อุทาหรการทำงานบ.แห่งหนึ่ง
เราไม่สามารถเข้าที่ทำงานหรือเขาไม่ชอบเด็กใหม่
เราเริ่มงานวันที่29 กรกฎาคม
เป็นบ.ก่อสร้างแห่งหนึ่งวันแรกที่เราเข้าไป
เราไปถึงเราก็เปิดประตูเจอคนในนั้นเรายกมือไหว้ทุกคนเรามาทำงานฝ่ายนี้ฝากตัวเราเด็กใหม่เนอะเราก็ทำตามทำเนียบ
วันแรกเราถามให้เราทำตรงไหนบอกนั่งไปก่อนไม่มีงานเราก็แปลกว่าทำไมไม่สอนงานเราเรานั้นตรงนั้นว่างมา3วัน(คิดในใจไม่ให้ทำไรเลยหรอ) เราก็ถามตรงนี้คือไรทำยังไงผ่านไป5วัน
ถึงให้เราจดเราจดหัดทำคนสอนเราก็บอกทำงี้ๆ
แต่ยังไม่ให้เราทำนะไม่ได้ลงมือทำงานสักนิด
เราก็ช่วยเขาออกไปดูงานให้ช่วยทุกอย่างแดดออกฝนตกก็ออกไปขอแค่ใช้เราไปเราทำได้หมด
สั่งเราสอนเราอยู่7วันเรียกเราไหนลองทำสิที่สอนไปเราก็ทำสิ่งที่เราจด(บ.ทำงานผ่านโปรแกรมผู้รับเหมาชื่อพ.) เราถามว่าของมันอยู่หมวดไหนเราทำงานแค่7วันเราไม่รู้ว่าของมีไรมั้งถามเขาก็ตอบดูเอาข้างกล่องเราไม่สามารถเข้าไปดูของในนั้นเองได้เขาต้องพาไปเราเห็นอันนี้คืออะไรใช้ส่วนไหนหรอมีคนทำงานอายุเท่าเราจะตอบบ้างไม่ตอบบ้างส่วนคนที่เราคอยช่วยเขาไปดูงานให้จับยกนับของทำงานก่อนเรา1เดือนนางเคยสอนเรานางตะหวาดเราบอกไปว่าพี่หนูพึ่งมาทำงานช่วยสอนหนูหน่อยนะถ้าหนูรุ้จะไม่ถามเลยเขาก็บอกตรงนั้นแระทำไปเหอะจนเราไม่กล้าถามเลยถามคนรุ่นเดียวกันก็เหมือนเดิมจนมีนางคนนึงจบม.กับเราโดนรับน้องที่ว่านั่งกินข้าวอยู่ทำน้ำหกใส่บอกไม่ตั้งใจว่านางตัวเล็กขาวเอาง่ายๆสวยกว่าที่คือก่อนหน้านี้ก็เมาส์กันว่าคนนี้มาใหม่จะทำได้กี่วัน
สุดท้ายน้องคนนั้นทำได้1วันเราก็ไม่ได้อะไรเพราะว่าน้องมีเรียนต่อ1อาทิตย์ต่อมามีคนมททำแทนน้องคนนั้นซึ่งเบื้องหลังเรารุ้ว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทกันแต่เราบอกน้องว่าไม่ให้บอกใครว่ารู้จักกับคนนั้นเพราะเรารู้ว่าเขาจะเมาส์กันให้ฟังน้องคนนี้ทำได้2สัปดาห์ออกแต่เบื้องหลังอยู่ตรงที่ว่าน้องคนที่ทำ2สัปดาห์สนิทกับเราพอสมควรเพราะน้องเป็นน้องมหาลัยไม่ถือตัวเอง
มีไรเราคุยกันหมดแต่เราคุยกัน2คนนะไม่ได้จะให้คนอื่นมองน้องว่าไม่ทนงานหรืออะไร
งานที่นี้สบายมากวันนึงไม่ได้ทำอะไรบ้างวันก็วุนวายแต่ก็มีเวลาว่างกันแต่ที่สำคัญมันอยู่ตรงที่คนบลูลี่คนใหม่เพราะจะเอาแต่พวกตัวเอง
เราโดนบลูลี่นินทาน้องคนที่ออกเล่าให้ฟังไม่อยากให้พี่ต้องโดนน้องเลยเล่าบอกหมดทุกอย่างบางเรื่องเรารู้นะว่าเราต้องโดนเหมือนคนที่เข้ามาก่อนเรา2เดือนแน่แต่ไม่คิดว่าคนที่เราคอยถามคอยใส่ใจจะมาพูดอะไรที่แย่อีคนที่ทำมาก่อนเรา2เดือนใส่ร้ายเราบอกเราไม่ช่วยทั้งที่เราช่วยทุกอย่างตอนนี้เรายังทำงานอยู่นะแต่ไม่ทีใครพูดกับเราพอเราถามบอกไม่ว่างมำหน้าไม่พอใจบ้างทีถามเหมือนเราเป็นอากาศช่วยไรก็บอกไม่ต้องเราได้แต่นั่งหน้าโน็ตบุ๊คบ. เปิดอ่านงานเก่าซ้ำๆแบบนี้ทุกชม.จนกว่าเลิกงาน
เราเขาสังคมพวกเขาไม่ได้หรอพยายามทุกอย่างแต่สิ่งที่ได้รับมาเงียบเราจิตตก
เราสมควรเปลี่ยนตรงไหนแนะนำทีคะ
