{(Diary...ดอก-รัก-เร่...)}...[บทที่7]

เครดิตภาพคุณ ออม รัชสารินท์ครับ

..........“รีบ ๆ กินแล้วไปซะที!” ป้าแม่ค้าหันมาเสียงดัง
          “ครับ ๆ ไปแล้วครับ”

          บุญส่งรีบควักเศษเหรียญออกมาจากกระเป๋าเสื้อ วางบนโต๊ะจ่ายค่าน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ที่กินไปตัวหนึ่ง เสื้อผ้าหรูแต่มีพกแค่เศษเงิน
           “ไปแล้วนะจ๊ะมะลิ บ๊ายบาย”
           “บายจ้ะพี่บุญจัง”

           ได้แค่ยิ้มแหยโบกมือให้น้องมะลิคนสวย เมื่อเห็นสายตาแม่ของน้องมะลิมองตาเขียว พอเจ้าหนุ่มไปแล้ว คนเป็นแม่หันมาจิกหัวลูกสาว บอกเสียงดังห้ามไม่ให้คบหาพวกที่อาศัยอยู่ในสลัมฝั่งตรงข้าม พวกนี้มันไม่มีอนาคต ไม่นานก็หันไปค้ายา ทำเรื่องผิดกฎหมาย

           ที่ร้านซ่อมมอเตอร์ไซด์ บุญส่งไปรับรถที่ซ่อมเสร็จแล้ว รีบถีบคันสตาร์ทดัง แบ๊น แบนนนน!! ... เสียงแหลมเล็กตามขนาดซีซี มะลิมองตามรถสกุ๊ตเตอร์สีชมพูจับลับตา แล้วค่อยหันมามองค้อนแม่

           “ไปไล่พี่บุญส่งทำไมละแม่ เขาเป็นคนดีออก ขยันทำการงาน เหล้ายาไม่แตะต้อง ทำไมแม่ทำเหมือนรังเกียจเขาด้วย”
           “ฉันสอนแกปาว ๆ ไม่ฟังหรือไง พวกที่อยู่ในสลัมมันไม่มีอนาคต หรืออนาคตแกอยากจมปลักอยู่ในสลัมเหมือนมัน”

          ก่อนที่พนักงานส่งดอกไม้คนขยันจะขับรถสีชมพูออกผิวถนน มีเงาทะมึนของชายร่างใหญ่สองคนเข้ามาขวางหน้าไว้ เป็นชายร่างสูงใหญ่แต่ค่อนข้างผอมเกร็ง ผิวพรรณทรามไม่มีสง่าราศีเหมือนคนทั่วไป คนหนึ่งผิวเหลืองซีดอีกคนผิวคล้ำ ที่เหมือนกันคือดวงตาลึกโหล ใบหน้าดูแข็งจากโหนกแก้มกับกรามขึ้น

           บุญส่งมองตาค้าง วันนี้ซวยแต่เช้าเลย ไอ้ดำกับไอ้วันที่เล่นสนุกเกอร์อยู่เมื่อกี้ ตอนนี้มาดักหน้า ท่าทางสีหน้าแววตาไม่พอใจจะมาเอาเรื่อง
          “ไอ้บุญ เมื่อกี้พี่วันเรียกทำไมไม่ยอมมาวะ” ดำพูดน้ำเสียงห้วน

          “เออ...ผมมีงานต้องไปทำครับพี่ดำ”

          บุญส่งเผยอปากมันสั่นควบคุมไม่ได้ สองคนนี้เป็นอันธพาล ดำรงชีพจากการค้ายาเสพติด พึ่งจะพ้นโทษออกจากคุก
          “ทำเป็นหล่อแล้วลืมตัวสินะ พี่วันเรียกทำเป็นไม่ได้ยิน”

          “พวกพี่...มีธุระอะไรกับผมหรือครับ” บุญส่งอึดอัด ถามไปตรง ๆ
          “ไม่มีธุระแล้วจะคุยด้วยไม่ได้หรือวะ แค่แต่งตัวดีหน่อย ทำเป็นผู้ดีไปได้”
          “ไอ้ดำอย่าไปขู่ให้มาก พูดจาดี ๆ กับน้องมันหน่อย” วันพูดปรามลูกน้อง

