เหมือนจะมีภาวะซึมเศร้าเลยค่ะ มีปัญหาก็พูดกับใครไม่ได้เลย ไม่มีคนให้พึ่งพาเลยสักนิด

เวลามีปัญหามากๆเราควรพูดกับได้ได้บ้างคะ ด้วยความที่นิสัยเราเป็นคนที่เกรงใจคนอื่นเก่งมาก ไม่ชอบเอาปัญหาตัวเองไปลงที่คนอื่นๆ ที่บ้าค่อนข้างที่จะคุยได้ยาก ปรึกษาอะไรไม่ค่อยได้ คุณพ่อเป็นคนที่เผด็จการมากๆ ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างคือห้าม ตอนเด็กๆเราถูกสอนว่าห้ามร้องไห้นะ ห้ามอ่อนแอนะ เวลาร้องไห้พ่อจะไม่โอ๋เลยค่ะ ด่าซ้ำด้วยซ้ำ เราโตมาในกรอบตลอด ไปไหนไม่ค่อยได้ ระแวงพ่อตลอดเวลา กลัวว่าเขาจะผิดหวัง กลัวว่าเขาจะเกลียดเรา ถ้าเราทำตัวไม่ดี ปัญหาทุกอย่างถ้าคุยกับพ่อจะถูกด่ามาทุกครั้งเลยค่ะ พอเราโตมาอยู่ในช่วงม.ปลาย เราเหมือนสูญเสียตัวเองไปหมดเลย เราไม่สามารถแสดงความอ่อนแอของเราได้เลย แม้กับใครก็ตาม เราต้องเป็นที่พึ่งให้คนอื่นเสมอเลย บางครั้งเราก็เหนื่อย เหนื่อยมากๆ แต่ต้องเข้มแข็งไว้ กลัวคนที่จะมาพึ่งพาเราไม่สบายใจ เราเป็นคนร่าเริงมากๆเลยค่ะ ในสายตาเพื่อนๆหรือว่าใครทุกคน เราเป็นคนที่คนอื่นไม่เคยจะเกรงใจเลย เรามักโดนเพื่อนๆไม่ให้เกียรติอยู่หลายครั้ง เราโดนข่มกับคนรอบข้างตลอด เรื่องการเรียน เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่งเลยค่ะ แต่ต้องทำให้ตัวเองขึ้นมาอยู่อันดับต้นๆ เพียงแค่จะไม่ให้คนรอบข้างผิดหวัง พี่สาวเราเรียนหมอค่ะ แล้วพ่อแม่ภูมิใจมาก ทำให้เราโดนเปรียบเทียบอยู่ตลอด ใครหลายคนมักจะบอกว่า พ่อแม่จะตามใจลูกคนเล็กมากกว่า ไม่เลยค่ะ เราไม่เคยโดนตามใจเลยสักนิด ผิดกับพี่สาวที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ เราทำงานช่วยพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก พี่สาวเรามีหน้าที่แค่อ่านหนังสือ เราไม่เคยขออะไรจากพ่อแม่เลยสักครั้ง แต่ผิดกับพี่สาวที่ขอแล้วจะได้เสมอ ทางด้านเพื่อนสนิทของเรา เราว่าเราไม่มีเพื่อนสนิทเลยค่ะ เราไม่มีคนที่สามารถเล่าอะไรหลายๆอย่างให้ฟังได้ ทั้งๆที่เรามีเพื่อนในกลุ่มเป็นสิบกว่าคน ตอนนี้มันหลายด้านจนไม่รู้จะเล่าอะไรไปก่อน อายุเราตอนนี้กำลังจะ18ค่ะ เป็นช่วงวัยรุ่นที่กำลังจะขึ้นมหาลัย ตอนนี้เราเครียดมาก เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนร่าเริง แต่เหมือนฝืนทุกครั้งเลย ไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง เราพูดอยู่เสมอว่าไม่เคยคิดจะอยากตายหรอก จนหลังๆมานี้ชอบคิดว่าถ้าเราตายมันจะเจ็บมากมั้ย มันจะมีความรู้สึกแบบไหน มันมีแว้บเข้ามาอยูาในหัวตลอดเลยค่ะ ช่วยเราด้วยนะคะ ไม่รู้จะไปเล่าหรือไปพึ่งพาใครที่ไหนแล้วค่ะ