ไม่ไหวแล้วแม่ ฉันไม่อยากดูเรื่องนี้แล้ววววว (แอบสปอยล์)

ความดีงามเกินของบท การเล่าเรื่อง การใส่อารมณ์ในเรื่องนี้
ทุกอย่างมันดีและลงตัวไปหมด ดีจนเราอินกับเรื่องนี้มาก
ยิ่งไปเจอซีนเจ้าหิ่งห้อยบินๆๆๆๆๆ มันทำเราร้องไห้!!!
ใช่ อ่านไม่ผิด เราร้องไห้ซีนที่หิ่งห้อยบิน 
ทำไมอ่ะ เป็นแค่หิ่งห้อยส่องแสงไปมา ถึงทำเรารู้สึกได้ขนาดนี้
คือกำลังแคะข้าวที่มันติดฟันอยู่ แต่พอมาเจอซีนนี้
อยู่ๆ เราก็ขำแล้วน้ำตาก็ไหลคาไม้จิ้มฟันที่อยู่ในปาก
ไม่ไหวจริงๆ เรื่องนี้ทำเราอินเกินไปแล้ว

สิ่งที่ซีรี่ส์ทำคนดูอย่างเราอินได้ขนาดนี้ เป็นเพราะว่า บทใส่ใจรายละเอียด
เก็บงานดี สร้างความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครและคนดูดีมาก 
เราในฐานะที่เรียนด้านภาพยนตร์ รู้สึกว้าวกับเรื่องนี้ค่อนข้างมาก เอาจริงๆ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้
เรื่องอื่นก็เช่นกัน เราสงสัยมากว่าเกาหลีทำให้คนดูสามารถเข้าถึงตัวละครขนาดนี้ได้ยังไง
โดยเฉพาะเรื่องนี้ ทำดีมากจนเราตามไปดูประวัติผลงานของนักเขียนบท และ ผกก
เราอยากรู้โปรดักชั่นที่ทำเรื่องนี้ อยากเรียนรู้ อยากรู้เทคนิคต่างๆ ของบ้านเขามาก

แหกแวกแนวที่เดาๆ กันไปหมด ดักทางทุกอย่าง
นักเขียนบทคือต้องมีประสบการณ์ขนาดไหน 
เจ้แกสร้างบทที่สร้างสรรค์ขนาดนี้ได้ยังไงกัน
แล้วเราต้องโดนเจ้แกหลอกอีกกี่ป๊อก 
หักแล้วหักอีก ดังป๊อกๆ แทบทุกอีพี จะไม่ให้เดาทางถูกบ้างเลยหรือออออ

ขออวยเกินเบอร์หน่อยนะ เพราะเรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

สปอยล์นี้นอกเรื่องนิดนึง เพราะพูดถึงผลงานบ้านเราเนาะ : ))
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แต่ตอนนี้บ้านเราที่ทำซีรี่ส์พล็อตคล้ายเกาหลีสุดก็มีของนาดาว
เรายอมรับเลยว่านาดาวค่อนข้างมีการสร้างซีรี่ส์ที่ใกล้เคียงเกาหลีสุด
รวมถึงการแสดงและการสื่ออารมณ์ของนักแสดงด้วย
จากที่เคยดูผลงานและเบื้องหลัง นาดาวทำการบ้านดีมาก
มีการให้นักแสดงเข้าเวิร์คชอปก่อนทำการถ่ายทำ
เพื่อสร้างอารมณ์ให้นักแสดงเข้าใจถึงตัวละคร และแสดงอย่างสมบทบาท
เสมือนกับว่าเป็นชีวิตของตัวเอง...นั่นคือสิ่งที่นาดาวทำ