          นายวันเข้ามานั่งซ้อนท้ายรถเฉย เอามือเขี่ยแก้มขาว ปากบอกถ้าเป็นผู้หญิงสวยนะเนี่ย อยากได้ควงเป็นแฟน ทำเอาคนได้ยินขนลุกซู่
          “งานส่งดอกไม้ จะได้เงินแค่ไหนกันวะ พี่วันกำลังจะเสนองานดี ๆ ให้ทำ แกมันเอาแต่หลบหน้าอยู่ได้ มาตีนุ๊กรอตั้งแต่เช้า ไม่โผล่หัวมาเสียที” ดำเป็นคนเลือดร้อน พร้อมจะมีเรื่องต่อยตีได้ง่าย ๆ เข้าไปจับคอเสื้อเขย่า บอกเสื้อสวยดีอยากจะขอ เสียแต่บุญส่งตัวเล็กร่างบางคนละไซส์

          “งานอะไรครับพี่” เขาฝืนใจถามเสียงอ้อมแอ้ม ไม่กล้าสบตาด้วย
          “เฮ้ย...งานที่มันดีกว่า งานส่งดอกไม้ละกัน วัน ๆ จะได้แค่ไหนกันวะ จนดักดานทั้งปีทั้งชาติ แกโตพอคิดเองได้งานอะไร เด็กแถวนี้ทำกับพี่วันกันทั้งนั้น ถ้าได้เงินก้อนจะเลิกพี่วันไม่ว่า แต่พี่จะโมโหมากถ้าอม เดี๋ยวนี้หาเด็กไว้ใจได้ยาก” ดำถอดบุหรี่จากซองมาจุดสูบ ปล่อยควันรมหน้าจนสำลักแค่ก ๆ  นายวันสีหน้าเรียบเฉย รู้ว่าเด็กหนุ่มไม่สู้คน ขู่ได้ต้องขู่เพื่อเอาตัวมาใช้ประโยชน์

          “ว่าไงมาทำกับพี่ไหม อยากเล่นไอซ์มีให้ฟรี ตอนนี้พี่หันมาขายไอซ์ เลิกแล้วเดี๋ยวนี้ใครดูดม้ามันกระจอก”
          “ใช่ตามที่พี่วันบอก ตำรวจไม่ค่อยจับปล่อยแมร่งขายตัดราคา ตอนนี้ราคาตกเหลือเม็ด 80 บาท มันไม่คุ้ม”

          นายวันรับบุหรี่จากดำมาจุดสูบบ้าง ริมฝีปากเขียวคล้ำทำเสียงซี๊ดซ๊าด...รู้สึกเปรี้ยวปากมาก “ไปส่งยาให้พี่ เที่ยวเดียวห้าพัน ช่วงนี้เร่งปล่อยของ วันหนึ่งสามเที่ยว น้องได้หมื่นห้า ถ้าขยันเก็บเงิน ไม่กี่เดือนได้เงินก้อน จะได้ย้ายไปอยู่ที่ ๆ มันดีกว่านี้ พี่เคยอยู่มาก่อนแล้วสลัม บอกตรงยุงโคตรเยอะ เหม็นก็เหม็นน้ำเน่า”

          “เฮ้ย! ฟังที่พี่วันพูดป่าว ก้มหน้าอยู่ได้” ดำเสียงดังตะคอกใกล้หู
          บุญส่งย่นจมูก รู้สึกปากเหม็นเสียจริง ได้แต่อ้าปากตกใจคราง เออ...อา...ไม่กล้าสบตาด้วย “ผะ..ผมขอ...คิดดูก่อนได้ไหมครับพี่”

          “ไอ้บุญส่งชื่อไทยแต่หน้าเจ๊ก จะมัวคิดอะไรอีกวะ เด็กแถวนี้เดินยาให้พี่วันกันทั้งนั้น มีเงินใช้สบาย ๆ ได้นอนแฟลต นอนคอนโด ติดแอร์เย็นฉ่ำ ไม่งั้นก็อยู่อย่างไม่มีอนาคต ในสลัมเน่า ๆ แบบนี้ต่อไปล่ะว่ะ”

          คนกักขฬะถ่มเสี้ยนยาติดปาก มือถกแขนเสื้อโชว์ลายสักรูปปีศาจอันเป็นสัญลักษณ์ชาวแก๊งในคุก ตอนนี้กำลังไม่พอใจเอามาก คนเป็นลูกพี่มองตาปราม เจ้าเด็กนี่มันหงอดูขี้ขลาด อาจไม่กล้ามาเดินยาให้ อย่าพึ่งขู่แรงเดี๋ยวจะเตลิดไปก่อน ต้องค่อย ๆ พูดตะล่อมเอามาเป็นพวก

