ถุงมือเรื่องสั้น สุดท้ายสำหรับรอบที่ 10 นี้ครับ ^^
ว่าด้วยเรื่องของเวรและกรรม สอดคล้องกับธรรมของพระพุทธเจ้าหลายๆ บท เป็นต้นว่า
กมฺมุนา วตฺตตี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม,
ยํ กมฺมํ กริสฺสติ ตสฺส ทายาโท ภวิสฺสติ บุคคลจักทำกรรมใด ก็จักเป็นผู้รับมรดกแห่งกรรมนั้น เป็นต้น
เชิญสาธุชนสดับเรื่องราวได้ ณ บัดนี้...
เอก อิ๊ เอ้ก เอ้ก ๆ
เสียงไก่ขันตอนเช้าปลุกให้ พระภาคิน ในฉายา ปิยวาจโก ตื่นขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปบิณฑบาตตอนเช้า…
.
.
สัปดาห์ที่แล้ว
ภาคินกับณิชาพากันไปหาหมอดู ทั้งสองแต่งงานกันนานแล้ว ช่วยกันทำมาหากินขายของมาแล้วหลายอย่าง สุดท้ายก็ต้องเลิก เพราะขายไม่ได้กำไร ไม่ประสบความสำเร็จร่ำรวยเหมือนคนอื่นสักที
“แม่หมอครับ ทำยังไงผมถึงจะรวยครับ” ภาคินมาหาแม่หมอตาทิพย์เป็นครั้งแรกตามคำแนะนะของเพื่อนณิชาที่เพิ่งมาหาเมื่อสองวันก่อน
“คุณเคยทำกรรมไม่ดีไว้ตอนเป็นวัยรุ่น จำได้ไหมว่าเคยทำอะไรไว้ คิดดูให้ดี” หญิงวัยกลางคนในชุดขาวนั่งขัดสมาธิหลับตาพูด
.
.
.
สิบห้าปีที่แล้ว
“เธอช่วยเดินห่างๆ ฉันหน่อยได้ไหม” ภาคินพูดกับสินจัยในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินทางไปโรงเรียนในตอนเช้า
“แค่นี้พอมั้ย” สินใจเดินช้าลงเพื่อทิ้งระยะห่างจากภาคิน
“โอเค” ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงห้วนเพราะรู้สึกรำคาญ
ภาคินกับสินจัยอยู่ซอยเดียวกัน ตอนเช้าเด็กสาวจึงมักรอให้เด็กหนุ่มเดินออกจากบ้านและเดินผ่านหน้าบ้านของตนเองก่อน จึงออกจากบ้านเดินตามเด็กหนุ่มไปโรงเรียนด้วยกัน
“ผู้หญิงอะไรเดินตามผู้ชาย หน้าไม่อาย” ภาคินพูดลอยๆ ออกมา
สินจัยไม่ตอบโต้ แต่ยังคงเดินรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับเขา
ภาคินไม่ชอบสินจัยเพราะเธอฐานะยากจนมาก ชุดนักเรียนก็ทั้งเก่าทั้งขาด ส่วนภาคินฐานะทางบ้านปานกลาง แต่ไปแอบชอบนงนุช ลูกสาวเศรษฐีที่อยู่ในซอยเดียวกัน
ภาคินไม่อยากให้นงนุชเข้าใจผิดว่า เขาเป็นแฟนกับสินจัย แต่สินจัยมักพยายามมาใกล้ชิดกับเขา
สินจัยแอบชอบภาคินมานานแล้ว เธอไม่มีพ่อกับแม่เพราะพวกเขาเสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุ จึงอยู่กับยายตั้งแต่เล็กๆ
ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินทางอยู่นั้น นงนุชซึ่งนั่งอยู่ในรถคันหรูแล่นตามมาด้านหลัง บอกให้คนขับชะลอรถ แล้วเปิดกระจกถามเพื่อนสองคน “ไปด้วยกันไหมจ๊ะ ภาคิน สินจัย”
ภาคินรู้สึกดีใจมากที่นงนุชชวน จึงรีบตอบ “ไปครับ แต่สินจัยเค้าไม่ไปหรอก เค้าชอบเดิน”
สินจัยพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของภาคิน ซึ่งใจจริงแล้วไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอรู้ว่าภาคินแอบชอบนงนุชอยู่ ถ้าเธอไปด้วย ภาคินต้องโมโหเธอแน่ๆ
รถหรูของนงนุชขับไปพร้อมกับภาคิน ปล่อยให้สินจัยเดินไปโรงเรียนเพียงลำพัง
ภาคินชอบรถของนงนุชมาก เขาคิดว่าถ้าเขาได้แต่งงานกับนงนุช เขาก็คงจะรวย ได้ขับรถแพงๆ ไปทำงาน และได้อยู่บ้านสวยๆ หลังใหญ่
กริ้งงงงงง…
เสียงสัญญาณบอกโรงเรียนเข้า แต่สินจัยยังมาไม่ถึง
ในตอนเย็นคุณยายของสินจัยมาหาภาคินที่บ้าน บอกว่าหลานสาวยังไม่กลับบ้าน เด็กหนุ่มจึงอาสาว่าจะออกไปตามหาให้
เขาเดินหาจนพระอาทิตย์ตกดิน ก็ยังไม่พบ จึงจะเดินกลับไปบอกคุณยาย แต่แล้วเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“ภาคิน” เจ้าของชื่อหันหลังไปหาเจ้าของเสียง
“อ้าว สินจัยไปไหนมา ตามหาซะทั่วเลยรู้มั้ย” เด็กหนุ่มรีบบอกทันทีที่เห็นเด็กสาว แต่ก็แปลกใจที่เห็นเพื่อนของเขาใส่ชุดกระโปรงสวย ผูกผ้าพันคอด้วย แม้แสงไฟจะสลัว แต่ก็พอเห็นว่า เธอดูสวยขึ้น
“ฉันขอโทษนะ แครก ๆ ๆ” เด็กสาวไอ ทันใดนั้น ก็มีของเหลวซึมออกมาจากผ้าพันคอและไหลทะลักเป็นเลือดสีแดงสด สินจัยพยายามเอามือปิด แต่เลือดก็ยังคงไหลไม่หยุด
“เธอเป็นอะไรน่ะ สินจัย” เด็กหนุ่มตกใจพูดตะกุกตะกัก แต่ก็ยังคงยืนมองดูอยู่
“เธอทิ้งฉัน มันเลยมาทำฉันนะสิ” เด็กสาวพูดเสียงดังด้วยความน้อยใจพร้อมกับมีเลือดไหลทะลักออกมาจากปาก สีหน้าซีดขาวลง เสื้อผ้ากลายเป็นชุดนักเรียนเก่าๆ ขาดๆ ชุดเดิมที่ใส่เมื่อเช้า แต่เนื้อตัวมอมแมมเลอะดินโคลนและเปื้อนเลือดเต็มไปหมด
ภาคินไม่ยืนดูอีกต่อไป ด้วยความกลัว เขาล้มลุกคลุกคลานวิ่งหนีกลับบ้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เช้าวันต่อมา มีชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนเอะอะเสียงดัง
“มีศพอยู่ตรงนี้ ๆ ๆ ๆ”
เป็นสินจัยที่นอนเสียชีวิตจมกองเลือดอยู่ และไม่นานตำรวจก็มาตรวจสอบ
จากการชันสูตรพบว่ามีร่องรอยการถูกข่มขืน และปาดคอจึงทำให้เสียชีวิต
ภาคินรู้สึกผิดที่เขาไม่ให้สินจัยขึ้นมาบนรถด้วยเมื่อเช้าวานนี้ ถ้ามาด้วยกัน สินจัยคงไม่ต้องตาย
.
.
.
“ใช่ครับแม่หมอ ผมผิดเองครับ ผมทำกรรมไม่ดีไว้จริงๆ” ภาคินน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขารู้สึกผิดมาตลอด
“บวชให้เธอนะ แล้วชีวิตคุณจะดีขึ้น” แม่หมอแนะสั้นๆ
.
.
"กระผมเคยเป็นต้นเหตุให้สีกาท่านหนึ่งต้องจบชีวิตลง"
พระปิยวาจโก เล่าเรื่องกรรมเก่าให้ท่านเจ้าอาวาสฟัง หลังจากทำวัตรเช้า.
