มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนเลยจะไปคิดแทนใครไม่ได้
แต่จะปล่อยไว้แบบนี้มันยิ่งแย่ครับและอาจจะส่งผลต่อคนอื่นด้วย
จึงขอความกรุณาจากเพื่อนๆผู้มีประสบการณ์หลายๆท่านแนะนำช่วยแนะนำทางออกที่สมควรพอ
จะให้เจ้าตัวเริ่มมองตัวเองแล้วเริ่มแก้ไขด้วยตนเอง.
...............................................................................
ก่อนอื่นขอเล่าเหตุและผลของมันก่อน
อาจจะยาวหน่อยแต่รบกวนพิจารณากับปัญหาที่ผมจะเล่าทีครับ
เรื่องนี้มันเกิดกันคนไกล้ตัวผมนั้นคือเพื่อนสนิทสมัยมัธยม
ตอนนี้ก็อยุ่ในวัยทำงาน มันเลยยากที่จะสอดส่องเพราะผมกับมันทำคนละที่
เพื่อนผมมันเพิ่งโดนผู้หญิงทิ้งไปมีแฟนใหม่ไปไม่กี่เดือน
ผมก็เข้าใจดีว่าแผลยังสด เพราะฉนั้นคนใจไม่เอาแนะนำอะไรไปก็เท่านั้นครับขึ้นอยุ่กับเจ้าตัวจริงๆ
ผมสังเกตมาซักระยะเลยค่อนข้างมั่นใจว่ามันเป็นโรคซึมเศร้าเพราะผมก็เคยเป็นต่างกันแค่กรณี
มันจะมาปรึกษาผมทุกวันหลังเลิกงาน
ผมพยายามสร้างกำลังใจให้มันเลิกโทษนั่นนี่แล้วหันมาสนใจตัวเองบ้าง
ปัญหามันอยู่ที่มันไม่ยอมรับความเป็นจริงครับยึดติดเกินไป
อีกทั้งฝ่ายหญิงเองก็เหมือนจะไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ชอบแอบแฟนใหม่มาอยู่กับมัน
เพื่อนผมมันเลยหวังแบบครึ่งๆกลางๆจนกู่ไม่กลับ ว่าง่ายๆมันทำตัวเองเห็นๆ
อยู่แบบจำยอมแล้วเหมือนมันเกาะกินความรุ้สึกไปเรื่อยๆจากที่ฟังหลายๆเรื่องมา
ผมเคยคุยกับฝ่ายหญิงก็โดนตอกกลับมาว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง
กลายเป็นว่าผมเป็นสาเหตุที่ไปเป่าหูมันให้คิดเล็กคิดน้อยจนมันต้องทำแบบนี้
เลยไปหวังอะไรกับคนเห็นแก่ตัวไม่ได้ มันไม่ช่วยอะไร
พยายามทำให้มันไม่ยึดติดเลิกคิดแต่เรื่องเดิมๆแล้วถอยห่างแต่ไม่ใช่เรื่องง่าย
ทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้แล้วครับแต่ก็ไม่ดีขึ้น
ปัญหามันจะวกไปวนมาอยุ่กับที่จนผมเองก็จนปัญญาจะอธิบายกับมัน
ผลกระทบมันอาจจะแย่กว่านี้ได้อีกจากที่คาด
มันเคยติดเหล้ามาก่อนขนาดขั้นเข้าโรงบาล แต่ยังดีที่ตอนนี้มันไม่คิดแตะเลย
แต่ที่แย่มันคือตรงนี้ครับ
มันเริ่มปล่อยเนื้อปล่อยตัวจากที่ไม่เคยดูดบุหรี่มันก็หัดดูด หนักจนมันเคยมาถามผมว่ายาบ้าหาชื้อได้ที่ไหน
เริ่มจิตตกความเข้าใจกับการกระทำย้อนแย้งกันไปหมดเหมือนคนไม่อยู่กับล่องกับรอย
ข้าวปลาไม่ยอมกินเหมือนจะตรอมใจตายให้ได้
จนวันหนึ่งมันออกจากบ้านไปกลางดึกไปเฝ้าหน้าบ้านเขา
ทางบ้านฝ่ายหญิงเองก็เริ่มหวาดระแวงจนเรื่องถึงตำรวจจนได้
ยังดีที่มันไม่ถึงขั้นข้องเกี่ยวกับสารเสพติดแต่ก็อันตรายต่อตัวมันเองกับคนรอบข้างด้วย
สภาพตอนนี้โทรมจนไม่รู้จะอธิบายยังไง ตาแดงกล่ำเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน
มันบอกว่าร้องไห้ทุกคืนมันคิดเรื่องอื่นไม่ออกไม่มีกระจิตกนะใจทำอะไร
เพื่อนอีกคนเล่าให้ฟังว่ามันไม่ยอมเข้าห้องตัวเองมาเกือบเดือนให้เหตุผลว่ากลัวภาพเดิมๆ
มันใช้ยานอนหลับด้วยครับไม่รุ่ว่าบ่อยแค่ไหนแต่ผลข้างเคียงไม่น่าจะดีต่อตัวมัน
ทางเราก็มีปรึกษากับแม่เขาครับ แกเองก็ไหว้วานให้ช่วยดูอีกที
เราเองก็รุ้สึกเห็นใจเพราะเขาเองก็คงเห็นเราเป็นที่พึ่งพาสุดท้ายแล้ว
มันเคยไปหาหมอแล้วครับมันยอมรับไม่ปฏิเสธเลยว่าเป็น ติดแค่ใจมันไม่แข็งพอจะออกมา
นิสัยเดิมทีก็ค่อนข้างจะเซนซิทีฟเกรงว่ามันจะมีอะไรซักจูงให้มันทำเรื่องแย่ๆจนเกินแก้
ช่วยอะไรเขาไม่ได้ครับทั้งที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน
ก็อย่างว่าของแบบนี้มันไม่ได้อยู่ที่คนอื่น
ประเภทโลกส่วนตัวสูงแบบเรามันเลยจุดนั้นมาได้เพราะทำความเข้าใจกับตัวเองได้ดีกว่าใคร
จะไปสอนให้ใครแยกแยะด้วยตัวเองแบบเราไม่ได้
ไปเปรียบเทียบความยากง่ายกับใครก็ไม่ควรมันไม่ได้เหมือนกันทุกคน
ที่ทำได้คือใจเขาใจเราเข้าว่า รับฟังมันมากๆเท่านั้นแคร์เรื่องของมันให้มากที่สุด
คำถามคือผมมองข้ามอะไรไปรึป่าว?