          “เจ๊ผมคงเอาเรื่องแน่ ผมต้องหาทางก่อนนะครับ”
          บุญส่งยิ้มทำใจดีสู้เสือ ทั้งที่มือเย็นหมดแล้ว
          “เออ...พี่รู้ เจ๊กระเทยของน้องมันปากร้าย ไปเคลียร์ให้ดี แล้วพี่จะรอ”

          “ผมขอเวลาคิด ก่อนนะครับพวกพี่ ๆ ”
          “เรื่องมากฉิบ” ดำบ่น
          “ให้เวลาเด็กมันหน่อยไอ้ดำ”

          พอสตาร์ทรถได้ บุญส่งบิดคันเร่งดังแบ๊น ๆ ลงจากฟุตบาทไปบนผิวถนน สองทรชนยืนกอดอกมองแล้วยิ้มอย่างมั่นใจ พูดคุยกันไป ไอ้เด็กนี่หน้าตามันดีคงจะดึงดูดลูกค้าวัยรุ่นมาได้อีกมาก

          โรงพยาบาลเอกชน

          ในวันที่ญาดาต้องโกนผมเพื่อทำคีโม น้ำตามันไหลออกมาผ่านแก้มนวล มือเรียวบางค่อยลูบเส้นผมยาวดำสลวยเป็นเงางาม ที่เคยเป็นพรีเซนเตอร์แชมพูกับเป็นแบรนด์ แอมบาสเดอร์ ของหน่วยงานรัฐในการประชาสัมพันธ์ภาพลักษณ์ด้านวัฒนธรรมไทย

          ถึงเวลาแล้วสินะต้องตัดสิ่งที่รักออกไป กลายเป็นคนป่วยโรคมะเร็ง ภัยคุกคามที่มันจะคร่าชีวิตหากยังทำเป็นหนีอยู่อีก ทางรอดมีเพียงต้องเผชิญหน้า
          เมื่อไม่มีความสวย แล้วเธอจะเอาพลังใจจากที่ไหน มาต่อสู้กับชีวิตต่อจากนี้

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...
          “ดอกไม้มาส่งครับ”
          “เข้ามาสิจ๊ะบุญส่ง”

          ดาราสาวใช้นิ้วเขี่ยน้ำตา รีบทำจิตทำใจให้กลับมาปกติ แฟนคลับหมายเลขหนึ่งของเธอกำลังมาแล้ว ตั้งแต่วันที่ถูกหามมาส่งโรงพยาบาล เด็กหนุ่มคนซื่อนำดอกไม้มาเยี่ยมไข้เธอทุกวัน มานั่งพูดคุยให้กำลังใจ พอหายเศร้าไปได้บ้าง

          ช่อดอกไม้ถูกหอบผ่านประตูเข้ามา รีบหาแจกันมาตกแต่ง พอหันมาอีกทีเห็นดาราสาวขวัญใจนั่งหน้าเศร้า มือจับเส้นผมดำเงางาม กรรไกรคมวางอยู่ใกล้มือ

          “ดอกไม้ สำหรับคนสวยครับ”
          “ต่อจากนี้ ฉันคงไม่สวยแล้วล่ะ ผมคงไม่มีบนหัวอีกแล้ว” เสียงกระซิกของเธอปลายจมูกแดง ดวงตาช้ำเพราะพึ่งผ่านการร้องไห้ เพียงเอามือแตะแจกัน ดอกไม้สวยสดไม่ทำให้จิตใจคลายเศร้าไปได้เลย เพียงชี้ให้นำไปวางไว้ข้างเตียง

          “กังวลเรื่องนี้เอง อยากบอกพี่ดาร์ลิ้งของผม สวยเสมอแม้เปลี่ยนทรงผม ไม่เชื่อดูรูปนี้สิครับ” นอกจากดอกไม้แล้ว สิ่งที่นำมาด้วยคือภาพโปสเตอร์เก่าแผ่นหนึ่ง

          “เอาอะไรมาให้พี่อีกจ๊ะ”
          “พี่ต้องไม่เชื่อแน่ ผมไปหามาหลายวันแล้ว”