/// จบ ///
ถุงมือ ดอกไม้แห้ง
🌷🌼😯 THE LEISURE GLOVES ถุงมือยามว่าง# 10 เรื่องสั้น "กรรมเก่า" (ถุงมือ ดอกไม้แห้ง) 😯🌼🌷
ว่าด้วยเรื่องของเวรและกรรม สอดคล้องกับธรรมของพระพุทธเจ้าหลายๆ บท เป็นต้นว่า กมฺมุนา วตฺตตี โลโก สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม, ยํ กมฺมํ กริสฺสติ ตสฺส ทายาโท ภวิสฺสติ บุคคลจักทำกรรมใด ก็จักเป็นผู้รับมรดกแห่งกรรมนั้น เป็นต้น
เชิญสาธุชนสดับเรื่องราวได้ ณ บัดนี้...
เสียงไก่ขันตอนเช้าปลุกให้ พระภาคิน ในฉายา ปิยวาจโก ตื่นขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปบิณฑบาตตอนเช้า…
.
.
สัปดาห์ที่แล้ว
ภาคินกับณิชาพากันไปหาหมอดู ทั้งสองแต่งงานกันนานแล้ว ช่วยกันทำมาหากินขายของมาแล้วหลายอย่าง สุดท้ายก็ต้องเลิก เพราะขายไม่ได้กำไร ไม่ประสบความสำเร็จร่ำรวยเหมือนคนอื่นสักที
“แม่หมอครับ ทำยังไงผมถึงจะรวยครับ” ภาคินมาหาแม่หมอตาทิพย์เป็นครั้งแรกตามคำแนะนะของเพื่อนณิชาที่เพิ่งมาหาเมื่อสองวันก่อน
“คุณเคยทำกรรมไม่ดีไว้ตอนเป็นวัยรุ่น จำได้ไหมว่าเคยทำอะไรไว้ คิดดูให้ดี” หญิงวัยกลางคนในชุดขาวนั่งขัดสมาธิหลับตาพูด
.
.
.
สิบห้าปีที่แล้ว
“เธอช่วยเดินห่างๆ ฉันหน่อยได้ไหม” ภาคินพูดกับสินจัยในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินทางไปโรงเรียนในตอนเช้า
“แค่นี้พอมั้ย” สินใจเดินช้าลงเพื่อทิ้งระยะห่างจากภาคิน
“โอเค” ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงห้วนเพราะรู้สึกรำคาญ
ภาคินกับสินจัยอยู่ซอยเดียวกัน ตอนเช้าเด็กสาวจึงมักรอให้เด็กหนุ่มเดินออกจากบ้านและเดินผ่านหน้าบ้านของตนเองก่อน จึงออกจากบ้านเดินตามเด็กหนุ่มไปโรงเรียนด้วยกัน
“ผู้หญิงอะไรเดินตามผู้ชาย หน้าไม่อาย” ภาคินพูดลอยๆ ออกมา
สินจัยไม่ตอบโต้ แต่ยังคงเดินรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับเขา
ภาคินไม่ชอบสินจัยเพราะเธอฐานะยากจนมาก ชุดนักเรียนก็ทั้งเก่าทั้งขาด ส่วนภาคินฐานะทางบ้านปานกลาง แต่ไปแอบชอบนงนุช ลูกสาวเศรษฐีที่อยู่ในซอยเดียวกัน
ภาคินไม่อยากให้นงนุชเข้าใจผิดว่า เขาเป็นแฟนกับสินจัย แต่สินจัยมักพยายามมาใกล้ชิดกับเขา
สินจัยแอบชอบภาคินมานานแล้ว เธอไม่มีพ่อกับแม่เพราะพวกเขาเสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุ จึงอยู่กับยายตั้งแต่เล็กๆ
ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินทางอยู่นั้น นงนุชซึ่งนั่งอยู่ในรถคันหรูแล่นตามมาด้านหลัง บอกให้คนขับชะลอรถ แล้วเปิดกระจกถามเพื่อนสองคน “ไปด้วยกันไหมจ๊ะ ภาคิน สินจัย”