แล้วจะปลุกความเชื่อมั่นให้มันเริ่มหวังเริ่มทำในสิ่งใหม่ๆได้ยังไงอีกบ้าง?
จะมัวให้เวลาเยียวยาตัวของมันเองไม่ได้ครับ คิดแทนมันก็ไม่ได้ด้วย
มันไม่ใช่เรื่องใหม่เพราะผลกระทบนี้เคยเล่นงานมันจนทำร้ายตัวเองมาตั้งแต่ตอนติดเหล้า
อะไรนิดอะไรหน่อยก็อคติได้ง่าย เคยถึงขั้นทะเลาะกับแฟนจนถือปืนออกไปนอกบ้าน
ถึงตอนนี้มันจะใจเย็นลงบ้างแต่ก็วางใจไม่ได้ว่าฟางเส้นสุดท้ายมันจะขาดเมื่อไหร่
#ขอความกรุณาด้วยครับ
ปัญหานี้ต้องการแนวทางจากหลายๆท่านจริงๆ ขอบคุณครับ
มีซักทางออกที่เข้าท่าพอที่จะให้คนเป็นโรคซึมเศร้ายอมรับความเป็นจริงได้มั้ยครับ?
แต่จะปล่อยไว้แบบนี้มันยิ่งแย่ครับและอาจจะส่งผลต่อคนอื่นด้วย
จึงขอความกรุณาจากเพื่อนๆผู้มีประสบการณ์หลายๆท่านแนะนำช่วยแนะนำทางออกที่สมควรพอ
จะให้เจ้าตัวเริ่มมองตัวเองแล้วเริ่มแก้ไขด้วยตนเอง.
...............................................................................
ก่อนอื่นขอเล่าเหตุและผลของมันก่อน
อาจจะยาวหน่อยแต่รบกวนพิจารณากับปัญหาที่ผมจะเล่าทีครับ
เรื่องนี้มันเกิดกันคนไกล้ตัวผมนั้นคือเพื่อนสนิทสมัยมัธยม
ตอนนี้ก็อยุ่ในวัยทำงาน มันเลยยากที่จะสอดส่องเพราะผมกับมันทำคนละที่
เพื่อนผมมันเพิ่งโดนผู้หญิงทิ้งไปมีแฟนใหม่ไปไม่กี่เดือน
ผมก็เข้าใจดีว่าแผลยังสด เพราะฉนั้นคนใจไม่เอาแนะนำอะไรไปก็เท่านั้นครับขึ้นอยุ่กับเจ้าตัวจริงๆ
ผมสังเกตมาซักระยะเลยค่อนข้างมั่นใจว่ามันเป็นโรคซึมเศร้าเพราะผมก็เคยเป็นต่างกันแค่กรณี
มันจะมาปรึกษาผมทุกวันหลังเลิกงาน
ผมพยายามสร้างกำลังใจให้มันเลิกโทษนั่นนี่แล้วหันมาสนใจตัวเองบ้าง
ปัญหามันอยู่ที่มันไม่ยอมรับความเป็นจริงครับยึดติดเกินไป
อีกทั้งฝ่ายหญิงเองก็เหมือนจะไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ชอบแอบแฟนใหม่มาอยู่กับมัน
เพื่อนผมมันเลยหวังแบบครึ่งๆกลางๆจนกู่ไม่กลับ ว่าง่ายๆมันทำตัวเองเห็นๆ
อยู่แบบจำยอมแล้วเหมือนมันเกาะกินความรุ้สึกไปเรื่อยๆจากที่ฟังหลายๆเรื่องมา
ผมเคยคุยกับฝ่ายหญิงก็โดนตอกกลับมาว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง
กลายเป็นว่าผมเป็นสาเหตุที่ไปเป่าหูมันให้คิดเล็กคิดน้อยจนมันต้องทำแบบนี้
เลยไปหวังอะไรกับคนเห็นแก่ตัวไม่ได้ มันไม่ช่วยอะไร
พยายามทำให้มันไม่ยึดติดเลิกคิดแต่เรื่องเดิมๆแล้วถอยห่างแต่ไม่ใช่เรื่องง่าย
ทำทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้แล้วครับแต่ก็ไม่ดีขึ้น
ปัญหามันจะวกไปวนมาอยุ่กับที่จนผมเองก็จนปัญญาจะอธิบายกับมัน