การโดนบลูลี่ จากบ.แห่งหนึ่ง
เราไม่สามารถเข้าที่ทำงานหรือเขาไม่ชอบเด็กใหม่
เราเริ่มงานวันที่29 กรกฎาคม
เป็นบ.ก่อสร้างแห่งหนึ่งวันแรกที่เราเข้าไป
เราไปถึงเราก็เปิดประตูเจอคนในนั้นเรายกมือไหว้ทุกคนเรามาทำงานฝ่ายนี้ฝากตัวเราเด็กใหม่เนอะเราก็ทำตามทำเนียบ
วันแรกเราถามให้เราทำตรงไหนบอกนั่งไปก่อนไม่มีงานเราก็แปลกว่าทำไมไม่สอนงานเราเรานั้นตรงนั้นว่างมา3วัน(คิดในใจไม่ให้ทำไรเลยหรอ) เราก็ถามตรงนี้คือไรทำยังไงผ่านไป5วัน
ถึงให้เราจดเราจดหัดทำคนสอนเราก็บอกทำงี้ๆ
แต่ยังไม่ให้เราทำนะไม่ได้ลงมือทำงานสักนิด
เราก็ช่วยเขาออกไปดูงานให้ช่วยทุกอย่างแดดออกฝนตกก็ออกไปขอแค่ใช้เราไปเราทำได้หมด
สั่งเราสอนเราอยู่7วันเรียกเราไหนลองทำสิที่สอนไปเราก็ทำสิ่งที่เราจด(บ.ทำงานผ่านโปรแกรมผู้รับเหมาชื่อพ.) เราถามว่าของมันอยู่หมวดไหนเราทำงานแค่7วันเราไม่รู้ว่าของมีไรมั้งถามเขาก็ตอบดูเอาข้างกล่องเราไม่สามารถเข้าไปดูของในนั้นเองได้เขาต้องพาไปเราเห็นอันนี้คืออะไรใช้ส่วนไหนหรอมีคนทำงานอายุเท่าเราจะตอบบ้างไม่ตอบบ้างส่วนคนที่เราคอยช่วยเขาไปดูงานให้จับยกนับของทำงานก่อนเรา1เดือนนางเคยสอนเรานางตะหวาดเราบอกไปว่าพี่หนูพึ่งมาทำงานช่วยสอนหนูหน่อยนะถ้าหนูรุ้จะไม่ถามเลยเขาก็บอกตรงนั้นแระทำไปเหอะจนเราไม่กล้าถามเลยถามคนรุ่นเดียวกันก็เหมือนเดิมจนมีนางคนนึงจบม.กับเราโดนรับน้องที่ว่านั่งกินข้าวอยู่ทำน้ำหกใส่บอกไม่ตั้งใจว่านางตัวเล็กขาวเอาง่ายๆสวยกว่าที่คือก่อนหน้านี้ก็เมาส์กันว่าคนนี้มาใหม่จะทำได้กี่วัน
สุดท้ายน้องคนนั้นทำได้1วันเราก็ไม่ได้อะไรเพราะว่าน้องมีเรียนต่อ1อาทิตย์ต่อมามีคนมททำแทนน้องคนนั้นซึ่งเบื้องหลังเรารุ้ว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทกันแต่เราบอกน้องว่าไม่ให้บอกใครว่ารู้จักกับคนนั้นเพราะเรารู้ว่าเขาจะเมาส์กันให้ฟังน้องคนนี้ทำได้2สัปดาห์ออกแต่เบื้องหลังอยู่ตรงที่ว่าน้องคนที่ทำ2สัปดาห์สนิทกับเราพอสมควรเพราะน้องเป็นน้องมหาลัยไม่ถือตัวเอง
มีไรเราคุยกันหมดแต่เราคุยกัน2คนนะไม่ได้จะให้คนอื่นมองน้องว่าไม่ทนงานหรืออะไร
งานที่นี้สบายมากวันนึงไม่ได้ทำอะไรบ้างวันก็วุนวายแต่ก็มีเวลาว่างกันแต่ที่สำคัญมันอยู่ตรงที่คนบลูลี่คนใหม่เพราะจะเอาแต่พวกตัวเอง
เราโดนบลูลี่นินทาน้องคนที่ออกเล่าให้ฟังไม่อยากให้พี่ต้องโดนน้องเลยเล่าบอกหมดทุกอย่างบางเรื่องเรารู้นะว่าเราต้องโดนเหมือนคนที่เข้ามาก่อนเรา2เดือนแน่แต่ไม่คิดว่าคนที่เราคอยถามคอยใส่ใจจะมาพูดอะไรที่แย่อีคนที่ทำมาก่อนเรา2เดือนใส่ร้ายเราบอกเราไม่ช่วยทั้งที่เราช่วยทุกอย่างตอนนี้เรายังทำงานอยู่นะแต่ไม่ทีใครพูดกับเราพอเราถามบอกไม่ว่างมำหน้าไม่พอใจบ้างทีถามเหมือนเราเป็นอากาศช่วยไรก็บอกไม่ต้องเราได้แต่นั่งหน้าโน็ตบุ๊คบ. เปิดอ่านงานเก่าซ้ำๆแบบนี้ทุกชม.จนกว่าเลิกงาน
เราเขาสังคมพวกเขาไม่ได้หรอพยายามทุกอย่างแต่สิ่งที่ได้รับมาเงียบเราจิตตก
เราสมควรเปลี่ยนตรงไหนแนะนำทีคะ