พี่ชายของเรากำลังจะแต่งงาน

คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามีพี่น้องสองคน เราเป็นน้องคนเล็ก ตอนนี้เราทั้งสองคนเรียนจบมีงานทำเรียบร้อย แต่สิ่งที่จะตั้งกระทู้วันนี้คือ คนที่มีพี่น้องแบบเราเป็นอย่างไรกันบ้าง

พี่กำลังจะแต่งงาน พี่ดูมีความสุขทุกๆครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ ซึ่งเราก็ดีใจกับพี่เรามากก แฟนพี่เราเป็นคนดีค่ะ พ่อแม่เราทั้งสองฝ่ายได้คุยกันเรียบร้อยเรื่องแต่งงาน พ่อแม่เราก็ดูภูมิใจที่ พี่ของเรากำลังจะมีครอบครัว พี่เราสร้างตัวได้เร็วมาก วางแผนชีวิตตัวเองดีมาก มีความตั้งใจในการทำทุกสิ่ง และช่วงนี้ที่บ้านก็จะคุยแต่เรื่องแต่งงาน ว่าสินสอดเท่านี้ งานเลี้ยงแบบนี้ แขกเท่านี้ คือเราเองไม่อยากได้ยิน แต่ก็ต้องฟังเพราะนี่คืองานของครอบครัวเรา และยิ่งพ่อกับแม่บอก เดี่ยวพ่อแม่ช่วยเต็มที่ เรานี่แบบน้ำตาจะไหลเลยค่ะ ทีเราขอทำในสิ่งเล็กๆน้อยๆทำไมไม่มีใครพูดแบบนี้บ้าง เราเองยิ่งโตยิ่งรู้สึกน้อยใจว่า ทำไมนะ ทำไมเราไม่เป็นเหมือนพี่ เราคิดได้นะ เรามีหน้าที่การงานที่ดีค่ะ  แต่รู้สึกแบบน้อยใจ ที่พ่อแม่ภูมิใจกับพี่เรามากกว่า เวลากินข้าวพร้อมน่ากัน เวลาพี่ชายเราเล่าอะไร กูมีเฮฮาไปทุกเรื่อง แต่พอถึงเรา เราเล่าบ้าง กลายเป็นดราม่า แบบทำไม ไม่แบบนั้น ทำไมไม่แบบนี้ เวลามีปัญหาอะไร จะนึกถึงเราเป็นคนแรก ทำไมไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลย บ้านเคยกวาดมั้ย ผ้าพ่อแม่เคยซักมั้ย จานคิดจะล้างมั้ย (ซึ้งเราทำก็ต่อเมื่อพวกเค้าไม่อยู่ เพราะเวลาเราหยิบทำอะไร ก็จะแบบ ทำไมไม่ล้างแบบนี้ ถูบ้านแบบนี้จะสะอาดมั้ย)
ในขณะเดียวกันมุมมองของน้องสาว สู่พี่ชาย
   เพิ่มเติม พี่ชายไม่เคยหยิบจับอะไรในบ้านเลยสักอย่าง แต่ห้องตัวเองสะอาดมาก ชอบเอาขยะมากองไว้ ให้เราเก็บ เวลาเรานอนชอบผิดประตูเสียงดัง และบางวันเราเป็นคนอยู่แต่ในบ้าน ออกไปข้างนอกแต่เปิดบ้านทิ้งไว้ ขยะที่เอามาทิ้งเยอะมาก ของใช้ส่วนตัวแบบทิชชู่ ของที่ซื้อมาและแกะไว้ ซึ่งเดินไปอีกนิดเดียว ถึงถังขยะ แต่ไม่เคยโดนแม่ว่าสักครั้ง สักกกกครั้งงงงงงง เวลาไปบ้านแฟนพี่นะ นางเก็บทุกอย่างกินข้าว เก็บล้างเรียบร้อย กวาดบ้าน พาครอบครัวบ้านแฟนไปดูหนัง ไปทำธุระ จัดแจ ตกแต่งบ้านให้ใหม่ แบบทำให้ทุกอย่าง ต่างกับที่บ้านมาก ( ไม่แน่ใจจะใส่ใจอะไรนักหนา บ้านตัวเองไม่เคยคิดจะทำ) แต่เรานะ แค่กวาดห้องเรา และห้องเรามีเส้นผมนะ คือ เสียงมาและ ห้องนี้สกปรกมากก อยู่ไปได้ยังไง ของเต็มไปหมด หัดเก็บสะบ้าง ทุกครั้งที่ได้ยินแบบนี้เราเสียใจมาก แต่ไม่อยากเถียงอะไร กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ แล้วเวลากินข้าว เราอยากกินอะไร ไม่เคยที่จะทำให้กิน ไมาเคยซื้อให้แบบในสิ่งที่อยากกิน แต่กับพี่เรานะ อยากกิน อาหารทะเล มาและเย็นมามื้อใหญ่ ทะเลเผา ปลานุ้นนี่นั้น แต่เรานะ แค่บอกอยากกิน เช่น อยากกินส้มตำ วันนั้นจะได้กินยำ หรือไม่ก็ก๋วยเตี๋ยว เราเคยบอกเค้าทำไมชอบซื้ออะไรที่ไม่ชอบมา เค้าบอก-ได้ก็- -ไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ทีหลังอย่าสั่ง แบบน้อยใจมากกกกก เสียใจทุกครั้งที่เรียกร้องอะไร เกิดเป็นลูกผู้หญิงคนเล็กมันผิดมากหรือไง เสียใจ น้อยใจ แบบเราอยู่ตรงนี้ทำไมไม่เห็นมีใครเห็นใจเราบ้างเลย แม่แต่คนในครอบครัว เราอยู่ตรงนี้ก็ต้องการ แบบที่ทำให้พี่เราบ้าง
  
