เราอายุ 43 แต่ด้วยบริบทของชีวิตเราเอง
เรารู้สึกว่าตัวเองอายุ 34
รู้สึกหงุดหงิดใจนิดๆ ที่คนอายุมากหน่อยเช่น 55 - 70 เขามักจะคิดปล่อยวาง คิดว่าไม่เอาอะไรแล้ว จะเข้าวัดแล้ว หรือจะไม่กระตือรือล้น ไม่มีความฝัน ไม่มีความกระชุ่มกระชวยซะแล้ว
เราขออนุญาตเผือกคิดแทนนะคะ
ว่า..อายุราวๆ นี้ 55- 70 ปี หรือมากกว่านั้นไปจนตายน่ะแหละ ช่างเป็นอะไรที่อยู่ในภาวะที่มีความพร้อมสุดๆ ที่จะถ่ายทอดประสบการณ์หรือเรื่องราวต่างๆ ให้คนรุ่นใหม่ๆ ได้เรียนรู้ บางครั้งเรารู้สึกเสียดายที่พวกท่าน ปิดประตูขังตัวเองด้วยคำว่า แก่ ที่มันอาจจะเป็นแค่ทัศนคติเท่านั้น
แล้วเหตุใดถึงไปประทับตราตัวเองว่า "ฉันแก่แล้ว, หมดเวลาสำหรับความฝันแล้ว, หรือฉันเกษียณแล้ว, หรือฉันจะไม่ทำงานแล้ว" อะไรแบบนี้ล่ะค่ะ
พ่อแม่ของเราเป็นข้าราชการเกษียณ
เรา input ทัศนคติกระปรี้กระเปร่าให้ท่านตลอดเราจะไม่ยอมให้พ่อแม่ของเรากลายเป็นคน "หมดไฟ" ไม่กระชุ่มกระชวย ประกอบกับท่านทั้งสองก็ชอบทำงานที่ท่านรักอยู่แล้ว ผลก็คือตอนนี้ทำงานสวนทุกวัน หนักบ้าง เบาบ้าง มีสุขภาพดี และมีความสุขมาก
เทียบกับเพื่อนๆ วัยเดียวกัน 70 บวกลบ แก่หงำเหงือก หูตาฝ้าฟาง แข้งขาไม่ได้ใช้งานมาก มันจะลีบไร้เรื่ยวแรง คือใช้ชีวิตแบบคนขี้เกียจ บางคนพูดว่า เป็นวัยหมามีหน้าที่เฝ้าบ้านให้ลูกและเลี้ยงหลาน ท่านเหล่านั้น สุขภาพแย่ค่ะ เพราะไม่ได้ทำงาน ไม่มีเป้าหมายในชีวิตอีกต่อไป (ส่วนตัวเราคิดว่า ท่านเลือกที่จะ หยุด พักผ่อนเอง อยู่สบายๆ มากๆ แต่มันส่งผลเสียต่อร่างกายและจิตใจนะคะ สบายเกินไป 😆)
เราเห็นว่าท่าน (เพื่อนๆ พ่อแม่ที่เกษียณเหมือนกัน) มีสุขภาพแย่ลงๆ เรื่อยๆ เราก็เลยอยากถามจริงๆ นะ ว่าตกลงเขา แก่ จริงๆ หรือเค้าแค่เชื่อว่าเขาแก่
จริงๆ เขาสามารถขยายกรอบชีวิตของเขาไปได้อีกเยอะมากๆ แต่เขาก็ชอบพูดว่า แก่แล้ว
มันน่าหงุดหงิดนะคะ
เพราะเราเห็นพ่อแม่เรา เราชอบอะ
เราว่ามันเจ๋งดีที่จะมีอายุเยอะๆ feel good และยังมีไฟฝันแบบท่าน 😊😊😊
ขอถามคนอายุ 55 up คุณแก่จริงๆ ทั้งร่างกายและจิตใจ หรือ คุณแค่ "คิดไปเอง" ว่าตัวเองแก่คะ?
เรารู้สึกว่าตัวเองอายุ 34
รู้สึกหงุดหงิดใจนิดๆ ที่คนอายุมากหน่อยเช่น 55 - 70 เขามักจะคิดปล่อยวาง คิดว่าไม่เอาอะไรแล้ว จะเข้าวัดแล้ว หรือจะไม่กระตือรือล้น ไม่มีความฝัน ไม่มีความกระชุ่มกระชวยซะแล้ว
เราขออนุญาตเผือกคิดแทนนะคะ
ว่า..อายุราวๆ นี้ 55- 70 ปี หรือมากกว่านั้นไปจนตายน่ะแหละ ช่างเป็นอะไรที่อยู่ในภาวะที่มีความพร้อมสุดๆ ที่จะถ่ายทอดประสบการณ์หรือเรื่องราวต่างๆ ให้คนรุ่นใหม่ๆ ได้เรียนรู้ บางครั้งเรารู้สึกเสียดายที่พวกท่าน ปิดประตูขังตัวเองด้วยคำว่า แก่ ที่มันอาจจะเป็นแค่ทัศนคติเท่านั้น
แล้วเหตุใดถึงไปประทับตราตัวเองว่า "ฉันแก่แล้ว, หมดเวลาสำหรับความฝันแล้ว, หรือฉันเกษียณแล้ว, หรือฉันจะไม่ทำงานแล้ว" อะไรแบบนี้ล่ะค่ะ
พ่อแม่ของเราเป็นข้าราชการเกษียณ
เรา input ทัศนคติกระปรี้กระเปร่าให้ท่านตลอดเราจะไม่ยอมให้พ่อแม่ของเรากลายเป็นคน "หมดไฟ" ไม่กระชุ่มกระชวย ประกอบกับท่านทั้งสองก็ชอบทำงานที่ท่านรักอยู่แล้ว ผลก็คือตอนนี้ทำงานสวนทุกวัน หนักบ้าง เบาบ้าง มีสุขภาพดี และมีความสุขมาก
เทียบกับเพื่อนๆ วัยเดียวกัน 70 บวกลบ แก่หงำเหงือก หูตาฝ้าฟาง แข้งขาไม่ได้ใช้งานมาก มันจะลีบไร้เรื่ยวแรง คือใช้ชีวิตแบบคนขี้เกียจ บางคนพูดว่า เป็นวัยหมามีหน้าที่เฝ้าบ้านให้ลูกและเลี้ยงหลาน ท่านเหล่านั้น สุขภาพแย่ค่ะ เพราะไม่ได้ทำงาน ไม่มีเป้าหมายในชีวิตอีกต่อไป (ส่วนตัวเราคิดว่า ท่านเลือกที่จะ หยุด พักผ่อนเอง อยู่สบายๆ มากๆ แต่มันส่งผลเสียต่อร่างกายและจิตใจนะคะ สบายเกินไป 😆)
เราเห็นว่าท่าน (เพื่อนๆ พ่อแม่ที่เกษียณเหมือนกัน) มีสุขภาพแย่ลงๆ เรื่อยๆ เราก็เลยอยากถามจริงๆ นะ ว่าตกลงเขา แก่ จริงๆ หรือเค้าแค่เชื่อว่าเขาแก่
จริงๆ เขาสามารถขยายกรอบชีวิตของเขาไปได้อีกเยอะมากๆ แต่เขาก็ชอบพูดว่า แก่แล้ว
มันน่าหงุดหงิดนะคะ
เพราะเราเห็นพ่อแม่เรา เราชอบอะ
เราว่ามันเจ๋งดีที่จะมีอายุเยอะๆ feel good และยังมีไฟฝันแบบท่าน 😊😊😊