มีใครเคยเสียพ่อ หรือเสียแม่ ตอนที่ยังเรียนอยู่มัธยม-มหาลัย บ้างครับ 
ผมเพิ่งเสียพ่อเมื่อวานนี้เอง แบบกะทันหัน ไม่ใช่อุบัติเหตุด้วย แต่ไปเสียข้างนอกแล้วเราเพิ่งรู้เพราะมีคนโทรเข้ามา ไม่คิดว่าจะเจอกับตัวเอง เหมือนในหนัง ในละครเลย ผมเสียใจมากเลยล่ะ คนเคยเจอกันทุกวัน คุยกันทุกวัน พ่อของเราแท้ๆ พ่อที่เป็นเสาหลักของบ้าน ยิ่งตอนไปรับพ่อที่ ร.พ. หลังจากเสียแล้ว ผมเสียใจมาก แขนพ่อจากที่เคยอุ่น มีเลือดเนื้อ กลับเย็นเฉียบ แข็งทื่อไปหมด ไม่รู้สึกถึงพลังชีวิตแม้แต่น้อย คนเคยใกล้ชิดกันพ่อลูก อยู่ด้วยกัน ผ่านเรื่องร้ายๆกันมา20กว่าปี กลับจากเราไปแล้ว โดยที่เรายังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณพ่ออะไรสักนิดเลย มีแต่สิ่งที่พ่อทำให้เรา ต่อไปนี้สิ่งที่เหลืออยู่ของพ่อคือสิ่งที่พ่อสอนผมอยู่บ่อยๆว่าให้เป็นคนดี และตั้งใจเรียน พ่อเคยหวังว่าจะอยู่จนกว่าผมและน้องๆจะรับปริญญา แต่พ่อก็ไปก่อนแล้ว ยังคุยกันขำๆอยู่เลยถ้าอีก20ปีข้างหน้าเราจะเป็นยังไง หน้าตาเราจะแก่ขนาดไหน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม สิ่งที่พ่อทำไว้ ของที่พ่อวางไว้ ผมไม่อยากเคลื่อนย้ายเลย 

เมื่อ 6ปีที่แล้ว ลุงผมที่เป็นพี่ชายแท้ๆของพ่อ อายุก่างกันปีเดียว ก็เสียกะทันหันแบบนี้เหมือนกัน ผมก็เสียใจมาก เพราะจู่ๆก็ไป จากที่เจอล่าสุดเมื่อวานซืนเขายังแข็งแรงปกติไม่มีลางบอกโรคร้ายใดๆให้เห็น ตั้งแต่วันนั้นผมก็คิดว่าไม่อยากสูญเสียอะไรแบบนี้อีกแล้ว เราสูญเสียมาเยอะแล้ว ขออยู่กับพ่อนานๆนะ จะไม่ประมาทในชีวิต จะเอาความสำเร็จมาให้พ่อชื่นใจ และดูแลพ่อให้ดีกว่าที่พ่อเคยดูแลเรา

แต่สุดท้ายพ่อก็เสีย ไม่คิดเลยว่าวันนั้นจะมาถึงไวขนาดนี้
ขณะนี้เวลานึกถึงเรื่องดีๆของพ่อ ผมยังร้องไห้อยู่เลยครับ
ก็รู้นะว่าจากนี้ไปเราต้องเป็นเสาหลักของบ้านแทน เราต้องเข้มแข็งกว่าเดิม ผมยังมีแม่ น้า และน้องอีกสองคน แต่พอไม่มีพ่อแล้ว เหมือนแสงนำทางมันดับไปเลยครับ

มีใครเคยผ่านจุดนี้มาบ้าง ปรับตัวผ่านกันมาได้ยังไง เล่าสู่กันฟังนะครับ