จะบอกว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายความในใจของเราก็ได้ ทุกๆครั้งที่คนรอบข้างพูดถึงเรื่องพี่ชาย ของเรา ในใจเราร้องไห้หนักมาก แบบเออ เราเป็นแบบมันไม่ได้หรอก ทำอะไรก็ไม่เคยมีใครภูมิใจสักอย่าง ตอนเรียน แค่ขอเรียนพิเศษ เค้าก็บอกมาว่า เรียนไปก็ไม่ได้ดีขึ้นหรอกจะเรียนไปทำไมเปลืองเงิน เราชอบทำกิจกรรม ขอทำแบบนี้ได้มั้ย เค้าบอกไร้สาระ เราชอบเครื่องสำอางค์มากๆ พอซื้อมาแล้วเค้ามาเห็น ซื้ออะไรนักหนา เงินเก็บจะมีมั้ย เที่ยวซื้อ เที่ยวนู้นนี่นั้น

ซึ่งเวลาที่อยู่รวมกันเรารู้สึกน้อยใจมากๆ แต่เราไม่เคยเถีบงเค้าเลย เราคิดเสมอว่านี่คือครอบครัวของเรา นี่คือแม่เรา นี่คือพ่อเรา เรารักพวกเค้ามากๆ แต่เวลาอยู่บ้าน บางทีเราคิดว่าเราเป็นแบบ ไม่อยากเจอสังคม อยากอยู่คนเดียว ฟังเพลงเสียงดังๆ เหงาค่ะบางที ตัวเราไม่มีแฟนค่ะ เลยอยู่แบบเก็บตัว เก็บตัวมาก ชอบร้องไห้คนเดียว ชอบออกไปไหนคนเดียว  อาจจะเขียนงงๆหน่อยนะคะ เพราะขณะพิมพ์น้ำตามันไหลออกมาเอง  แล้วก็พิมพ์ในโทรศัพท์ จริงๆเราก็อิจฉาพี่ของเรานะคะ แต่จะให้ทำยังไง เราเรียนคนละสายงานกัน หน้าที่หรืออะไรหลายๆอย่างก็ต้องแตกต่างกันอยู่แล้ว รู้สึกอายตัวเอง

ใครมีพี่น้องชายหญิงแบบนี้ช่วยแชร์ให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