมาก่อนนะเเกถูกนะถ้าเกิดเราทำผิดอะไรแกจะไม่อธิบายแกจะบอกว่าไม่ใช่นะผิด!! ทำไมเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ล่ะ(ชื่อเรา)
ตั้งแต่เด็กตอนเด็กเราว่าเราเป็นคนที่เรียนค่อนข้างดีนะดีมากๆเลยสำหรับเราที่1-2ของห้องทุกปีได้ที่1ไม่เป็นไรหรอกแต่ถ้าเราได้ที่สองพ่อก็จะว่าเรานิดหน่อยคอยตั้งคำถามให้เรามานั่งคุยกับแกว่ามันเกิดจากอะไรเขาตั้งใจเรียนกว่าเราเหรอ?เเล้วคณิตศาสตร์เขาได้เกรดเท่าไหร่แล้วเราได้เท่าไหร่ภาษาอังกฤษล่ะคอยถามเราจากที่เราดีใจตอนอยู่ร.รว่าได้ตั้งที่2แหนะกลับบ้านเราก็ดีใจพ่อกลับจากทำงานเราก็รีบไปบอกแรกๆเขาก็เหมือนจะดีใจนะชมเราว่าดีแล้วสักพักเขาก็ถามอ่าวแล้วใครได้ที่1ละเราก็บอก แล้วพ่อก็เริ่มเปรียบเทียบจนเราบางทีก็กลายเป็นคนที่รู้สึกว่าเรายังดีไม่พอเหรอทุกครั้งที่วิชาอะไรตกลงพ่อก็จะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งบางครั้งแกก็บอกว่าเราโง่บอกมาตลอดว่าอย่างนี้ไงก็เลยทำอะไรล้มเหลวหยิบโหย่งใช้แหละส่วนหนึ่งเราเป็นคนที่ทำไรแล้วทำนานๆต่อเนื่องไม่ได้พ่อเป็นคนที่ระเบียบมากต้องเป็นไปตามที่แกตั้งใจไว้ตลอดและทุกครั้งที่พ่อพูดอย่างนั่นกับเราเราก็ร้องไห้ทุกครั้งเลยจนมาถึงวันนี้พอเริ่มโตขึ้นคำพูดแกก็หนักขึ้นเรื่อยๆเราทนไม่ไหวเเล้วจริงๆคนอื่นด่าเราไม่เคยร้องไห้เลยนะเเต่คนที่เป็นพ่อเราแกไม่ค่อยให้กำลังใจเราเลยแกบอกที่แกบ่นแกด่าก็อยากให้เราเข็มแข่งแต่เรารู้สึกว่าเรากลับอ่อนเเอลงทุกวันจากเมื่อก่อนร้องไห้เปปเดียวเราก็หายเป็นปกติพอมาช่วง12-14ปีเราก็ร้องไห้คนเดียวร้องตอนกลางคืนก่อนไปเรียนตอนอยู่ร.ร จนบางทีเราก็กลัวว่าตะเป็นโรคซึมเศร้าชีวิตเราไม่มีความสุขเลยบางทีเราก็อยากบอกพ่อแม่แต่ท่านก็คงด่าเราบางครั้งพ่อก็ชอบบอกว่าเราไร้ประโยชน์ไร้ค่าเกิดมาไม่มีความหมายอะไรแกทำงานเยอะแกเครียดทุกครั้งที่กลับบ้านมาเราทำอะไรไม่ถูกใจบางทีก็ทำผิดก็จะเรียกเรามานั่งคุยบ่อน้ำตาเรามันตื้นเกินว่ะทุกครั้งที่แกคุยเราก็ร้องไห้ทุกครั้งเลยหลังๆนี้แกเริ่มพูดคำนี้บ่อยขึ้นถ้าเครียดมามันเสียใจมาเหรอเอาเชือกไหมผูกคอตายเลยไหมได้จบๆเราไม่อยากทำอย่างนั่นฟรอกเพราะสุดท้ายก็เราเองเหละที่บาปทรมานแต่บางทีเราก็มีลึกๆที่อยากตายๆไปเราไม่ไหวแล้วมันอึดอัดมันล้นในใจไปหมดเลยเราพูดกับใครก็ไม่ได้เราควรทำอย่างไรช่วยเราหน่อยนะแนะนำหน่อย
