ถึงตอนนี้การฝึกได้เดินทางมาเป็นเวลา 1 เดือนแล้ว ในตอนนี้จะขอ แชร์ประสบการณ์โดยรวมเลยแล้วกันนะครับ
หลังจากที่ทำการฝึกมาต่างๆนา ได้ทำอะไรร่วมกันกับเพื่อนในหลายสิ่งหลายอย่าง มาถึง ณ ตอนนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลย
มาแล้ว 1 เดือน ผมได้อะไรมาบ้างในระหว่าง 1 เดือน ที่ผ่านมา
สิ่งแรกที่ได้ ทหารใหม่ทุกนาย จะเริ่มต้นจาก 0 ถูกปรับวินัย ระเบียบ ให้เหมือนกันหมดทุกคน แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไม่ได้
คือ นิสัย ผมรู้ตัวว่าผมเรียนจบอะไร อายุเท่าไหร่ วุฒิภาวะของผมค่อนข้างสูงกว่า แต่ผมไม่ได้ทำตัวเหนือกว่าเพื่อนๆเลย
ครูสั่งให้ทำอะไรผมก็ทำ เพื่อนพาทำอะไรผมก็ทำ พูดเล่น หยอกล่อกัน ตบหัว บางครั้งก็มีใช้ตีนบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา
ผมก็ไม่ได้ถือตัวเลยซักนิด เพราะทุกคนคือเพื่อน ผมกับเพื่อนๆ โดนอะไรด้วยกันมาเยอะครับ เหนื่อยด้วยกัน อดด้วยกัน
บ่น ก็บ่นด้วยกัน แต่ไม่เคยผิดใจกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตุได้คือ เพื่อนๆมักจะเข้ามาปรึกษาผมเรื่องความรัก
เพราะอะไรก็ไม่รู้นะ แต่ผมจะเป็นคนค่อนข้างโลกสวย มองโลกในแง่ดีน่ะ คือ เราไปอยุ่ตรงนั่น มันเหนื่อย มันท้อ
ฝึกทุกวัน เหนื่อยทุกวัน มันก็มากพออยู่แล้ว และอีกอย่าง เราอยู่ในนั่น คนข้างนอกเราไม่ได้ติดต่อใครเลย
เพื่อน พ่อ แม่ คนรัก ที่อยู่ข้างนอก เราไม่ได้ติดต่อกับใครเลย คนรักบางคนทนรอได้ ก็ดีไป แต่สำหรับคนไหนที่เค้ารอเราไม่ได้
ก็เสียใจกันไป การฝึกมันมีหลากหลายรสชาติ เวลาที่สนุกก็มี เศร้าเสียใจก็มี และที่สำคัญ เราไม่รู้หรอกว่าแต่ล่ะวันต้องเจอกับอะไรบ้าง
คำสั่งเปลี่ยนเเปลงได้เสมอ ไม่มีอะไรที่แน่นอน
ทัศนคติที่เคยสัมผัสอยู่ข้างนอก กับตอนที่อยู่ข้างใน มันจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ผมจะบอกอะไร เคยได้ยินเรื่อง
ติดคุกมั้ยครับ เราจะรู้ว่าคุกเอาไว้ขังคนแบบไหน ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนหลายคน ที่ผ่านจุดนั่นมาครับ
แล้วหลังจากวันนั่น ความคิดของผมได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง คือ เค้าไม่ได้เป็นคนนิสัยไม่ดีนะ กับเพื่อนพวกเค้าเต็มที่มาก
เพื่อนบางคนดูแลเราดี เห็นเค้าสักลายกันเยอะๆ ใช่ว่าพวกเค้าจะเป็นคนไม่ดี
อยู่ข้างในเราต้องรู้จักวางตัวให้เป็น อยู่ให้เป็น ยิ่งเราไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ แต่เราต้องพิสูจน์ให้เค้าเห็นว่า ถึงเราจะเป็นแบบนี้
แต่เราก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกผู้ชายเลย บางทีเราอาจจะอยู่เหนือกว่าด้วยซ้ำ
*** อันนี้ขอท้าวความกลับไปนิดหนึ่ง ทุกเช้าวันเสาร์ เราจะมีการทดสอบร่างกายกันทุกอาทิตย์ ตั้งแต่เริ่มเข้ามาในค่าย
จนถึงวันสำเร็จการฝึกในอาทิตย์สุดท้าย การทดสอบร่างกาย จะมี การดึงข้อแบบคว่ำมือ ลุก-นั่ง ดันพื้น และการวิ่ง
โดยการวิ่งจะวิ่งเป็นระยะทาง 2 กม. และต้องทำเวลาได้ไม่เกิด 11 นาที อาทิตย์แรก อีเจ้ทำไม่ผ่านซักอย่าง ยกเว้น
วิ่ง เพราะก่อนหน้าที่เราจะเข้ามารับการฝึกในค่ายได้มีการเตรียมตัวไว้แล้ว แต่ผมจะเน้นวิ่ง วิ่งทุกวัน วันล่ะประมาณ 5 กม.