ภาคินรู้สึกดีใจมากที่นงนุชชวน จึงรีบตอบ “ไปครับ แต่สินจัยเค้าไม่ไปหรอก เค้าชอบเดิน”
สินจัยพยักหน้า เห็นด้วยกับคำพูดของภาคิน ซึ่งใจจริงแล้วไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอรู้ว่าภาคินแอบชอบนงนุชอยู่ ถ้าเธอไปด้วย ภาคินต้องโมโหเธอแน่ๆ
รถหรูของนงนุชขับไปพร้อมกับภาคิน ปล่อยให้สินจัยเดินไปโรงเรียนเพียงลำพัง
ภาคินชอบรถของนงนุชมาก เขาคิดว่าถ้าเขาได้แต่งงานกับนงนุช เขาก็คงจะรวย ได้ขับรถแพงๆ ไปทำงาน และได้อยู่บ้านสวยๆ หลังใหญ่
กริ้งงงงงง…
เสียงสัญญาณบอกโรงเรียนเข้า แต่สินจัยยังมาไม่ถึง
ในตอนเย็นคุณยายของสินจัยมาหาภาคินที่บ้าน บอกว่าหลานสาวยังไม่กลับบ้าน เด็กหนุ่มจึงอาสาว่าจะออกไปตามหาให้
เขาเดินหาจนพระอาทิตย์ตกดิน ก็ยังไม่พบ จึงจะเดินกลับไปบอกคุณยาย แต่แล้วเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“ภาคิน” เจ้าของชื่อหันหลังไปหาเจ้าของเสียง
“อ้าว สินจัยไปไหนมา ตามหาซะทั่วเลยรู้มั้ย” เด็กหนุ่มรีบบอกทันทีที่เห็นเด็กสาว แต่ก็แปลกใจที่เห็นเพื่อนของเขาใส่ชุดกระโปรงสวย ผูกผ้าพันคอด้วย แม้แสงไฟจะสลัว แต่ก็พอเห็นว่า เธอดูสวยขึ้น
“ฉันขอโทษนะ แครก ๆ ๆ” เด็กสาวไอ ทันใดนั้น ก็มีของเหลวซึมออกมาจากผ้าพันคอและไหลทะลักเป็นเลือดสีแดงสด สินจัยพยายามเอามือปิด แต่เลือดก็ยังคงไหลไม่หยุด
“เธอเป็นอะไรน่ะ สินจัย” เด็กหนุ่มตกใจพูดตะกุกตะกัก แต่ก็ยังคงยืนมองดูอยู่
“เธอทิ้งฉัน มันเลยมาทำฉันนะสิ” เด็กสาวพูดเสียงดังด้วยความน้อยใจพร้อมกับมีเลือดไหลทะลักออกมาจากปาก สีหน้าซีดขาวลง เสื้อผ้ากลายเป็นชุดนักเรียนเก่าๆ ขาดๆ ชุดเดิมที่ใส่เมื่อเช้า แต่เนื้อตัวมอมแมมเลอะดินโคลนและเปื้อนเลือดเต็มไปหมด
ภาคินไม่ยืนดูอีกต่อไป ด้วยความกลัว เขาล้มลุกคลุกคลานวิ่งหนีกลับบ้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เช้าวันต่อมา มีชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนเอะอะเสียงดัง “มีศพอยู่ตรงนี้ ๆ ๆ ๆ”
เป็นสินจัยที่นอนเสียชีวิตจมกองเลือดอยู่ และไม่นานตำรวจก็มาตรวจสอบ
จากการชันสูตรพบว่ามีร่องรอยการถูกข่มขืน และปาดคอจึงทำให้เสียชีวิต
ภาคินรู้สึกผิดที่เขาไม่ให้สินจัยขึ้นมาบนรถด้วยเมื่อเช้าวานนี้ ถ้ามาด้วยกัน สินจัยคงไม่ต้องตาย
.
.
.
“ใช่ครับแม่หมอ ผมผิดเองครับ ผมทำกรรมไม่ดีไว้จริงๆ” ภาคินน้ำตาคลอเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เขารู้สึกผิดมาตลอด
“บวชให้เธอนะ แล้วชีวิตคุณจะดีขึ้น” แม่หมอแนะสั้นๆ
.
.
"กระผมเคยเป็นต้นเหตุให้สีกาท่านหนึ่งต้องจบชีวิตลง"
พระปิยวาจโก เล่าเรื่องกรรมเก่าให้ท่านเจ้าอาวาสฟัง หลังจากทำวัตรเช้า.