เพื่อนช่วยรับฟังเราหน่อยนะ
ตั้งแต่เด็กตอนเด็กเราว่าเราเป็นคนที่เรียนค่อนข้างดีนะดีมากๆเลยสำหรับเราที่1-2ของห้องทุกปีได้ที่1ไม่เป็นไรหรอกแต่ถ้าเราได้ที่สองพ่อก็จะว่าเรานิดหน่อยคอยตั้งคำถามให้เรามานั่งคุยกับแกว่ามันเกิดจากอะไรเขาตั้งใจเรียนกว่าเราเหรอ?เเล้วคณิตศาสตร์เขาได้เกรดเท่าไหร่แล้วเราได้เท่าไหร่ภาษาอังกฤษล่ะคอยถามเราจากที่เราดีใจตอนอยู่ร.รว่าได้ตั้งที่2แหนะกลับบ้านเราก็ดีใจพ่อกลับจากทำงานเราก็รีบไปบอกแรกๆเขาก็เหมือนจะดีใจนะชมเราว่าดีแล้วสักพักเขาก็ถามอ่าวแล้วใครได้ที่1ละเราก็บอก แล้วพ่อก็เริ่มเปรียบเทียบจนเราบางทีก็กลายเป็นคนที่รู้สึกว่าเรายังดีไม่พอเหรอทุกครั้งที่วิชาอะไรตกลงพ่อก็จะเป็นอย่างนี้ทุกครั้งบางครั้งแกก็บอกว่าเราโง่บอกมาตลอดว่าอย่างนี้ไงก็เลยทำอะไรล้มเหลวหยิบโหย่งใช้แหละส่วนหนึ่งเราเป็นคนที่ทำไรแล้วทำนานๆต่อเนื่องไม่ได้พ่อเป็นคนที่ระเบียบมากต้องเป็นไปตามที่แกตั้งใจไว้ตลอดและทุกครั้งที่พ่อพูดอย่างนั่นกับเราเราก็ร้องไห้ทุกครั้งเลยจนมาถึงวันนี้พอเริ่มโตขึ้นคำพูดแกก็หนักขึ้นเรื่อยๆเราทนไม่ไหวเเล้วจริงๆคนอื่นด่าเราไม่เคยร้องไห้เลยนะเเต่คนที่เป็นพ่อเราแกไม่ค่อยให้กำลังใจเราเลยแกบอกที่แกบ่นแกด่าก็อยากให้เราเข็มแข่งแต่เรารู้สึกว่าเรากลับอ่อนเเอลงทุกวันจากเมื่อก่อนร้องไห้เปปเดียวเราก็หายเป็นปกติพอมาช่วง12-14ปีเราก็ร้องไห้คนเดียวร้องตอนกลางคืนก่อนไปเรียนตอนอยู่ร.ร จนบางทีเราก็กลัวว่าตะเป็นโรคซึมเศร้าชีวิตเราไม่มีความสุขเลยบางทีเราก็อยากบอกพ่อแม่แต่ท่านก็คงด่าเราบางครั้งพ่อก็ชอบบอกว่าเราไร้ประโยชน์ไร้ค่าเกิดมาไม่มีความหมายอะไรแกทำงานเยอะแกเครียดทุกครั้งที่กลับบ้านมาเราทำอะไรไม่ถูกใจบางทีก็ทำผิดก็จะเรียกเรามานั่งคุยบ่อน้ำตาเรามันตื้นเกินว่ะทุกครั้งที่แกคุยเราก็ร้องไห้ทุกครั้งเลยหลังๆนี้แกเริ่มพูดคำนี้บ่อยขึ้นถ้าเครียดมามันเสียใจมาเหรอเอาเชือกไหมผูกคอตายเลยไหมได้จบๆเราไม่อยากทำอย่างนั่นฟรอกเพราะสุดท้ายก็เราเองเหละที่บาปทรมานแต่บางทีเราก็มีลึกๆที่อยากตายๆไปเราไม่ไหวแล้วมันอึดอัดมันล้นในใจไปหมดเลยเราพูดกับใครก็ไม่ได้เราควรทำอย่างไรช่วยเราหน่อยนะแนะนำหน่อย