แต่ตอนนั่นไม่ได้จับเวลา พอให้มาวิ่ง 2 กิโล สบายเลยงานนี้ เจ้วิ่งเข้าเส้นชัยด้วยเวลา 9.45 นาที ติด 1 ใน 10 คนแรก
จากทั้งหมด 145 คน เป็นไงหล่ะ... นี่หล่ะจึงเป็นที่มาของคำที่ว่า ** เตรียมตัวไปดี มีชัยไปกว่าครึ่ง ** สำหรับผลัด 2 อย่าลืมหล่ะ ***
ตอนที่รับการฝึกอยู่ เจ้พูดกับตัวเองเสมอว่า เราต้องอยู่เหนือกว่าอีพวกผู้ชายทั้งหลาย โดยเฉพาะ พวกที่มันมาปากดีกับเรา
หาว่าเราเป็นแบบนี้ แต่คงไม่ไหว ประมาณนี้ คือเวลาพูดกันสีหน้าไม่ได้จริงจังนะ แต่จะพูดแบบแซวกัน นี่หล่ะมันยิ่งทำให้เจ้มีพลัง
มากขึ้น แหม่ๆๆ ทำมาเป็นปากดีกับเรา เด่วฝึกไปอีกเราจะได้เห็นดีกัน
มาถึงตอนนี้ เจ้จะบอกกับน้องๆว่า การวางตัวมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญ เราอยุ่กับคนหมู่มาก เค้าให้ทำอะไร พาทำอะไร
ก็ต้องทำตามเค้า เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว อย่าไปคิดว่าตัวเองอายุเยอะกว่าคนอื่น เรียนจบสูงกว่าคนอื่น อย่าไปคิดแบบนั่น
เราต้องคิดว่า เราเป็นเพื่อนกัน เรามาอยู่ด้วยกันแล้ว จะเป็นหรือจะตายอยู่ที่ตัวเรา อย่าทำตัวไม่สนโลก ไม่สนใจอะไรเลย
เพราะนอกจากจะทำให้ตัวเองลำบากแล้ว ยังจะต้องทำให้เพื่อนลำบากอีก
ความลำบาก สิ่งที่ต้องเจอ ความเหนื่อย ความหิว มันมีอยู่ทุกเวลา เวลานอน ไม่เคยได้นอนแบบเต็มตื่นดีหรอก
ระแวงเสียงนกหวีด เค้าจะเป่าตอนไหนก็ไม่รู้ จะพูดกันเสียงดัง จะโดนลงโทษตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่ต้องรู้คือ ทำตัวเอง
ให้ดีซ่ะก่อน แล้วค่อยไปบอกคนอื่น เพื่อนยังไงมันก็เพื่อน ไปด่ามันยังไง มันก็ต้องอยู่กับเราเหมือนเดิม บางทีเจ้ก็ทำอะไร
ไม่ได้ นอกจากโมโห บางทีด่ามันตอนเช้า ตอนเย็นก่อนจะเข้านอนก็ต้องไปคุยกับมัน ไม่ใช่อะไรหรอก สงสาร
ฝึกก็เหนื่อยพออยู่แล้ว ไม่อยากไปซ้ำเติม
และครั้งหนึ่ง เจ้เคยช่วยเพื่อนให้รอดมาแล้วทั้งหมวด นับจากวันนั่นมา เจ้ก็เลยได้รู้ว่า เพื่อนที่เรามีอยู่ รักเรามากแค่ไหน...
อาจจะเป็นแค่เหตุการณ์เล็กน้อย แต่มันเหมือนเป็นการช่วยเพื่อนครั้งใหญ่น่ะ
** ส่วนนี้ขอยกไปบทความต่อไปนะ **
ทหารเกณฑ์ ตอนที่ 5 อยู่ให้เป็น...