ผลกระทบมันอาจจะแย่กว่านี้ได้อีกจากที่คาด
มันเคยติดเหล้ามาก่อนขนาดขั้นเข้าโรงบาล แต่ยังดีที่ตอนนี้มันไม่คิดแตะเลย
แต่ที่แย่มันคือตรงนี้ครับ
มันเริ่มปล่อยเนื้อปล่อยตัวจากที่ไม่เคยดูดบุหรี่มันก็หัดดูด หนักจนมันเคยมาถามผมว่ายาบ้าหาชื้อได้ที่ไหน
เริ่มจิตตกความเข้าใจกับการกระทำย้อนแย้งกันไปหมดเหมือนคนไม่อยู่กับล่องกับรอย
ข้าวปลาไม่ยอมกินเหมือนจะตรอมใจตายให้ได้
จนวันหนึ่งมันออกจากบ้านไปกลางดึกไปเฝ้าหน้าบ้านเขา
ทางบ้านฝ่ายหญิงเองก็เริ่มหวาดระแวงจนเรื่องถึงตำรวจจนได้
ยังดีที่มันไม่ถึงขั้นข้องเกี่ยวกับสารเสพติดแต่ก็อันตรายต่อตัวมันเองกับคนรอบข้างด้วย
สภาพตอนนี้โทรมจนไม่รู้จะอธิบายยังไง ตาแดงกล่ำเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน
มันบอกว่าร้องไห้ทุกคืนมันคิดเรื่องอื่นไม่ออกไม่มีกระจิตกนะใจทำอะไร
เพื่อนอีกคนเล่าให้ฟังว่ามันไม่ยอมเข้าห้องตัวเองมาเกือบเดือนให้เหตุผลว่ากลัวภาพเดิมๆ
มันใช้ยานอนหลับด้วยครับไม่รุ่ว่าบ่อยแค่ไหนแต่ผลข้างเคียงไม่น่าจะดีต่อตัวมัน
ทางเราก็มีปรึกษากับแม่เขาครับ แกเองก็ไหว้วานให้ช่วยดูอีกที
เราเองก็รุ้สึกเห็นใจเพราะเขาเองก็คงเห็นเราเป็นที่พึ่งพาสุดท้ายแล้ว
มันเคยไปหาหมอแล้วครับมันยอมรับไม่ปฏิเสธเลยว่าเป็น ติดแค่ใจมันไม่แข็งพอจะออกมา
นิสัยเดิมทีก็ค่อนข้างจะเซนซิทีฟเกรงว่ามันจะมีอะไรซักจูงให้มันทำเรื่องแย่ๆจนเกินแก้
ช่วยอะไรเขาไม่ได้ครับทั้งที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน
ก็อย่างว่าของแบบนี้มันไม่ได้อยู่ที่คนอื่น
ประเภทโลกส่วนตัวสูงแบบเรามันเลยจุดนั้นมาได้เพราะทำความเข้าใจกับตัวเองได้ดีกว่าใคร
จะไปสอนให้ใครแยกแยะด้วยตัวเองแบบเราไม่ได้
ไปเปรียบเทียบความยากง่ายกับใครก็ไม่ควรมันไม่ได้เหมือนกันทุกคน
ที่ทำได้คือใจเขาใจเราเข้าว่า รับฟังมันมากๆเท่านั้นแคร์เรื่องของมันให้มากที่สุด
คำถามคือผมมองข้ามอะไรไปรึป่าว?
แล้วจะปลุกความเชื่อมั่นให้มันเริ่มหวังเริ่มทำในสิ่งใหม่ๆได้ยังไงอีกบ้าง?
จะมัวให้เวลาเยียวยาตัวของมันเองไม่ได้ครับ คิดแทนมันก็ไม่ได้ด้วย
มันไม่ใช่เรื่องใหม่เพราะผลกระทบนี้เคยเล่นงานมันจนทำร้ายตัวเองมาตั้งแต่ตอนติดเหล้า
อะไรนิดอะไรหน่อยก็อคติได้ง่าย เคยถึงขั้นทะเลาะกับแฟนจนถือปืนออกไปนอกบ้าน
ถึงตอนนี้มันจะใจเย็นลงบ้างแต่ก็วางใจไม่ได้ว่าฟางเส้นสุดท้ายมันจะขาดเมื่อไหร่
#ขอความกรุณาด้วยครับ
ปัญหานี้ต้องการแนวทางจากหลายๆท่านจริงๆ ขอบคุณครับ