หลังจากที่ทำการฝึกมาต่างๆนา ได้ทำอะไรร่วมกันกับเพื่อนในหลายสิ่งหลายอย่าง มาถึง ณ ตอนนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลย
มาแล้ว 1 เดือน ผมได้อะไรมาบ้างในระหว่าง 1 เดือน ที่ผ่านมา
สิ่งแรกที่ได้ ทหารใหม่ทุกนาย จะเริ่มต้นจาก 0 ถูกปรับวินัย ระเบียบ ให้เหมือนกันหมดทุกคน แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไม่ได้
คือ นิสัย ผมรู้ตัวว่าผมเรียนจบอะไร อายุเท่าไหร่ วุฒิภาวะของผมค่อนข้างสูงกว่า แต่ผมไม่ได้ทำตัวเหนือกว่าเพื่อนๆเลย
ครูสั่งให้ทำอะไรผมก็ทำ เพื่อนพาทำอะไรผมก็ทำ พูดเล่น หยอกล่อกัน ตบหัว บางครั้งก็มีใช้ตีนบ้าง เป็นเรื่องธรรมดา
ผมก็ไม่ได้ถือตัวเลยซักนิด เพราะทุกคนคือเพื่อน ผมกับเพื่อนๆ โดนอะไรด้วยกันมาเยอะครับ เหนื่อยด้วยกัน อดด้วยกัน
บ่น ก็บ่นด้วยกัน แต่ไม่เคยผิดใจกัน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตุได้คือ เพื่อนๆมักจะเข้ามาปรึกษาผมเรื่องความรัก
เพราะอะไรก็ไม่รู้นะ แต่ผมจะเป็นคนค่อนข้างโลกสวย มองโลกในแง่ดีน่ะ คือ เราไปอยุ่ตรงนั่น มันเหนื่อย มันท้อ
ฝึกทุกวัน เหนื่อยทุกวัน มันก็มากพออยู่แล้ว และอีกอย่าง เราอยู่ในนั่น คนข้างนอกเราไม่ได้ติดต่อใครเลย
เพื่อน พ่อ แม่ คนรัก ที่อยู่ข้างนอก เราไม่ได้ติดต่อกับใครเลย คนรักบางคนทนรอได้ ก็ดีไป แต่สำหรับคนไหนที่เค้ารอเราไม่ได้
ก็เสียใจกันไป การฝึกมันมีหลากหลายรสชาติ เวลาที่สนุกก็มี เศร้าเสียใจก็มี และที่สำคัญ เราไม่รู้หรอกว่าแต่ล่ะวันต้องเจอกับอะไรบ้าง
คำสั่งเปลี่ยนเเปลงได้เสมอ ไม่มีอะไรที่แน่นอน
ทัศนคติที่เคยสัมผัสอยู่ข้างนอก กับตอนที่อยู่ข้างใน มันจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ผมจะบอกอะไร เคยได้ยินเรื่อง
ติดคุกมั้ยครับ เราจะรู้ว่าคุกเอาไว้ขังคนแบบไหน ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับเพื่อนหลายคน ที่ผ่านจุดนั่นมาครับ
แล้วหลังจากวันนั่น ความคิดของผมได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง คือ เค้าไม่ได้เป็นคนนิสัยไม่ดีนะ กับเพื่อนพวกเค้าเต็มที่มาก
เพื่อนบางคนดูแลเราดี เห็นเค้าสักลายกันเยอะๆ ใช่ว่าพวกเค้าจะเป็นคนไม่ดี
อยู่ข้างในเราต้องรู้จักวางตัวให้เป็น อยู่ให้เป็น ยิ่งเราไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ แต่เราต้องพิสูจน์ให้เค้าเห็นว่า ถึงเราจะเป็นแบบนี้
แต่เราก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกผู้ชายเลย บางทีเราอาจจะอยู่เหนือกว่าด้วยซ้ำ
*** อันนี้ขอท้าวความกลับไปนิดหนึ่ง ทุกเช้าวันเสาร์ เราจะมีการทดสอบร่างกายกันทุกอาทิตย์ ตั้งแต่เริ่มเข้ามาในค่าย
จนถึงวันสำเร็จการฝึกในอาทิตย์สุดท้าย การทดสอบร่างกาย จะมี การดึงข้อแบบคว่ำมือ ลุก-นั่ง ดันพื้น และการวิ่ง
โดยการวิ่งจะวิ่งเป็นระยะทาง 2 กม. และต้องทำเวลาได้ไม่เกิด 11 นาที อาทิตย์แรก อีเจ้ทำไม่ผ่านซักอย่าง ยกเว้น
วิ่ง เพราะก่อนหน้าที่เราจะเข้ามารับการฝึกในค่ายได้มีการเตรียมตัวไว้แล้ว แต่ผมจะเน้นวิ่ง วิ่งทุกวัน วันล่ะประมาณ 5 กม.
แต่ตอนนั่นไม่ได้จับเวลา พอให้มาวิ่ง 2 กิโล สบายเลยงานนี้ เจ้วิ่งเข้าเส้นชัยด้วยเวลา 9.45 นาที ติด 1 ใน 10 คนแรก
จากทั้งหมด 145 คน เป็นไงหล่ะ... นี่หล่ะจึงเป็นที่มาของคำที่ว่า ** เตรียมตัวไปดี มีชัยไปกว่าครึ่ง ** สำหรับผลัด 2 อย่าลืมหล่ะ ***
ตอนที่รับการฝึกอยู่ เจ้พูดกับตัวเองเสมอว่า เราต้องอยู่เหนือกว่าอีพวกผู้ชายทั้งหลาย โดยเฉพาะ พวกที่มันมาปากดีกับเรา
หาว่าเราเป็นแบบนี้ แต่คงไม่ไหว ประมาณนี้ คือเวลาพูดกันสีหน้าไม่ได้จริงจังนะ แต่จะพูดแบบแซวกัน นี่หล่ะมันยิ่งทำให้เจ้มีพลัง
มากขึ้น แหม่ๆๆ ทำมาเป็นปากดีกับเรา เด่วฝึกไปอีกเราจะได้เห็นดีกัน
มาถึงตอนนี้ เจ้จะบอกกับน้องๆว่า การวางตัวมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญ เราอยุ่กับคนหมู่มาก เค้าให้ทำอะไร พาทำอะไร
ก็ต้องทำตามเค้า เราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว อย่าไปคิดว่าตัวเองอายุเยอะกว่าคนอื่น เรียนจบสูงกว่าคนอื่น อย่าไปคิดแบบนั่น
เราต้องคิดว่า เราเป็นเพื่อนกัน เรามาอยู่ด้วยกันแล้ว จะเป็นหรือจะตายอยู่ที่ตัวเรา อย่าทำตัวไม่สนโลก ไม่สนใจอะไรเลย
เพราะนอกจากจะทำให้ตัวเองลำบากแล้ว ยังจะต้องทำให้เพื่อนลำบากอีก
ความลำบาก สิ่งที่ต้องเจอ ความเหนื่อย ความหิว มันมีอยู่ทุกเวลา เวลานอน ไม่เคยได้นอนแบบเต็มตื่นดีหรอก
ระแวงเสียงนกหวีด เค้าจะเป่าตอนไหนก็ไม่รู้ จะพูดกันเสียงดัง จะโดนลงโทษตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่ต้องรู้คือ ทำตัวเอง
ให้ดีซ่ะก่อน แล้วค่อยไปบอกคนอื่น เพื่อนยังไงมันก็เพื่อน ไปด่ามันยังไง มันก็ต้องอยู่กับเราเหมือนเดิม บางทีเจ้ก็ทำอะไร
ไม่ได้ นอกจากโมโห บางทีด่ามันตอนเช้า ตอนเย็นก่อนจะเข้านอนก็ต้องไปคุยกับมัน ไม่ใช่อะไรหรอก สงสาร
ฝึกก็เหนื่อยพออยู่แล้ว ไม่อยากไปซ้ำเติม
และครั้งหนึ่ง เจ้เคยช่วยเพื่อนให้รอดมาแล้วทั้งหมวด นับจากวันนั่นมา เจ้ก็เลยได้รู้ว่า เพื่อนที่เรามีอยู่ รักเรามากแค่ไหน...
อาจจะเป็นแค่เหตุการณ์เล็กน้อย แต่มันเหมือนเป็นการช่วยเพื่อนครั้งใหญ่น่ะ
** ส่วนนี้ขอยกไปบทความต่อไปนะ **